Het bos

Ik draaide me een paar keer rond en bekeek alles om me heen. Toen knikte ik keurend en liet ik me op de grond zakken. Ik sloot mijn ogen en vouwde mijn benen in elkaar. De bladeren onder me knisperde. Mijn lippen krulde zich kort omhoog. Ik legde mijn handen op mijn knieën en concentreerde me. De wind waaide zachtjes door de bomen en veroorzaakte en zacht, ruisend geluid. In het verte hoorde ik een waterval en iets wat verdacht veel op een specht leek. Langzaam werden de geluiden sterker en sterker tot ik bijna zeker wist dat ik de mieren op de grond kon horen lopen. Voor mijn ogen danste een kleurloze, vloeiende rook op het zwart van mijn oogleden. Ik kon mijn hartslag in mijn handen voelen en elk briesje wind op mijn gezicht werd opgemerkt. Ik ontspande mijn spieren en kon de magie over mijn vingertoppen voelen dansen. Ik ademde diep uit.
Plots krakte er een tak.
Het geluid was miniem, in normale toestand onhoorbaar. Maar ik hoorde het.

Ik liep door het bos, zoekend naar een witte vlek tussen al het groen. Ze moest hier ergens zijn, het kon niet anders. Met mijn lichtvoetige tred liep ik tussen de vele bomen en struiken door, waarbij slechts af en toe iets kraakte. Naar mijn mening toch nog steeds te veel. Iets later stond ik bovenaan een rots. Zo'n tien meter naar beneden liep de bosgrond verder. Het was zo verlijdelijk... Gewoon drie stappen naar voren zetten, en het zou allemaal eindigen. Het zou zo makkelijk zijn, veel makkelijker dan de belofte die ik aan Fai had gedaan. Meteen echter kwam het beeld van zijn grijze, stijve lichaam helder in mijn gedachten naar boven drijven. Nee, nee, nee, NEE! Ik mocht mezelf niet doden, niet voordat ik een manier had gevonden om hem weer tot leven te wekken. Ik schudde mijn hoofd om de gedachtes kwijt te raken, terwijl ik van de rand weg stapte. Onder mijn voeten kraakte een tak, zachtjes, maar duidelijk hoorbaar in het niet compleet stille bos. Aan de ene kant wilde ik niet gevonden worden, maar aan de andere kant juist wel. Ik hoopte dat er iemand zou komen, het maakte niet uit wie, die me uit dit miserabele leven weg zou halen.

Ik opende een oog en keek spiedend om me heen. Mijn lippen fluisterde geruisloze woorden en ik hoorde een zachte, lage grom achter me. Ik opende nog een oog en bleef geruisloos zitten. Was er iemand? Het had net zo goed een dier kunnen zijn, of nog erger, een van de trollen waar geruchten over rond gingen. Niet dat ik bang was. Zo'n lomp achterlijk wezen was makkelijk te verslaan met een paar simpele spreuken. Al helemaal voor mij. Ik draaide mijn hoofd een stukje naar rechts en spitste mijn oren. Ik zag nog niks. Het geluid had net zo goed van twintig meter verderop kunnen komen. Je wist het nooit tijdens het mediteren. Alles kwam ineens zo dichtbij. Tja, dat was nou eenmaal de magie. Ik hield mijn adem in, afwachtend.

Ik keek rustig om me heen, half verwachtend dat iemand uit de struiken vandaan zou komen. Ineens zag ik haar, een wit-zwarte vlek tussen het groen-bruin van het bos. Stilletjes sloop ik erheen, terwijl ik de omgeving goed in de gaten hield. Ik wilde best met de tijger stoeien, maar niet met anderen in de buurt. Iets dichter in de buurt zag ik dat Yuki ergens op aan het jagen was. Een aantal meters verderop was het bos iets minder dicht, en daar zag ik een meisje zitten. En zeker weten dat Yuki het ook zag. Ik moest iets doen, want het meisje had de tijger niet opgemerkt, en die was klaar om haar te bespringen. Met een paar snelle passen sprong ik voor de tijger uit, waarbij mijn mantel een paar keer bleef hangen aan de struiken. Serieus, Yuui, waarom draag je dat ding nog? Het is er veel te warm voor! zei ik tegen mezelf. Ik draaide me om om te zien of het meisje iets had gemerkt, en net op dat moment werd ik door machtige poten naar de grond geduwd.

Er klonk een schreeuw met een luide bonk, gevolgd door het luidruchtig doormidden breken van een tak. Ik zuchtte. Dat je midden in een druk college niet kom mediteren oké, maar een kilometer van de bewoonde wereld verwijderd? Ik keek over mijn schouder. Achter de heuvel klonk een wilde grauw. Het was niet Misha geweest, haar grom kon ik uit duizenden herkennen. Wat was dit dan? Ik kwam snel overeind en snelde de helling op. De bladeren ritselde luidruchtig onder mijn voeten. Plots zag ik een gigantische tijger. Ik bevroor. Toen viel de jongen die er onder lag me op. Even bleef ik staan kijken. Toen stroopte ik mijn mouwen op en begon ik te mompelen.

In een poging mijn hoofd te beschermen sloeg ik mijn armen eromheen. Een paar tellen lang bleef ik naar de grond kijken. Juist. Ik tilde mijn hoofd op, en keek recht in de ogen van het meisje, dat eindelijk opgestaan was. Meteen zette ik een glimlach op, trok een arm onder mijn lichaam vandaan en zwaaide. De tijger was intussen bovenop mijn rug gaan zitten, en was aan mijn haar aan het knagen. Ik draaide mijn hoofd nog een stukje verder. 'Yuki, hou daar mee op.' zei ik bestraffend tegen haar. Ze piepte heel even kort, maar hoef daarna haar kop op om het meisje te bestuderen. Toen richtte ik me weer op het meisje. 'Hoi, ik ben Fai!' stelde ik mezelf voor. 'Sorry dat ik de rust hier heb verstoord, maar anders had Yuki je te pakken genomen.'

Ik nam te tijger van top tot teen op en vervolgens de jongen. 'Geen zorgen, ik hoorde hem aankomen.' Ik trok een wenkbrauw op. 'En ik heb wel eens iets gevaarlijkers meegemaakt dan een tijger. Ik ben gewend aan grote katten.' Ik keek de jongen weer aan. 'Ik ben Airen.' Ik toverde een kleine glimlach op mijn gezicht. 'En van die rust zit wel goed.' Ik keek over mijn schouder naar de open plek waar ik net zat. Natuurlijk was het niet goed, ik wist hoe belangrijk meditatie voor me was. Anders kon het allemaal fout gaan, en goed ook. Maar dat was het voordeel van een geboren leugenaar zijn, je kan zeggen wat je wilt en niemand heeft het door. Zelfs deze kleine leugentjes om bestwil.

Ik knikte gerustgesteld. Yuki begon nu wel erg zwaar te worden, dus ik probeerde me onder haar uit te rollen, wat niet lukte omdat ze mijn mantel stevig beet had. Met een korte grom van inspanning lukte het me om mijn armen uit de mouwen te halen en het koordje los te knopen waarmee die vastzat. 'Wacht even, ik probeer onder haar uit te komen, dat praat makkelijker.' zei ik glimlachend terwijl ik me in allerlei bochten wrong. Na al die jaren scheen de tijger nog steeds niet door te hebben hoe het werkte: dat ze naar mij moest luisteren, en zich niet elke keer als ze het niet me me eens was op me te storten. Toen beet ze in de kraag van mijn tuniek, en trok die een stuk naar zich toe om ermee te spelen. In combinatie met mijn haar dat door het gedraai naar de zijkanten van mijn nek was gegaan, liet het een stuk van mijn bleke rug zien, met een paar van de punten van mijn zwarte tatoeage.

Mijn blik viel meteen op de zwarte tekens op zijn rug, maar ik zei er geen woord over. Ik grinnikte. 'Je hebt je tijger niet zo heel goed afgericht.' Ik lachte. 'Yuki heet hij, toch?' Ik nam het spierwitte dier in me op en keek vervolgens naar de jongen. Zou hij een magiër zijn? Ik fronste lichtjes, zoals gewoonlijk wanneer ik nadacht. Ik keek in zijn stralend blauwe ogen. Fai dus. 'Dus, lekker aan het wandelen met je tijger?' Ik keek hem vragend aan. Waarom moest ik altijd dit spelletje met mezelf spelen? Zo snel mogelijk alles over een persoon te weten komen, veel meer dan ze je hebben verteld. Het is een tic, en een behoorlijk irritante soms.

Haastig trok ik mijn kraag weer recht. Misschien had ze het niet gezien. Ik hoopte het echt. 'Yuki is een zij.' antwoorde ik op de vraag over het dier. Plots draaide ik me, zodat ik onder de poten vandaan kwam. Met een hand klauwde ik in haar nek, met de andere duwde ik mezelf omhoog. Behendig kwam ik neer op mijn voeten. 'Ah, veel beter.' zuchtte ik. 'En nee, ik was niet met haar aan het wandelen, ik zocht haar. Van de leraren mag ik Yuki niet in school houden, dus zwerft ze hier maar rond.' Nog steeds lachend nam ik Airen in me op. Gele ogen, zwart haar, en een blik die ik niet kon thuisbrengen. 'Wat voor wezen ben je eigenlijk, ik kan het zo niet zien.' zei ik nadat ik totaal geen kenmerken van wat voor soort dan ook zag.

Ik lachte. 'Okeey, zij dan.' De jongen sprong overeind en hij liet zijn blik over me heen glijden. Afvragend wat voor een wezen ik was? Ik verborg mijn tekens altijd goed. Ik deed zo veel mogelijk om de tips die ik gebruikte voor anderen te verbergen. Tja, daar had je het weer. De oneindige neiging om meer te weten dan de persoon tegenover je.
'Wat voor wezen ben je eigenlijk, ik kan het zo niet zien.'
Bingo. Mijn lippen krulde zich. Ik draaide mijn nek zo veel mogelijk naar rechts en veegde mijn haar opzij. Een klein, zwart, sierlijk kronkelende lijntje onthulde zicht. Hij kroop van net achter mijn oor de zwarte, veel te grote coltrui in. Ik gooide mijn haar weer terug in plaats en keek de jongen aan. Ik durfde de gok niet te nemen. Te veel twijfel. Natuurlijk had ik bij de tekens op zijn rug meteen gedacht aan een zwarte magiër, net als ik, maar de witte tijger liet me twijfelen. Het was heel ongewoon voor wezens zoals ik om een wit dier te hebben. Ik had het eerlijk gezegd nog nooit gezien. Ik hield wijselijk mijn mond. De afschuw om mis te gokken was groter dan het verlangen om het goed te hebben. Dus, als ieder ander normaal mens opende ik mijn mond. 'En jij?'
Wat haatte ik het toch om vragen te stellen. Het voelde zo dom en onwetend. Ik trok liever de passende conclusies bij de informatie die ik had. Maar dat ging hier niet. Ik nam de jongen nog eens op. Lang, mager, met blonde haren in een staart en een vreemde, onbekende blik in zijn ogen. Normaal kon ik bijna elke uitdrukking thuisbrengen, maar wat hier in zijn ogen school, dat was mij totaal onbekend.

Toen ze haar haar opzij deed zag ik meteen het zwarte lijntje. Zwarte magiër dus. 'Ah...' zuchtte ik. Het was fijn om te weten wie ik tegenover me had. Vervolgens was het haar beurt om te vragen wat ik was. 'Ik ben ook een magiër.' zei ik glimlachend. Het was aan Airen om te bedenken of ik een zwarte of witte magiër was, dat zou ik zelf niet vertellen. Ja, ik had witte sprankeltjes in mijn ogen, maar ik had ook zwarte tekens op mijn rug die zo veel op die van de zwarte tovenaars leken. Maar daar kwamen ze niet vandaan. Mijn tekens gaven aan dat ik verbannen was en werden eigenlijk alleen in de buurt van mijn geboorteplaats gebruikt. Maar dat wist niemand, en ik hoopte het nog een tijdje zo te houden.

Ik kneep mijn ogen een stukje samen. Wilde hij het zo spelen? Goed dan, hij zijn zin. Ik keek hem nonchalant aan. Ik zou er vroeg of laat wel achter komen. Hij zou een detail laten glippen en ik zou het meteen weten. Niet dat ik het dan ook zou zeggen, nee. Ik hield de grijns binnen. Hij zou denken dat ik het niet wist, terwijl niks minder waard was. Soms was het echt vreemd om te beseffen waar ik plezier in had. Ik lachte naar hem en zweeg, zijn figuur nog eens goed in me op nemend, kijkend of ik details over het oog zag.

Terwijl ze bezig was me in zich op te nemen pakte ik mijn mantel op en klopte hem een keer goed af. Ook al kon die niet kapot, vies worden deed hij nog steeds. Yuki dacht blijkbaar dat het een spelletje was, want ze beet in de andere kant van de mantel en begon te trekken. Niet meteen met al haar kracht, maar het was hard genoeg om me uit balans te halen. Een snelle stap naar voren voorkwam dat ik om viel, en tegelijkertijd wist ik de mantel los te rukken. Ik deed hem in een vloeiende beweging weer om. Vervolgens wendde ik me weer tot Airen. 'En, ben je bijna uitgekeken?' vroeg ik lachend. Zij lachte ook, maar in haar ogen lag een gefrustreerde blik.

Toen gaf ik het op. Ik knikte, draaide me om en liet me weer op de grond ploffen, midden in de open plek. Ik haalde diep adem en kruiste mijn benen weer. Maar weer terugzakken in de trance deed ik niet. Ik voelde zijn ogen in mijn rug prikken. Ik beet op mijn lip. Zou ik me omdraaien? Ik opende langzaam en voorzichtig weer een oog en gluurde vanuit mijn ooghoeken naar achter. Nee, ik kon hem niet zien. Maar de twijfel of hij me nog steeds aanstaarde bestond niet.

Toen ze zich weer omdraaide bleef ik stilletjes op mijn plek staan. Ik legde mijn hand op de rug van mijn tijger, en keek zonder knipperen in de richting van Airen. Langzaam leek de omgeving te vervagen, en stond ik weer op de bevroren grond van Samui, starend naar Fai's lichaam. Grijsblauw, stijf bevroren en dood. Ik herleefde elk moment van dat verschrikkelijke moment weer. 'Nee... Nee, Fai, je kunt niet dood zijn! Het mag niet!' fluisterde ik.

Ik hoorde vaag gemompel achter me. 'Nee... Nee, Fai, je kunt niet dood zijn! Het mag niet!' Ik spitste mijn oren en bleef bewegingloos zitten. Ik fronste. Waar sloeg dat op? Waarom zei die jongen dat? Waarom riep hij zijn eigen naam? Ik werd overvallen door die heerlijke rillingen die een raadsel ter wee brachten. Deze jongen, hij was anders. Hij had dingen gezien, dingen meegemaakt. Dat was de blik in zijn ogen. Dat was wat ik eerst niet had kunnen zien. Een beschadigde ziel, een geschampt hart. Ik rechtte mijn rug nog wat meer en opende mijn ogen. Dezelfde blik waarvan ik bang was dat iemand hem zou zien. Waarvan ik nooit wilde dat iemand er ook maar een glim van op pikte. Het was mijn verleden, en het enige wat uitmaakt is het heden en de toekomst.

Ik zakte op mijn knieën en strekte mijn armen uit, alsof ik hem aan wilde raken. Maar het ging niet, mijn hand streek door het waanbeeld heen. Dat liet me enigszins tot bedaren komen. Rustig, Yuui, het is niet echt. Het is voorbij. Leef verder. zei ik tegen mezelf. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen, en keerde terug naar het heden. Had ze het gemerkt? Hopelijk niet. Meteen stond ik weer op. Ik keek weer naar Airen. Ze leek niet bewogen te hebben, en in trance te zijn. Ik zuchtte opgelucht.

'Fai?' Weerklonk mijn stem tegen de bomen. 'Heb je wel eens gemediteerd?' Vroeg ik nonchalant. De vraag klonk veel luchtiger dan hij voor mij was. Ik zat nog steeds met mijn rug naar hem toe. Ik hoorde een takje zachtjes krakken onder zijn voet. Ik beet op mijn lip, gelukkig dat hij het niet kon zien. Ik was niet bang om emotie te tonen, ik wilde alleen niet dat anderen het zagen.

Haar vraag deed me opschrikken. 'Uhm... Nee, hoezo?' antwoordde ik. Het maakte niet uit of ze wilde dat ik mediteerde, ik zou het toch niet doen. Als ik ook maar een beetje tot rust zou komen, zou ik die dag weer voor me zien. Dat was al jaren zo, en ik wist zeker dat het ook zo zou blijven. Tot ik uiteindelijk mijn belofte had vervuld en daarna mijn eigen leven zou nemen. Maar zoals het er nu naar uit zag, zou dat nog wel een tijdje kunnen duren. Je glimlach is verdwenen, doe er iets aan. Anderen hoeven niet te delen in jouw pijn, dat verdienen ze niet zei ik tegen mezelf.

'Mhh...' Wat mijn enige opmerking. Dat betekende in ieder geval dat hij niet veel moeite had met het onderdrukken van zijn krachten. Dat zei eigenlijk niks, maar het was fijn om dat van mijn lijstje af te kunnen strepen. Dit soort dingen overkwamen alleen zwarte magiërs. Het donkere is nou eenmaal veel drukkender en verpletterender dan het witte. Mensen denken dat zwarte heksen daar geen last van hebben, maar niets is minder waar. Ik voel de gevolgen elke dag. Het voelt alsof het me van binnenuit verpletterd. Ik moet sterk zijn. Ik moet degene zijn die mijn krachten beheerst, niet andersom. Plots viel me iets op aan deze Fai. Hij was minstens even sociaal als ik. Hij had geen praatje aangeknoopt, niet eens de minste moeite ertoe gedaan. Ik trok geïnteresseerd een wenkbrauw op. Zulke mensen waren zeldzaam.

Ze trok haar wenkbrauwen op. 'Is er iets?' vroeg ik geïnteresseerd. 'Is het verkeerd om niet te mediteren?' Toen trok ik mijn mondhoeken weer omhoog. Lachen, Yuui, laat haar niets merken van je verdriet. Met mijn hand streek ik een paar keer over Yuki's rug. Het kalmeerde me een beetje.

'Nee, hoor niks mis mee.' Ik twijfelde een paar seconden en stond toen weer langzaam op. Ik draaide mijn hoofd naar links, zodat ik de jongen kon zien staan. Toen wist ik het zeker. Zijn verschijning, het blonde, halflange haar, de sprankelende blauwe ogen en hoe hij zijn hand op de rug van de tijger had liggen. Het klopte gewoon. Zwarte tekens kan iedereen tatoeëren. Een wit magisch dier hebben is een stuk moeilijker. Ik keek weer recht voor me uit en er danste een stiekem lachje over mijn lippen, zoals altijd wanneer ik meer wist. Ik haalde een hand door mijn haren en veegde de lach van mijn gezicht voordat ik weer naar links keek. 'Wel rustgevend moet ik zeggen. Het houd je voeten op de aarde.' En nog veel meer, dacht ik er achteraan.

Rustgevend, mhhh? Ik vond van niet. Juist de dingen waar ik mijn hoofd goed bij moest houden werkten rustgevend voor mij. Op die manier konden mijn gedachten niet afdwalen. 'Dus,' zei ik met een glimlach, 'in welke klas zit je? Misschien zitten we bij elkaar. Je bent toch een eerstejaars?'. Eigenlijk wilde ik wel met haar in een klas zitten. Zwarte magiërs hadden andere spreuken dan witte magiërs, zoals ik, en misschien wist dit meisje wel een manier... Een manier om Fai weer tot leven te wekken. Maar dan zou ik eerst op een of andere manier vrienden met haar moeten worden, haar vertrouwen winnen.

Ik trok een wenkbrauw op. 'Denk je dat ik op het college zit dan?' Ik keek hem een tikje spottend aan. Ik liet mijn vingertoppen van mijn rechterhand elkaar kort aanraken, nog voordat ik het door had. Mijn maag balde samen. Die stomme tic, ik kon hem maar niet kwijt raken. Het enige doorzichtige deel aan mijn leugens. Gelukkig viel het mensen meestal niet op, en wanneer ze dat deden, dan legde ze geen verbanden. Gewoon omdat ze de leugens nooit door hadden.