De biblotheek

'Weet ik veel.' Zei ik gefrustreerd. 'En moet ik het nog eens herhalen? Het zijn niet van jou zaken, maakt het uit waar dat vandaan komt.' Ik staarde voor me uit en voelde me gebroken van binnen, ik wist niet waarom. Het voelde zo vreemd en raar met deze jongen erbij, ik wist niet wat ik er mee aan moest.

Mijn blik weer in de vlammen richtend haalde ik mijn schouders op. Vroeg of laat zou ik er toch wel achter komen. 'Laat dan maar...' zei ik zacht. Ik had de hele tijd al een soort wee gevoel in mijn buik gehad, maar nu wist ik wat het was. Mijn maag rommelde een keer duidelijk hoorbaar. 'Zeg, hoe laat is het? Ik heb nogal honger, is het al bijna tijd voor het avondeten?'

'Ik geloof dat die tijd al geweest is.' Ik staarde op naar de hemel. Alles begon te duizelen. De herinneringen brandden in mijn hoofd als gloeiende kolen op een stuk perkament. Ik legde mijn hoofd tussen mijn knieën en bleef zo zitten. Het deed zo veel pijn, waarom kwam alles toch terug? Waarom bleven de herinneringen me achtervolgen als spoken van het verleden? Waarom nu?

Ik fronste even. 'Zo laat al? Nou ja, niets aan te doen. Maar we zitten in een bos, en .... Airen? Wat is er aan de hand?' vroeg ik toen ik haar zo zag zitten. Ik kroop een stukje dichterbij haar.

'Niks, niks...' Ik hield me groot maar mijn hoofd bonsde als een gek. Mijn hoofd deed verschikkelijk pijn en ik voelde me afschuwelijk. En elke keer kwamen ze weer voorbij. Waarom nu? Was het Yuui? Was hij het waar ik mezelf in herkende? Bracht dat van alles terug? Ik beet mijn kaken op elkaar en legde mijn handen over mijn hoofd, hopend dat het snel over zou gaan. Maar de pijn bleef. Nu niet alleen in mijn hoofd, ook in mijn hart. Alsof iemand net een tandenstoker door mijn borst had geramd. Ik kneep mijn ogen dicht en bleef doodstil, als een klein hoopte ellende, zitten.

Ze vertrok haar gezicht in pijn. Het kon best zijn dat Airen zei dat er niets was, maar er was wel degelijk iets aan de hand. Dat zag je zo. Een beetje twijfelend ging ik naast haar zitten, en legde mijn arm over haar schouder. Ik zei niets.

Ik beet op mijn lip en gluurde even over mijn arm heen naar Yuui. Hij had verdomme een arm om me heen geslagen, ik was niet mentaal gestoord ofzo! Alhoewel... Ik richtte mijn blik naar beneden. Dit ging niet goed, dit ging heel slecht. Je intuïtie negeren is een slecht ding, en het kan fout aflopen. Ik had vanmiddag nog gezien dat je intuïtie iets was waar je op kon bouwen, maar ik wilde dat helemaal niet. Alles in mijn lichaam schreeuwde dat ik het eruit moest gooien en ik vocht om de woorden aan de goede kant van mijn lippen te houden.
'Yuui.' Fluisterde ik zachtjes en ingehouden. 'Yuui, beloof me plechtig dat je nooit Necromatie zal doen.' Ik keek op en staarde hem aan, proberend de pijn te verbergen. 'Je moet het me beloven Yuui...'

Het was lastig om haar gefluister te verstaan, maar het lukte, min of meer. 'Ik... Ik weet niet of ik me aan zo'n belofte kan houden. Ik heb ook de belofte aan Fai nog, die ik moet waarmaken.' zei ik zacht, bijna emotioneel. 'Maar ik beloof je dit: Tenzij ik geen andere manier dan Necromantie kan vinden om Fai weer terug te brengen, zal ik het nooit zal doen. Dat zweer ik... op mijn eigen leven, nee, op Fai's lichaam.' Ik keek recht in haar ogen, en toen glimlachte ik even.

Ik staarde weer naar de grond. 'Dat zegt helemaal niks, er is namelijk geen andere manier dan Necromatie.' Ik had moeite mijn stem verstaanbaar te houden. Ik voelde me zwak, leeg en bedrukt. Ik staarde doods voor me uit, de pijn nog steeds zingend in mijn hoofd en mijn hart.

Mijn glimlach verstarde onmiddelijk. 'Weet je dat zeker?' vroeg ik twijfelend. Er MOET een andere manier zijn, het kan niet anders. Er is zo veel magie in de wereld, dus er kan niet maar één soort zijn die doden terug kan brengen! dacht ik paniekerig.

Ik knikte. 'Honderd procent. Je zou van niet denken, hé? Maar dan vergeet je dat er voor elk doeleinde maar vaak een spreuk is. Hetzelfde geld voor het tot leven wekken van de doden.' Mijn stem was toonloos. 'Yuui, er is geen manier om dit te gaan laten werken. Fai zou niet willen dat je je leven risceerd, of nog erger, om hem te redden.'

Ik richtte droevig mijn ogen op het vuur. 'Dan... Ik kan het je niet beloven, al zou ik dat graag wel willen. Mijn hele levensdoel tot nu toe was sterker worden om Fai tot leven te wekken. Als ik dat laatste niet meer kan, wat moet ik dan?' fluisterde ik voor me uit.

'Een nieuw, realistisch levensdoel vinden.' Ik staarde afwezig in het vuur. Waarom moest hij toch zo koppig zijn? Zo eigenwijs en vastberaden? Niet in staat om naar mij te luisteren. Ik wilde hem waarschuwen, maar hij was te blind om de gevaren te zien...

Zucht. 'De enige reden waarom ik op dit moment nog leef is om mijn schuld aan Fai in te lossen. Weet je nog, die middag dat we elkaar in het bos ontmoetten? Alleen de gedachte aan Fai heeft me er toen van weerhouden om van een klif af te springen, waar ik bij toeval op stuitte. Als ik dat niet meer heb, kan ik daar net zo goed naartoe teruggaan, en gewoon springen. En als ik dat overleef net zolang in de bossen rondzwerven tot ik trollen, reuzen, of andere gevaarlijke wezens tegenkom.' Ik keek op, in Airen's ogen.

'Maar Necromatie kan iets veel ergers met je doen dan de dood.' Ik draaide mijn hoofd en staarde hem aan. Ik ademde diep in en uit en kneep mijn ogen dicht. Ik bracht mijn hoofd omlaag en zuchtte. 'Mei 25. Daar is waar het echt fout ging.' Ik beet op mijn lip. Waarom had ik dat in hemelsnaam gezegd? Ik had nu al spijt.

Ik knikte. 'Als jij het zegt...' zei ik. Voor nu wilde ik het onderwerp gewoon laten rusten. Haar vertellen over mijn zelfmoordneigingen was misschien iets te ver gegaan. 'Wat is er dan foutgegaan op 25 mei?' vroeg ik zacht.

Ik ging recht zitten en voelde de pijn wegzakken. Ik staarde wazig voor me uit en voelde me hoogst ongemakkelijk. Ik slikte. 'Jimmy stierf op 25 mei. Hij was mijn enige vriend in het weeshuis, hij was als een grote broer, een vader bijna.' Ik keek naar de grond. 'Mijn leven hing van hem af en ik was hem kwijt, dankzij dezelfde jongens die mijn ook altijd het leven zuur maakten.' Mijn blik stond verdrietig en mijn hoofd voelde zwaar, alsof ik heel moe was. Nog steeds vroeg ik mezelf af wat me bezielde, waarom ik dit in hemelsnaam deed.'

Ik keek haar begrijpend aan. Het was vrij makkelijk te raden waar dit heen zou gaan, maar ik zei niets, en liet Airen zelf heer verhaal afmaken. Intussen schudde ik mijn mouw over mijn hand heen, om die warm te houden. Het was hier veel warmer dan in het zevende regime, maar ik hield nog steeds niet echt van kou.

Ik slikte weer moeizaam. 'En omdat ik me geen leven zonder hem voor kon stellen ging ik op zoek naar de boeken. Ik was klein en naïef... Te stom om na te denken over de mogelijke consequenties, te stom om het voorwoord goed te lezen.' Ik beet op mijn lip. 'Dus ik verstopte het lichaam onder de brug waar ze hem vanaf hadden geduwd en toen ik de boeken had kwam ik terug. En toen probeerde ik het. Je kan vast wel raden dat het verschrikkelijk fout ging...'

'Wat gebeurde er dan?' vroeg ik zacht. Ik ging even in een makkelijkere positie zitten, terwijl ik in de vlammen staarde. Eigenlijk wilde ik dat Yuki bij me was, maar die had ik eerder weggestuurd, dus waarschijnlijk was ze ergens in het bos aan het jagen.

Ik beet op mijn lip. 'Wist je dat ik vroeger blond was?' Zei ik opeens. 'En deze kleur ogen heb ik ook niet altijd gehad, vroeger waren ze blauw. Zelfs mijn naam is veranderd...' Ik zuchtte. 'De veranderingen van buiten waren nog de minst erge gevolgen.' Ik sloot mijn ogen. 'Je weet van het mediteren hé...'

Ik probeerde me Airen voor te stellen met blond haar en blauwe ogen, maar dat lukte niet bijzonder goed. Ik bleef me haar als Fai voorstellen. 'Ik denk dat ik je zo leuker vind.' zei ik toen maar. Dat van haar naam die anders was had ik niet zien aankomen, maar goed, dat maakte mij niets uit. Want had ik niet zelf ook een andere naam aangenomen? 'Ja, dat heb ik de afgelopen tijd gezien, dat je zo veel mediteert. Maar dat dat een gevolg van Necromantie is... Dat had ik nooit geraden.'

'Het mediteren zelf is geen gevolg van Necromatie.' Ik zuchtte. 'Wat ik met mediteren voorkom wel.' Ik stak mijn nagels in mijn arm. 'Ik probeerde de spreuk, het mislukte en Jimmy's lichaam vloog in brand. Met alle haast rende ik terug naar het dorp, me niet bewust van wat er mis was gegaan. Ik besloot niemand te vertellen over wat er gebeurt was en hield mijn mond netjes. Tot dat Roger op me af kwam.' Ik sloot mijn ogen. Het was zo verschrikkelijk moeilijk om het te vertellen, alles kwam weer terug. In een flits zag ik het brandende lichaam in de grot en Roger's brede grijns toen hij me tegen de grond sloeg.

'Ah.' fluisterde ik zachtjes, om haar verhaal niet te onderbreken. Toen ik weer naar Airen keek zag ik verdriet en pijn in haar ogen staan. 'Je hoeft niet verder te vertellen, als je dat niet wilt.' zei ik op meelevende toon. Ja, ik wilde weten wat er gebeurd was, maar dat hoefde niet te betekenen dat Airen het allemaal opnieuw hoefde te beleven.

Ik knikte maar schudde meteen mijn hoofd. 'Ik weet het allemaal niet meer soms Yuui.' Ik zuchtte. 'Het is zo moeilijk en onduidelijk...' Ik beet op mijn lip.