3e Regime, Minatum, Rosia

Ik glimlachte kort naar hem, hij was best wel knap en leuk dat moest ik toegeven. Ik grinnikte en wachtte totdat hij klaar was. "Bedankt, en ja laten we verder gaan" glimlachte ik. Deze jongen was echt heel aardig en ik kon niet wachten om hem beter te leren kennen.
"Vertel me nog is wat boeiend over jezelf" vroeg ik geïnteresseerd terwijl ik achter hem aan liep. Ik bekeek hem nog even en glimlachte.

Ik spring hier ook in, als jullie dat niet erg vinden.
~
Met een voldane glimlach legde ik de laatste hand aan een patroon dat ik met verf op mijn arm had geschilderd. Eigenlijk was ik op weg naar school, maar ja, even pauze houden kon vast geen kwaad. Terwijl ik met mijn nog onder de verf zittende vingers - ik schilderde namelijk het liefste gewoon met mijn vingers - de potjes verf dichtdraaide keek ik om me heen, om te kijken of iemand me benaderd had tijdens mijn geklieder. Ik ben namelijk nogal snel afgeleid als ik bezig was met mijn hobby. In de verte was gekraak te horen, maar dat waren gewoon de geluiden die heersten in een normaal bos, toch? Voorzichtig, om mijn reistas niet al te veel te besmeuren met verf, stopte ik de potjes er terug in, waarna ik opstond en mijn pad verder vervolgde.

Ik werd helemaal meegesleurd door Airen en voelde me best ongemakkelijk. Normaal was ik altijd de leider, en nu voelde ik me eigenlijk best zwakjes. Ik somde in mijn hoofd de Runen op die ik kon gebruiken als ze me toch zou aanvallen. Ik wilde niet zwak overkomen tegen over deze andere Zwarte Magiër waarmee ik waarschijnlijk nog op school zou zitten. Ik keek in het rond. Ik zag allemaal mooie grote, dikke bomen, en het zonlicht brak amper door het dikke bladerdek van de grote eikenbomen. Vlinders fladderden om me heen en bijtjes zoemden vrolijk bij de overvloed aan stuifmeel dat de kleurijke bloemen in het bos hadden gemaakt. Ik had nog nooit de schoonheid van de natuur in zo'n pure vorm gezien en ik keek verbaasd naar het gezicht van Airen, waar een arrogante glimlach op was verschenen.

Ik liet eindelijk zijn hand los en ademde de boslucht diep in. Heerlijk was het. Dit deel van het bos, weggestopt en verborgen voor de bewoonde wereld, was het puurste en mooiste dat ik ooit had gezien. Wekelijks liep ik dat hele eind het bos in. In heel Rosia was geen betere plek waar ik kon mediteren. Het was zo kalm en mooi. Ik keek opzij, in de ogen van de jongen en lachte toen ik zijn verbazing zag. "Was dit wat je in gedachten had?" Ik keek hem zelfvoldaan aan.

'Zo ongeveer ja.' glimlachte ik. Het was hier echt prachtig! Ik keek nog eens in het rond, was dit wel echt? Het leek allemaal nep, als in een sprookje. Het zonlicht maakte regenboogjes als het door het bladerdak viel, de bladeren van de bomen waren van het mooiste groen dat ik ooit had gezien en het water in de beek was blauwer dan dat ik het ooit had gezien. In één woord, het was hier gewoon prachtig. 'Komt hier eigenlijk ooit nog iemand, buiten jij?' vroeg ik. 'En hoeveel van ons gaan naar die school?' voegde ik eraan toe. Ik zat nog vol met vragen, waar Airen misschien wel het antwoord op wist. Mijn grote blauwe ogen gingen nog één keer door het landschap, alles in zich op nemend, en gingen toen terug naar Airen' gezicht. Haar bliksemkleurige ogen, die me nog steeds verbaasde, stonden al wat vriendelijker dan wat eerder, en daar was ik blij om.

.

Na een tijdje gelopen te hebben hoorde ik stemmen. Een jongen, een meisje, en heel even dacht ik nog een stem te horen, zachtjes, maar die was eigenlijk meteen weer weg. Ik was nieuwsgierig naar wie of wat het waren en ook naar waar ze heen gingen. Misschien zochten ze net als ik mijn weg wel naar Rosia, om vervolgens naar het Tenebris College te gaan. Maar misschien ook niet. In een opwelling besloot ik om dichterbij te komen, maar me niet te laten zien. Pas als ik het vertrouwde zou ik me laten zien. En dat kon dus best nog wel een tijdje duren.

Brooklynn schreef:

Ik wandelde rustig door het bos, het was zo mooi hier. Dit was de eerste keer dat ik hier was. Ik ging meestal niet weg. Maar de school begon dus ik moest er wel heen. Op een moment hoorde ik verschillende stemmen en geluiden. Eén van de geluiden kende ik, het gefluit van volgens. Ik pakte al een pijl uit mijn rugzak. Ik stond helemaal klaar voor als er iemand me zou aanvallen. Ik stond een tijdje in deze positie als ik plots door had dat ze me helemaal niet hoorde. Zij wisten niet dat ik hier stond. Ik keek door een bosje, en zag pratende mensen. Ik deed en stap uit het bosje 'Hey.'zei ik zacht. Ik had geen idee wat ik anders moest zeggen. Ze zagen er vriendelijk uit. Op een moment keek ik recht in de ogen van het meisje. Ik was verbaasd ze waren bliksem kleurig, best eng dus. Ik keek nog is goed, de ogen waren heel mooi.

Uhmm... Het is eigenlijk niet de bedoeling dat je zomaar in een meet springt ;S
Je hoort eerst met iemand af te spreken samen te schrijven en dan een locatie te kiezen. In dit geval spelen er inderdaad meer meets af op een plek maar dat kan. Zou je misschien je stukje weg willen halen, als het niet te erg is? Je kan altijd in het forum 'meetgedeelte' met iemand afspreken om samen wat te doen. Sorry....


Acro@

Ik tuurde over de struiken. 'Nee, volgens mij ben ik de enige die hier van af weet. Gelukkig maar.' Ik lachte en keek weer opzij, naar hem. 'Ik kom hier best vaak eigenlijk, en ik heb nog nooit een ander mens hier gezien. Jij bent ook de eerste persoon die ik hier ooit gebracht heb.' Ik fronste lichtjes toen ik me besefte hoe raar dat was, aangezien ik deze jongen pas 5 minuten kende en nog niet eens zijn naam wist. Ik zakte weg in mijn gedachten. Plots kwam ik terug. 'Ohj a, hoe veel mensen? Je bedoelt in de klas? Volgens mij zitten er 24 leerlingen in, verder weet ik niks.' Ik haal mijn schouders op en keek weer recht voor me uit. Weer kwam ik terug bij die ene gedachte. Ik kende deze jongen niet, en toch vertrouwde ik hem genoeg om hem hier te brengen? Ik vertrouwde mensen niet zo snel, dat wist ik heus wel van mezelf. Het was bijzonder dat ik me eigenlijk zo op mijn gemak voelde bij iemand. Ik staarde de jongen lang aan. Ik haalde diep adem. 'Airen.' Verbrak ik de stilte plotseling.

Zo stil als ik kon sloop ik dichterbij, al kon ik niet voorkomen dat er af en toe wat bladeren ritselden of een takje kraakte. Ik hoopte gewoon dat ze het niet zouden horen, of in ieder geval zouden denken dat het gewoon een klein dier was. Een meter of dertig van hen af stopte ik. Op deze manier was ik dicht genoeg bij hen om te horen wat ze zeiden, maar ook ver genoeg van hen af om een flinke voorsprong te hebben als ze me wel op zouden merken. Ik zakte door mijn knieen en keek net over het struikgewas heen, om de jongen en het meisje wat beter te kunnen bestuderen.

'Acro.' zei ik. Ik vond mijn naam verschrikkelijk. Het was de naam van mijn over-over-overgrootvader geweest, en ik vond het spuuglelijk. Mijn vader vond dat we de doden moesten eren en daarom namen moesten hergebruiken, spijtig genoeg. 'Ik hoop dat er een paar leuke jongens in onze klas zitten.' lach ik, ik vertrouwde Airen wel. Ik kende haar nog maar heel even, maar toch vertrouwde ik haar mijn grootste geheim, mijn geaardheid, al toe. Ze zag er gewoon uit als zo'n persoon die je kunt vertrouwen, die nog eerder zou sterven dan je geheim doorvertellen, hopelijk is mijn gevoel juist.

Een seconde lang ben ik verbaast, maar dat laat ik natuurlijk niet zien. Ik laat mijn emoties al niet graag de beloop. En het feit dat dat erg gevaarlijke situaties op kan leveren helpt daar niet echt bij. Ik heb mezelf getraind om mijn gezicht onleesbaar te houden, en die muur is nauwelijks meer weg te halen, hoe graag ik het ook zou willen. Maar dat deze jongen homoseksueel was? Nou, eigenlijk had ik het wel kunnen zien aankomen. Ten eerste dat hij helemaal niks voelde voor mijn aanpak in het begin. Ten tweede, dat hij gewoon anders was. Niet op een negatieve manier natuurlijk. Ik mocht hem wel. Eindelijk toonde mijn gezicht emotie. Ik lachte. 'Dat hoop ik ook.' Ik schonk hem een vertrouwelijk knipoogje.

Wauw, ze reageerde goed. Ik kende haar amper en ze knipoogde naar me én ze reageerde goed. Ik voelde dat mijn mond open was gevallen en mijn ogen groot waren van verbazing. Snel deed ik mijn mond dicht, ik schaamde me super hard, en strijk mijn gezicht weer in de plooi. Ja, ik mocht haar wel! We zouden een goed "Zwarte Magiër-team" zijn, bedacht ik me en er komt een glimlach op mijn gezicht, waardoor ik weer acht jaar oud lijk.

Ik grinnik van de lach op zijn gezicht. Plots hoor ik zacht geritsel in de bosjes. Mijn hoofd draait zich in een flits. Ik knijp mijn ogen samen en spits mijn oren. Mijn blik glijd over de struiken en bomen, maar ik zie niks. Ik voel me niet op mijn gemak, het vage gevoel dat we niet alleen zijn overvalt me. Dan schud ik snel mijn hoofd en draai ik mijn hoofd kalm naar Acro toe. Het is vast niks. 'Zullen we maar verder lopen, ik verwacht dat je ook nog wel wat van Rosia zelf wilt zien?'

Ik hoorde een geluid. Airen en ik kijken op het zelfde moment in het rond, beide ontdekken we niks. 'Ja... tuurlijk! Lijkt me leuk!' zeg ik. 'Maar geen gesleur meer alsjeblieft.' lachte ik. Mijn schouder lag zo'n beetje uit de kom en hij mocht niet nog meer beschadigd worden. Ik kijk naar mijn schoenen. Ze waren helemaal vuil geworden van de bosgrond, kak. Onder mijn nagels zat allemaal vuil, waar ik me aan ergerde. Ja ik was homo en ja ik verzorgde mijn uiterlijk maar nee, nee en nog is nee ik ben geen janet.

'Goed dan.' Zei ik aanstellerig en zeurderig. De geërgerde glimlach op mijn gezicht nam plaats voor een vrolijke en ik grinnikte. 'Nou, wat wil je dan nog meer zien?' Ik begon al voor hem uit te lopen, weer het bos in. In de verte hoorde ik een vogeltje fluiten en ik sloot kort mijn ogen. Ik draaide me om en keek Acro aan. Hij staarde vriendelijk en vrolijk terug. Ik lachte. Hij was leuk. Niet op die manier natuurlijk. Nee, hij was niet mijn type. Hij was aardig, vriendelijk en eigenlijk best beleefd, maar dat was niet wat ik achter een jongen zocht. Nee, ik moest altijd weer moeilijk doen. Ik ging voor de leugenachtige, bedrieglijke en stoere jongens. Het was niet dat ik het bewust zo deed, nee. Het was geen keuze, het gebeurde zo. Ik had veel liever gehad dat ik zou vallen voor de 'nice guys' maar op een of andere manier vond ik die saai. Aardig als vrienden, maar niks meer.

'Euhm... ik ken het hier eigenlijk niet zo goed.' geef ik toe. 'Het is hier echt prachtig! Maar ik ben hier nog nooit geweest dus ik ken de omgeving niet zo goed.' geef ik toe. Het was hier echt prachtig, ik was nog nooit op een nog mooiere plek geweest.

Zonder erbij na te denken zette ik mijn hand tegen de stam van de struik aan, waardoor die even hard ritselde. Meteen dook ik in elkaar, voor het geval een van hen zich omdraaide. Elk moment verwachtte ik een vijandig wapen dat tussen mijn schouderbladen gestoken zou worden, ik weet ook niet waarom. Ik trilde van een vage mix van adrenaline en angst die door me heen pompte, maar weerstond de reflex van opstaan en bleef zitten, voor wat aanvoelde als uren.
Toen ik weer op durfde te staan, waren de jongen en het meisje weg. Zachtjes vloekte ik in mezelf. Hoe ging ik de weg naar Rosia nu vinden?

'Het grote marktplein is een mooie plek.' Vertelde ik terwijl ik een tak opzij duwde en Acro erlangs liet, voordat ik hem weer hard liet terug zwiepen. 'Er is momenteel markt, en er is van alles te vinden. Behalve kleren en voedsel ook allerlei talismannen en elixers.' Ik deed een paar grote stappen om weer naast hem te komen. 'Ik doe daar wekelijks mijn boodschappen. Het plein is erg mooi, de gebouwen er om heen vooral. Misschien wil je ook een kijkje nemen in het binnenhof van Erat? Dat gebouw heeft een letterlijk magische binnentuin.' Ook die openbare tuinen van Erat waren een van mijn favoriete plekken op te mediteren, en je hoefde er een stuk minder lang voor te lopen.

'Wauw... er is hier wel veel te doen hea!' zei ik. Ik beet op mijn lip. Ik voelde me niet goed op grote pleinen. Het voelde altijd alsof iedereen me aanstaarde, en dat had ik niet graag. 'Maar... ik wil eigenlijk wel een talisman kopen! Wil je helpen er één te kiezen?' vroeg ik met een glimlach op mijn gezicht. BIj Talismannen ging het eigenlijk om de betovering... maar ik vond dat het er eigenlijk dat het er ook wel leuk moest uitzien.

'Tuurlijk, ik ben een expert!' Ik viste mijn eigen talisman uit mijn t-shirt en liet hem kort zien. 'Een Verrey, voor rust en beheersing.' Mompelde ik. Ik liet mijn vingers over de groene steen glijden. Deze had ik al lang geleden gekocht. Bij een oude heks op de markt. Ze maakte talismannen op maat. En dat betekende dat ze hem zelf voor je bezweerde. Ze had de gave om je ziel te lezen en zo kon ze precies afstemmen wat jij nodig had. Ik was met tegenzin naar haar toe gegaan, ik hield er niet van als mensen mij als een open boek konden lezen. Maar het had een goede uitwerking gehad, want sinds ik deze talisman had waren er veel minder 'ongelukken' gebeurd. Ik lachte naar hem. 'Kom maar, dan breng ik je naar de markt. Ik ken nog iemand die heel goed is met talismannen.'

Spoiler:

Ik sprong over de struik waar ik me achter had verborgen, en rende naar de plek waar de twee net daarvoor nog hadden gestaan. Gelukkig waren hun voetafdrukken nog duidelijk te zien in de zachte bosgrond, dus was het vrij simpel om weer op het juiste spoor te komen. Nu ging ik weer langzamer lopen, omdat ik ten minste wist waar ik heen moest. Met een oog op de grond gericht om de sporen te volgen genoot ik van de rust en stilte van het bos om me heen. Ja, ik zou de zee altijd mooier blijven vinden, maar dit was een goede nummer twee. Zodra ik de stemmen weer hoorde keek ik op van de sporen, en zocht ik om me heen naar hun eigenaren. Daar, bijna recht voor me. Een meter of vijftig van me af, ruggen naar me toe gericht, schijnbaar niet wetend dat ik er was. Dat moest ik zo houden. Daarnet was het al bijna fout gegaan, dat kon ik me niet nog een keer permitteren.

'Ok dan...' zei ik. Ik wandelde met haar mee naar de plek waar ze het over heeft. Het was een raar winkeltje. Er hingen paarse doeken aan en naast de deur van de winkel. 'Zijn we hier wel goed?' vroeg ik. Ze antwoorde niet en nam me gewoon mee de winkel in. 'Ok... dan.' zeg ik en ik ga mee.

We liepen een eindje door het bos en een kwartiertje later stonden we in een uithoek van de grote markt. In een klein, schimmig steekje ernaast was de winkels. 'Rose's' Stond er op gevel. Ik deed de deur open en pakte Acro weer eens bij zijn arm, dit keer rustiger. Een belletje in de winkel ging en ik duwde een van de paarse doeken opzij toen ik naar binnen liep. Het was een klein, stoffig en schimmig winkeltje en ik hoestte kort door de hoeveelheid stof die er rond dwarrelde. De muren waren tot het plafon bekleed met boekenplanken, propvol oude en minstens even stoffige boeken. Een vrouw kwam achter een grote kast vandaan en keek ons nieuwsgierig aan. Ze was ongeveer een jaar of vijftig en had witte, opgestoken haren. Ze lachte ons toe en keek vooral mij aan. 'Jou herken ik nog wel.' Ze glimlachte haar scheve, maar witte tanden bloot. 'Airen toch?' Ik beet kort op mijn lip. Dat ze mijn naam nog wist betekende dat ze sowieso niet vergeten was hoe mijn ziel er precies uitzag, en dat maakte me ongemakkelijk. Toch glimlachte ik breed. 'Ik heb een nieuwe klant voor je meegenomen Rose.' Ik trok Acro zachtjes mee naar voren, richting een tafeltje in de hoek van de winkel.

Ik bleef op dezelfde afstand achter hen lopen, totdat ik voor me de bosrand en de contouren van Rosia zag. Daar durfde ik het aan om wat dichterbij te komen. In de buitenste straten van de stad keek ik snel even in mijn zakspiegeltje, om te zien of de verf die de stippen naast mijn ogen verborgen hield nog goed zat, terwijl ik de twee voor me in de gaten bleef houden. Aan de patronen op mijn beide armen kon ik nu even niets doen, maar dat gaf niet, want er liepen wel vaker vreemde personen door de straten van Rosia. Na een tijdje liep ik door de straten dicht bij de grote markt, waar het zo druk was dat ik gerust een meter of vijf achter ze kon lopen zonder echt opgemerkt te worden. Pas toen de jongen en het meisje een steegje ingingen stopte ik met volgen. In plaats daarvan ging ik nonchalant tegen een muur aan leunen, wachtend tot ze weer tevoorschijn zouden komen.

Ik ga met Airen het winkeltje binnen. Het was er muf en ik ademde al snel heel veel stof ik. 'HATSHU!' niesde ik. 'Sorry.' verontschuldigde ik me. Het winkeltje was zo te zien heel oud, net als de vrouw met het witte haar. Ze wenkte ons, naar haar bureau, en zei dat we moesten gaan zitten. Ik voelde me niet op mijn gemak. Ik wist dat ze me gewoon een Talisman ging geven... maar toch. Ik wou niet dat ze in mijn ziel ging kijken, wieweet wat zou ze daar vinden. De vrouw haalde een doosje uit een kast en zette het op tafel. Het doosje was van hout gemaakt, maar paars geschilderd. De verf blakerde er af en op sommige plekken zag je de oorspronkelijke kleur. Donker eikenhout. Ze deed het open met een oude sleutel en er lag een driehoek in. In het midden van de driehoek zat, met ijzerdraad, een kristal vast. 'Het is bergkristal,' zei de vrouw die me had zien kijken. 'Het is het zuiverste kristal en zal me helpen je ziel te ontrafelen.' zei ze, ze had een spookachtige stem, zo'n stem waar je kippenvel van krijgt. Ze nam mijn hand en legde hem op het kristal. Het voelde koud aan onder mijn warme hand. 'Sluit je ogen.' beval ze me. Ik deed mijn ogen toe en probeerde aan niks te denken. Ik voelde een andere verrimpelde, warme hand op de mijne. Dat zal wel de hand van de vrouw zijn.