Het bos

Niet ver van de school verwijderd bevindt zich een diep en wild bos, bijna een oerwoud. Het is gigantisch en strekt zich kilometers ver uit, door bergen en dalen. Er komen nauwelijks mensen en de natuur is vrij en ongerept. Het is er rustig, kalm en erg mooi. En wie weet, beland je wel op een prachtige, bijzondere en verborgen plek?

Spoiler:

Ik lachte toen ik Serena zag genieten van de omgeving. Tja, een groene nymf, je verwacht ook niet anders. Ik snoof de bosgeur diep op. Ik was ook wel eens een nymf, en soms nam ik trekjes over. Zoals een speciaal plekje in mijn hart voor de bossen. Dat had ik niet alleen van de nymfen, ook elven waren natuurliefhebbers. Ik zwaaide onze handen rustig en vrolijk heen en weer. Dit was goed. Zo hoorde het te zijn. Weer kreeg ik dat vreemde, tot onlangs onbekende 'thuis'-gevoel. Plots kwamen we bij een open plek en mijn mond viel open. Wauw. Niet te geloven. De mooiste bloemen, met de felste kleuren overal waar je kon kijken. Op de achtergrond zag je groene, met mos begroeide stenen die je afschermde van een gigantische waterval. Even staarde ik wazig voor me uit. Ik verloor mezelf in dit landschap. 'Wauw...' Mompelde ik.

Spoiler:

Ik stopte en liet zijn hand los en liep op de bloemen af. Dit kon ik niet geloven, dit was te mooi voor woorden. Ik genoot van deze natuur en liet me op een van de stenen vallen en ging erop zitten en staarde verwonderd om me heen. Dit was prachtig, ik voelde de natuur in me. Hoeveel leven hier was. Ik wierp een blik op de waterval en liep er naartoe en stak mijn hand onder het water, puur schoon water. "Prachtig" fluisterde ik. Ik liep verder door het landschap heen en genoot van alles. Alles wat hier was. Vrolijk keek ik naar Cameron en liep terug naar hem. "Dit.. dit is echt geweldig" zuchtte ik terwijl ik mijn ogen sloot en genoot van het geluid. Dit was prachtig hier, ik voelde me hier thuis. Om hier te zijn, samen met hem was nog geweldiger.

'Zin om iets spannends te doen?' Mijn ogen twinkelde stout. Ik liep in de richting van de waterval, die van dichtbij breder bleek dan ik eerst ingeschat had. Des te beter. Ik bood haar een hand aan om over een van de grote stenen te springen. Dat mos maakte ze behoorlijk glad. Ik stond aan de zijkant van de waterval, die uiteindelijk een meter of 5 breed was. Dit had ik wel vaker gedaan, en ik was er dol op. Als ik een waterval zag, dan kon ik de drang werkelijk niet weerstaan. Ik lachte en pakte haar hand. Toen trok ik haar in een flits mee, achter de grote waterstraal door.'

Ik keek hem even onzeker aan en stemde daarna toch toe. De stenen glibberden maar daar trok ik me niks van aan. Ik grinnikte toen hij mee meetrok en keek hem aan. Wat was hij van plan? "Wat ben je van plan?" giechelde ik terwijl ik naar hem keek. Hij was zo verschrikkelijk mooi. Ik wendde mijn blik van hem af en wachtte af wat er ging gebeuren.

Ik trok haar achter de waterval en het water spetterde op de stenen waardoor je langzamerhand steeds natter werd. Maar dat maakte niet uit. Achter de waterval zat een kleine inkeping, een minuscule grot, slechts een meter diep. In de grot lag een grote hoop stenen opgestapeld, met ongeveer dezelfde werking als een bankje. Ik ging zitten en trok haar mee zodat ze naast me kwam zitten. Het water maakte me langzamerhand doorweekt, maar het kon me niet minder schelen. Bovendien, dat zou straks wel weer drogen in de zon. Ik vouwde mijn handen om haar tere, zachte maar breekbare hand heen en leunde tegen de achterkant van de grot. Van binnen hoopte ik dat ze tegen met aan zou leunen. Het liefst, dat ze zich in mijn armen zou nestelen. Ik grinnikte geruisloos. Die kans was klein, maar ja, hoop doet leven!

Ik liep achter hem aan en genoot van het water dat op me terecht kwam. Toen we eenmaal zaten was ik toch al doorweekt en het kon me eigenlijk niks schelen. Een paar seconden twijfelde ik en toen nam ik een besluit. Ik sloot kort mijn ogen en legde mijn hoofd neer op zijn schouder en kroop tegen hem aan. Ik beet zachtjes op mijn lip en verstrengelde mijn vingers met die van hem en ging lekker zitten. Hij was heerlijk warm en ik hoopte dat hij het niet erg zou vinden. Het was echt prachtig hier.

Ik ademde opgelucht uit toen ze tegen me aan ging liggen. Wie niet waagt wie niet wint, zo zie je maar weer. Genoeg met de spreekwoorden, zei ik tegen mezelf. Ik sloot mijn ogen en zo bleven we liggen, alsof de tijd was stilgezet.

Ik sloeg mijn armen voorzichtig om hem heen en zuchtte, ik genoot van dit moment en wou dat het nooit ophield. Ik staarde naar het uitzicht en mijn jurk voelde nat tegen mijn lichaam aan, ook plakte hij erg tegen mijn lichaam aan maar het kon me niet zo veel schelen. Ik was hier, met hem en dat maakte alles goed. Een glimlach verscheen op mijn gezicht terwijl ik even naar hem keek.

Ik liet mijn hoofd naar links hangen zodat ik op haar kruin rustte. Dit was bijzonder. Nog nooit had ik zo gezeten met een meisje. Voor een moment leken we een. Niet twee verschillende wezens, maar samen een gelijke. Er warme rilling liep door me heen, ondanks dat het water dat ons bedolf koud was. Een lachje danste over mijn lippen en ik hield mijn ogen gesloten. Ik zou voor altijd zo kunnen blijven zitten.

Na een kwartier kwam ik eindelijk overeind. Natter kon ik werkelijk niet zijn, dit was het toppunt. Ik pakte lachend haar armen en trok haar mee, niet eens moeite doend om de waterstraal te ontwijken. Het maakte immers toch geen verschil meer. We kwamen weer buiten en meteen verwarmde de zon onze huid. Ik liet haar handen los en liep door het kleine, ondiepe meertje dat zich voor de waterval gevormd had. Ik schudde mijn haren uit als een hond en kwam lachend overeind. Ik trok mijn t-shirt over mijn hoofd en legde hem op een steen, opgewarmd door de zon. Ik trok mijn schoenen en mijn sokken uit en legde ze te drogen aan de waterkant. Ik liet mezelf vallen in het gras en plukte een madeliefje uit de bodem. 'Kom eens?' Ik gebaarde Serena. Ze hurkte en ik stopte het bloemetje in haar haren, vlak achter haar oor. Ik glimlachte en duwde een plukje van die prachtige blonde haren uit haar gezicht.

Mijn voeten maakten een raar geluidje op de stenen. Glimlachend liep ik achter hem aan. Ik mocht dan wel kletsnat zijn, het kon me werkelijk niks schelen. Ik had me nog nooit zo gevoeld bij een jongen. Hij gaf me het gevoel alsof ik speciaal was. Ik deed hetzelfde als hem, mijn haren uitschudden. Echter trok ik niet mijn jurkje uit maar mijn haren kneep ik wel uit. Mijn blik gleed naar alles wat hij deed, mijn adem stokte in mijn keel toen ik zijn lichaam zag. Wauw. Ik glimlachte en knielde naast hem neer. Hij stopte een prachtige bloem achter mijn oor en echt, dit was geweldig. Ik sloot kort mijn ogen en liet me naast hem neervallen in het gras. De hemel was lichtblauw en zag er verschrikkelijk mooi uit, net zoals Cameron. Mijn blik verplaatste zich en gleed over de omgeving waar we waren. Ik glimlachte toen mijn blik Cameron vond en liet mijn blik daar even hangen. Ik wist het zeker, ik was zo verschrikkelijk verliefd op hem. Eigenlijk vanaf het moment dat ik tegen hem aan botste, het was gewoon perfect. Hij was perfect. Zachtjes en voorzichtig pakte ik zijn zachte handen weer vast.

Ik lachte en liet me achterover vallen in het gras. De grassprietjes kriebelde aan mijn rug en ik lachte stilletjes. Ik keek omhoog naar Serena's gezicht. In een dag. Was dat normaal? Kon iemand al in een dag, zo verschrikkelijk veel van iemand houden? Ik kende haar nauwelijks, toch? Toch? Eigenlijk had ik het gevoel dat ik haar al heel goed kende, al jaren. Dat ik haar beter kende dan wie dan ook. Ze begreep mij en ik begreep haar, zonder dat er woorden werden gesproken. Ik voelde mijn huid langzaam opwarmen in de zon. Ik lachte. Plots klonk er een ijzingwekkend gekraak achter me. Ik slikte en kwam langzaam overeind. Een laag, dreigend gegrom weerspiegelde op de rotsen. Langzaam kwam ik overeind, doodstil om me heen spiedend. Weer een luid gekraak, en het gegrom zwol aan. Plots zag ik hem. Hier in de diepte van het woud, stond een trol grommend tegenover ons. Een lelijk, groot maar ongelofelijk sterk wezen. Mijn ogen werden groot. 'Shit...' Vloekte ik zachtjes.

Ik glimlachte naar hem en schoot overeind toen ik het geluid hoorde. Een geluid wat niks goed betekende. "Cameron.." piepte ik zachtjes terwijl ik zijn hand vast greep en hem aankeek. Het beest was verachtelijk groot en lelijk. Ik was bang, erg bang. Dit beest had mijn moment met Cameron verpest. Langzaam kreeg het beest ons door en keek ons aan. Hoe konden wij dit ooit verslaan? Ik slikte wat speeksel door en stapte achteruit. Ik voelde me veilig bij Cameron, alleen hij kon niks tegen dit beest doen. Ik ook niet.

Mijn spieren spande zich aan, klaar om te vechten als dat nodig was. De trol gromde. Deze wezens stonden niet bepaald bekend om hun lieflijkheid. Wel om hun liefde voor mensenvlees. Ik slikte. En juist nu, nu Serena hier was. Mijn hersens kraakte. Opties, opties, opties! Waar waren die vervloekte dingen!? Een lijstje van wezens, van mensen schoot door mijn hoofd. Welke was het beste, met welke had ik de meeste kans? Tijd om te denken was er niet meer. De trol brulde en stormde naar voren. Ik duwde Serena wild opzij en mijn ogen gloeide oranje. In een flits nam ik de gedaante van Juogi aan. De lange witte haren vielen langs mijn gezicht en in een flits schoot ik onder de benen van de trol door. Zijn knots raakte, vlak na mij, hard de grond. In een flits stond ik weer overeind.

Spoiler:

Ik voelde hoe ik hard opzei werd geduwd en knalde met mijn rug hard tegen een rots aan. Kort jammerde ik van de pijn maar dit was niet het moment om pijn te hebben. Met grote ogen keek ik naar Cameron die in een flits veranderde. Wat was het? Een elf? Geen tijd om over na te denken. Vlug en behendig laat ik me in een van de bomen slingeren en ga ik zitten waar ik op z'n minst een beetje veilig was. Ik moest iets doen, er moest iets zijn om Cameron te helpen. Zoekend keek ik om me heen of ik een voorwerp zag dat leek op een mes of een speer. Ergens een stukje boven me in de boom was en puntige tak, die had ik nodig. Handig breek ik de tak af en ga ik op een prettige positie zitten. Ik concentreer me en focus me op het oog van het beest, als ik zie zou raken zou hij minder zicht hebben. 3..2..1 vlug en snel met veel kracht gooi ik de speer en hij kwam terecht waar ik hem wilde hebben, in zijn oog. Een triomfantelijke grijns kwam terecht op mijn gezicht terwijl ik verder zocht naar wat meer takken.

De trol brulde van de pijn en zijn knots zwaaide als een wilde in de rondte. Ik kon het gevaarte maar net ontwijken en liet me snel op de grond vallen. Mijn blik flitste naar de boom, waar de tak vandaan was gekomen. Serena. Er danste een klein lachje over mijn lippen. Dus ze kon wel degerlijk vechten. Ik schrok op toen de knots met volle vaart op me af kwam vliegen. Ik rolde opzij en sprong overeind. De trol schreeuwde en stapte woedend met zijn voeten op de grond. Super, nu was hij boos. Hij stormde op me af en ik was net te laat. De knuppel knalde hard in mijn maag en ik vloog naar achter, hard tegen een boom aan. Ik kreunde, raapte mezelf bijeen en kon weer net op tijd opzij springen voor de volgende, machtige zwaai. Gelukkig had dat ding geen spijkers gehad, anders was ik pas echt het haasje. Ik zag Serena zitten. Mijn blik gleed terug naar de trol die aan de andere kant van de open plek woedend stond te hijgen. Ze stonden niet bepaald bekend voor hun goede conditie, snelheid en lenigheid. Elven wel. Dat was precies de reden dat ik als dit wezen het beste af was. Ik veegde een straaltje bloed van mijn lip en staarde hem aan. Hoewel ik als elf in het voordeel was hier, ik zou nooit kunnen winnen van dit monster. In een een op een gevecht zou je altijd van ze verliezen.

Ik keek toe hoe Cameron werd geraakt en dat deed me pijn om te zien. Wat moest ik nog meer? Het enige wat ik goed kon was speerwerpen. Denk Serena denk, niks helemaal niks. Ik wist gewoon totaal niet wat ik met deze situatie moest doen. Ik sloot voor een kort moment mijn ogen en opende ze weer. In dit bos had je dus ook totaal geen wapens. In deze boom zitten toekijken had ook niet veel nut. Het was of vechten, of wegrennen. Ik bekeek de boom goed en zag een paar takken hoger nog een tak zitten die bruikbaar was en pakte die. Ik probeerde mezelf zo goed mogelijk te kalmeren en telde vervolgen weer van drie tot een. Behendig raakte deze speer zijn been en je zag hem onhandig naar zijn been grijpen. Ik grinnikte en keek toen vlug om me heen. Handig kwam ik uit de boom en landde ik op twee voeten.

Ik zag mijn kans schoon. Ik greep een dikke, stevige liaan die uit een boom hing en rende met een gigantische elvensnelheid een paar keer om de trol heen. Hij wankelde, brullend van de pijn. Ik ontweek zijn knots drie keer, en ging gewoon door met rennen. Ik stond een paar meter verder stil, trok hard aan de liaan en rende naar voren. Ik sprong boven op de trol, van boven tot beneden ingesnoerd met lianen. Hij wankelde, schreeuwde en viel met een harde plof op de grond. Ik lachte en pakte het eind van de liaan om er een paar flinke knopen in te leggen. Ik keek naar Serena en lachte. Toen voelde ik de pijn pas. De adrenaline en euforie hadden het weggewerkt en nu sloeg het terug met gigantische kracht. Ik werd even licht in mijn hoofd en wankelde. Ik greep mezelf van aan een steen en gleed langzaam naar beneden tot ik zachtjes de grond raakte. Ik voelde met mijn duim aan mijn lip, waar nog steeds bloed uit druppelde. Mijn vingers gleden langs mijn slaap en mijn gezicht vertrok. Dat werd een aardige blauwe plek. Mijn maag voelde alsof iemand hem net drie keer binnenstebuiten had gehaald en mijn beeld duizelde, maar verder was ik in orde.

Ik bekeek met open mond hoe hij het beest neerhaalde op de grond en schrok van de klap. Ik zag hoe Cameron begon te wankelen en vlug schoot ik hem te hulp en knielde ik naast hem neer. "Oh Cameron.." wist ik uit te brengen toen ik zijn verwondingen zag. Ik legde hem zorgvuldig neer op het zijdezachte gras en wierp een blik op de trol. De trol kon mij op dit moment niks schelen. Handig scheurde ik een stukje stof van mijn jurk af en begon ik het nat te maken in het beekje. Vlug liep ik terug naar Cameron en depte ik het bloed van zijn lip weg en legde ik vervolgens het koude doekje neer op zijn slaap. Ik bekeek zijn lichaam even en sloot mijn ogen toen er bij zijn maag een bloeduitstorting was, dat zag er niet goed uit. "Blijf alsjeblieft even liggen dan voel je je straks beter" zei ik zachtjes terwijl ik wat plukken haar uit zijn gezicht wegveegde. Ik scheurde nog een stukje van mijn jurk af zodat mijn jurk echt half aan flarden lag en maakte dat stuk ook nat en legde het vervolgens zachtjes neer op zijn buik. Ik knielde vervolgens weer naast hem neer en keek hem aan, ik vond het vreselijk om hem zo te zien maar hij had wel mooi die trol verslagen, mijn held.

Ik zuchtte en bleef languit liggen. Ik was duizelig en ik voelde aan het bloed dat langs mijn vingers op mijn buik sijpelde dat ik veel verloor. In kreunde geërgerd. Je had ook weg kunnen vliegen Cameron, dat was veel slimmer geweest. Maar nee, jij moest zo nodig het gevecht weer aan. Eerlijk moest ik zeggen dat ik op dat moment ook helemaal geen tijd had gehad om dat te bedenken. Ik probeerde overeind te krabbelen maar het ging niet, de pijn schoot door mijn lichaam. Ik zakte terug in het gras en voelde Serena's zachte vingers iets koels tegen mijn lip en vervolgens mijn slaap drukken. 'Je hebt het heel goed gedaan.' Ik wist het voor elkaar te brengen om te lachen, ook al was het als een boer met kiespijn. Ik tilde mijn arm op en wilde haar gezicht aanraken maar plots begon mijn hoofd weer verschrikkelijk te duizelen. 'Verdomme...' Vloekte ik zachtjes. Dit werd kritiek. Als ik niet snel hulp kreeg kon ik nog wel dood bloeden. 'We moeten gaan...' Mijn stem klonk zwak en breekbaar. 'We moeten hulp zoeken.' Ik probeerde overeind te krabbelen.

"Blijf liggen" beval ik hem. "Over een paar minuten is je lichaam weer tot rust" fluisterde ik terwijl ik met mijn vinger over zijn gezicht gleed. Het deed me echt verschrikkelijk veel pijn om hem hier zo te zien liggen maar ik moest me inhouden. Het ging helemaal niet goed met hem. "Blijf liggen en verroer je niet" fluister ik zachtjes. Ik sloot mijn ogen en concentreerde me. Ik ging hem helen. Voorzichtig laat ik mijn handen boven zijn lichaam zweven en fluister wat spreuken "Accendo mesenda." Die spreuk was voor zijn buik en ik wachtte even voordat ik verder ging. "Facellion Sellion" deze spreuk heelde de rest van hem. "Hoe voel je je?" vroe ik zachtjes terwijl ik mijn ogen weer opende.

Ik fronste mijn wenkbrauwen toen Serena begon te mompelen. Plots voelde ik me vanbinnen gloeiend heet worden. Alsof iemand een gigantische stroom door mijn lichaam liet lopen. Ik beet mijn kaken op elkaar. Het suisde door mijn lichaam met een gigantische snelheid en ik had het gevoel dat alles van binnen overhoop werd gegooid. Ik kneep mijn ogen dicht en balde mijn vuisten. Plots was het over. Verbaast opende ik mijn ogen en ik merkte dat ik geen pijn meer had. Ik kwam overeind en voelde aan mijn buik. Intact. Niemand kon vertellen dat daar een paar seconden geleden nog een bloedende wond gezeten had. Ik leunde verbouwereerd met mijn armen op de grond. Wat was er in hemelsnaam gebeurt? Ik keek Serena aan. 'Heb je nou net....?' Mompelde ik ongeloofwaardig.

Ik wachtte geduldig af en glimlachte naar hem toen hij me verwonderd aankeek. "Ik heb je geheeld.." fluisterde ik zachtjes. Een lieve glimlach kwam terecht op mijn gezicht. "Je had het anders niet gered tot.. tot de school.. Je was door te veel bloedverlies flauwgevallen en ik was niet snel genoeg geweest om hulp in de schakelen" ging ik verder. "Maar nu gaat het beter.. toch?" ik bekeek vlug zijn lichaam even en trok de conclusie dat het verder goed ging.

Ik kwam een beetje beduusd overeind. 'Ja, het gaat... goed.' Een raar, onbekend gevoel suisde door mijn aderen. Ik was nog nooit geheeld. Het was anders dan ik me had voorgesteld. Het was pijnlijk, maar achteraf leek het niks te zijn geweest. Ik had nooit kunnen bedenken dat geheeld worden pijn zou doen. Erg tegenstrijdig als je er over nadenkt. Ik keek haar lang aan. 'Bedankt.' Zei ik toen zachtjes. Ik besefte dat ik gewoon mijn leven aan haar te danken had. Zonder haar zou ik het nooit gehaald hebben. 'Ik sta bij je in het krijt.' Fluister ik.

"Mooi.. mooi". Ik glimlachte naar hem "jij hebt mij gered hoor, jij hebt dat beest verslagen" fluisterde ik terwijl ik hem aankeek. "Ik heb je alleen maar geholpen" voegde ik er aan toe. "Het stelde niks voor." Ik was blij, gelukkig dat het zo was afgelopen. Dat Cameron nog leefde en dat we niet beide bebloed op de grond lagen. Echter had ik zelf wel een beetje last van mijn rug maar dat stelde niet veel voor. Ik sloot kort mijn ogen en zuchtte, ik was zo blij dat dit voorbij was. "Ik ben blij dat.. dat dit voorbij is"