De biblotheek

Ik keek achterom naar Yuui. Zijn mantel hield alle vlammen tegen en mijn ogen werden groot. Had hij dat ding betoverd? Meteen keek ik weer voor me uit om niet te struikelen over de boomwortels. Als we niet snel iets bedachten ging het niks worden. De draken hielden ons veel te goed bij maar ze bevechten was nog minder van een goed idee. Je had geen idee hoe sterk deze soort draak was en dat ze met veel waren vormde ook een groot nadeel.

Zo snel mogelijk prevelde ik de spreuk om mijn magie vrij te laten. Langzaam kwam een kleine splinter van het fluoriet los. Nu de volgende stap. Op het moment dat ik mijn magie had opgesloten in de staf had het zo'n goed idee geleken: een oog voor mijn magie. Maar nu vond ik dat echt dom. Met de splinter in mijn hand richtte ik me op Airen. 'He Airen, wat ik nu ga doen vind je waarschijnlijk niet leuk, en waarschijnlijk extreem dom, maar het moet, er is geen andere manier om hier veilig vandaan te komen!' riep ik naar haar toe.

Ik fronste en draaide me om. 'Yuui, wat ben je van plan?' Schreeuwde ik terug. Dit klonk als alles behalve een goed idee.

'Draai je om en blijf rennen! Ik probeer mijn magie vrij te laten!' schreeuwde ik. Toen, voordat ze me kon stoppen, stond ik stil en ramde ik de splinter in mijn linkeroog. Meteen voelde ik mijn magie als een warme regenbui over me heen spoelen. De staf, op het kristal na, verween in een gouden licht. Behendig ving ik het kristal op, en stopte het in mijn zak. Daarna rende ik zo snel ik kon weer verder.

Een gouden licht straalde op van achter me. Ik durfde niet om te kijken, bang dat ik zou vallen. 'Yuui, wat voer je in hemelsnaam uit!' Gilde ik. Ik bleef rennen en sprong over de takken en stammen heen. Een blad sneed gemeen in mijn gezicht maar ik negeerde de pijn.

Langzaam maar zeker haalde ik Airen bij. Toen ik vlak achter haar was begon ik spreuken te mompelen. Als eerste een bezwering om Airen te beschermen van het vuur, gevolgd door meerdere schilden. 'Weet jij nog spreuken die ik kan gebruiken?' riep ik over het gedonder van de draken uit.

Ik kneep mijn ogen tot spleetjes. Ik zou zweren dat ik ooit, heel lang geleden een boek had gelezen over draken. Vaag kwamen er woorden en tekens in me op. Ik beet op mijn lip en dacht nog beter na. Er was iets, er moest iets zijn, maar wat? Ik kon mijn vinger er niet op leggen. Rode draken, er was iets daarmee. Mijn ogen werden groot. 'Wacht!' Riep ik keihard. Ik draaide mijn een flits om en stond stil. Ik begon te mompelen, mijn lippen razendsnel op en neer gaand. De draken stonden voor me stil en sliste, wachtend voor het perfecte moment om te te slaan. Dom. Plots viel het met bakken uit de hemel. De draken sliste en slaakte onaardse gillen. Zo snel als ze gekomen waren, waren ze ook weer verdwenen. Ik zuchtte opgelucht.

Bijna botste ik tegen Airen op toen ze ineens stilstond, maar het lukte me om haar te ontwijken. Ik draaide me om naar de draken, klaar om in te grijpen als het moest, maar dat was niet nodig. Zodra het begon te regenen sloegen de draken op de vlucht. Ik kon mijn ogen bijna niet geloven. Deze grote, machtige draken waren bang voor regen? Die had ik niet zien aankomen. De bui doofde ook de brandende bomen en struiken om ons heen. Gelukkig hoefden we ons daar geen zorgen over te maken. Waar ik me wel zorgen om maakte, was dat ik mijn magie terug had.

Ik keek de draken lachend na en bessefte plots pas hoe verschikkelijk hard het regende en hoe onwijs koud het was. Ik sloeg mijn armen om me heen en voelde dat mijn kleren doorweerkt waren. Plots dacht ik aan het boek. 'Verdomme!' Vloekte ik luid. Ik begon ter rennen en dook vervolgens op de grond onder een dikke, scheefhangende boom. Het was redelijk droog daar en ik wist niet hoe snel ik het boek onder mijn trui vandaan moest halen. Ik veegde kort over het leer wat veel te nat was naar mijn zin. Perkament liet inkt veel te snel uitlopen en angstig opende ik het boek. Ik weet niet waar ik deze liefde voor boeken vandaan had gehaald, maar het was soms wel heel erg. Zoals nu,. Dit boek, dat zo veel problemen kon brengen wilde ik niet kwijt. Ik had een keer iemand tegen de grond geslagen voor het maken van een ezelsoor in een bladzijde waar ik bij stond.

Toen Airen ineens wegrende keek ik haar vreemd na. Wat had zij nou ineens gekregen? Iets rustiger liep ik achter haar aan, naar een boom toe. De regen vond ik niet bijzonder prettig, maar ik wist niets om me daartegen te beschermen. Tot mijn verbazing had ze het boek van eerder tevoorschijn gehaald, en was ze het heel bezorgd droog aan het deppen. Dat is een kant die ik nog nooit van haar gezien heb dacht ik lachend. Ik plofte naast haar op de grond, en toen pas kreeg ik door hoeveel pijn mijn oog deed. Ik kreunde even, en drukte mijn hand ertegenaan.

Ik keek op van het boek en staarde Yuui aan. Mijn blik werd ineens bezorgd. 'Gaat het?' Ik probeerde te zien wat er aan de hand was, maar zijn hand zat voor zijn oog. 'Wat is er gebeurt?'

Ik Airen aan. 'Er is niets, ik denk dat ik een vonkje in mijn oog gekregen heb daarnet.' loog ik. Intussen voelde ik bloed uit mijn oog sjijpelen. Ik hoopte dat het niet onder mijn hand uit zou komen, dan zou ik heel veel uit te leggen hebben.

Ik fronste. 'Aan je oog? Dat kan fout aflopen weet je? Het is niet de bedoeling dat je blind raakt ofzo.' Ik richtte mijn aandacht weer op het boek. 'Misschien moet je het even helen, ik kan het anders wel even doen?'

'Ah, misschien moet ik dat dan maar even doen ja.' zei ik, ook al wist ik dat het waarschijnlijk niets uithaalde. Even zocht ik mijn geheugen af naar een spreuk die misschien zou kunnen helpen. Toen begon ik een spreuk te mompelen. Ik voelde hoe de hand die ik op mijn oog had gelegd begon te tintelen, maar de pijn in mijn oog werd niet minder, het werd juist erger. Het was lastig om niet een uiting van pijn te laten zien.

'Yuui, ben je in orde?' Ik fronsde. Er was iets niet in de haak, dat voelde ik. Ik legde het boek op de grond en kwam een beetje overeind, met mijn rechter hand uitreikend naar zijn gezicht. 'Ik kan het wel even fiksen voor je hoor.' Ik keek hem bezorgt aan.

Ik glimlachte even. 'Het gaat wel hoor. Ik heb me wel eens beter gevoeld, maar ook slechter.' zei ik. Toen voelde ik tot mijn schrik een dun straaltje bloed onder mijn hand uit kruipen, heel langzaam.

Mijn spieren verstarde. 'Yuui...' Begon ik langzaam en een tikje dreigend. 'Laat me je oog zien...' Ik kwam nog een beetje dichterbij.

Ik schudde mijn hoofd. 'Liever niet.' zei ik star, terwijl ik een stukje van haar wegkroop. 'Ik heb waarschijnlijk gewoon een foutje gemaakt in de bezwering. De laatste keer dat ik helende magie heb gebruikt is een hele tijd geleden, daar zal het wel aan liggen.' zei ik.

Ik kneep mijn ogen tot spleetjes. 'Yuui, er is hier meer aan de hand, dat zie ik aan je. Lieg niet tegen me en vertel de waarheid.' Ik keek hem strak aan.

'Ik zei toch, er is niets. Laat het me gewoon opnieuw proberen.' zuchtte ik. Opnieuw begon ik een spreuk te mompelen, dit maal een andere. Ook dit werkte averechts. Er golfde dit keer een boel bloed uit. Ik vloekte hardop, en haalde mijn hand weg. Misschien moest ik het maar aan Airen overlaten.

Verbaast staarde ik naar zijn oog. Jeetje, dat was heftig. Ik kroop snel nog wat meer dichter bij en legde mijn hand voorzichtig over zijn oog. Ik sloot mijn ogen en begon te mompelen. Razendsnel bewogen mijn lippen weer op en neer, bijna als een geratel van woorden. Ik fronste mijn wenkbrauwen, zoals altijd wanneer ik me hard concentreerde.

Ik probeerde me te ontspannen terwijl Airen een spreuk probeerde. Zo goed en kwaad als dat kon probeerde ik de pijn in mijn oog te negeren. God, waarom had ik er niet beter over nagedacht toen ik besloot dat een oog een goede ruil was voor mijn magie?

Mijn lippen bewogen nog steeds op volle vaart. Toen de laatste woorden over mijn lippen geleden opende ik mijn ogen weer en keek ik hem aan. Voorzichtig haalde ik mijn hand van zijn oog, de schade schattend.

Pas toen Airen haar hand weer weghaalde liet ik de pijn weer toe. Het was nog erger geworden, ook al had ik eerder het idee dat dat nit kon. Ik voelde mijn oog kloppen, en ik zag door een rood waas. 'Is het... Gelukt?' vroeg ik twijfelend.

'Mhhh...' Mompelde ik. 'Het is beter, maar niet genezen. Wat gek...' Ik keek peinzend naar de vloer. Met dit soort verwondingen, zelfs als ze een beetje verergerd waren met magie, hadden deze spreuken nog nooit problemen gehad. 'Yuui, ik kan dit nooit helemaal beter maken zonder dat je me alle variabelen geeft.' Ik keek hem strak aan en veegde mijn bebloede had af aan het natte gras. 'Wat is er met je oog gebeurt. Ik weet dat het iets van sterkere magie is, lieg niet tegen me.'