3e Regime, Minatum, Rosia

Ik ging zitten op een kruk aan de toonbank, een paar meter verder. Ik kijk naar buiten, door het stoffige raam aan de voorkant. Ik weet nog heel goed toen ik hier kwam. Een verschrikkelijke ervaring had ik het gevonden, niet voor herhaling vatbaar. Het feit dat zij in enkele tellen alles over mij te weten gekomen was, gaf mij een verschrikkelijk gevoel. Maar gelukkig was ik het niet, die dit keer tegenover Rose zat.

Even zaten we over elkaar, Rose en ik. Ze zat daar met haar ogen open, net als ik. Ze zei geen woord maar wreef met haar hand over de mijne. Soms fluisterde ze iets; "Sacrelio". Ik wist niet wat het betekende. Of "Goud zal het zijn." altijd iets kort. Totdat ze haar ogen open deed en me doordringend aan keek. Ze stond zonder iets te zeggen op en pakt iets uit een doosje. Ik kon goud zien schitteren onder het licht van een kaars. Ze stapte naar hier en legde een prachtige Talisman voor mijn neus. Hij was van goud gemaakt met in het midden een steen van bergkristal. Het goud was versierd met Onyx en een groene steen die ik niet kon benoemen, misschien smaragd? 'Deze is voor jou, hij past perfect bij je.' zei ze kortaf. Wat had ze in mijn ziel gezien? 'Dat is dan 7 zilver stukken en 3 bronzen' zei ze. Ik gaf het aan haar en ik en Airen gingen snel de winkel uit, we hadden nu allebei slechte herrineringen aan deze winkel.
-
talisman; http://tinypic.com/view.php?pic=24pyxxw&s=6

Ik zag Acro vertrekken toen Rose zijn ziel las. Ik grinnikte geruisloos. Hij vond het blijkbaar even prettig als ik. Ze haalde een prachtige talisman tevoorschijn en liet hem aan Acro zien. Het goud glom aantrekkelijk en met een twinkeling in mijn ogen keek ik naar het voorwerp. Hij was werkelijk prachtig. Ik liet mijn vingers naar mijn eigen talisman onder mijn shirtje glijden. Toch vond ik de mijne mooier. Er danste een lachje over mijn lippen. Acro bedankte Rose en gaf haar het geld. Ik stond op en samen liepen we de winkel uit. Ik leunde tegen de muur van het steegje. 'Dus, wat vind je ervan?'

----
Ik dacht meer aan zilver, brons en goudstukken als geld
En je moet niet vergeten dat er nog geen tl-lampen zijn, dus je kan het kaarslicht gebruiken

'Hij is prachtig! Zelfs nog mooier als de jouwe.' schepte ik op. Ik haalde hem onder mijn shirt vandaan en ga met mijn vinger over het bergkristal. Ik voelde hoe er kracht door de steen vloeit als bloed door mijn aderen. Ik stak hem weer onder mijn shirt en keek naar Airen. Ik was blij dat ik haar had ontmoet, anders had ik deze talisman nooit gehad. Ze betekende nu al veel voor me, ookal kende ik haar nog maar net. Ik voelde het goud warm worden tegen mijn warme huid. Daar zal hij blijven, voor altijd. Ik stak mijn handen in mijn zakken en voel het bekende handvat van mijn dolk. Ik had hem altijd bij, voor het geval ik me geen spreuken kon bedenken.

Ik lachte, ging weer op beide benen staan, en samen liepen we het steegje uit. 'Wil je de binnentuin nog zien?' Vroeg ik. We sloegen snel de hoek om en ik kon het meisje nog net ontwijken. Ik struikelde haast over haar voeten en herstelde me snel. Ik draaide me om en keek haar aan. Donkerbruine, lange haren vielen langs haar gezicht naar beneden en een paar groene ogen staarde me aan. Een seconde lang leek de wereld stil te staan. Er was hier iets niet in de haak, ik voelde het. Hoe dat meisje naar mij en Acro keek, dat klopte niet. Ik mompelde nog iets wat leek op 'kijk uit waar je loopt' en draaide me weer terug naar Acro. Snel liepen we het marktplein af.

------
Zullen we zo maar Angelina, Sanbourne en Brooklynn erbij halen?

In de tijd dat ik aan het wachten was bekeek ik de mensen op de markt eens aandachtig. Hier en daar zag ik groene vleugels boven de menigte uitsteken, op andere plaatsen zag ik de blauwe puntjes van zeemeermensen. Zo'n beetje alles wat ik kon bedenken werd verkocht, van eten tot wapens, van elfenboeken tot servies. Misschien moest ik hier maar eens rond gaan kijken, en de jongen en het meisje gewoon vergeten. Het was al dom geweest om zo achter ze aan te sluipen, ik had geen idee waarom ik dat gedaan had. Op het moment dat ik besloten had weg te gaan, kwamen de twee echter de hoek om, en kon ik nog net voorkomen dat het meisje tegen me aan knalde door nog dichter tegen de muur te gaan staan. Heel even keek ik recht in haar ogen, en als in een reflex greep ik naar het heft van mijn zwaard. Net zo snel liet ik het weer los. 'So... Sorry.' zei ik zacht, waarna ik van hen wegrende.

Ik liep met een brede glimlach op mijn gezicht door het prachtige stadje heen. Er was mij verteld dat de markt geweldig was, dus ik daar was ik al een hele tijd naar op zoek. Ik had nooit erg veel richtingsgevoel gehad, maar in plaatsen die mij vreemd waren werd het voor mij altijd nog veel moeilijker. Na voor de zoveelste keer een donker steegje in en uit te zijn gelopen hoorde ik in de verte eindelijk het rumoer van een grote markt. Ik ging spontaan sneller lopen, zoveel zin had ik er in. Ik moest nodig een nieuwe sjaal kopen en ook weer wat schoenen aanschaffen, aangezien ik best wel een schoenentic had. Door de heerlijke geuren en harde geluiden voor me was ik zo afgeleid dat ik keihard tegen een jongen, die net van de markt af kwam lopen samen met een meisje, aanbotste en op de harde stenen viel.

Ik viel bijna op de grond als er iemand tegen me oploopt. 'Auw!' riep ik. Ik keek om me heen en zie een jongen, knap, donker en zei ik al knap? Op de grond liggen. Blijkbaar was hij tegen me opgelopen zonder dat ik hem had gezien, of hij mij. Ik neem hem goed ik me op. Hij is mager, een beetje slungelig, heeft zwart haar in een krullende kuif en heeft een iets donkerdere huid. Een zeemeerman is hij niet, want ik zie geen puntjes bij zijn ogen. Misschien is hij wel één van het woestijnvolk?

'Au,' riep ik luid uit, zodra mijn hoofd hard de grond raakte. Het zorgde ervoor dat mijn beeld even volkomen verdween, maar ik maakte me er maar niet al te veel zorgen over. Ik knipperde een paar keer verward met mijn ogen om alles weer helder te krijgen en het eerste wat ik zag toen ik weer normaal kon zien was het gezicht van een jongen. Een knappe jongen welteverstaan. Ik beet even hard op mijn lip toen ik me realiseerde dat ik hem knap vond. Zo mocht ik niet denken over iemand van mijn eigen geslacht. Ik schudde het van me af en probeerde langzaam overeind te komen.

Verbaast stak ik een hand uit naar de jongen om hem overeind te helpen. 'Wat hebben mensen vandaag toch, tegen iedereen oplopen?' Ik grinnikte en trok de jongen overeind. 'Alles in orde?' Vroeg ik. Er danste een vleugje argwaan door mijn ogen, zoals gewoonlijk. Ik vertrouwde mensen nou eenmaal niet zo snel. Maar deze jongen zag er oké uit. Ik zag hem kort kijken naar Acro en hun blikken en Acro keek ook naar hem. Ik trok onopgemerkt een wenkbrauw op en liet de hand van de jongen weer los.

Ik schonk het meisje een dankbare blik toen ze me overeind hielp en haalde mijn schouders op. 'Ik zou het echt niet weten, vrees ik. Ik was gewoon zo enthousiast over de markt. Mensen van alle windrichtingen hebben me verteld dat dit één van de mooiste markten in de buurt is en aangezien ik nog een sjaal en schoenen nodig heb wilde ik er maar al te graag heen. En in mijn enthousiasme liep ik tegen jou aan,' ik wendde me even tot de jongen. 'Dat spijt me trouwens echt heel erg! Het was echt niet mijn bedoeling.' Toen keek ik weer naar het meisje en glimlachte. 'Ja hoor, ik voel me goed. Bedankt voor het vragen.' Toen realiseerde ik me iets. 'Ik heet trouwens San.'

Pas ergens aan de andere kant van de markt stond ik stil. Nog steeds voelde ik de ogen van het meisje in mijn hoofd priemen. Geel als bliksem, met een gemene twinkeling. Ik schudde even met mijn hoofd om de gedachte kwijt te raken en keek vervolgens om me heen waar ik nou eigenlijk was. In grote steden was de weg kwijt raken vrij makkeljk. Gelukkig herkende ik de gebouwen, dus bedenken waar ik was was niet al te lastig. Maar wat nu? Ik had geen zin om de twee tegen te komen op de markt en aangezien ik toch vandaag nog naar Terra en Co. moest voor het transport naar school, besloot ik om daar dan maar heen te gaan. Heel veel beters had ik toch niet te doen, en hoe groot was de kans dat die jongen en dat meisje daar ook heen moesten? Klein, toch?

'Acro Belfiado Normix.' stel ik me voor, als ik mijn hele naam zei voelde ik me machtiger. Ik wilde hem helpen, ik weet niet waarom, maar ik wou hem gewoon helpen. Ik had zo'n gevoel in me dat ik, wat dan ook, hem moest helpen. Maakte niet uit wat er met bij zou zijn gebeurd. Hij zag er zo tenger uit, zo kwetsbaar. Alsof een zuchtje wind hem omver zou blazen, en hij zou op de grond vallen en als porselein breken. Ik schud even met mijn hoofd, je kende deze vreemdeling niet. Misschien wou hij me wel vermoorden. Misschien was hij wel hetero, misschien is hij wel een homo-hater. Die gedachten verdreef ik en ik toverde een, nep, glimlach op mijn gezicht.

Ik keek verbaast opzij hoe Acro zich uitgebreid voorstelde. 'Uhmmm... Airen?' Zei ik twijfelend terwijl ik een wenkbrauw optrok. Ik liet mijn blik over de markt glijden, naar de grote kerktoren. 'Wow!' Riep ik uit. Ik keek opzij naar Acro. 'Man, we moeten zo echt gaan, het is al drie uur!' Ik rekende in mijn hoofd. Om vier uur moesten we op school aanwezig zijn, we moesten zo echt vertrekken anders werd het nog krap. 'Ik wil niet te laat komen op mijn eerste schooldag!' Lachte ik. Mijn eerste schooldag, het klonk net alsof ik terug naar de basisschool moest.

Ik lachte mijn perfecte witte tanden bloot, waarbij ik Acro net iets langer aankeek dan Airen. 'Aangenaam kennis te maken.' Dat was één van de dingen die mijn moeder me nog had meegegeven, voordat mijn vader me bij haar weg had gehaald: altijd beleefd zijn. 'Wacht,' zei ik verbaasd tegen Airen. 'Eerste schooldag? Je hebt het hier toch niet over het Tenebris College hé?' Het zou leuk zijn om al iemand te kennen op mijn nieuwe school. Ik moest eerlijk toegeven dat ik nog nooit naar een echte school was geweest, dus ik was wel een beetje zenuwachtig.

Ik glimlachte breed. 'Natuurlijk wel, volgens mij is het zelfs de enige school in de omgeving die vandaag begint.' Ik nam de jongen van top tot teen op. 'Ga jij ook?' Ik kijk naar zijn gezicht en naar zijn bouw. Vaagjes heeft hij iets weg van een woestijnier, maar dat zal vast wel onzin zijn.

Ik knikte. 'Nu voel ik me echt extreem dom,' zei ik lachend. 'Omdat ik het niet wist weet je wel?En ja, ik ga ook. Nou, ik moet eerlijk toegeven dat ik best blij ben al iemand te hebben leren kennen. Dan ben ik niet helemaal alleen.' De ogen van het meisje waren fascinerend. Het was niet moeilijk in te schatten wat voor wezen zij was. Ze was een zwarte heks. Acro was echter moeilijker...

Ik keek naar hem, euhm.. woestijnier? Zo zag hij er wel uit... zouden alle woestijniers zo knap zijn? Ik beet op mijn lip, zo mag je niet over hem denken, hij was dan wel knap... maar misschien is hij wel een ongelofelijke zak. 'Weten jullie eigenlijk al iets van de kamerverdeling?' vraag ik aan hun, ok ja... ik bracht dit terzake als een kleine hint aan San, ik probeerde zijn reactie te peilen... zijn gezicht was onleesbaar.

Ik haalde mijn schouders op. 'Ik zou het eigenlijk echt niet weten. Ik heb alleen gehoord dat meisjes bij meisjes, en jongens bij jongens liggen. Ik hoop dus dat ik bij een aardige jongen terecht kom, want anders overleef ik het jaar niet hoor.' Ik glimlachte. 'Maar dat komt vast wel goed. Ik heb er vertrouwen in.' Ik keek even naar de grond en keek toen vanonder mijn wimpers weer op naar Acro. 'Mag ik je vragen wat je precies bent? Want ik kan het echt niet inschatten.' Een blosje verscheen op mijn wangen.

Ik zag hoe hij begon te blozen, zo schattig! 'Ik ben een Zwarte Magiër.' zeg ik tegen hem. Ik keek met mijn blauwe ogen in zijn bruine ogen, pff... wat is hij knap! 'En wat ben jij?' vraag ik nieuwgierig, ik bleef in zijn ogen kijken. Ik wou zijn ogen nooit meer los laten, zo mooi waren ze. Ze straalden warmte uit... woestijnvolk? 'Wacht... laat me raden... het woestijnvolk?' vroeg ik. Ik vond hem prachtig, de warmte die zijn ogen en huid uitstraalden. Zijn exotische haar en uitstraling. Pff... hopelijk wordt ik niet verliefd.

'Een zwarte magiër?' vroeg ik met grote ogen. Dat moest wel één van de enige dingen zijn die ik absoluut niet verwacht had. Hij leek veel te vriendelijk voor een zwarte magiër. Maar hee, iedereen was anders toch? 'Deels. Ik ben een bastaard. Mijn vader was inderdaad een woestijnier. Hoe heb je dat gezien?' vroeg ik glimlachend. De gedachte dat hij knap was kon ik niet van me af schudden. Dat was namelijk gewoon een feit.

'Je mooie warme ogen, de warmte die je huid uitstraalt en je kn-,' ik kapte mijn zin af, ik had willen zeggen en je knapheid. Zou ik dat wel zeggen? Ik wist het niet, misschien wou hij dan wel niks meer met me te maken hebben. Hij keek me verwachtingsvol aan, wachtend op de rest van de zin... maar die kwam niet. Ik keek naar de grond, naar mijn schoenen.

Toen hij zijn zin niet afmaakte verscheen er een verwarde blik op mijn gezicht. Hij keek naar de grond, dus ik besloot om maar niet door te vragen, omdat hij zich niet zo op zijn gemak leek te voelen. Ik veegde een pluk haar uit mijn gezicht. 'En dat terwijl ik juist zo compleet anders ben dan de meesten van mijn volk. Nou ja, over het algemeen dan.'

Ik grijsde. Een bastaard woestijnier? Dan zat ik er dus niet verschrikkelijk ver naast. Weer keek ik op de klok. 'Jongens, hoe erg ik het ook vind om de spelbreker te zijn, we moeten echt gaan, anders komen we te laat. Kom.' Ik wenkte de twee jongens en bracht ze naar een plein, enkele straten verder. Het was niet de bedoeling dat je overal zomaar ging lopen teleporteren, maar op dat plein was het legaal. Het was grappig, om groepen mensen zomaar op te zien gaan in de lucht.

Ik stapte dicht bij Sanboune en de ruggen van onze handen raakten elkaar een paar keer aan, elke keer kreeg in een shockje, als vuurwerk. Ik negeerde het en luisterde naar de uitleg van Airen. Ik zag een paar mensen gewoon verdwijnen, ze werden één met de lucht en verdwenen. Je zag alleen nog maar een dunne witte rook, die ook al aan het vervagen was.. dat was het laatste wat je achterliet op de plek van je teleportatie. Ik was niet zo gesteld op teleportatie... vaak werd ik zelfs misselijk. Oh God... laat me alsjeblieft niet kotsen waar Sanbourne bij is... ik smeek u!