De biblotheek

Het boek dat ik had uitgekozen was geschreven in de taal van de ijsreuzen. Het lezen van de runen kostte tijd, veel meer tijd dan ik eigenlijk wilde. De tekens waren niet lastig om te begrijpen als je het systeem eenmaal doorhad, maar er zat meestal een tweede, diepere betekenis achter, die ook van het grootste belang was. Ik was zo verdiept in het boek, dat ik Airen niet hoorde of zag aankomen. Pas toen ze op mijn schouder tikte besefte ik dat ze er was. Ik bedwong het reflex om het boek dicht te slaan, want dat zou haar zeker nieuwsgierig maken, als ze de niet al lang was. Ik draaide me half om op mijn stoel, waarbij ik nonchalant met mijn arm het grootste deel van de bladzijde bedekte. De enige tekst die eronderuit kwam was vrij onschuldig, want ik was pas bij het voorwoord. 'Hey, Airen, jij ook hier?' vroeg ik fluisterend met een glimlach.

Ik lachte en liet me op de stoel naast hem zakken. 'Ja, ik had je toch al verteld dat ik hier wel vaker rondhang?' Ik legde mijn boek op tafel en wierp een blik op de bladzijde die half bedekt was door zijn arm. Voor zo ver ik kon zien waren het geen gewone letters, maar runen. Dat was niet zeldzaam, bijna elk boek voor zwarte magie was in runen geschreven. Maar toen ik de letter Fath, de P uit de taal van de ijsreuzen ontdekte fronste ik. Een boek in de ijsreustaal? Dat kwam je minder vaak tegen. Deze boeken verdiepte zich vaak in de duisterste, donkerste hoeken van de zwarte magie. Ik keek Fai aan. Wat zocht hij daar?

'Ja, dat heb je inderdaad gezegd. Stomme vraag...' antwoordde ik. Daarna schoof ik mijn boek een klein stukje op, zodat Airens boek ook open kon liggen. Met mijn ogen volgde ik haar bewegingen, vooral die van haar ogen. Die gingen mij iets te vaak naar het boek over necromantie. 'Is er iets? Je lijkt geïnteresseerd in wat ik aan het lezen ben, heb ik het goed?' vroeg ik nonchalant. Als het kon, wilde ik vermijden dat ze erachter kwam. Ze mocht niet weten waar ik mee bezig was, nog niet. Rustig richtte ik mijn blik op het boek dat voor haar lag.

Ik lachte. 'Ik ben altijd geïnteresseerd in wat mensen lezen. Het zegt veel over de personen zelf.' Ik liet mijn blik over mijn boek glijden. Een roman. 'De woordenplukker' Tja, best een goede omschrijving van mij dan. Ik keek weer op naar Fai en zag een klein sprankeltje angst schitteren. Heel kort maar, voor een milliseconde. Maar het was er wel.

Dus volgens haar zegt een boek veel over mensen? Wat zegt jouw boek dan over je? vroeg Fai cynisch in mijn hoofd. Ik wist het niet, maar het was wel vervelend om daaraan te denken. Ik merkte dat ze me aankeek, en trok mijn gezicht normaal, als er al iets veranderd was. 'Dus, wat zegt jouw boek dan over jou?' vroeg ik om haar af te leiden. Hopelijk werkte het.

Ik leunde achterover. Ik kijk hem lang en doordringend aan, met twijfel in mijn hart. 'De woordplukker gaat over een man, die last heeft van geheugenverlies. Hij reist de wereld over in een poging zijn verleden terug te vinden. Hoe meer dingen hij zich herinnerd, hoe meer hij het gevoel heeft dat hij zijn verleden helemaal niet meer wilt weten. Het hele verhaal is zal maar zeggen als zijn dagboek.' Het was even stil. 'Bedenk jij maar wat dat over mij zegt.' Ik kijk hem uitdagend aan.

Nog terwijl Airen vertelde waar haar boek over ging, was ik al aan het bedenken wat dat kon betekenen. 'Eens zien...' zei ik toen ze was uitgepraat. 'die man in het verhaal beseft dat hij zijn verleden niet wil weten, als ik dat doortrek naar jou... Ik zou gokken op een onverwerkt jeugdtrauma, dat ervoor zorgt dat je zo min mogelijk aan je ereleden wilt denken. Dat dagboek. Hij wil het wel aan iemand kwijt, maar toch ook weer niet. Dat is bij jou volgens mij hetzelfde. Klopt het?' ik was niet honderd procent zeker, maar op zijn minst negentig. Sommige dingen had ik kunnen afleiden uit haar gedrag bij ons laatste gesprek, andere dingen uit de manier waarop ze op mijn verhaal reageerde. Ik keek haar vragend aan.

Ik draaide mijn hoofd een stukje en lachte. 'Mhh...' Was het enige wat ik kon zeggen. Hij zat afschuwelijk dicht in de buurt. Ik boog voorover. 'Ik zei toch, dat boeken spreken?' Fluisterde ik. Ik keek hem uitdagend aan. In een flits, vlogen mijn ogen opzij naar rechts. Ze werden groot en ik staarde naar de kast, een paar meter verderop. 'Mijn god...' Viel er vol ongeloof over mijn lippen.

'Dat beschouw ik als een ja.' zei ik met een glimlach. Ze zei weer iets, en ik knikte. Plots zag ik haar ogen naar de kas schieten waar ik net een boek vandaan had gehaald. De opening was nog duidelijk zichtbaar. En hoewel dit boek toevallig in vrij onbekende runen was, waren de andere boeken dat niet. Daar stond gewoon Necromantie op. Mijn hart werd omklemd door een ijskoude angst. Ze zou het zeker opmerken, dat wist ik gewoon. Ik had geen idee hoe ik dit zou moeten uitleggen. Met een nonchalante glimlach vroeg ik: 'Is er iets?'

'Ik heb volgens mij een boete.' Ik stond op en staarde naar de balie. 'Ik had ''Duizend dwaalogen'' gisteren al terug moeten brengen.' Ik beet op mijn lip. Ik legde het boek voor Fai neer. 'Wil je hier even op passen? Ik ga het boek halen en dan kan ik deze zo weer lenen.' Ik keek hem vriendelijk aan.

Ik knikte, onzichtbaar opgelucht. Gewoon... Een boete? Was ik bang geweest Omdat ze zich een boete herinnerde? 'Ga dan maar snel even, ik let wel op je boek.' zei ik vriendelijk. Doe er maar zo lang over als je wilt, hoe langer hoe beter. Dan kan ik in rust verder lezen. voegde ik er in mijn hoofd aan toe. Ik glimlachte even.

Ik liep langs de boekenkast over Necromatie. Vanuit mijn ooghoeken zag ik de boeken op de planken. Het waren er maar een paar die werkelijk spreuken bevatte. Ik liet de bibliotheek uit de trappen op, verzonken in gedachten. Ik fronste. Waar laadde deze jongen zich mee in? Ten eerste was het tot leven van de doden niet voor een witte tovenaar, ten tweede niet eens wat voor de meeste zwarte magiërs. Necromatie was een van de duisterste hoeken van de zwarte magie. Daar waagde je je liever niet. Het kon verschrikkelijk fout gaan. Het waren verschrikkelijk machtige spreuken en moeilijk onder controle te houden. En als je er eenmaal geweest was, dan was er geen weg meer terug, dat wist ik als een van de besten.

Zodra Airen weg was begon ik weer te lezen, sneller deze keer. Mijn ogen raceten over de runen terwijl alles weer terug kwam. Op Samui had ik ook af en toe mijn handen op ijsreus-boeken kunnen leggen, en die van voor naar achter uitgelezen. Hoe meer ik las, hoe beter ik de zinsopbouw en dubbele betekenissen van woorden begreep. Helemaal kreeg ik het niet te pakken, maar het was best goed voor een kind. Nu was ik het voorwoord van een ingewikkelder boek aan het lezen.

Voor men begint aan enig van de spreuken zoals hier beschreven, let op. Bij Necromantie is er geen tweede kans: Als je begint moet je doorgaan, ook al maak je fouten die je het leven kunnen kosten.

Ik snoof even. Alsof mij dat wat uitmaakte. Ik wilde dood zijn, dus dat maakte me helemaal niets uit.

Zodra ik mijn kamer in kwam griste ik het eerste beste boek van de stapel en hield het onder mijn arm. Ik had het nog niet eens uit, maar alsof dat mij kon schelen. Ik moest mijn alibi vol maken. Ik liep weer naar beneden, de bibliotheek in. Ik ging voor de balie staan, helemaal in het verste hoekje van de bieb. De vrouw keek me lachend aan en achter mijn rug knipte ik geruisloos in mijn vingers. Er klonk een schreeuw van ergens in de bibliotheek en de vrouw stond geschrokken op. Het moment dat ze uit het zicht was stapte ik achter de balie en begon te bladeren in het notitieboek. Ik vond mijn naam, met het boek ernaast en gumde het uit. Ik schreef een nieuwe datum op en in een flits stond ik weer aan de andere kant van de balie, geduldig te wachten. De vrouw kwam teruglopen.
'Wat was er aan de hand?' Vroeg ik onschuldig, alsof ik echt geen idee had.
'Een boekenkast was half omgevallen.' De bibliothecaresse zuchtte. 'Kinderen kunnen zo onvoorzichtig zijn.'
Bloedserieus gaf ik haar mijn boek.
Ze gluurde over haar bril. 'Naam?'
'Airen Tamararis.' Zei ik neutraal.
De vrouw schudde haar hoofd. 'Meisje meisje toch, je bent veel te laat met inleveren.'
'Weet ik.' Ik kon het niet laten om te grijzen.

Ik schrok op toen ergens dichtbij het geluid van vallende boeken en gegil klonk. Even keek ik om me heen, maar er was niets en niemand te zien in het gebied om me heen. Ik haalde mijn schouders op. Er zou vast een kast omgevallen zijn ofzo, dat verklaarde het geluid. Waarom zou ik me er dan druk over maken? Ik richtte mijn ogen weer op het boek. Het lezen ging nu veel makkelijker dan eerder. Toen ik het voorwoord gelezen had, begon ik weer vooraan, om de tweede, diepere betekenis te lezen.

Ik liep terug naar Fai en plofte neer naast hem. 'Drie euro boete, kun je dat geloven?' Ik zuchtte. 'Zo'n nutteloze manier om je geld uit te geven.' Ik pakte mijn boek van tafel en liet het een paar keer ronddraaien in mijn handen. 'Ik snap echt niet hoe ik het vergeten zou kunnen hebben.' Ik frons. 'Ik ben nog nooit vergeten een boek terug te brengen, niet een keer in mijn leven!' Met een zucht liet ik me achterovervallen. 'Weer een record naar de maan.' Ik keek hem aan en lachte. 'Ik weet het, ik speel weer de drama-queen.' Ik grinnikte.

Zodra er voetstappen dichterbij kwamen stopte ik weer met lezen. Vlak daarna plofte Airen naast me neer. Ik glimlachte weer. 'Ik vindt niet dat je een drama-queen speelt, het is natuurlijk om zo te reageren als je een persoonlijk record verknald hebt.' zei ik lachend. Rustig deed ik mijn boek dicht, achterkant naar boven, en ik legde mijn elleboog nonchalant maar zorgvuldig op de tekst achterop. De kaft was pikzwart, met kleine zilveren adertjes die eroverheen slingerden. De zijkant van de pagina's was al net zo zwart. 'Ik denk dat je de volgende keer gewoon ergens op moet schrijven wanneer je welk boek in moet leveren, dat bespaart je geld.'

Ik wuifde zijn commentaar weg. 'Ik onthou het normaal prima, ik weet gewoon niet waarom het dit keer fout gegaan is.' Ik lachte en mijn blik dwaalde weer kort af naar zijn boek. Necromatie. Ik keek hem weer aan. Verdomme Fai, waar ben je mee bezig? Dacht ik een tikje bezorgd. Plots vielen alle puzzelstukjes in elkaar. De echte Fai, zijn broertje. Hij was dood en daar gaf Fai zichzelf de schuld voor. Mijn god. Ik probeerde de verrassing te verbergen en sloeg mijn boek open om het voorwoord de lezen. Ik staarde de zwarte letters aan. Hij wilde zijn broertje weer tot leven brengen, mijn god...

Ik keek haar even aan. Ze leek verrast, al wist ik niet waarom. Misschien wist ze wat ik van plan was. Airen was oplettend genoeg om alle stukjes informatie die ze over me had samen te voegen, dus de kans dat ze het wist was groot. Vlak nadat ze haar boek open had geslagen deed ik hetzelfde. Het duurde niet lang voordat ik ook de tweede betekenis van het voorwoord gelezen had. Ik moet toegeven, het was een heel mooie puzzel: elk woord had een andere betekenis, die ook nog in beide betekenissen op de goede plaats van de zin stond. Hoe lang zou de schrijver daarover hebben gedaan?

Ik beet op mijn lip terwijl mijn ogen niet begrijpend naar de letters staarde. Ik las wel, maar het kwam allemaal niet aan. Ik keek op van mijn boek, naar Fai's gezicht. Ik kon niet geloven dat hij dit op zijn hals wilde halen. En het zou geheid fout gaan. De kans dat een zwarte magier, die gewend is aan spelen met grote, duistere krachten, zo'n spreuk goed uit zou kunnen voeren was klein, laat staan een witte magiër! Ik staarde hem peinzend aan. Hoe wilde hij dit voor elkaar krijgen? Wist hij dan niet van de risico's die hij zou lopen?

Ook al voelde ik dat Airen me aankeek, toch bleef ik lezen. Het eerste hoofdstuk ging over de geschiedenis van Necromantie. Eigenlijk wist ik niet waarom ik dat zou moeten lezen, maar er zouden vast een paar belangrijke tips instaan. Na het eerste paragraaf keek ik toch maar op naar Airen. Haar ogen stonden bezorgd. 'Waar denk je aan?' vroeg ik.

'Aan jou, en aan alle risico's die je loopt met het weer tot leven roepen van je broer via Necromatie.' Zei nonchalant, maar met gedempte stem. Ik klapte mijn boek dicht en legde het op tafel, mijn ogen strak op hem gefocust. Er was niemand anders in de buurt, we waren helemaal alleen.

Ik glimlachte even triest. 'Ik wist wel dat je erachter zou komen, maar dit was een beetje eerder dan ik verwachtte.' zei ik zacht. 'Probeer alsjeblieft niet om me ervanaf te houden, dit is iets dat ik moet doen, ik heb het Fai beloofd. De risico's kunnen me totaal niets schelen.' Ik richtte mijn ogen weer op de tekst, maar het lezen lukte niet meer. De priemende ogen van Airen leidden me af. Ik fronste even om mijn concentratie weer terug te krijgen. Dit was belangrijk, ik moest me niet af laten leiden door wat dan ook. Een fout zou namelijk al fataal kunnen zijn.

'Fai zou niet willen dat jij zou sterven in een poging hem weer tot leven te brengen.' Ik sloeg mijn armen over elkaar heen. 'Als jullie beide dood zijn heeft niemand er wat aan.' Ik keek hem even peinzend aan. Toen verzachtte mijn blik en boog ik naar voren om een hand op zijn schouder te leggen. 'Yuui, dit is gevaarlijke magie. Heel anders dan welke spreuk je ooit uitgevoerd hebt. Dit soort magie eist zijn tol, en wanneer je het fout doet is die hoog.' Mijn stemniveau kwam niet boven een vaag gefluister uit. 'Ik wil niet dat je iets overkomt...'

Haar woorden over Fai kwamen hard aan. Ik voelde een ijskoude tinteling over mijn rug trekken, en ik wilde opstaan en wegrennen. Weg van het college, weg van deze boeken, weg van Airen... Pas toen ze haar hand op mijn schouder legde kwam ik weer tot mijn positieven. Ik keek haar aan. 'Wat weet jij nou weer over wat voor spreuken ik ooit heb uitgesproken? Dat wat gebeurd is op Samui is niet het ergste wat mij is overkomen, wat ik later gedaan heb is erger, bloederiger. Daardoor ben zelfs ik gaan twijfelen of ik een zwarte of een witte magiër ben. Geloof me, ik kan dit aan.' zei ik een beetje kil. Ik moest mijn best doen om te verstaan wat ze als laatste zei, maar het kwam er volgens mij op neer dat ze om me gaf. Waarom, waarom zou iemand iets geven om een nutteloze jongen als ik? Alles wat ik deed leek ongeluk te veroorzaken, vanaf het moment dat ik geboren was, tot nu toe.