3e Regime, Minatum, Rosia

Minatum is de centrale planeet van het 3e regime. Rosia is een van de grootste steden van deze planeet. Het is er druk en veel verkeer gaat via deze stad. Rosia is een grote, luidruchtige maar prachtige stad. Het ligt vlak aan zee en heeft daarom ook een hele handige handelspositie. Het is een van de belangrijkste steden van de wereld. Ook internationaal verkeer van goederen en personen gaat via hier. Het bedrijf 'Terra & Co' verzorg veel tripjes van de ene naar de andere planeet en maakt daarbij natuurlijk gebruik van magie. Rosia is een echte metropolis.

Spoiler:

Ik wandelde gehaast door het bos, ik wou niet gesnapt worden door welk wezen dan ook. Ik hoorde een paar takjes achter me kraken, maar besteedde er geen aandacht aan. Wat moest ik nu doen? Moest ik gewoon verder wandelen of me omdraaien en kijken wie het was. Ik koos voor optie één, ik wandelde gewoon verder, niet achterom kijkend of er een seriemoordenaar achter me was. Mijn handen werden klam van het zweet omdat ik zo zenuwachtig was. Misschien was het wel een zwarte heks, of nog erger, een vuurspuwer. Ik had het niet zo op vuurspuwers, ik had nooit erg veel water in de buurt om ze tegen te houden. Zwarte heksen waren nog wel ok, als je ze aan je kant had. Als ze tegen je zijn kun je even goed al een gat in de grond gaan graven om erin te gaan liggen, want ze pakken je toch wel. Ik wandelde en wandelde, hoe lang was ik al aan het wandelen? Eindelijk kom ik aan het einde van het bos, waas die persoon nog altijd achter me? Of zou hij/zij gewoon zijn vertrokken. Hopelijk het tweede!

Ik boog me over een klomp paddenstoelen toen ik plots een takje achter me hoorde kraken. Ik draaide me in een flits om, mijn handen schoten uit mijn mouwen en gloeide zwart op. Mijn blik verzachte, er was niemand te zien. Ik liet mijn handen weer zakken en ze verdwenen in de gigantisch grote mouwen van mijn blouse. Langzaam en geruisloos deed ik een stapje naar voren. Ik gluurde om een boom heen en zag een jongen voorbij wandelen. Een jongen met zwarte haren liep rustig voorbij. Ik stapte uit de bosjes en ging op het pad staan, enkele meters achter hem. Mijn lippen bewogen vliegensvlug op en neer terwijl ik met mijn handen bewegingen maakte. Met mijn lange linkerpinknagel kraste ik tekens in de schors van de boom naast me. Toen staarde ik naar de jongen en begon ik achter hem aan te lopen. Ik stapte op een takje maar het maakte me niks uit. Hij kon me toch niet zien. Ik gniffelde. Dit was werkelijk een van mijn favoriete bezweringen, je kon mensen er zo geweldig mee voor de gek houden. Maar of ik de spreuk gesproken had of niet, het maakte niets uit. De jongen draaide niet één keer zijn hoofd ondanks dat hij zeker weten doorhad dat hij gevolgd werd.

-------------

Heey, is het goed als Serena meedoet aan ons orpg? Zij kom namelijk ook van Minatum en wil ook graag meeten En misschien is het handig als je je echte naam veranderd in een alias (een nepnaam) in plaats van je gsm-naam, dat is wat makkelijker

Mijn benen bungelden over de rand van een tak terwijl ik doelloos om me heen keek. Mijn lange blonde haar viel rondom mijn hoofd en met mijn vingers streek ik erdoorheen. Af en toe hoorde ik in de verte wat gekraak maar in negeerde het. Een zucht gleed over mijn donkerrode lippen terwijl ik mijn hoofd tegen de stam van de boom liet vallen. Ik schoot overeind toen ik in de verte en jongen zag lopen. Er was niks aan de hand. De jongen zag er ongevaarlijk uit en hij zag mij waarschijnlijk ook niet zitten in deze hoge boom. Ik liet mijn hoofd weer tegen de stam vallen en frummelde aan mijn lange puntige nagels. Ik sloot mijn ogen voor een kort moment totdat ik nog wat gekraak hoorde. Gelijk was ik weer alert maar er was verder niks te zien. Kort haalde ik mijn schouders op en ging even verzitten. Mijn rug begon aardig te irriteren en ik verveelde me nogal erg. Ik keek nog een keer om me heen en glimlachte toen de bomen er gezond uit zagen. Ik plukte wat aan mijn bebloemde jurk en zuchtte. Nog steeds was ik aan het piekeren wie mijn ouders konden zijn. Altijd maar weer dat gepieker, ik werd er gek van. Ik haalde mijn schouders op en klom een tak hoger, zo had ik beter uitzicht over het bos. De tak onder me was een beetje aan het kraken maar ik negeerde het, deze tak zat beter dan de oude waar ik zonet op zat.


--
Als je niet wilt dat ik meedoe moet je het maar even zeggen. Ik heb er verder geen problemen mee

Ik zuchtte diep toen mijn lichte, lange jurk voor de zoveelste keer in een tak bleef haken. Snel en efficiënt trok ik hem los, zonder een scheur in de dunne stof te maken. Ik had kunnen weten dat ik op een lange reis als deze beter geen lange jurk aan kon doen. Ik besloot daarom om toch maar weer de lucht in te gaan. Bomen waren veel beter terrein voor iemand als ik. Ik was klein en erg tenger, maar wel erg lenig, soepel en flexibel. Snel en lenig klom ik naar boven en rende ik over de dikke, maar ook over de dunne takken heen, totdat ik plotsklaps af remde toen ik een paar bomen van mij vandaan een meisje zag zitten. Een persoon in een diep bos als deze. Ik had verwacht dat ik de enige zou zijn.

-------------------------
Ik vrees dat ik me er ook inmeng. Schop me er maar uit als ik je stoor. (:

Ik zuchtte zachtjes terwijl ik ging verzitten. Ik kon dus totaal geen goede houding vinden en tolde kort met mijn ogen. Geschrokken keek ik om toen ik een paar bomen achter me wat geluiden hoorde. Ik vormde mijn blauwe ogen tot spleetjes terwijl ik goed richting het gekraak keek. Mijn ogen werden groter toen ik een meisje van ongeveer mijn leeftijd een paar bomen verderop zag zitten. Ik draaide mijn hoofd weer op en staarde weer voor me uit. Het meisje zou vast langs me heen komen en me negeren dus ik besteedde er maar geen aandacht aan. Ik sloot mijn ogen voor een paar seconden terwijl ik dacht aan Lillian de vrouw die me toen ik 3 jaar jong was had opgevoed als een echte moeder. Een glimlach verscheen op mijn bleke gezicht terwijl ik aan haar dacht. Lillian is een geweldige vrouw die altijd voor overal en iedereen klaar stond. Dat was een van de redenen dat ik zo trots op haar was. Ik haalde even een blonde pluk haar uit mijn gezicht terwijl ik mijn ogen weer opende. Ik beet even zachtjes op mijn lip terwijl ik met mijn haar begon te spelen.

--
HAHAHAHAAH

Ik verveelde me en ik keek naar de ring die ik om de ringvinger van mijn linkerhand had. Ik had hem van mijn vader gekregen, hij had hem gekocht van een zwarte heks, hij was zo betoverd dat iedereen dat hem probeert te openen verlamd geraakt. Tijdelijk natuurlijk. Ik keek nu pas achterom om toch maar te kijken of iemand me achtervolgden. Ik zag een spoor van gebroken takjes en bladeren maar toch zag ik niemand wandelen, pff... zal wel niemand zijn. Ik ga op de grond zitten en oefen een beetje op mijn Runen. "Lachsai mondiu acersia" de kietel Runen, zo grappig om iemand te kwellen terwijl ze maar blijven lachen. Dit vond ik de leukste en grappigste spreuk in de taal van de Runen. Toen hoorde ik weer iets, een blad dat werd verschrompeld onder een voet. Ik keek weer en zag weer niemand. 'Wees dapper en laat jezelf zien.' zucht ik.

Ik twijfelde. De jongen daagde me uit om me te laten zien. Dacht hij dat ik laf was ofzo? Niet dapper genoeg om me te laten zien? Dan onderschatte hij me zwaar. Ik mompelde een paar magische woorden hardop en plots zag ik de pupillen van de jongen verwijden. Nu kon hij me dus weer zien. Doodstil staarde we elkaar aan.
'Hallo daar.' Zei ik met mijn zachte, verleidelijke stem. Ik staarde recht in de grote blauwe ogen. Wat opviel was de strakke, gele lijn die door zijn irissen liep. er danste een stiekem lachje over mijn lippen.

Het was even stil en we staarde elkaar aan, in stilte dus. Ik haatte stiltes, ik haat ze, ik haat ze, ik haat ze. Dan zegt ze iets met een zachte en verleidelijke stem, haha sorry ik val op jongens. Denk ik geamuseerd. 'Heeeeeey.' antwoordde ik beleefd, maar met een glimlach op mijn gezicht. Ik stuur het Acer Water terug in mijn ring en klapte de steen dicht. 'Ik dacht echt dat ik helemaal alleen in dit bos ging zijn... maar blijkbaar niet.' zeg ik en er danste een fonkeling door mijn blauwe ogen. Even voel ik hoe mijn kieuwen zich openen door deze glimlach, het was al lang geleden dat ik nog zo hard naar iemand had gelachen. Ik voelde een goeie vriendschap aankomen! Mijn kieuwen slipten dicht door de overvloed aan zuurstof en verse lucht in dit prachtige groene bos. Ik nam het meisje goed in me op. Het was een mooi meisje. Ze had mooi zwart haar en prachtige gele ogen die me even vasthielden. Ik scheurde mijn blik los en keek naar de grond.

'En wat doet zo'n jongen dan helemaal alleen in het bos?' Ik grinnikte. Dat deed me echt denken aan een of ander sprookje, roodkapje. Erg bekend onder de mensen, maar ik had er ook over gelezen. Ik staarde hem lang aan en hij staarde terug. Hij lachte vriendelijk en richtte zijn blik even later weer naar de grond. Ik lachte, ook al kon hij dat niet zien. Deze jongen had overduidelijk geen interesse in mij. Jammer, want dat is een van de beste manieren om een jongen om de tuin te leiden. Maar het maakt niet uit, zonder kan ik ook prima. Ik laat mezelf op de grond zakken en staar hem onbeschaamd aan.

Ik kneep mijn ogen dicht terwijl ik een zucht tussen mijn lippen door liet glippen. Snel en behendig klom ik naar beneden tak voor tak. Het leek me niet echt slim om te gaan vliegen omdat ik het niet echt goed kon. Behendig ging ik op een andere tak staan en nog een. Binnen een paar seconden stond ik weer stevig op de grond. Mijn blik viel op een verdorven plant. Ik keek vlug om me heen om te kijken of er niemand in de buurt was en kniel naast het plantje neer. "Balsemio" fluisterde ik zachtjes terwijl ik mijn handen boven de plant liet zweven. De groende kronkels die over mijn lichaam liepen kleurden kort op toen ik de spreuk uitsprak. Vlug stond ik op en keek ik om me heen of niemand het gezien had. Ik slaakte kort een zucht van opluchting en begon te lopen. Een tijdje bleef ik stil staan en luisterde ik geconcentreerd of ik een raar geluid hoorde. Ik hoorde niets. Ik glimlachte kort en liep verder.

dat is een spreuk van Harry Potter xdd
--
Ze blijft me maar aanstaren en het wordt zéér ongemakkelijk. 'Ik... euhm... ben onderweg naar school.' zeg ik nonchalant. Ik kijk weer naar de grond, zou ze weggaan? Of zou ze me blijven aanstaren? Als dat zo was zou dit héél ongemakkelijk worden. Ik kijk weer naar mijn ring en hoop dat ze weggaat. Ik kijk weer even naar haar prachtige gele ogen... ga weg. Denk ik in mezelf. "Sacripti Unico Maribelo" zeg ik tegen haar. "Aanstaren is onbeleefd" betekend het in de dode taal, het Latijn. Ik was er vrij goed in, in de dode taal, maar toch kon ik het nog niet in elke situatie goed gebruiken. Nog niet. Ik kijk weer naar haar ogen... die dingen blijven me maar verbazen... wat me best wel dwarszit.

Ja klopt lol.

Toen het meisje naar beneden was geklommen durfde ik eindelijk verder te gaan. Kort haalde ik mijn hand door mijn lange blonde haren, terwijl ik diep zuchtte. Sinds de dood van mijn ouders was het alsof ik niets meer durfde. Ik wantrouwde alles en iedereen doordat één enkele persoon mijn familie verraden had en dat zat me heel erg dwars. Het liefst zou ik mezelf gewoon weer openstellen voor de rest van de wereld, maar ik wist dat ik dat niet kan doen, aangezien mensen mij dan pijn zouden kunnen doen en dat was juist hetgeen dat ik wilde voorkomen. Al nadenkend sprong ik naar een volgende tak, terwijl het geritsel van het volle bladerdak mijn oren bereikte. Het kalmeerde me, stelde me gerust.

Ik bleef stil staan toen ik de bladeren hoorde ritselen in de bomen boven me. Het was waarschijnlijk het meisje wat ik net gezien had weer. Ik haalde kort mijn hand door mijn blonde haren en liep op blote voeten verder. Ik hield ervan om in de natuur met blote voeten te lopen, want zo hoorde het. Mijn ogen bekeken de omgeving goed terwijl ik rond liep. Ik hield er niet van om op onbekend gebied te lopen want overal kon gevaar dreigen. Een zucht verliet mijn lippen toen ik me op een houten boomstronk liet vallen. Ik verveelde me best wel erg en had geen flauw benul wat ik kon doen. Kort friemelde ik aan mijn nagels en keek toen weer doelloos voor me uit. Ik had er echt een verschrikkelijke hekel aan om niks te doen en me te moeten vervelen.

Ik loop door het bos, mijn boog stevig onder mijn arm geklemd. Ik kijk wild zoekend om me heen. Als mens ben ik hier een goed doelwit. Iedereen schat me toch zwak en klein in. Als ik een geluid hoor, span ik een pijl in mijn boog en kijk zoekend om me heen. Niemand, vreemd. Met mijn boog nog steeds gespannen loop ik verder. Nu voorzichtiger en zachter. Ergens ben ik bang om aangevallen te worden. Niet dat ik dat hoef te zijn. Voordat ik hierheen kwam, is me geleerd hoe ik een aantal wezens aan kan, maar nog lang niet alles. Daar was niet genoeg tijd voor. Ik zucht onhoorbaar en ga op mijn knieën achter een struik zitten. Ik kijk goed om me heen voor beesten, maar als ik niets zie, leg ik mijn boog neer. Ik ga wat beter zitten en kijk naar boven. Het zicht was niet perfect, maar beter als waar ik vandaan kom. Ik pak het laatste stukje brood uit mijn zak en eet het gulzig op. Ik kijk niet meer om me heen, en ineens hoor ik nu duidelijk iemand lopen. Ik pak snel mijn boog en span hem. Ik blijf gebukt kijken. Ik had gelijk, er loopt iemand. Ik buk zo laag mogelijk en loop in kleine stapjes achteruit. Ik struikel over de wortel van een boom en val naar achter. Ik lig languit op de grond en sluit mijn ogen. Nu ben ik dus officieel dood.
-
Ik kom gesellie meedoen, hoop dat jullie het goedvinden (;

Geschrokken keek ik om toen ik nog wat gekraak achter me hoorde. Ik voelde me totaal niet veilig in dit bos. Ik schoot overeind en keek vlug en behoedzaam om me heen. Mijn ogen vlogen van links naar rechts en van boven naar beneden. Toen ik een harde klap hoorde kon ik nog net een gil onderdrukken. Bang was ik inderdaad maar ik moest echt weten wat er aan de hand was. Ik liet mijn blote voeten zachtjes op de aarde vallen en keek om me heen. Ik zette nog een paar stappen en een zucht verliet mijn lippen. Voorzichtig schoof ik een paar bladeren opzei en in de verte zag ik een persoon liggen. Ik bracht mijn hand naar mijn mond zodat ik niet begon te gillen. Voorzichtig kwam ik dichterbij en knielde ik neer naast de jongen. Volgens mij was het een mens, ongevaarlijk dus. Ik liet mijn blik even op zijn pijl en boog vallen en bekeek het. Ik had me vergist, dit mens was wel gevaarlijk. Leeft hij nog? Met een handige beweging bracht ik mijn vingers naar zijn hals en voelde ik of zijn hartslag nog klopte, ja dus.
"Ben je wakker?"

Heel even denk ik dat het geen goed idee is, maar toch open ik voorzichtig één van mijn ogen. Ik zie een meisje voor me. Een groene nymf. In een beweging zit ik overeind, mijn boog stevig vast. 'Wie ben je, en wat wil je?' roep ik en sta op. Ik span een pijl op mijn boog en kijk naar de nymf. 'Blijf uit mijn buurt.' mompel ik. Volgens mij wil ze me niks aandoen, maar niets is wat het lijkt. Misschien valt ze elk moment aan. Ik richt een pijl op haar, maar schiet niet. 'Wat wil je?' herhaal ik wat zachter en wacht haar antwoord af. Ik zet voorzichtig een paar stappen achteruit, mijn pijl en boog nog steeds op haar gericht. Uitkijken, eerste les van het verdedigen. Ik houd haar goed in de gaten, maar tegelijkertijd kijk ik ook uit of ik niet val. Een meter of 10 bij haar vandaan stop ik. Ik bijt op mijn lip en kijk of ik nog steeds goed richt. Ik stel mijn richting een beetje bij, maar hij was grotendeels goed.

Ik deinsde achteruit toen ik recht in zijn blauwe ogen keek. "Rustig, rustig. Ik wil je niks doen. Ik hoorde je vallen" fluisterde ik zachtjes terwijl ik naar achteren kroop. "Ik wil je niks doen". Vlug keek ik achteruit om te kijken of de kust nog veilig was. "Echt niet". Ik keek hem kort aan met mijn grote ogen en kwam langzaam overeind terwijl ik een paar stappen achteruit zette. Ik betaste de boom waar ik met mijn rug tegenaan stond. Als hij nu schoot was ik dood, hij was duidelijk erg goed met pijl en boog. Ik bekeek kort mijn witte jurkje dat ondertussen al onder de modder zat. "Fijn" mompelde ik terwijl ik het eraf probeerde te halen.

Ik laat de pijl en boog voorzichtig zakken. Een stukje, om duidelijk te maken dat ik niet schiet. Of niet wil schieten. Als ze nu een onverwachte beweging maakt, schiet ik gewoon. Misschien een beetje zonde van de pijl, maar het moet dan. Ik moet mezelf verdedigen. Ik moet haar goed in de gaten blijven houden. Ik zet een stap naar voren, terwijl ik haar aan blijf kijken. 'Wie ben je?' vraag ik en houd mijn boog stevig vast. De pijl haar ik van de boog, maar houd hem nog vast in mijn andere hand. 'En wat doe je hier?'

Ik zuchtte zachtjes toen hij de boog liet vallen en ontspande me even "Ik ben Serena, en ik ben hier.. Ja waarom ben ik hier? Omdat ik op doorreis was. Alleen op dit moment ben ik even hier" zei ik zachtjes terwijl ik hem onzeker aankeek.
"En jij? Wie ben jij en waarom ben jij hier?". Ik keek hem even aan en wendde mijn blik toen weer af. Ik verplaatste mijn handen tegen de boom aan. Ik was nog steeds erg bang maar ik probeerde het zo goed mogelijk te verbergen. Ik voelde me iets relaxter toen hij zijn pijl en boog liet zakken. Vlug liet ik mijn ogen over hem heen glijden en bekeek hem, hij was overduidelijk een mens.

Ik glimlach. 'Sam Temple.' zeg ik en bijt op mijn lip. 'Sorry dat ik zo wantrouwig ben, komt door het feit dat ik niet als vijand word gezien.' Ik kijk naar haar. 'Ik ben hier, omdat ik dus naar school moet, en misschien een klein beetje verdwaald ben.' Ik grinnik even zacht en stop mijn pijl terug in de koker. Ik blijf naar haar kijken, maar niet meer met mijn vijandige blik. Eerder met een vriendelijke blik. Op een of andere manier weet ik dat ze bang is. Dat merk ik aan haar. 'Je hoeft niet bang te zijn, ik val je niet aan.' zeg ik en houd mijn boog losjes vast. Als er nu een ander wezen verschijnt, ben ik niet veilig meer. Zeker niet zonder een pijl bij de hand.

Ik knikte, "hetzelfde geld voor mij. Ik moet ook naar school en stiekem ben ik ook een beetje verdwaald. Je bent mens hé?". Ik schonk hem een korte glimlach en zakte neer op een boomstronk.
"Geeft trouwens niet dat je zo wantrouwig bent, ik ben iets te snel bang" mompelde ik met een korte glimlach terwijl ik mijn blik voor de tweede keer over hem heen liet glijden. Ik had nog nooit een echt mens ontmoet. Natuurlijk wist ik wel hoe ze eruit zagen maar ik had nog nog met een mens gesproken.

Ik knik voorzichtig. 'Ja, klopt.' zeg ik en bijt op mijn lip. 'Jij een groene nymf, zou ik denken.' Ik ga tegen een boom aan staan en bekijk Serena. Mooie naam, mooi meisje. Waarschijnlijk heeft ze ook wel een mooi innerlijk. 'Tja, midden in een bos moet je ook niet iedereen en alles vertrouwen.' Ik grijns. 'Voor hetzelfde geld ben je dood.' Ik grinnik even en ben dan weer neutraal. Groene nymf, dus. Ik denk terug naar mijn verdedigingslessen. Had ik óóit iets over nymfen gehad?

Ik glimlachte, "Ja groene Nymf ja". Ik liet mijn blik weer over hem glijden en keek even recht in zijn blauwe ogen, ze straalden helemaal.
"Ik zat eigenlijk eerst in een boom, maar ik begon me te vervelen". Ik zuchtte zachtjes en bekeek de groene kronkels die over mijn lichaam liepen.
"Ja, je bent hier zo dood.. je weer maar nooit wat je tegen komt". Sam leek me een aardige en betrouwbare jongen, ik wou hem graag beter leren kennen.
"Heb je hobby's?" vroeg ik tenslotte. Ik haalde kort een hand door mijn lange blonde haar en keek hem weer aan.