Het bos

Airen draaide zich om en glimlachte naar me, en ik glimlachte terug, maar toen ineens veranderde haar lach in een blik van intens verdriet, liefde en ingehouden woede. Ik wist niet waardoor dat kwam. Was die blik mijn schuld, of was er iets of iemand in haar verleden geweest die op mij leek die daar de schuld van had? Ik wist het niet. Toen Airen weer lachten lachten haar oven niet mee. 'Ze zullen heus niet zonder ons beginnen, toch? Maar oke, laten we gaan!' antwoordde ik lachend. Met een paar lange passen was ik weer naast haar. 'Wat was er aan de hand daarnet? Je leek zo... Zo ongelukkig... Mag ik weten waarom?' vroeg ik zacht.

'Het was niks, gewoon vergeten dat ik nog een opstel moet schrijven over legendes in de zwarte magie voor morgen.' Ik lachte.
Een ander ding dat ik mezelf geleerd had; lieg nooit over iets wat de ander kan nachecken. Natuurlijk moesten we een opstel schrijven, maar ik had het al lang af. Niet dat hij dat ooit zou weten. Ik keek opzij en lachte. Misschien viel het toch wel mee. Misschien leken ze toch niet zo op elkaar. Eric was een stuk kleiner, zijn haar was veel korter, en zijn ogen waren zo bruin als maar zijn kon. Ik weet niet waarom, maar op dat moment herkende ik hem in Fai. Onzin als ik het nu zo bekijk. Ze waren heel ander. Niet alleen van buiten, van binnen hoopte ik ook. Ik draaide mijn hoofd weg en balde mijn vuist achter mijn rug. Het leek zo lang geleden, maar toch zo dicht bij. Ik kon niet ontkennen dat het nog steeds pijn deed. Niet dat ik dat liet zien natuurlijk.

Haar blik van net en de verklaring die ze gaf leken niet te kloppen. Natuurlijk kon je ingehouden woede hebben voor een opstel, maar liefde en verdriet? Dat leek me sterk. Nu kreg nieuwsgierigheid de overhand bij mij. 'Airen, je moet niet liegen. Ik weet niet of je een opstel hebt of niet dat echt morgen af moet zijn, maar daar kan die blik van net niet van zijn geweest. Ik herken verdriet als ik het zie, weer je, en jij toonde net een hoop verdriet. Ontken het niet.' zei ik kalm, zacht, maar medogenloos.

Ik keek opzij met een snijdende blik in mijn ogen. Ik hield mijn stem onder controle, zo probeerde ik met mijn ogen.
'Ik weet niet waar je het over hebt.' Zei ik zo kalm mogelijk. Ik klemde mijn kaken op elkaar. En probeerde nonchalant te doen, wat eigenlijk maar half lukte.

Ik bekeek haar reactie goed. Te gespannen. 'Dat doe je wel. Waarom anders klem je je kaken zo gespannen op elkaar, en reageer je zo fel, alsof het je iets kan schelen wat ik erover denk? Als je echt niet weet waar ik het over heb, dan zal ik het je vertellen. Toen we elkaar daarnet aankeken, lachend, maakte jouw lach ineens plaats voor verdriet, heel even maar, want toen draaide je je om om het te verbergen. Maar sindsdien hebben je ogen niet meer gelachen. Dus aan wie deed ik je denken? Wie uit jouw verleden heeft je dat verdriet bezorgd?' kaatste ik terug.

Ik begon te trillen van woede. Verdomme, dit ging helemaal fout. Woede, blinde, gloeiendhete woede. De emotie die ik met de grootste angst ontweek. Ik had terug moeten gaan. Ik had moeten gaan zitten en mediteren. Maar nu was het te laat.
Mijn hand flitste naar voren en ik greep Fai bij de hals van zijn shirt en trok er ruw aan. Mijn gezicht zat nog geen 10 centimeter van het zijne verwijderd.
'Luister eens, jij. Je moet je niet met mijn zaken bemoeien. Doe niet alsof je mij kent, alsof je mij kan lezen want je zit er helemaal naast.' Sliste ik woedend. 'Dus hou je gore neus uit mijn zaken, of dit kon nog eens helemaal verkeerd voor je aflopen.'

Ik probeerde niet eens om haar uitval te ontwijken. Ik probeerde niet eens om uit haar greep te ontsnappen. Emotieloos luisterde ik naar haar woorden. Haar dreigement kon me niets schelen. Het kon niet verkeerd voor me aflopen. Mijn leven was al een hel, en dood zou ik vast en zeker naar de hel gaan. Het maakte mij totaal niets uit. Het enige was de belofte die ik aan Fai had gedaan. Die zou ik niet kunnen vervullen als ik stierf. Dan zou hij eerst dood zijn gegaan door mij, en dan ook nog eens dood blijven door mij. Ik was echt pathetisch. Ik verlangde zo erg naar de dood, dat het egoïstisch was. 'Het maakt me niet uit wat de consequenties zijn, Airen, mijn leven kan toch niet slechter worden. Jij bent niet de enige die je ware gevoelens verbergt, weet je. Ik heb ook mensen verloren, door mijn toedoen. Als ik er niet was... Dan zou mijn broer nog leven. En mijn moeder. Misschien mijn vader ook wel. Maar dat doen ze niet, allemaal door mij.' zei ik somber. Het was eruit voor ik er erg in had.

Mijn blik verzachtte, net als de greep op Fai's shirt. Ik staarde hem verbaasd en niet-begrijpend aan. 'Hoe... wat?' Stamelde ik. Die had ik niet aan zien komen. Mijn mond ging open en dicht maar ik kon geen woorden vinden. Mijn vuist liet zijn shirt los en vervormde langzaam tot een slappe hand, half rustend tegen Fai's borstkas. Mijn hand begon zachtjes, haast onopgemerkt te trillen en ik kon het niet stoppen. Loog hij? Ik las de blik in zijn ogen en ik kon bijna niet anders dan hem geloven. Nee. Ik mocht niemand vertrouwen. Mijn god, wat wilde ik het graag. Maar vertrouwen was kwetsbaar. Toch bleef mijn blik onduidelijk. Ik beet op mijn lip en bleef in zijn diepe blauwe ogen staren.

Ik voelde haar greep verslappen en uiteindelijk helemaal loslaten. Mijn ogen richtten zich op de grond. 'Ik kom van een kleine planeet uit het tweede regime. In het dorp waar ik geboren ben, heerste de opvatting dat tweelingen boosaardig zijn, een personificatie van al het kwaad. Mijn broer en ik... Wij waren een tweeling. Ik was de jongste. Mijn moeder stierf direct na de bevalling, tenminste, dat is mij altijd verteld. Ook is verteld dat ze een kind wel aan kon, maar twee, zo kort na elkaar... Dat niet. Dat was de eerste dode die ik op mijn geweten had, nog voor ik zelf kon nadenken. Een aantal jaren later werd mijn vader ziek en hij stierf ook. De dorpsbewoners gaven mij en mijn broer de schuld, en verbanden ons naar Samui, in het zevende regime. Daar... Daar ging ook mijn broer dood, aan onderkoeling. Weet je hoe erg het is? Maanden achtereen naast een lijk leven, tot je uiteindelijk weg kon teleporteren, naar een andere planeet? Het was een ijskoude hel daar. Het enige wat me nu in leven houd, is een belofte aan mijn broer, aan Fai...' zei ik, waarna ik door mijn knieën zakte en op de grond ging zitten. Ik wilde huilen, maar de tranen wilden niet komen.

Ik staarde hem doods aan terwijl hij zijn verhaal vertelde. Ik had het gevoel dat mijn hart in duizend stukjes brak, onmogelijk te lijmen. Alle puzzelstukken vielen in elkaar. Ik slikte moeizaam en mijn hand vond zijn arm, waar ik zachtjes in kneep. Ik had gelijk gehad. Maar dit was niet zomaar een geschaafde ziel, het was een gebroken. In duizend stukjes, onmogelijk te lijmen. Ik staarde hem aan met grote, stille ogen. Hij zakte voor mijn ogen in elkaar en ik keek hem aan. Mijn wenkbrauwen fronste zich in een hulpeloze, gebroken blik. Ik liet me naast hem in het gras zakken en pakte zijn hand. Fai. Fai was zijn broer. Hij had zijn naam overgenomen. Wat de naam van deze jongen ook werkelijk mocht zijn, hij had de naam van zijn broer gepakt en hem in zijn herinnering gedragen. Ik sloeg mijn armen om hem heen en drukte hem zo stevig als ik kon tegen me aan. Nog nooit had ik iemand gezien, die ook maar een beetje in de buurt kwam van mij. Nu had ik iemand gevonden, die waarschijnlijk zelfs mij oversteeg. Ik nestelde mijn gezicht in zijn nek en we bleven zo zitten. De tijd tikte voorbij en ik wilde niets liever dan alles vertellen. En dan ook alles. Maar elke keer als die gedachte door mijn hoofd flitste herinnerde ik me wat er de laatste keer gebeurde. De laatste keer dat ik iemand alles vertelde. IK beet op mijn lip en voelde mijn ogen een beetje troebel worden. Ik drukte de tranen weg. Het deed zo veel pijn, elke keer als ik terug dacht. Ik beet op mijn onderlip en kneep mijn ogen zo strak mogelijk dicht. Ik mocht niet breken. Ik moest sterk zijn, ik mocht niet toegeven.

Ze omhelsde me, al wist ik niet waarom. Airen kon beter uit mijn buurt blijven, nu ze bijna alles wist. Het was beter voor haar, en beter voor mij. Mensen om me heen hadden nogal de gewoonte om dood te gaan. Familie. Vrienden. Dorpsgenoten. Iedereen. Dus het was voor mezelf nog steeds een raadsel waarom ik nou eigenlijk hierheen was gekomen. 'Kun je.... Kun je dit alsjeblieft geheim houden? Er is zouden zo veel problemen van komen als ik uit zou moeten leggen waarom mijn hele leven een leugen is... Buiten mezelf ben jij de enige die dit over me weet, alsjeblieft, houd het geheim...' zei ik uiteindelijk zacht, met een gebroken stem.

Ik keek hem aan. 'Natuurlijk hou ik dit geheim, je kunt me vertrouwen.' Ik keek hem serieus aan. Hoewel hij dat nooit zeker kon weten, ik wist het wel.
Het was lang stil.
'Mag ik misschien vragen... Wat dan je echte naam is?' Ik wist niet of hij had gesnapt dat ik het nu wist, of hij de link had gelegd, maar ik wou zijn echte naam weten. Het was zo'n rare gedachte om hem Fai te noemen. De naam van zijn broer. Zijn overleden broer. Ik slikte. 'Je hoeft het niet te vertellen hoor.' Ik liet hem los. 'Je hoeft mij helemaal niks te vertellen.' Ik staarde naar de grond. Wie kon hem verplichten. Hij gooide al zijn kaarten open op tafel en ik? Ik hield zo tegen dicht tegen mijn borst aangedrukt, zodat niemand ze kon zien.

Ze wist het. Dat was de enige gedachte die door me heen schoot. 'Mijn echte naam is Yuui. Yuui David Fluorite. Fai is... Was mijn tweelingbroer, zoals je ongetwijfeld door hebt.' Ik zuchtte even, en keek toen op. Ik probeerde Airen aan te kijken, maar ze had haar ogen afgewend. Het was fijn om iemand te hebben met wie ik mijn geheim kon delen, iemand die ik kon vertrouwen. Maar nog niet helemaal. Niet alles was onthuld. Niet wat er gebeurd was na Samui, het bloederigste deel van mijn geheim. Het deel van het verhaal waarin ik eigenhandig een heel dorp uitmoordde. Mannen. Vrouwen. Kinderen. Het maakte me niets uit. In mijn woede maakte ik geen verschil.

'Yuui...' Fluisterde ik. Ik wist niet hoe ik hem moest noemen nu. Bij zijn echte naam, of die van zijn broer? Het was zo verwarrend. Dit was zo raar, zo gek. Hij vertrouwde me echt, waarom kon ik dat niet terug doen? Ik wilde het zo graag, maar ik kon het gewoon niet.

Toen trok ik mijn façade weer op. Met een glimlach op mijn gezicht stond ik op, kijkend naar de zon. 'Als er anderen bij zijn, ben ik Fai. Op alle andere tijden mag je me Yuui noemen, of Fai, dat maakt me niets uit.' zei ik nog even serieus. 'Maar kom, we moeten opschieten, het avondeten begint zo, en ik heb honger!' zei ik lachend. Mijn maag borrelde even om dat te bevestigen. Ik reikte Airen mijn hand.

Ik pakte zijn hand, nog steeds een tikje twijfelend. Ik liet me meevoeren, terug naar de bewoonde wereld, nog steeds diep in gedachten, met een hart vol twijfels.

Binnen een paar minuten waren we het bos uit. Ik was een beetje bezorgd over Yuki, omdat ik haar geen gedag had gezegd, maar waarschijnlijk was ze nog te druk bezig met stoeien om dat echt door te hebben. De volgende keer dat ik haar zag zou ik me wel verontschuldigen. In de verte was het college te zien, met hier en daar een klein stipje dat ernaartoe bewoog. Als mijn tijger hier zou zijn geweest, zou ik er in minder dan een minuut zijn, maar helaas was die er niet en zou ik gewoon moeten lopen, samen met Airen.

Ik versnelde een paar stappen op weer naast Fai te komen lopen. Ik keek opzij, maar hij staarde voor zich uit, richting het college. Ik volgde zijn blik en bleef ook daar hangen. Die plek had nu al mijn wereld op zijn kop gezet. Mijn verblijf op deze school zou mijn leven veranderen, en drastisch ook. Ik wist het nu al en ik had er al veel van gemerkt. Nog nooit was de neiging om iemand wat te vertellen zo groot geweest. Ik beet op mijn lip en liet mijn blik over de horizon dwalen. De onbewolkte lucht beloofde vandaag een mooie zonsondergang. Dat was het perfecte moment om te mediteren. Alles leerlingen waren meestal al binnen wanneer in de tuin op het bankje ging zitten. Elke dag hetzelfde bankje, op hetzelfde platform. Ik sloot mijn ogen en als ik me maar hard genoeg concentreerde en maar diep genoeg in de trance zat, dan voelde ik het aan en opende ik nep op tijd mijn ogen om de zon de zee aan te zien tikken.

Het moeten lopen vond ik totaal niet erg, zeker niet nu ik met Airen kon lopen. Pratend of in stilte, dat maakte me niet uit. Ik genoot van de laatste zonnestralen van die avond en van de koele bries die vanaf zee naar het binnenland waaide. Ik keek opzij, naar het meisje, en glimlachte. Het laatste licht deed haar ogen oplichten in een soort donker gele, bijna gouden kleur. Misschien... Ik had een raar gevoel in mijn buik. Geen honger, of pijn, maar een prettige tinkeling die ik nog nooit eerder gevoeld had.

Ik lachte en keek weer naar Fai. Hij staarde me recht aan, met een vreemde, tikje afwezige blik. Een beetje verbaast staarde ik terug. Zo van de kaart geblazen dat ik een moment lang vergat om te lezen wat er in zijn ogen lag. Voordat ik me kon bedenken om een poging te doen was de blik alweer verdwenen. Ik draaide mijn hoofd een stukje en keek toen weer voor me uit. Ik gluurde vanuit mijn ooghoeken soms kort opzij. Fai... of Yuui, was zo anders dan wie ik ook eerder had ontmoet. Hij gaf me het gevoel dat ik eindelijk iemand gevonden had die me begreep. Iemand waar ik mezelf een beetje in kon vinden. Iemand aan wie ik mijn verleden kon toevertrouwen. Ik beet mijn kaken op elkaar. Wat was dit nou weer? Waarom vertrouwde ik hem? Ik mocht dat niet, ik kon het me niet permitteren! Ik staarde strak voor me uit.

Ik schudde even met mijn hoofd om weer tot mijn positieven te komen, en richtte mijn blik op de grond. Met mijn ogen volgde ik mijn voetstappen. Links, rechts, links, rechts, onophoudelijk. Het gras veerde mee, en maakte dat onze passen bijna geen geluid maakten. Toen keek ik weer even vluchtig naar Airen. Onder haar kille manieren was ze eigenlijk best knap, gek dat ik dat niet eerder opgemerkt had. Was dit het? Dat kleine stukje ongrijpbare vrede waar ik zo naar verlangde? Yuui, wat ben je in hemelsnaam aan het doen?! Je kun nu niet... Je kunt nu niet verliefd worden! Denk aan wat er kan gebeuren, als je een keer boos wordt? Je kan beter weggaan, nu meteen, voor altijd! Ik wilde niet naar dat stemmetje in me luisteren, maar dat was onmogelijk. Ze waren waar. Ik kon niet... Ik mocht het niet. Ik verdiende het niet.

Ik bleef voor me uit kijken. Eigenlijk konden we naar mijn zin maar niet langzaam genoeg lopen. Het was lang geleden dat ik me in iemands gezelschap zo vredig gevoeld had. Ik slikte toen de herinneringen door mijn hoofd flitste. En kijk waar dat me gebracht had. Ik beet op mijn lip en balde mijn vuist. Ik sloot mijn ogen en drukte de beelden weer weg. Verraad, pijn en bloed. Ik vertrok mijn gezicht. Herinneringen kunnen steken alsof het messen zijn. Ik bleef me keer op keer verbazen over wat die beelden aan konden richten. Maar ik zou het nooit meer doen. Nooit meer zou ik zo'n verschrikkelijke fout begaan. Meditatie hielp het te voorkomen, en vooral de herinneringen werkte als afschrikbeelden. Ik opende mijn ogen weer en staarde strak voor me uit.

Vanuit mijn ooghoek zag ik Airens gezicht vertrekken. 'Is er iets?' vroeg ik zacht. 'Je hoeft niet te antwoorden als je dat niet wilt, hoor.' voegde ik eraan toe. Ik stond stil. Als er iets was, wilde ik het oplossen. Daar was ik goed in. Al deed ik het om een egoïstische reden. Ik wilde mezelf afleiden van mijn eigen pijn. Nu keek ik Airen recht aan. Ik zucht nauwelijks merkbaar.

Ik schudde mijn hoofd. Het was heerlijk om bij deze jongen in de buurt te zijn, maar tegelijk ook een nachtmerrie. Ik wilde hem alles vertellen, en dan ook echt alles. Mijn hele verleden zou ik met liefde in zijn schoot werpen, als een boek, open voor hem om te lezen. Ik wilde hem vertrouwen en hij leek ook zo betrouwbaar. Zo lief en vriendelijk, hoe kon hij me nou verraden? Maar was dat niet precies hetzelfde wat ik bij Eric gedacht had?
Ik keek opzij naar Fai. Hij zag het wel aan me, natuurlijk zag hij het. Op een of andere manier was het bij hem veel moeilijker om het schild hoog te houden, om de emoties te verbergen. Maar hij wou mijn verleden niet weten. Hij zou me haten, verachten. Ik slikte en staarde weer voor me uit. Hij zou me een monster vinden.
En dat was precies wat ik was.

Ik haalde mijn schouders op toen ze haar hoofd schudde. Dan vertelde ze het niet, wat kon mij het eigenlijk schelen? Ik had haar pas net ontmoet, en haar in een bui van waanzin over mijn verleden verteld. So what? Maar de blik van verwarring in haar ogen... Die liet me er toch anders over denken. Het leek alsof ze iets dolgraag wilde zeggen, maar aan de andere kant juist ultrageheim wilde houden. Ik kon het haar niet kwalijk nemen. Er was zoveel dat ik niet wilde vertellen, maar aan de andere kant toch wel, dat je er een kort boek mee zou kunnen vullen. De dingen die ik had gedaan om te overleven waren gruwelijk, zeker als je bedenkt hoe jong ik was toen ik dat deed. No way dat ik dat aan iemand zou vertellen. Ik zou meteen afgevoerd worden naar een gekkenhuis, of een andere instelling voor psychisch gestoorden. Ik schudde de gedachte van me af, en begon weer te lopen.