3e Regime, Minatum, Rosia

'Mooi, dan had ik het goed.' Ik glimlach even tegen de grond en kijk dan weer naar Serena. 'Ik loop hier een beetje rond, hopend dat ik de weg uit eindelijk vind.' Ik grinnik even. 'Surfen, vooral.' Ik glimlach. 'Gelukkig is er een strand in de buurt van de school.' Ik voel in mijn zakken naar het kleine drinkflesje. 'Heb jij hobby's?' Ik glimlach. Als ik het flesje heb, neem ik een slok. Er zat gewoon water in, alleen smaakte het nu veel beter. 'Wil jij wat?' Ik strek mijn arm uit, het flesje in mijn hand houdend.

Ik grinnikte even om zijn opmerking en keek hem aan "Ik genees graag dingen". Ik schudde mijn hoofd toen hij wat aanbood en keek hem aan. "Je hebt hele mooie ogen" flapte ik eruit. Eigenlijk was het dus niet mijn bedoeling om dat te zeggen. Ik richtte mijn blik op de grond en staarde naar de aarde onder mijn voeten.
"Ik wacht gewoon tot er iemand langsloopt die de weg weet" fluister ik. Ik keek even op en haalde opnieuw een hand door mijn haar.

Ik bijt op mijn lip en kijk naar de grond. 'Dank je.' zeg ik zacht. Ik weet niet waar het vandaan kwam, maar ik ben redelijk verbaast. 'Zullen we anders even doorlopen?' vraag ik en kijk haar aan. Ik schud mijn haar een beetje goed. Ik had vandaag eigenlijk gel in moeten doen, want zonder blijft het niet goed zitten. Zeker niet in het bos. Niet dat ik vaak gel in heb, alleen voor speciale gelegenheden, of als het gewoon echt nodig is.

Ik zag dat hij op zijn lip beet en ik moet toegeven dat het er best wel aantrekkelijk uit zag. "Graag gedaan" glimlachte ik terwijl ik langzaam op stond. "Je doet me.. Ehh niks toch?". Vlug streek ik mijn jurkje weer goed en keek ik hem aan.
"Lijkt me een goed idee". Ik richtte mijn blik op de grond en bekeek de aarde. Kort daarna keek ik om me heen, het leek me veilig. "Volgens mij is het veilig". Ik keek hem kort aan en begon toen te lopen richting de kant waar ik een half uur geleden een andere jongen naartoe zag lopen.

Ik grinnik even. 'Ik doe je alleen iets als je mij eerst aanvalt.' Ik strijk mijn kleren even glad en loop dan achter haar aan. Ik pak een pijl uit de koker op mijn rug en leg hem losjes op de boog. 'Voor de veiligheid.' mompel ik en glimlach. Er is wel wat geritsel, maar hoog in de bomen. Het zal wel een ongevaarlijke vogel zijn, of de wind. Toch kijk ik even. Er is niemand te zien, gelukkig.

"Verwacht maar niet van mij dat ik het bij jou probeer. Ik hou namelijk niet zo van zinloos geweld" grinnikte ik. Volgens mij konden ik en Sam goede vrienden worden, misschien wel meer. Kort haalde ik mijn schouders op en keek ik ook naar boven.
"Wacht" ik zette een stap naar voren en ging achter een struik zitten, niks te zien. "Niks aan de hand" zei ik zachtjes terwijl ik hem wenkte.

'Denk je dat ik zelf niet uit kan kijken?' grinnik ik en span de pijl nu stevig op de boog. Ik richt op een boom aan de andere kant van de open plek, waar we zo overheen moeten, en schiet. De pijl komt precies op de plek terecht waar ik richtte. Ik grijns en laat mijn boog zakken. 'Ik raak die gevaarlijke wezens wel.' Ik bijt nogmaals op mijn lip en ga steviger staan. 'Kijk uit.' mompel ik en span nog een pijl ik de boog. Dit keer richt ik recht omhoog, naar waar we het geritsel hoorden. Ik schiet en er vliegt een vogel weg. Een doodnormale, niet gevaarlijke vogel. Ik zucht en pak de pijl op, die ondertussen weer naar beneden gevallen was.

Ik volgde de pijl met mijn ogen en keek hem vervolgens aan. Ik beet zachtjes op mijn lip toen ik zag hoe goed hij was. "Je bent echt heel goed". Soms kon ik mezelf wel slaan, ik kon gewoon geen dingen voor me houden. Ik rolde kort met mijn ogen en zuchtte zachtjes. "Wauw, gevaarlijke vogel" grinnikte ik. Kort keek ik nog even om me heen en besloot toen om via de bomen naar de overkant van het weiland te komen.
"Ik ga klimmend, een open plek vind ik niet veilig" zei ik zachtjes terwijl ik snel en behendig de boom in klom.

'Nou, dank je.' glimlach ik. Ik grinnik even. 'Zeker, die eet je in één hap op.' Dan kijk ik hoe ze de boom in klimt. 'Uhh...' stamel ik. 'Ik loop toch liever.' Ik kijk nog even naar haar en span dan mijn boog heel strak. Ik zet voorzichtig een stap en kijk om me heen. Ik houd de pijl en boog recht voor me. Als er iemand zou zijn, zou die nu vast wel tevoorschijn komen. Dan zet ik nog een paar stappen naar voren en kijk weer om me heen. Nog steeds niemand. Oke, het is vast veilig. Mijn boog nog steeds voor me houdend ren ik naar de overkant van de open plek.

Handig klom ik de boom in en sprong ik van de ene tak naar de ander. De bomen hier hadden lange brede takken waar iemand zoals ik goed op kon bewegen. Eenmaal aan de andere kant laat ik me naast Sam vallen en grinnik.
"Daar was ik weer, heb je enig idee waar me naartoe moeten?" vroeg ik voorzichtig terwijl ik hem uit mijn ooghoeken bekeek. Ik keek goed om me heen om te kijken of er nog gevaar dreigde. Een zucht verliet mijn lippen toen ik zag dat alles veilig en wel was.
"Hoe is het om mens te zijn?"

Ik zucht even onhoorbaar en denk na. 'Tja, het is een beetje eenzaam, en je voelt je minderwaardig.' Ik grinnik even. 'Tenminste, dat denken jullie. Eigenlijk zijn wij geweldig en omdat jullie ons minderwaardig vinden, hebben jullie dat niet door.' Ik pak de pijl uit de boom, waar ik hem net in had geschoten en stop hem terug in mijn pijlkoker. Dan ga ik tegen de boom aan staan en kijk naar Serena. 'Iets wat niemand van me weet.' zeg ik zacht. 'Kijk.' Ik sluit mijn ogen en concentreer me. Ik laat voorzichtig een lichtbol verschijnen. Zoals mijn beste vriend het noemde, een samzonnetje.

Ik grinnikte om zijn wijze opmerkingen en keek hem aan, mijn ogen lichtte op toen hij de dingen in zijn hand liet verschijnen. "Wow, hoe doe je dit" vroeg ik geamuseerd. Ik liet me neervallen op de grond en keek een tijdje naar de hemel.
"Ik vind de mens eigenlijk helemaal niet minderwaardig. Ik weet alleen niet veel over de mens" zei ik zachtjes terwijl ik mijn ogen voor een kort moment sloot. Volgens mij was hij niks van plan en ik vertrouwde hem gek genoeg al heel snel.
"Volgens mij ben jij goed te vertrouwen".

'Een zeemeerman dus?' Er danst een stiekem lachje over mijn lippen. Ik bekijk de jongen van top tot teen. Op weg naar school... In Rosia? Er was daar geen fatsoenlijk onderwijs te vinden. Hoeveel scholen had ik wel niet bezocht? Veertig, vijftig misschien? Niks voor mij. Ik kneep mijn ogen samen en mijn hersens kraakte. Natuurlijk! 'Je gaat naar Tenebris College, is het niet?' Ik lach en leun achterover op mijn armen. Waar kon een jongen van mijn leeftijd anders naar op weg zijn, juist rond deze tijd van het jaar? Rosia was de manier om internationaal te reizen naar andere planeten. Ik glimlachte stiekem. Wat kon ik toch blij worden als ik zoiets door had. Het voelde werkelijk fantastisch!

'Geheimpje.' Ik grinnik en zucht opgelucht. 'Ik weet het zelf niet eens.' Ik kijk naar haar. 'Ik weet de hoognodige informatie van andere wezens, vooral de gevaarlijke, en toevallig niets over de groene nymf.' Ik haal even adem en zucht opnieuw onhoorbaar. 'Dus vertel.' Ik glimlach. Als ik iets hoor kraken, halverwege het open veld, span ik snel mijn pijl op mijn boog en buk. Ik kijk alles goed rond, maar ik zie niks. Ik bijt op mijn lip en blijf het goed in de gaten houden.

Ik grinnikte om zijn opmerkingen en fronste mijn wenkbrauwen. "Nou, ik ben dus een groene Nymf. Zoals je ziet het ik overal groene kronkels over mijn lichaam lopen die opgloeien wanneer ik aan het helen ben of magische spreuken uitspreek. Verder heb ik ook vleugels maar die houd ik meestal ingeklapt. Ehh.. wil je nog iets weten?"
Ik keek hem even aan en glimlachte speels, "en vertel nu is iets over de mens"

Ik glimlach en luister aandachtig. Ik haal een kladblokje uit mijn jaszak en schrijf de informatie kort op. Dan stop ik hem weer weg. 'Sorry, ik onthoud graag dingen.' Ik grinnik even. 'Tja, ik ben een mens, ik word nooit echt als bedreiging gezien, we hebben weinig bijzonders, we zijn zeldzaam, en we kunnen niet echt iets.' Ik grijns. 'Nou, dat was het zo'n beetje.' Ik ga weer tegen de boom aan staan en houd mijn boog losjes vast. Ik heb mijn pijl al in de koker op mijn rug gedaan.

Ik glimlachte en luisterde geamuseerd naar zijn verhaal, "nou.. Ik vind dat je wel aardig veel kan als mens en geloof me, groene Nymf zijn is ook niet echt leuk altijd. Soms vind ik het erg vervelend dat ik van die kronkels op mijn lichaam heb. Maarja, ik ben er nou eenmaal mee geboren he" zei ik zachtjes terwijl ik overeind ging zitten. Ik zuchtte zachtjes en keek voor me uit. "Wil je me helpen? Ik weet niet wie mijn ouders zijn en ik doe er alles aan om het te weten te komen. Ze zijn namelijk omgekomen in een vliegongeluk" voegde ik er nog aan toe terwijl ik hem verwachtingsvol aankeek.

'Nee... ik ben geen zeemeerman.' zeg ik en er komt een glimlach op mijn gezicht. Mijn vervloeking is gelukt. "Cracol Impedimenta Vrisalo" de Runen van de vermomming. Mijn vermomming vervaagt. De blauwe bolletjes naast mijn ogen verdwijnen en ik ben wie ik echt ben. Mijn raaf, Horus, komt op mijn schouder zitten en hij kijkt naar het meisje. 'Ik ben blij dat mijn vervloeking de juiste dingen heeft uitgehaald.' zeg ik. 'Ja, ik ben inderdaad naar het Tenebris College onderweg.' zeg ik. Ik zie dat ze zich goed voelt, te goed eigenlijk. Zou ik haar uit haar droom helpen? Nee... misschien is ze wel krachtiger als mij. Dus dat doen we maar niet.

'Ah zo...' Mompel ik. Ik staar hem met samengeknepen ogen aan, lichtelijk geïrriteerd. Dan breekt er een lach door. 'Goed gedaan.'
Ik steek mijn hand uit. 'Ik ben ook onderweg naar Minatum, dus dat komt goed uit. Wat dacht je van samen reizen? Twee tovenaars doen meer dan een.' Ik glimlach vriendelijk, iets wat maar zelden gebeurt. Met magiërs en andere heksen kan ik het bijna altijd goed vinden. '

Juist omdat ik zo schuchter en op mijn hoede was merkte ik bijna altijd alles om me heen op. Ik had sowieso al versterkte zintuigen doordat ik een elf was, maar die versterkte zintuigen werden nog veel meer versterkt doordat ik me altijd voor zoveel andere mensen afsloot. Die pijl die omhoog geschoten werd had ik dan ook makkelijk kunnen ontwijken, doordat ik hem aan had horen komen. Toch was ik er erg door geschrokken. Ik wist dat ik niet erg sociaal was, maar ik had niet verwacht dat mensen op me zouden schieten. Gelukkig was het niet op me gericht geweest, maar het was toch even schrikken. Het zou nog even duren voordat ik eindelijk de school binnengelaten zou worden, dus ik zou me tot die tijd schuil moeten houden in het bos. Ik wist dat dat zou moeten lukken, maar toch keek ik er niet erg naar uit.

'Dankje.' zeg ik, ik ontvang graag complimenten, vooral over mijn toverkracht. Ik neem haar even helemaal in me op. Ze is niet groot, niet dik, niet té dun. En haar ogen... die stomme dingen blijven me maar verbazen. Ik wandel een beetje dichter naar haar toe in de hoop duidelijk te maken dat ik niet vijandig ben, ik kijk naar haar... volgens mij heeft ze de boodschap wel begrepen. 'Dus... gaan we samen verder trekken?' vraag ik met een glimlach op mijn gezicht en een twinkeling in mijn ogen.

'Lijkt mij een goed idee.' Ik lach vriendelijk. Hij is wel oké. We lopen door hebt bos en bladeren ritselen onder mijn voeten. Deze jongen is een magiër, en ook niet eens een hele slechte. Goed genoeg om naar het Tenebris College te mogen inderdaad. Mensen met macht. Waarom vond ik die altijd zo geweldig? Omdat ik mezelf erin terug zag? Ik wilde niet opscheppen, maar ik was zeker niet een van de zwakste heksen. Ik lachte. 'Heb je de teleporteerspreuk voldoende onder de knie?' Ik keek opzij.

'Ja... maar ik wil hem niet gebruiken. Ik wil wat van de omgeving zien. Dit is altijd al mijn favoriete planeet geweest en de kans laten schieten om hem is goed te bekijken, nee dat doe ik niet.' leg ik uit. ik kijk naar haar. Eigenlijk ziet ze er nog best professioneel uit. Als ik op meisjes zou vallen, zou ik haar eigenlijk nog wel zien zitten! Zou ik iemand leuks vinden op de nieuwe school? Ik hoop het wel, iemand knap, iemand met krullen, met zwart haar. helemaal mijn type.

'Jij wilt de leukste plekjes van Minatum zien?' Ik grinnik. 'Dan ben je bij mij aan het goede adres!' Ik grijp zijn arm en sleur hem de bosjes in. We rennen een haast onzichtbaar bospaadje af. Ik spring op een omgevallen boomstam en ren een riviertje over de jongen nog steeds achter me aan trekkend. Ik ken zijn naam niet eens, besef ik plots. Ik schud mijn hoofd en lach. Ach, kan het mij wat schelen?

Ik luister even goed, en knik dan. 'Tuurlijk.' Ik glimlach. 'Kom, we lopen verder, hier is het volgens mij niet helemaal veilig.' Ik kijk even behoedzaam om me heen en ga dan rechtop staan. Ik span mijn boog een beetje en zet dan een paar stappen. Ik draai me om naar Serena en glimlach. 'Het zal wel veilig zijn, verder.'