De biblotheek

'Ik weet dat je het niet aankan, geloof me.' Ik liet me terug vallen in mijn stoel en mijn blik werd zo koud als ijs. 'En als je het interesseert, bloederig is niks nieuws in deze wereld.' Bitste ik kil. 'Zwarte magie zoals Necromatie is gevaarlijk, heel gevaarlijk en het kan je leven voor altijd over hoop gooien. Als het tenminste je leven niet eindigt.' Mijn blik zweefde kort weg, terug naar die ene dag. Snel werd mijn blik weer scherp en keek ik de jongen aan. Ik beet mijn kaken op elkaar en bleef hem strak aanstaren. 'Dit kan niet goed aflopen Yuui, niet voor jou.'

'Mijn leven is al een grote puinhoop, dus dat maakt me niet uit. Het maakt me niet uit of ik sterf of niet, zolang ik het maar geprobeerd heb. Ik moet het kunnen, het moet, het moet! Voor Fai. Dat is wat telt, dat hij weer tot leven komt.' zei ik standvastig. Laat je niet afleiden van je doel, Yuui, zeker niet door een meisje dat je misschien net een maand kent. zei Fai in mijn hoofd. 'Als je zo zeker weet dat het mij niet lukt, kan je me dan helpen? Het is waar dat zwarte magie gevaarlijk is, dat heb ik zelf ook af en toe ondervonden, maar dit is belangrijk voor me. Dit is mijn levensdoel, dat kun je niet van me afnemen.' zei ik zacht, terwijl ik haar aankeek.

'Er zijn veel ergere dingen in het leven dan sterven Yuui.' Ik keek hem strak aan. 'Geloof me, als de spreuk mis zou gaan en je zou sterven, dan was je een van de grootste geluksvogels in de wereld.' Mijn blik dwaalde af naar de vloer. 'En als het mis gaat is de kan niet groot dat er überhaupt nog iets van Fai over blijft. Dat is toch niet wat je wil?'
Toen hij het vroeg staarde ik hem aan. Mijn hart begon razendsnel te slaan en ik voelde de intense drang om weg te rennen. Het voelde alsof iemand zijn hand in mijn borstkas stak en mijn hart fijnkneep. Ik slikte en schudde mijn hoofd. 'Yuui, ik doe nooit meer aan Necromatie. En geloof me, niet veel mensen zullen in de rij staan om praktisch zelfmoord te plegen.' Ik sloot mijn ogen.

Ik sperde mijn ogen wijd open. 'Jij... Hebt Necromantie gedaan?' vroeg ik ongelovig. Dit pakte bete uit dan ik verwacht had. Ze kon me helpen, al wilde ze dat misschien niet. De radertjes in mijn hoofd begonnen te draaien. Hoe kon ik Airen zover krijgen dat ze me hielp? Ik schudde de gedachte uit mijn hoofd. Nee, nee, nee, NEE! Yuui, dit is jouw doel, jouw probleem. Je moet er geen anderen in betrekken! Je kunt dit zelf, je hebt geen hulp nodig!

Mijn ogen werden groot. Verdomme, hoe kon ik zo stom zijn geweest? Ik beet op mijn lip en schudde alsnog mijn hoofd, hoewel ik wist dat het ter vergeefs was. Ik balde mijn vuist achter mijn rug. 'Fai, Necromatie is gevaarlijk. Het doet dingen...' Mijn blik vluchtte weg. 'Als het fout gaat ben je nooit meer hetzelfde...' Ik voelde me ongemakkelijk, voor het eerst in tijden. Ik slikte moeizaam en frutselde aan mijn shirt.

Met mijn ogen gesloten blies ik alle lucht uit mijn lichaam. Het kalmeerde me. Toen opende ik mijn ogen weer en ademde in. 'Airen, je begrijpt het niet. Gevaar maakt me niets uit. Mijn leven kan me niets schelen. Dit moet ik proberen, ongeacht wat er gebeurt.' zei ik kalm. Ik zag haar onrust, maar zei er niets over. Het enige wat ik hoopte was dat Airen me gewoon met rust zou laten, gewoon weg zou gaan.

Ik schoot plots naar voren een greep hem bij zijn kraag. 'Godverdomme Yuui, doe niet zo naief!' Sliste ik. 'Je denkt dat de dood het ergste is wat je kan overkomen? Nou geloof me maar, dat is niet zo.' Mijn stem was gevaarlijk zacht en ik voelde woede opborrelen in me. 'Je gaat hier niks mee winnen, alleen maar van alles verliezen!' Ik liet zijn kraag weer los en stond in een flits op. Mijn stoel viel met een luide bonk naar achter en ik snelde de bibliotheek uit. Ik voelde mijn bloed haast koken en rende zo snel als ik kon de school uit.

Ik reageerde totaal niet toen ze me bij mijn kraag greep, al kreeg ik daardoor geen lucht. In Airens gele ogen schitterde woede. Haar aankijkend hoorde ik haar woorden aan. Ik liet het allemaal over me heen donderen. Toen ze me uiteindelijk losliet wreef ik even met mijn hand over mijn nek. Ik klapte het boek dicht, stond stilletjes op en keek haar na. Door haar worden was ik nieuwsgierig geworden naar wat er nou precies zou gebeuren als het fout ging. Ik zette Airens stoel weer rechtop, en liep naar de uitleenbalie. 'Ik zou dit boek graag willen lenen.' zei ik tegen de mevrouw die erachter stond. Ze keek me even vreemd aan. 'Ik moet een werkstuk maken over Necromantie.' voegde ik met een korte lach toe. De vrouw knikte begrijpend. 'Je naam?' 'Fai Fluorite.' antwoordde ik. Ze noteerde iets in een boek. 'Over drie weken moet je het weer inleveren, oke?' Ik knikte, en liep met het boek onder mijn arm de bibliotheek uit, Airen achterna.

Ik rende over het grasveld. De wind gierde in mijn oren en alles kwam terug. Van die bewuste dag in November, en de andere in Mei. Ik drong de tranen terug en rende zo hard als ik kon. Mijn hart ging tekeer tegen mijn borstkas en ik sprong over de eerste omgevallen boom heen. Ik bleef rennen, steeds dieper het bos in, niet lettend op de bladeren die in mijn gezicht sloegen en de takken die mijn armen sneden. De grond vloog weg onder mij voeten en ik dook onder een laaghangende tak door. Plots stond ik stil. Ik liet me op de grond zakken en voelde de rode waas door mijn hoofd gieren. 'Nee, nee nee!' Gilde ik. Het was zo lang geleden dat ik dit had gevoeld maar het bracht pure paniek in me op. Ik wist wat er zou gebeuren als het mis ging, ik wist wat de consequenties waren. Wat deed die jongen met me? Ik was nooit zo overstuur, nooit zo makkelijk uit mijn center te trekken. Ik vouwde mijn benen over elkaar heen en legde mijn armen op mijn knieën. Alles trilde, elk ledemaat. Ik ademde diep in en uit, maar ik kon de rust niet vinden. Alles gierde door mijn hoofd als een gigantische wervelstorm.

Op mijn gemak liep ik de school uit. Er was maar één plek waar ze kon zijn. Het bos. Dat was de enige plek waar ze kon mediteren, tot rut kon komen. Ze had het me zelf gezegd. Pas op het grasveld begon ik te rennen. In de verte zag ik nog net haar zwarte haar tussen de bomen van de bosrand dansen. Maar het was nog ver, en eenmaal in het bos zou ze onvindbaar zijn. Niet lettend op de steken die in mijn zij prikten versnelde ik nog iets meer. Eenmaal in het bos aangekomen stond ik stil, en luisterde ik. Ergens in de verte hoorde ik een kreet, maar het was bijna onmogelijk om te zeggen waar die vandaan kwam. 'Hyuuuuuu!' riep ik zo hard ik kon. Dat was mijn lokroep voor Yuki. Toen rende ik een stuk verder, en riep weer. Het duurde niet lang voordat ik zacht poten op de bosgrond hoorde roffelen. Een witte flits kwam uit de struiken gesprongen, en stond voor me stil. Meteen klom ik op haar rug. 'Yuki, vind Airen!' zei ik. De tijger brulde en schoot naar voren.

In de verte hoorde ik een brul. Ik beet mijn kaken op elkaar en mijn vuisten balde zich ongecontroleerd. 'Blijf weg, blijf weg, blijf weg...' Bad ik in stilte. Ik ademde diep in en uit en probeerde mijn hartslag te laten dalen. Langzaam en zachtjes begon ik een rustig liedje te neuriën, maar het hielp nauwelijks. 'Verdomme Yuui, blijf weg, blijf weg.' Ik kneep mijn ogen hard dicht. Ik wilde hem niks aandoen, ik wilde niet dat hem iets overkwam.

Snel, veel sneller dan ik ooit zou kunnen, draafde Yuki tussen de bomen door. Ik lag bijna plat op haar rug, terwijl ik voor me uitkeek, op zoek naar tekenen van Airen. Ze moest hier ergens zijn, het kon niet anders. Daar. Een stuk verderop zat Airen op de grond. Meteen stopte ik Yuki. 'het is goed zo, meid, stop maar.' zei ik in haar oor. Ik sprong van haar rug af. 'Ga maar, bedankt voor de lift, Yuki.' zei ik zacht. De tijger gromde even afkeurend, maar deed toen toch maar wat ik zei. Stil liep ik naar Airen toe.

Ik hoorde de bladeren achter me kraken en beet mijn kaken op elkaar. 'Yuui, weg.' Sliste ik terwijl ik mijn ogen stijf dicht hield. 'Laat me met rust...' Ik probeerde kalm te blijven, om die rode waas in mijn hoofd weg te duwen, om te voorkomen dat hij voor mijn ogen zou zakken en me zou verblinden. IK beet gespannen op mijn lip.

Ook al kon ze me niet zien, toch schudde ik mijn hoofd. Maar ik kwam ook niet dichterbij. In plaats daarvan ging ik ook zitten. Ik bestudeerde Airen stilletjes. Ze trilde een beetje, alsof ze moeite koesteren om kalm te blijven. Ik legde mijn boek op schoot, en sloeg het zachtjes open. Misschien stond erin wat ze bedoelde. Ik moest het weten.

Ik hoorde hem niet weglopen maar toch was het stil. Was hij dan toch weg? Ik hield mijn ogen gesloten. Het maakte niet uit, het enige wat nu belangrijk was was dat ik kalm moest worden. Ik zuchtte diep en langzamerhand voelde ik de woede zakken. Ik zat zo minuten, urenlang. Ik voelde de rode waas van me afzakken en ik ademde de koele, verfrissende boslucht in. Toen ik mijn ogen weer open deed was het al bijna donker. Niet dat het mij kon schelen dat ik vandaag niet op tijd zou zijn voor het eten. Ik voelde de rust terug zakken en haalde nog eens opgelucht adem. Toen kwam ik voorzichtig overeind en draaide me om. Ik bevroor.

Stil sloeg ik bladzijde na bladzijde om. In gedachten zag ik geen runen meer, maar gewoon woorden. Ik had minder dan een minuut nodig per pagina, en ik nam alle informatie geduldig in me op. Hoofdstuk na hoofdstuk las ik opnieuw, terwijl de tijd langzaam voorbij tikte. Ik was al op driekwart van het boek toen het te schemerig was om nog te kunnen lezen. Toen ik het boek dichtsloeg keek ik op. Recht in de ogen van Airen, die intussen opgestaan was. Ik glimlachte even.

'Wat doe je hier nog.' Zei ik kil, hoewel ik mijn verbazing niet kon verbergen. Was hij al die tijd gebleven? Ik had hier minstens uren gezeten! Toen ik het boek op zijn schoot zag balde ik ongecontroleerd mijn vuist. Waarom deed hij zo stom, zo naief? Waarom zag hij niet dat dit echt fout zou kunnen gaan, waarom wilde hij niet naar me luisteren?

'Lezen. En op jou wachten.' zei ik simpelweg. Ik stond op, en stopte het boek weer onder mijn arm. 'Kom je mee? Ik gok dat het eten zo opgediend gaat worden, als dat niet al gebeurd is.' zei ik met een glimlach. Ik zag wel dat er iets met Airen was, maar ik zei er even niets ove. Ik had namelijk niet echt zin om weer bijna te stikken. 'Ik... Ik-eh... heb gelezen over wat je eerder zei. Dat dood niet het ergste is wat me kan ovekomen. Ik denk dat je gelijk hebt... En dat ik daarom mijn excuses moet aanbieden. Sorry dat ik je niet geloofde.' zei ik zacht.

Ik staarde hem ijzig aan. 'Maar ik heb je gedachten niet veranderd, of wel soms?' Ik rechtte mijn rug, alsof het me allemaal niet kon boeien. Alsof ik me niet gebroken voelde. Het was bijna fout gegaan. Het had niet veel gescheeld. Als Yuui een verkeerde beweging had gemaakt, dan was hij de klos geweest. Ik beet mijn kaken op elkaar.

Ik keek Airen recht aan. 'Nee, inderdaad, dat heb ik niet. Ik ga door, zeker nu ik weet wat er kan gebeuren als ik fouten maak. Nu wil ik het zeker goed doen.' antwoordde ik. Met een glimlach draaide ik me om, en begon in de richting van de school te lopen.

'Geloof me, je hebt geen idee.' Zei ik nog net voordat hij de open plek af liep. Ik staarde hem na, mijn ogen prikkend in zijn achterhoofd. Hij wist van niks. Als hij zou weten, dan zou hij niet zo ontzettend dom doen. En sowieso, hij zou toch te blind, te vastberaden zijn om het te zien.

Wel, vervloekt. Ergens diep in me had ik gewild dat ze me gewoon gestopt had, ook al wilde ik aan de andere kant gewoon doorgaan. Rustig stapte ik over een boomstam heen die op mijn pad lag. Een stuk verderop lag het aangevreten kadaver van een hert. Plots schoot een gedachte in mijn hoofd. Wat als het fout gaat, als ik begin met Fai's lichaam? Moet ik misschien... oefenen? Mijn blik ging naar het dode hert. Zou ik...? Ja. Dit was perfect. Ik stond stil, en ik begon te lachen. Geen gelach van vrolijkheid, of van plezier, zoals normaal gesproken, maar een lach van krankzinnigheid. Steeds harder en harder lachte ik. Naast het hert zag ik Fai uit de struiken stappen. Nog steeds grijs, bevroren, maar ... levend? 'Doe het.' was het enige wat hij zei.

~~~
Dit is hoe Fai aan het lachen is:
https://www.youtube.com/watch?v=C65oaIHsdYM

Een duister gevoel overviel me. Ik staarde de jongen na. Iets in zijn ogen, iets in zijn lichaamstaal. Een alarmerend gevoel overviel me. Ik staarde de leegte in en kippenvel liep over mijn armen. En nee, het was niet de koude wind op mijn blote armen. Twijfelend stond ik daar op de open plek. Voorzichtig zette ik een stap naar voren. Ik deed belachelijk, hoe kon ik nou weten dat er iets fout was? Alhoewel, ik had wel vaker op mijn intuïtie vertrouwd en het was wel vaker juist gebleven. Langzaam liep ik de open plek af, nog steeds twijfelend. Plots hoorde ik in de verte een vage lach. Een koude rilling liep over mijn rug. Zacht en vreemd, krankzinnig haast. Mijn pupillen verwijdde. Er was iets mis, en goed ook. Ik versnelde in een flits mijn pas.

Meteen sloeg ik het boek open, en in het schaarse licht zocht ik naar de bezwering die ik nodig had. Waar was het? Waar was het?! Eindelijk vond ik het, bijna helemaal achterin. Het was niet één spreuk, zoals ik verwacht had, maar een serie, en een tekening op de grond. Snel gleden mijn ogen over de tekst heen. Het leek zo verdomd simpel allemaal. In mijn gekte vergat ik de tweede betekenis van de woorden te lezen. Ik keek op, en zag Fai staan, lachend, net als ik, met een fonkeling van opwinding in zijn ogen. 'Begin ermee, waar wacht je op?' vroeg hij met de stem die ik altijd in mijn hoofd hoorde. 'Natuurlijk, broer, natuurlijk! Ik zal niet wachten, nergens op!' riep ik.

Ik rende verder en verder door het bos, maar ik kon hem niet vinden. 'Verdomme, verdomme, verdomme!' Vloekte ik ingehouden. Ik sloeg een tak opzij en draaide een rondje. Waar ik keek, nergens zag ik Yuui. Ik liep verder en verder tot ik plots meende een kleine open plek te zien, een paar honderd meter verder. Meteen begon ik te rennen. Langzaam vertraagde ik mijn pas en liep ik voorzichtig over het zachte mos. Midden in de open plek zag ik Yuui, het boek voor hem open geslagen, een dood hert nog geen halve meter verder.
'Natuurlijk, broer, natuurlijk! Ik zal niet wachten, nergens op!' Riep hij.
Ik wist dat ik hem hier nooit uit zou kunnen praten, en het moment dat hij zou beginnen met de spreuk zou het te laat zijn. Zijn blik richtte zich op de woorden en op het laatste moment, toen hij diep adem haalde om de eerste woorden uit zijn mond te laten rollen, sprong ik naar voren met een dikke, zwarte tak in mijn handen en sloeg hem recht tegen zijn hoofd. Bewusteloos viel de jongen op de grond.
'Sorry Yuui, maar wat moet dat moet.' Ik liet de stok in het gras vallen.'