Het bos

Ik knikte. 'Ik begrijp het.' Ik meende het, of ik dacht het in ieder geval te begrijpen. 'Ik heb niet zo veel interessants meegemaakt,' antwoordde ik langzaam, nadenkend, 'vorig jaar heb ik een... ongeluk gehad. Ik weet er niet veel meer van.' Ze haalde haar schouders op, maar wendde haar blik af, naar de rotsen kijkend. De bomen, de bloemen, bijna alles om haar heen leek leger na het ongeluk. Er was iets verdwenen, iets heel belangrijks. En het ergste was dat ze precies wist hoe het ooit was geweest, hoe prachtig het was, hoe ze ervan had genoten en hoe ze ervan had gehouden. Ze wist welke kleur groen de bladeren en het gras hadden gehad, terwijl nu de enige kleuren waarvan ze zeker wist wat ze waren het grijs van de stenen was.

Haar blik ging van begrijpend naar gekweld nadat ze het over een ongeluk had. Er was iets aan de hand, maar ik wist niet wat. Waarschijnlijk wilde ze het er niet over hebben, en dat begreep ik. Iedereen had dat soort dingen. Misschien moest ik haar aandacht een beetje afleiden. Glimlachend boog ik me voorover, naar de kop van de tijger. 'Yuki, mag ik?' vroeg ik haar. Een kort gespin bevestigde dat ik mocht, en ik sprong op haar rug. Daarna stak ik mijn hand uit naar Amelia. 'Wil je een stukje met me mee rijden, door het bos?'

Ik keek pas weer op van de rotsen, waar ik pijnzend naar had gestaard, toen ik Fai iets tegen Yuki hoorde zeggen. Of beter gezegd, hij vroeg iets. Mag ik? Ze begreep niet wat hij bedoelde, tot hij op haar rug sprong. Ze glimlachte verrast op zijn voorstel maar knikte toen. Het zou misschien voor wat afleiding zorgen, aangezien het laatste wat ik nodig had de gedachten die me 's nachts, piekerend en pijnzend, op zouden houden. Niet dat ik anders zo makkelijk in slaap kwam, maar goed. 'Graag.' Ik nam zijn hand aan, en sprong, al was het een beetje voorzichtiger dan hij, op Yuki's rug. Het zat comfortabeler dan ik in de eerste instantie gedacht had en ik glimlachte opnieuw, iets breder dit keer.

Toen ze mijn hand pakte trok ik haar achter me op Yuki. Ik keek over mijn schouder, en zag haar brede glimlach. 'Heb je ooit eerder op een tijger gereden?' vroeg ik haar net zo breed glimlachend. Daarna draaide ik weer naar voren, en fluisterde precies in Yuki's oor wat ik wilde dat ze deed. De sneeuwtijger hief haar kop en brulde een keer, om vervolgens haar spieren aan te spannen. 'Hyuu! Daar gaan we, hou je vast!' riep ik blij.

Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, ik had er nog nooit echt over nagedacht dat dat een optie was,' antwoordde ik, een beetje zenuwachtig en tegelijkertijd ook nieuwsgierig, 'maar, eens moet de eerste keer zijn toch.' Ik schrok echter van de brul van de tijger en de daaropvolgende schreeuw van Fai. Hou je vast? Waar in godsnaam? Maar aangezien ik niet dacht dat er veel tijd was om daar een goed over na te denken greep ik zijn schouders vast, terwijl de sterke spieren van Yuki zich aanspanden.

De tijger zette af, en sprong met een grote boog over de dichstbijzijndste struiken heen. Ook al had ik dit al zo vaak gedaan, het was nog steeds geweldig om te voelen. Mijn haar wapperde in de wind, het bos flitste voorbij. Het geroffel van Yuki's poten op de zachte bosgrond klonk over alles heen. Ik schreeuwde het uit van plezier. Grijnzend wierp ik een blik over mijn schouder, om te zien hoe Amelia eraan toe was. Ze leek een beetje bang, maar tegelijkertijd leek ze van de rit te genieten. 'En? Wat vind je ervan? Is het niet geweldig?' vroeg ik haar.

Zodra de wind langs mijn gezicht streek en mijn haren opzij waaide, zodra alles om me heen meer in streepjes dan in echte voorwerpen waren veranderd, waren alle piekeringen van daarvoor verdwenen uit haar gedachten. 'Het is geweldig!' antwoordde ik overweldigd, opgewonden, verrast door alles wat er gebeurde. Dit had ik zeker niet verwacht. Ik had gedacht dat ik een rustige maar eenzame wandeling door het bos zou maken omdat ik de drukte op school niet zo dichtbij wilde hebben, maar in plaats daarvan zat ik op de rug van een enorme sneeuwtijger samen met een jongen die ik pas net ontmoet had en het maakte me allemaal niets uit.

We schoten het bos door, langs beekjes, rotsformaties en af en toe geschrokken dieren. Het leek wel alsof dit moment eeuwig kon blijven duren zonder te gaan vervelen. Maar ja, niets blijft voor altijd, en Yuki begon moe te worden. Ze ging steeds langzamer rennen, om uiteindelijk tot stilstand te komen vlak bij een beek. Voorzichtig haalde ik Amelia's handen van mijn schouders, en leunde naar voren om de tijger te omhelzen. 'Bedankt voor de rit, Yuki. Ik heb ervan genoten.' fluisterde ik in haar oor.

Ik wilde helemaal niet dat we ooit weer stil zouden staan, maar ik wist ook dat dat uiteindelijk wel zou moeten. Toen alle bomen hun vast vorm weer leken aan te nemen en de wind was gestopt met suizen liet ik me voorzichtig van Yuki's rug afgleiden. Hoewel ik wist dat ze me waarschijnlijk niet kon verstaan liep ik naar haar kop toe en streek ik zachtjes langs haar hals, door de zachte vacht. 'Bedankt, ik heb het ehg geweldig gehad.' zei ik zacht, maar gemeend.

Ik sprong van Yuki's rug af, en aaide haar even. Ze spinde luid hoorbaar, en ik keek Amelia lachend aan. 'Ze zegt: Graag gedaan. Trouwens, het is goed dat je haar bedankt hebt, anders zou Yuki je waarschijnlijk de beek in hebben geduwd.' zei ik tegen haar. Intussen was de tijger naar de waterkant gelopen en het water in gegaan, waar ze probeerde vissen te vangen. Het water spatte hoog op, en maakte me nat, maar dat maakte me echt niets uit. Ik trok mijn bontmantel uit - Dat ding was eigenlijk veel te warm om hier te dragen - en ging achter mijn tijger aan het water in.

Voorzichtig met mijn gedachten bij Cameron liep ik het prachtige bos in. Ik heb rust nodig om na te denken, veel rust. Ik zuchtte zachtjes en haalde kort een hand door mijn blonde haren. Serena, denk nou is niet aan Cameron. Ze de gedachten over hem aan de kant probeerde ik mezelf te overtuigen. Maar zoals gewoonlijk lukte me dat niet. Ik maakte me te veel zorgen. Hij gedroeg zich vreemd en anders. Hij was niet de Cameron die ik kende. Nog steeds, was ik verliefd op hem. Heel erg. Ik sloot kort mijn ogen en liep door. De bladeren kraakten geïrriteerd toen ik op ze stapten. In de verte zag ik een plekje waar ik kon zitten en vlug liep ik ernaartoe. Ik liet me neervallen in het gras een staarde voor me uit.

Er klonk zacht gekraak vanuit de bosjes en de schim spitste zijn oren. Op handen en voeten kroop hij op de steen, platgedrukt tegen het harde oppervlak. Zijn ogen spiedde over de rand heen toen er plots een meisje achter de bomen verscheen. Ze liet zich in het gras slechts enkele meters van hem vandaan vallen. Ze had hem niet gezien. Hij ging overeind zitten en hield zijn hoofd een stukje scheef, naar het meisje starend.

Ik draaide mijn hoofd geschrokken om toen ik in mijn ooghoeken een schim zag bewegen. Ik kon niet zien wie of wat het was. Ik schudde mijn hoofd even en bekeek het beter. Het was iemand die ik nog nooit had gezien. "Hallo?" vroeg ik onzeker terwijl ik weer overeind kwam. Toen ik beter keek zag ik dat het een jongen was, een speciale jongen. Hij had iets dat me aantrok, niet op de manier van Cameron. Maar een andere manier. Ik was geïnteresseerd in hem. "Kun je praten?"

De jongen staarde haar met grote ogen aan en zei niets. Hij draaide zijn hoofd nog een stukje verder en het lag nu helemaal horizontaal, terwijl twee oranje ogen haar aankeken. Hij rechtte zijn hoofd weer en zette voorzichtig een hand op de grond, gevolgd door een andere en vervolgens twee voeten. Hij staarde Serena lang aan en de tijd verstreek terwijl hij geen enkele spier bewoog.

Spoiler:

Ik keek hem aan en kwam een stukje dichterbij. Hij stond op handen en voeten wat ik erg vreemd vond. Ik had nog nooit zoiets gezien. "Wat ben jij?" fluisterde ik terwijl ik in die prachtig betoverde ogen keek. Ik had hier is iets over gelezen, maar ik kon niet thuisbrengen wat. Geweldig dit, ik stond tegenover iemand die misschien wel ongelooflijk gevaarlijk was en dit keer was er geen Cameron die me kon beschermen. Shit, nu dacht ik weer aan Cameron.

Het meisje kwam dichterbij en de pupillen van de jongen verwijdde zich in een flits. Uit zijn mond kwam een laag, vreemd soort gesis en het stoof naar achter. Hij vertrouwde het meisje niet. Hij vertrouwde niets en niemand in deze vorm. Hij was kwetsbaar totdat het weer over was. En tot dan kon hij het zich niet veroorloven iemand te vertrouwen. Hij sliste weer en hij zag het meisje schrikken. Hij kwam rechtop en staarde het meisje verbaasd aan, zijn hoofd weer een stukje draaiend, dit keer naar links.

Ik keek hem aan en stapte geschrokken naar achteren toen hij begon te slissen. "Rustig, ik wil je geen pijn doen" fluisterde ik terwijl ik bleef staan. Toen ik zag dat hij overeind kwam en op twee benen stond glimlachte ik naar hem. "Ik ben Serena" zei ik zachtjes. Ik bleef staan waar ik stond in de hoop dat hij me niet aanviel.

Het meisje praatte maar de jongen had geen idee waar ze het over had. Voor hem waren de woorden uit haar mond slecht betekenisloze geluiden. Maar de toon die ze had klonk geruststellend. Kon hij haar vertrouwen? Wist zij wat hij was? Was hij in gevaar bij dit meisje? Met grote angstige ogen keek hij haar aan. Hij gromde zachtjes, maar vriendelijk, als een teken dat ze hem niet hoefde te vrezen als ze hem geen pijn ging doen.

Waarschijnlijk kon hij mij niet verstaan, fijn. Ik rolde kort met mijn ogen en schrok op van een nieuwe grom, dit keer geruststellend. Ik keek hem even aan met een blik vol vertrouwen. Met een paar gebaren probeerde ik hem duidelijk te maken dat ik hem geen pijn wou doen. Langzaam kwam ik weer een stapje naar voren en keek hem aan.

De jongen fronste. Twijfelend zette hij een stap naar achter. Hij zou hier niet moeten zijn. Niet met haar, niet met een mens. Hij slikte en keek verward om zich heen. Hij wilde het meisje wel vertrouwen, maar hij kon niet. Te veel risico. Hij stapte voorzichtig op de grote steen en keek het meisje van boven aan. Hij keek verward naar achter. Zou hij gaan? Hij wilde blijven, maar het was niet veilig. Hij kon haar niet vertrouwen, ze was een mens.

Ik stapte weer iets naar achteren toen hij hetzelfde deed, hij vertrouwde me niet. Hoe kon ik hem overtuigen. Misschien om hem te laten zien dat ik niet een gemeen iemand was. Vlug liep ik naar een bedorven bloem en boog me eroverheen. "Accendia Mallexcio" fluisterde ik zachtjes. De bloem kwam weer tot leven. Ik wou hem geen pijn doen.

De jongen stopte en staarde naar de bloem die zich weer rechtop wierp en waarin de kleur terugvloeide. Hij keek Serena verbaast aan. Toen, heel voorzichtig zette hij weer een stap dichterbij. Nog een stap, en nog een. Hij verloor het meisje niet uit het oog, terwijl hij langzaam naar de bloem toe liep en zich er vlak voor op de grond liet vallen, ogen op hoogte van de kleurrijke, weer tot leven gekomen bloem.

Ik stapte een paar stappen achter uit en liet hem de bloem bekijken. Misschien kon ik hem zo overtuigen? Ik slikte en keek hem aan. Mijn ogen stond erg vertrouwd terwijl ik hem aankeek. "Hij leeft weer" fluisterde ik terwijl ik hem aankeek en glimlachte.

In een flits draaide de jongen zijn hoofd en staarde Serena aan. Hij bewoog geen spier meer. Hij stond daar, starend naar haar. Plots kwam hij langzaam in beweging. Hij reikte uit naar Serena's hand en duwde zijn hoofd er zachtjes tegenaan. Hij lachte kort naar haar. Toen schoot hij overeind, en in een flits was hij verdwenen achter de rotsen.

Ik schrok van zijn gezicht tegen mijn hand maar het voelde toch wel prettig. In een flits was de jongen verdwenen. Kort haalde ik mijn schouders op en besloot ik om terug naar het Campus te gaan. Ik wierp nog een keer een blik in de richting waar de jongen verdwenen was.