De biblotheek

Ik zuchtte even. Er was niets aan te doen. 'Al heel lang geleden heb ik mijn magie opgesloten in de vorm van een staf, om redenen die ik liever geheim houd. Ik wist toen wel dat ik iets moest opofferen om mijn magie weer terug te krijgen, maar ik had er niet aan gedacht dat ik dat ooit zou moeten. In de spreuk die ik toen gebruikt heb heb ik mijn oog als offer aangegeven. En daarnet met die draken... De enige manier om dat te overleven was mijn magie vrijlaten, ten minste, dat dacht ik. Dus ik heb de spreuk van toen afgemaakt.' zei ik zacht, maar haastig.

Ik drukte mijn hand ongelovend tegen mijn gezicht. 'Yuui, alsjeblieft zeg dat het niet waar is? Heb je je oog opgegeven voor je magie?' Ik beet op mijn lip en keek hem aan. 'Ik denk eerlijk gezegd niet dat ik dat kan fiksen. Je hebt het zelf veroorzaakt en het is opofferingsmagie, heel erg sterk.' Ik zuchtte.

Ik richtte mijn ogen - of eigenlijk mijn oog - op de grond. 'Tsja, niets aan te doen dan. Zeg, heb je een spiegeltje ofzo? Ik wil weten wat e van mijn oog over is.' zei ik uiteindelijk. Eigenlijk wilde ik ook de splinter fluoriet eruit halen, maar ik wist niet helemaal hoe ik dat uit moest leggen.

Ik schudde mijn hoofd. 'Ik ben niet echt het typ om altijd een spiegel bij te hebben.' Ik deed moeite om niet te grinniken. Ik zag zijn bedrukte gezicht. 'Yuui, is er nog iets?' Vroeg ik fronsend.

Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, er is verder niets.' zei ik, terwijl ik iets probeerde te bedenken om van de pijn af te komen. Ik beet mijn tanden op elkaar om maar niet aan Airen te laten zien dat het ondraaglijk was.

Ik wist dat hij het probeerde te verstoppen, maar ik zag het heus wel. 'Yuui, hoe precies heb je je oog opgeofferd?' Vroeg ik achterdochtig.

Misschien moest ik het maar gewoon vertellen. Ik haalde het fluorietkristal uit mijn zak. 'Hiermee.' zei ik met op elkaar geklemde kaken. Het was duidelijk te zien dat er een deel van het keurig geslepen kristal af was.

Ik kon mijn hoofd wel tegen een boomstam aanrammen. 'Yuui, je hebt een splinter kristal in je oog geramd?' Ik wreef weer over mijn gezicht. 'Vertel me alsjeblieft dat je een grapje maakt! Ik had gedacht een een geestelijk, een magisch offer, maarnee... Yuui steekt een splinter in zijn oog, zo kan het ook.' Ik beet op mijn lip, even niet wetend wat ik moest.

Heel serieus schudde ik mijn hoofd. 'Het is geen grap. Dit was de enige manier waarop het kon, ik kon namelijk geen magie gebruiken voordat ik mijn oog offerde.' zei ik. Ja, het was dom geweest. Dat besefte ik ook wel. Met mijn vingertoppen voelde ik voorzichtig aan mijn oog. Het prikte enorm, maar ik bleef doorgaan tot ik voelde waar ik naar zocht.

Ik slikte moeizaam. 'Heb je... hulp nodig?' Ik kon wel schatten waarnaar hij opzoek was. Die splinter moest eruit, anders ging dat nooit goed komen. Ik beet op mijn lip. Hij zou het zelf nooit goed kunnen doen, en als er een kleine splinter achter zou blijven zou het al helemaal dramatisch worden. Hoewel het voor mij ook niet bepaald een prettig vooruitzicht was...

'Nee, ik denk dat ik dit wel alleen kan.' zei ik. Met mijn vrije hand pakte ik de rand van mijn mantel, en duwde die tussen mijn tanden. Het ging pijn doen, dat wist ik zeker, en dan had ik liever iets om in te bijten. Ik omklemde het stukke kristal waar ik bij kon zo stevig mogelijk, en haalde een paar keer diep adem.

'Weet je het zeker?' Ik beet op mijn lip en keek hem bezorgd aan. 'Ik kan het ook wel proberen hoor. Ik ben gewend aan bloed, heb wel vaker gewonde mensen geholpen.'

Ik knikte, en spande toen mijn spieren aan om het kristal er in een vloeiende beweging uit te trekken. Het leek wel alsof mijn oog in brand stond, zo veel pijn deed het, maar het lukte me me om geen kreet van pijn te slaken. Toen haalde ik mijn mantel weer uit mijn mond. Hijgend bekeek ik het bloederige kristal.

Ik staarde emotieloos naar de splinter. God, dat was een joekel. Ik keek weer op naar Yuui. 'Gaat het een beetje?' Vroeg ik zachtjes. Ik staarde naar zijn bloedende oog en maakte een beslissing. Ik trok de trui over mijn hoofd en gooide hem op de grond. Daarna ging het hemdje uit. Ik staarde naar de grond, hopend niet te laten zien dat ik me ongemakkelijk voelde. Meteen trok ik de trui weer over mijn hoofd en ik voelde de warme stof weer op mijn blote huis glijden. Ik pakte het hempje in mijn handen en gaf een flinke rug aan de zijkant. De stof scheurde met een luide krak. IK scheurde een strook af en kwam half overeind om eerst het bloed dat over zijn gezicht liep weg te vegen. Toen drukte ik heel voorzichtig de doek tegen zijn oog aan, zo zachtjes als ik kon. Ik begon langzaam pijnstillersspreuken te mompelen, heel zachtjes.

Toen ik genoeg had gekeken antwoordde ik. 'Ik denk dat het nu iets beter gaat dan net' zei ik met een zwakke glimlach. Vervolgens legde ik de splinter op de rest van het kristal, en repareerde het met wen zachte spreuk. Dat zorgde ervoor dat het makkelijker mee te nemen was. Zodra ik opmerkte dat Airen haar trui aan het uittrekken was, keek ik naar de grond, alsof die mij plotseling heel erg was gaan interesseren. Hier en daar zag ik donkere druppels van mijn bloed liggen. Toen ik gescheur hoorde keek ik pas weer op. Airen zat met iets van donker stof op in haar handen, waar ze een stuk vanaf scheurde. Ik vroeg me af wat ze daarmee wilde, maar kwam daar snel genoeg achter toen ze mijn oog begon schoon te maken. Ik beet op mijn lip toen ze mijn oog aanraakte, maar zei er verder niets van. Langzaam maar zeker begon de pijn af te nemen.

Ik beet op mijn lip terwijl ik voorzichtig een poging deed om zijn oog schoon te maken. Tussen de pijnstillende spreuken door fluisterde ik andere magische zinnen om het bloeden te stoppen. Alles wat ik wist over medicatie in de magie probeerde ik op te diepen uit mijn geheugen en ik was opgelucht dat het best wel veel was. Ik haalde de doek voorzichtig van zijn oog en beet mijn kaken op elkaar. Het zag er alles behalve best uit. 'Yuui...' Ik kwam niet verder. Zou ik moeten zeggen wat ik dacht? Zou ik hem moeten vertellen dat er een kans bestond dat hij nooit meer zou zien met dat oog? Of was dat het laatste wat hij op dit moment zou willen horen? Het was opofferingsmagie en die was niet makkelijk ongedaan te maken. Helemaal niet makkelijk.

Ik zag Airens gezicht vertrekken toen ze het stof weghaalde. 'Wat is er?' vroeg ik kalm nadat ze mijn naam had uitgesproken. 'Is het... Valt er nog iets te redden?' Ik wilde gewoon de waarheid horen. Geen gedraai, geen gelieg, niets dan de waarheid. En het maakte me niet uit hoe goed of slecht ik ervoor stond.

'Ik...' Mijn blik draaide zich weg naar de grond en ik slikte. 'Ik denk niet dat je ooit nog zal kunnen zien met dat oog. Eerlijk gezegd weet ik het bijna zeker.' Ik keek hem aan en legde een hand op zijn schouder. 'Ik kan nog wat dingen proberen maar de kan is heel klein...'

'Ah....' zuchtte ik voor me uit. Vreemd genoeg deed het nieuws me niet veel. Ik keek even voor me uit, en merkte dat zo'n beetje de helft van mijn gezichtsveld niet meer was dan een hoop kleuren. Alles zag er zo vreemd uit, dat ik in de lach schoot.

Verbaast ging ik weer naar achter zitten. 'Yuui, gaat alles een beetje goed?' Vroeg ik verward en bezorgd. Hij zat daar maar een beetje te lachen met verwondde oog en het was een vreemde vertoning. Ik veegde mijn handen even af aan het mos recht van me, hopend een groot deel van het bloed eraf te krijgen, zonder Yuui uit het oog te verliezen.

Ik knikte. 'Alles ziet er gewoon zo anders uit. Bij een boom rechts van me kan ik elke tak, elk blad haarscherp zien, maar aan mijn linkerkant is het een mengeling van kleuren, maar ze worden steeds donkerder.' zei ik toen ik mijn lachen bedwongen had. Waarom lachte ik eigenlijk? Het was helemaal niets om om te lachen.

Ik kwam weer dichterbij en ging vlak tegenover hem zitten, met mijn benen gebogen op de grond voor me. Mijn knieën lagen tegen zijn benen aan en dichterbij komen was in deze houding onmogelijk, misschien vond ik dat jammer. Ik betrapte mezelf op die gedachte en richtte verbaasd mijn blik naar de grond. Waar was ik me bezig?

Ik schrok toen ze plots dichterbij kwam. Met een hand streek ik wat haar voor mijn ogen uit. 'Is er iets?' vroeg ik. Ik voelde me een beetje ongemakkelijk, maar tegelijk ook weer niet.

'Uhmm... Nee hoor.' Zei ik onschuldig. De wind blies door de gaten van mijn trui en mijn haren gingen recht overeind staan. Zonder dat shirt eronder was het ineens wel heel koud. Ik beet op mijn lip en overwoog om weer naar achteren te gaan zitten. Ik voelde me opeens helemaal niet meer op mijn gemak en dat bracht me helemaal in de war.

Ik schonk haar een korte glimlach, waarna ik even frummelde met de sluiting van mijn mantel. Ik had namelijk heel even een rilling van kou door haar heen zien gaan. Zodra ik de sluiten los had trok ik de mantel van mijn schouders en reikte die naar Airen. 'Hier, sla deze maar om.' zei ik vriendelijk.