Het bos

Ik keek achter haar langs naar de trol die nu eindelijk een beetje weer bij zinnen kwam. Hij begon woest te worstelen en te brullen. Ik slikte. 'Misschien kunnen we maar beter gaan voordat onze vriend de bergtrol weer los komt.' Ik stond op, nog steeds verbaasd dat ik geen pijn meer had. Ik snapte het wel, mijn hersens begrepen het. Maar het was net alsof mijn lichaam het nog niet helemaal kon snappen. Ik begon weer het dichte bos in te lopen en zette er een flinke pas in. Het laatste wat ik wilde was dat die trol nog een keer op ons af kwam. Of we daar weer zo goed vanaf zouden komen, dat betwijfelde ik. Uiteindelijk kwamen we aan bij de rand van het bos. Ik lachte opgelucht. Die trol zou ons hier niet meer volgen. Plots snelde er een gast op een sneeuwtijger aan mijn neus voorbij. Van schrik sprong ik een meter naar achter en we keken het figuur na. Ik haalde mijn schouders op. Je komt wel eens gekkere dingen tegen in deze wereld. Ik stak mijn arm uitnodigend uit zodat zij de hare er in kon haken. Ik keek opzij, in haar prachtige, perfecte gezicht. Weer kreeg ik dat rare, ronddraaiende gevoel in mijn buik. Noemde ze dat nou 'vlinders in je buik'? Ik kuchte. 'Zullen we maar niks zeggen over dit incident op school?'

Ik schrok op toen ik het geluid van de trol hoorde en deed moeite om Cameron bij te houden. Die trol had eigenlijk een beetje de hele romantische sfeer verpest en dat vond ik best wel jammer. Toen hij zijn blik naar de mijne richtte keek ik glimlachend terug, hij was zo mooi. Ik beet zachtjes op mijn lip. Ik haakte mijn arm in die van hem en keek hem glimlachend aan. Ik was zo verschrikkelijk verliefd. Maar, was het niet raar? Zo verschrikkelijk snel? Ik haalde kort mijn schouders op. Ik was definitief verliefd op hem, alles van hem. Van zijn hoofd tot zijn tenen en met zijn perfecte glimlach. "Ja, lijkt me een goed idee" beantwoordde ik zijn vraag.

We liepen door en even later stonden we boven aan de trappen. Het was al redelijk laat en langzaamaan begon de nacht te vallen. Ik keek haar aan. Ik moest nog wat dingen uitpakken en eigenlijk wilde ik mijn kamergenoot ook nog wel leren kennen. Hoe jammer ik het ook vond, ik moest echt gaan. Ik keek haar aan, een licht spoor van verdriet in mijn ogen. Ik probeerde het te maskeren met een lieve lach op mijn gezicht. 'Het is al best laat.' Ik liet mijn blik over de zon glijden die als een magneet naar de horizon getrokken werd. 'Ik denk dat ik maar eens naar mijn kamer ga, ik moet nog wat dingen doen voordat we gaan eten.' Ik lachte en keek naar hoe de hemel lichtjes oranje kleurde.

Ik liep met hem mee en pakte zijn hand vast, "wil je niet even wachten tot zonsondergang? Het is prachtig en betoverend om te zien" fluisterde ik terwijl ik mijn hoofd optilde zodat ik hem wat beter aan kon kijken. Ik vond het erg jammer als we daadwerkelijk zo meteen afscheid moesten nemen. Maar hij had voor een deel wel gelijk, zo meteen ging de zon onder en we moesten beide nog dingen doen. Maar, naar de zon kijken die onderging was toch wel prachtig om te zien. Ik wachtte op antwoord en bleef hem aankijken recht in die prachtige ogen van hem.

Ik twijfelde, maar toen schudde ik mijn hoofd. 'Sorry Serena, ik moet gaan.' Mijn blik gleed van de horizon terug naar haar ogen. Ik boog voorover zodat mijn lippen zich recht naast haar oor bevond. 'Maar ik beloof je, een ander keer halen we dit in.' Fluisterde ik zachtjes. Ik kwam weer terug, keek haar aan in die heerlijke blauwe ogen, schonk haar mijn liefste lach en drukte een zacht kusje op haar hand. 'Ik heb het heel leuk gehad vandaag.' Fluisterde ik. Toen draaide ik me om en liep ik het gebouw in.

Ik spring hier het bos in, hoop dat jullie het niet erg vinden
~
Uiteindelijk opende ik mijn ogen, net op tijd om een jongen en een meisje terug de struiken in te zien springen. Ik draaide me half om, en riep hard 'Sorry!' over mijn schouder. Daarna sprong Yuki over wat struiken, het bos in. Ik vroeg haar om iets zachter te gaan rennen, en keek goed om me heen of er ergens een plekje was waar ik haar los kon laten. Slik. Loslaten klonk zo... zo... definitief. Maar dat was het niet. Ik kon haar elke dag opzoeken. Even later kwamen we uit bij een steile berghelling met een grotopening erin. Dit was goed. Op een vergelijkbare plek had ik Yuki gevonden. Ik stapte van haar rug af en ging in kleermakerszit op een grote steen zitten. De tijger kwam naast me liggen, haar kop over het steen schurend.

Ik knikte en glimlachte terug naar hem en keek hem achterna. Wauw. Was dit nou echt gebeurt? Een tijdje bleef ik zo staan, voor me uit aan het kijken. De hand waar hij een kus op geplaatst hand brandde en het voelde zó goed, zó verschrikkelijk goed. Ik kon niet wachten tot ik hem weer zag. Ik schudde even kort mijn hoofd en begon toen ook in de richting van mijn kamer te lopen.

Het bos was enorm, dat was wel duidelijk geweest. Ik wist welk risico ik nam door er alleen heen te gaan, maar ik wist zeker dat daar weinig mensen zouden zijn, dat het een plek was waar ik misschien wel niemand anders tegen zou komen. Ik sloot mijn ogen even toen ik eenmaal diep genoeg weg was om het geluid van de pratende mensen op het terrein niet meer te horen en luisterde naar al het andere om me heen. De vogels, het geritsel van de wind, in de verte trippelende voetjes van kleine dieren. Ik wou dat ik door kon gaan zonder mijn ogen te openen, maar zo vertrouwd was ik niet met de ondergrond hier. Zodra ik mijn ogen opende werd ook de rest van deze wereld zichtbaar, grotendeels in ieder geval. De prachtige kleuren die hier wel moesten heersen waren natuurlijk aan mijn zicht onttrokken. Ik haalde diep adem, snoof de lucht in en liep door. Op een gegeven moment hoorde ik zwaardere voetstappen, die niet van een mens afkomstig konden zijn. Zacht, maar zwaarder. Nieuwsgierig maar op mijn hoede zocht ik rond. Nog geen twintig meter van me vandaan leek het bos op te houden en deels over te gaan in rotsen. In een opening tussen de stenen lag een tijger, een sneeuwtijger om precies te zijn, en nauwelijks op een halve meter afstand zat een jongen. Ik keek een tijdje toe, niet helemaal in het zicht maar ook niet verstopt, geïntrigeerd door het dier en de jongen.

Ik draaide mijn hoofd gedeeltelijk, zodat ik recht naar Yuki's kop keek. Met mijn ene hand kriebelde ik op haar buik, met de andere bij haar oren. Ze vond het heerlijk zo te zien, en ik vond het jammer dat ik dat moest verstoren. 'Luister Yuki, je kan niet met me mee de school in. Het mag niet van de leraren. Als ik het zou kunnen, zou ik je onzichtbaar maken of zoiets, maar helaas, dat kan ik niet. Dus je zal hier een tijdje moeten blijven, tot de eerstvolgende vakantie, of in ieder geval tot zaterdag, wanneer het weekend is.' zei ik in het taaltje waarmee ik altijd tegen het dier praatte, en waarvan ik op een of andere manier wist dat ze het begreep. Yuki maakte eerst even een hoog piepgeluidje, en daarna gromde ze verontwaardigd. 'Waarom doe je nu zo chagrijnig? Ik kan er ook niets aan doen!' zei ik zacht bij haar oor. Ik stond op, en liep voor haar uit naar de grot. Halverwege hoorde ik een angstaanjagende brul achter me, ik draaide me om en zag Yuki met uitgeklapte klauwen op me af springen.

Langzaam liep ik iets dichterbij, mijn hoofd een beetje schuin gehouden, tot ik nog maar een stukje weg stond, al was het nog net tussen de bomen. De jongen leek iets te zeggen tegen de tijger. Ik fronste even - dacht hij dat het dier het zou begrijpen? Zou het dier het begrijpen? Vervolgens stond hij op en begon hij weg te lopen. Mijn hart stond even stil toen ik zag wat er daarna gebeurde. De tijger sprong op hem af, klauwen uit, klaar om toe te staan. 'Nee!' Als automatisch schoot haar hand met een ruk vooruit en trok een lijn van vuur tussen de tijger en de jongen. Het was net ver genoeg van beide vandaan om hen geen pijn te doen, om te zorgen dat het vuur hen niet brandde. Maar hoewel de vlammen eerst fel hadden opgelaaid door de adrenaline moest ze na even meer moeite doen om ze in stand te houden.

In een flits laaiden vlammen hoog op tussen mij en Yuki, maar na een paar tellen begonnen ze een beetje te flikkeren. Mijn sneeuwtijger stond aan de andere kant van de vlammen woest te grommen en te brullen. 'Kom op Yuki, doe eens redelijk! Het is niet mijn beslissing geweest om je hier een tijdje achter te laten!' riep ik boven het geraas van de vlammen uit. Vervolgens zocht ik er een weg omheen, om daarna zelf op de tijger af te springen. Soms vergat ze namelijk nog wel eens wie er nou eigenlijk de baas was, en dan hielp er maar een ding: haar verslaan in een stoeipartij. Vlak voor ik tegen de flank van Yuki aan vloog zag ik een meisje tussen de struiken staan, en ik zwaaide even met een brede glimlach.

Ik kon niet goed horen wat de jongen naar de tijger riep over de vlammen heen, maar wat er daarna gebeurde verbaasde me bijna nog meer dan de gebeurtenis daarvoor. De vlammen begonnen al te zakken, maar ze doofden helemaal uit toen ik uit verbazing mijn hand liet zakken. De schok ebde langzaam weg en ik keek naar de twee. De grijns op zijn gezicht zorgde voor een voorzichtige maar verraste glimlach op mijn eigen gezicht. Oké... Ik liet mijn rug tegen een van de bomen rusten en keek nu lichtjes geamuseerd toe hoe de twee in een heftige stoeipartij belandden. De jongen leek de tijger zelfs goed aan te kunnen en ik bedacht me dat het niet anders kon dan dat ze elkaar al lang kenden, dat hij wist wat hij deed om zomaar op een sneeuwtijger af te springen.

De tijger krabde om zich heen, maar ik wist behendig de blikkerende klauwen te ontwijken. Ik kende haar langer dan vandaag, ik wist wat ze zou proberen. Met snelle voet- en handbewegingen probeerde ik haar omver te duwen, en zodra me dat eindelijk gelukt was sprong ik gelijk boven op haar buik. Met haar sterke poten brobeerde Yuki me weg te duwen, maar het enige wat dat veroorzaakte waren een paar klauwsporen in mijn mantel. Gelukkig had ik mijn kleding zo betoverd dat die niet kapot kon gaan, anders zou ik nog weleens een paar gemene wonden op kunnen lopen. Zo stoeiden we een tijdje door, soms lag ik boven, soms Yuki, maar uiteingdelijk won ik. De tijger liet me haar buik en nek zien om dat aan te geven. Ik gaf haar een aai over haar kop. 'Doe je nu wel wat ik zeg?' vroeg ik aan haar, en ze liet een klagerig gepiep horen. 'Stel je niet zo aan, zo erg is het toch niet? Ik beloof je dat ik je zo vaak mogelijk op kom zoeken, oke?' Ik stond op, klopte het stof van mijn broek en wendde me tot het meisje. 'Sorry als ik je heb laten schrikken. Als je het niet gewend bent kan zoiets nogal eng zijn.' Ik glimlachte weer. 'Ik ben Fai trouwens. Fai D. Fluorite.'

Ik duwde me overeind van de boom toen hij zich naar me omdraaide. 'Ik ben Amelia Ford,' antwoordde ik met een glimlachje, 'en dat maakt niet uit. Ik had denk ik niet verwacht een sneeuwtijger in het bos tegen te komen.' Ik keek even om naar de tijger, die dit keer geen poging meer deed de jongen aan te vallen. 'Ik neem aan dat dat geen plotselinge ontmoeting was.' zei ik voor ik me weer op hem richtte. De schrik was helemaal verdwenen en had plaatsgemaakt voor nieuwsgierigheid. Ik keek even naar de plekken waarop de tijger hem geraakt leek te hebben, maar er was geen druppel bloed te zien. Pas toen ik hem opnieuw onderzoekend aankeek merkte ik de spikkels wit in zijn irissen op en besefte ik wat dat moest betekenen. Aha, een witte magiër. Dat verklaart de sneeuwtijger een beetje.

'Plotseling? Nee hoor, Yuki is mijn dier. Ze denkt alleen af en toe dat zij de baas is, en dan moet ik haar laten zien dat het niet zo is. Maar verder is ze heel aardig hoor!' Als vanzelf gingen mijn mondhoeken weer omhoog. De tijger stond intussen haar kop tegen mijn middel aan te wrijven, alsof er niets gebeurd was. Ik aaide haar hals terwijl ik het meisje voor me eens goed bekeek. Ze leek heel normaal, op haar ogen na, die waren een soort grijsblauw. Wat ze was leek me duidelijk na de ontmoeting van net: Een vuurspuwer. Ik vroeg me af of ze kennis wilde maken met Yuki. Met mijn vrije hand wees ik naar het dier. 'Wil je haar aanraken?' vroeg ik vrolijk.

'Zoiets vermoedde ik al,' antwoordde ik lichtjes geamuseerd met een knikje en ik bekeek de tijger, blijkbaar Yuki genaamd, die nu rustig tegen Fai's middel aanschuurde, zo onschuldig als wat. Ze had een prachtige, warme vacht, en het verrukte me dat ik zeker wist welke kleuren die had. Alleen van haar ogen was ik niet zeker, ik wist alleen dat ze licht van kleur waren en in plaats van vijandig een beetje loom voor zich uit keken, nu Fai haar over haar hals aaide. Ik keek hem even verrast aan na zijn vraag. 'Als zij dat goed vindt,' zei ik, opnieuw met een glimlachje en een glans in mijn ogen.

Grijnzend haalde ik mijn schouders op. 'Yuki, vind je het goed als Amelia je leert kennen?' vroeg ik in ons speciale taaltje. Ze keek mij even aan, toen het meisje, toen mij weer en uiteindelijk begon ze te spinnen. 'Ze vindt het goed, toe maar.' zei ik lachend. 'Laat haar eerst even aan je hand ruiken, net zoals bij honden.'

Ik luisterde terwijl hij met Yuki sprak - dat nam ik tenminste aan, ik begreep niet veel van de taal die hij met haar sprak. Ik keek even kort naar hem, vragend om bevestiging, maar toen ik die kreeg richtte ik mijn blik weer op Yuki. Voorzichtig deed ik een stapje dichterbij en rijkte ik mijn hand naar haar uit. Het maakte me een beetje nerveus, maar op een goede manier. Ik was niet opgevoed met veel dieren om me heen, ik was het niet gewend met ze te werken of überhaupt zo dichtbij te zijn.

Terwijl Yuki aan Amelia's hand snuffelde, was ik in mijn hoofd al druk bezig bijnamen voor haar te verzinnen. Ame-chan, Grijsoogje, Vuurvinger en zo nog een aantal. Het was een van mijn hobbies om dat te doen, al waren de bijnamen die ik verzon niet allemaal even goed. Yuki wreef met haar kop ook bij Amelia over haar hand en arm, om te claimen dat ze 'van haar' was. Ik barstte in lachen uit.

Yuki's vacht was even zacht als ik me had voorgesteld en ik glimlachte toen ze haar kop langs mijn hand wreef. Mijn vingers gleden door de warme haren en ik was verrast toen ik opkeek en Fai het uitschaterde. 'Wat is er?' vroeg ik, geamuseerd door zijn uitbarsting, hoewel ik vaag het vermoeden had dat ik iets stoms had gedaan. Mijn blik schoot even naar Yuki, maar diens scherpe tanden of klauwen waren nog steeds niet te zien en de nerveusiteit stroomde weg uit mijn lichaam.

Toen ze me aankeek en vroeg wat er was, moest ik nog harder lachen. 'Ze heeft je zojuist tot haar eigendom benoemd.' zei ik uiteindelijk, toen het lachen weer was opgehouden. Ik aaide de tijger even achter haar oor om haar aandacht weer te krijgen. 'Jammer genoeg mag ik haar niet in school houden, dus ze zal hier een tijdje moeten wonen.' zei ik iets zachter, met een verdrietige ondertoon. Ik wilde eigenlijk niet scheiden van Yuki. Ik zou nog liever elke nacht met haar in een grot doorbrengen dan een kamer delen met iemand die ik niet kende, en de tijger alleen achter moeten laten.

'Aha,' ik keek nog even naar Yuki en glimlachte geamuseerd, maar ook een beetje opgelucht, 'geweldig.' Ik keek echter op toen hij verder sprak, dit keer met een frons op mijn voorhoofd. 'Je mag zeker geen huisdieren hebben,' constateerde ik langzaam, al was mijn stem iets zachter, 'maar je kan haar komen opzoeken als je vrij hebt en ze zal het hier ook fijn hebben. Misschien niet zo fijn als bij jou, maar ze zit ook niet opgesloten.' Hij leek oprecht verdrietig en ik bedacht me dat ze elkaar misschien al heel lang kende. 'Wanneer heb je haar gevonden? Of wanneer heeft zij jou gevonden?'

Sam en ik beginnen ook een meet in het bos
------------------------------------------------------------------------------------------

De takjes onder mijn blote voeten kraakten geïrriteerd toen ik op ze ging staan. Ik kwam hier voor mijn rust, om lekker na te denken en me niet veel zorgen moest maken. Het bos was prachtig en vol levendige natuur en dat vond ik fijn. Ik was mezelf in het bos. Bij de natuur had ik het gevoel alsof ik beschermt was, alsof.. de natuur je zou redden in nood. Ik laat mezelf neervallen tegen een rots aan en staar een poosje doelloos voor me uit. Mijn ogen waren gericht op een prachtige boom die volgens mij al honderden jaren in dit bos stond. Hij was prachtig, groot, dik en ook vol leven. Je kon het leven in deze boom bijna voelen.

Met de boog stevig in mijn hand, loop ik richting de open plek. Er is niets te zien, maar aan de geluiden hoor ik genoeg. Ik kniel neer achter een struikje en span een pijl op mijn boog. Ik kijk de open plek goed rond, en zie dan aan de zijkant Serena lopen. Heel zacht grinnik ik en richt dan op een paar bomen voor haar. Ik schiet een pijl, recht op de plek waar ik richtte. Serena had de pijl waarschijnlijk wel gezien. Ik kijk grijnzend naar haar en kruip dan, over de grond, naar haar toe. Als ik achter, nou ja, onder haar ben, sta ik op. Ik klop de bladeren, takjes en het zand zijn mijn kleren af en wend me dan tot Serena. 'Hey.' glimlach ik.

Ik schrok van een plotselinge pijl maar schoot in de lach toen ik Sam zag. "Hey." Ik keek naar hem, altijd nog even grappig. Ik en Sam hadden elkaar voor het eerst ontmoet in een ander bos en hij had me bedreigd met zijn pijl en boog. Nu waren we echter gewone vrienden. Ik schoof op zodat hij naast me kon zitten en richtte mijn aandacht weer op de boom. "Die boom, vind je die ook zo mooi?" vroeg ik terwijl ik opzei keek zodat ik hem goed aan kon kijken.