Het bos

Ik ga naast haar zitten en kijk goed. 'Ja, eigenlijk wel.' mompel ik en kijk dan Serena aan. 'Ik vind hem heel mooi, maar ik wil graag mijn pijl.' Ik grinnik en sta op. Ik trek de pijl uit de boom en stop hem terug in mijn tas. Wapens zijn verboden, maar toch heb ik mijn boog altijd bij me. En een paar pijlen in mijn tas. Zeker nu, op school, is het handig om je pijlen te bewaren, want je kon ze hier niet kopen. Ik loop grijnzend weer terug en plof weer naast Serena neer. 'Dus, is het leuk hier?' vraag ik glimlachend en kijk naar de open plek, waar het doodstil is. Vreemd, maar wat maakt het uit.

Ik keek hem achterna en grinnik af en toe, "tuurlijk is het leuk. Ik houd van de natuur en ik geniet ervan" antwoordde ik toen hij weer ging zitten. Stiltes vond ik nooit heel erg, je hoefde toch niet altijd te kletsen? "Het is hier lekker rustig en je kunt goed mediteren hier, ook al lopen hier wel een paar gevaarlijke dieren." Ik keek hem even aan en toverde een grijns op mijn gezicht. Ik mocht Sam wel.

Ik glimlach en trek mijn knieën op. Ik leg mijn armen op mijn knieën en blijf vooruit staren. 'Tja, ik word juist rustig van die dieren, om op ze te richten, maar niet te schieten. Om een beetje gevaarlijkheid op te zoeken.' zeg ik, een beetje tegen mezelf. 'ik hou niet echt van rust, eerder drukte en gezelligheid.' ik glimlach naar Serena. Twee totaal andere meningen, en toch vrienden, hoe was het mogelijk. Ik grinnik even kort om mijn gedachten en bijt op mijn lip. Er rolt opgelucht een zucht over mijn lippen.

Ik knikte en luisterde naar zijn verhaal. Ik grinnikte toen hij over drukte begon, ik was totaal anders. Ik had liever stilte en daar voelde ik me prettiger bij. "Maar hey, ik heb nooit de kans gehad om nou te vragen wat je hobby's zijn" grinnikte ik terwijl ik hem verwachtingsvol aankeek. Een zucht glipte door mijn rode lippen door en ik wendde mijn blik weer af, vandaag had ik een beetje last van hoofdpijn en dat irriteerde me enorm.

Ik grinnik en kijk schuin naar Serena. 'Ja, klopt.' zeg ik. 'Wil je die weten, dan?' Ik grijns en zie een vogel vliegen. Ik krijg neigingen om te gaan richten, maar ik doe het niet. Want Serena zit erbij, en die zal me aanzien voor een gek. Maar ja, zo ziet ze me misschien al. Ik ga even iets anders zitten en kijk dan weer glazig voor me uit, naar de open plek. Ik vind het hier iets te stil, maar Serena heeft er voor gekozen om hier te zitten, dus ik zeg er niks van.

Ik keek hem kort aan en haalde mijn schouders op, "ja eigenlijk ben ik daar wel geïnteresseerd in" grijnsde ik terwijl ik een bloemetje plukte en hem achter mijn oor stopte. Ik sloot kort mijn ogen en genoot van de geluiden in het bos. Waarschijnlijk vond Sam er niks aan maar wat kon mij dat nou weer schelen? Ik voelde me er goed bij en vond het een prettig idee om hier te blijven zitten.

Ik kijk een beetje om me heen, vooral uit verveling. 'Nou, daar komen mijn hobby's dan' grinnik ik. 'Ik surf graag, enne... Ik speel gitaar.' Ik kijk naar Serena. 'Goed genoeg?' Ik sta op en kijk opnieuw naar Serena. 'Ga je mee een stukje wandelen?' vraag ik en steek mijn hand naar haar uit, zodat ze zichzelf daar aan omhoog kan trekken.

Kort knikte ik en pakte ik zijn hand vast en hees mezelf met hulp van zijn hand overeind. "Speel je gitaar? Misschien kan je mij is begeleiden? Ik zing namelijk en bind het geweldig om door een instrument begeleid te worden" zeg ik met een glimlach terwijl ik dieper het bos in loop en af en toe een blik op hem werp. "Trouwens, surfen is ook heel gaaf." Kort haal ik een hand door mijn lange blonde haren en loop dan door.

Ik glimlach als ze interesse heeft in mijn hobby's. 'Oh, tuurlijk.' Ik glimlach. 'Zing eens iets?' ik blijf even staan en kijk Serena aan, hopend dat ze zingt. Iets moois zingt. Ik blijf glimlachen naar haar. Ik twijfel even of het wel goed zou zin, maar ik heb er toch veel vertrouwen in. Ik bijt op mijn lip en kijk even om me heen.

Even slikte ik en besloot toen om toch maar iets te gaan zingen, "I walked across an empty land. I knew the pathway like the back of my hand. I felt the earth beneath my feet. Sat by the river and it made me complete, oh simple thing where have you gone. I'm getting old and I need something to rely on, so tell me when you're gonna let me in. I'm getting tired and I need somewhere to begin." Ook dit vond ik een erg mooi nummer.

Ik glimlach. Het was echt prachtig om te horen. 'Je kunt echt goed zingen.' zeg ik glimlachend en loop langzaam weer door. Ik ben een beetje jaloers misschien, dat ik ook zo mooi wil kunnen zingen, maar ik gun het Serena. Ze is een mooi meisje, met een mooie stem. Misschien wel perfect. Ik kijk haar aan. 'Welk liedje zong je?' Ik kijk weer voor me uit, alles een beetje in de gaten aan het houden.

Ik glimlachte toen ik het compliment kreeg. "Dankje, het nummer was van Keane. Somewhere only we know" antwoordde ik met en glimlach terwijl ik hem aankeek. "Ik zing graag, ik vind het geweldig. Het voelt zo, ja.." Het was niet te omschrijven hoe het voelde om te zingen, het voelde geweldig. Alsof je alle problemen uit je zong.

Ik glimlach. 'Leuk liedje.' zeg ik grijnzend. 'Ik weet wat je bedoeld, ik kan het alleen niet.' Ik grinnik even. 'Maar ik doe het wel af en toe.' Ik loop voorzichtig door, en pak ondertussen mijn boog iets losser vast. 'Hebben we trouwens muzieklessen op deze school?' vraag ik en kijk naar Serena.

Ik keek hem aan en grinnikte, "ik heb eigenlijk geen idee" antwoordde ik toen hij over muzieklessen begon. "Volgens mij niet, dat lijkt me tenminste zo hoor." Ik haalde kort mijn schouders op en stopte met lopen en leunde tegen een boom aan. "En meisje hé? Met die blonde haren, wat is haar naam? Volgens mij ziet ze je wel zitten, of zijn jullie alleen vrienden?" grijnsde ik terwijl ik hem plagend aankeek.

Ik kijk haar verbaast aan. 'Wie?' vraag ik, licht grinnikend, maar ook verbaast. 'Waar heb je het over?' Langzaam begon tot me door te dringen dat ze het over Ghitta had, maar ik zeg er niks van. Misschien bedoeld ze wel iemand anders. Ik ga voor Serena staat. 'Ik meen het, over wie heb je het?' Ik kijk haar serieus aan.

Ik grinnik om zijn opmerking en geef hem een knipoog, "hee hee, rustig. Ik heb het over dat meisje dat naast je stond in de klas. Ene Ghitta volgens mij?" antwoordde ik met een grijns terwijl ik hem even aankeek en mijn blik toen weer afwendde. Stiekem vond ik het best wel grappig om hem een beetje te plagen.

Als ze Ghitta zegt, grinnik ik. 'Gewoon een vriendin, niks bijzonders.' mompel ik verlegen. Ik weet niet precies hoe ik het moet noemen, ik weet alleen dat we elkaar wel mogen. 'Volgens mij.' zeg ik er grinnikend achteraan. Ghitta, tja, ze was wel leuk, maar Serena is leuker. Er rolt onhoorbaar een zucht over mijn lippen.

Ik grijnde kort naar hem en trok een wenkbrauw op, "oké, oké" grinnikte ik. "Kom laten we verder lopen" mompelde ik terwijl ik weer verder liep. Mijn blote voeten voelden prettig op de koude grond van het bos en het gaf me een beetje heimwee naar huis.

Amelia schreef:

'Aha,' ik keek nog even naar Yuki en glimlachte geamuseerd, maar ook een beetje opgelucht, 'geweldig.' Ik keek echter op toen hij verder sprak, dit keer met een frons op mijn voorhoofd. 'Je mag zeker geen huisdieren hebben,' constateerde ik langzaam, al was mijn stem iets zachter, 'maar je kan haar komen opzoeken als je vrij hebt en ze zal het hier ook fijn hebben. Misschien niet zo fijn als bij jou, maar ze zit ook niet opgesloten.' Hij leek oprecht verdrietig en ik bedacht me dat ze elkaar misschien al heel lang kende. 'Wanneer heb je haar gevonden? Of wanneer heeft zij jou gevonden?'

Ik zuchtte heel even, en dacht toen weer terug aan de dag dat ik Yuki had gevonden. Dat deed me glimlachen. 'Die dag is echt al lang geleden. Ik was negen, en ik was op dat moment op een van de kleinere planeten van het zesde regime. Doordat ik de jaren daarvoor vast had gezeten in het zevende regime, was ik zo gewend aan de kou, dat zelfs vijf graden boven nul aanvoelde als superheet. Daarom zocht ik een ander koud gebied op, om toch langzaam weer te kunnen wennen aan warmte. Op een dag kwam ik een kleine sneeuwtijger tegen, die zat te miauwen bij de lichamen van zijn ouders, broertjes en zusjes. Ik had met haar te doen, noemde haar Yuki en nam haar mee op mijn reizen. Ik zorgde voor haar, en in ruil daarvoor liet ze me op haar rug rijden en deelde ze haar jachtbuit met me. Zonder Yuki... Zij bracht voor het eerst sinds Yuui vreugde en plezier in mijn leven.' zei ik.

Ik keek hem aan, mijn hoofd een beetje schuin gehouden, terwijl hij vertelde. Een glimlach verspreidde zich over mijn gezicht. Hij kende haar inderdaad al heel lang, en de band tussen hen was sterk. Ik keek hem even onderzoekend aan toen hij klaar was. 'Wie is Yuui?' Mijn stem was zacht, voorzichtig bijna, maar mijn blik zocht naar antwoorden in die van hem, zonder die voor ook maar een seconde te laten gaan. Ik wist niet of het een onderwerp was dat ik zomaar mocht aansnijden, ik kende hem immers pas net, maar tegelijkertijd wist ik hoe moeilijk het soms was om dingen in te houden terwijl ze zo belangrijk voor je waren of waren geweest. Soms was het juist goed om te praten, en hoewel het makkelijker gezegd dan gedaan was, was het wel waar.

Hoe moest ik het uitleggen? Wilde ik uitleggen wie Yuui was, dat ik eigenlijk Yuui was? Nee. Ik zou gewoon het verhaal vertellen dat ik al zo vaak had verteld. 'Yuui... Hij was mijn tweelingbroer. We waren verbannen naar het zevende regime, en daar vermaakten we elkaar, tot hij... tot hij onderkoeld raakte, en...' ik maakte mijn zin niet af, alsof het te erg was om erover te praten. Als ik zo door zou blijven gaan, zou ik zeker in deze leugen gaan geloven, als het zo door zou gaan. Sorry Fai, ik moet het zo wel uitleggen. Eens zal ik de waarheid naar buiten brengen, maar nu nog niet. dacht ik.

Ik keek hem een tijdje aan, maar richtte mijn blik toen op Yuki. Terwijl ik zachtjes door haar vacht streek begon ik te praten. 'Je hoeft het me niet te vertellen,' zei ik rustig, al klonk er een kille ondertoon door in mijn stem, 'maar lieg alsjeblieft niet tegen me.' Mijn uitdrukking was strak toen ik hem weer aankeek, geen glimlach dit keer. Na even verzachtte mijn blik weer, haalde ik diep adem en wendde ik mijn blik af. Ik moest duidelijk tegen hem zijn - hij kon niet tegen me liegen, hij mocht niet tegen me liegen. Ik kende hem pas net, ik had nog nauwelijks een gesprek met hem gevoerd, maar dat moest hij weten.

Ik keek Amelia triest aan toen ze zei dat ik niet moest liegen. Hoe wist ze dat ik loog? Dat zou niet mogelijk moeten zijn, het is een vuurspuwer, geen groene nymf of een magier... schoot door mijn hoofd. 'Waarom zou ik liegen over mijn broer?' was het enige dat ik haar vroeg. Ik moest haar zover kregen dat ze geloofde wat ik zei, ik wilde niet dat mijn ware verleden bekend werd, niet na wat ik gedaan had met de dorpelingen die mij en Fai hadden verbannen, alleen maar om stom bijgeloof. Ik had ze verbannen naar het oord waar geen terugkeer meer uit mogelijk is, waar iedereen uiteindelijk heen zou gaan - de zachte armen van de dood.

De blik in zijn ogen, vol verdriet en pijn, deed me me bijna verontschuldigen, maar ik weerhield mezelf ervan. Ik keek hem opnieuw aan en haalde toen mijn schouders half op. 'Ik weet het niet,' zei ik kalm, 'zeg jij het maar.' Hij leek zo graag te willen dat ik hem geloofde, maar ik kon niet meer zomaar dingen van mensen aannemen. Leugens, aan de ene kant verachtte ik ze en aan de andere kant had ik ze nodig. En toch kon ik het niet laten anderen te zeggen dat ze het niet mochten doen. Nee, dat zei je niet. Je zei dat ze niet tegen jou mogen liegen.

Ze had gelijk. Waarom zou ik eigenlijk liegen over mijn verleden? Iedereen die ermee te maken heeft gehad, was dood. En ik? In feite is er ook een stukje van mij gestorven samen met Fai... Nee, het was omdat het zo lastig uit te leggen was waarom ik me voordeed als mijn broer. 'Ik zou het ook niet weten. Maar eigenlijk wil ik hier niet al te veel over praten, het maakt me nog steeds verdrietig, ook al is het al acht jaar geleden.' Ik glimlachte even. 'Maar nu weet je zo'n beetje alles over mijn verleden, vertel eens iets over dat van jou.'