Het begintopic

Hij keek me aan.. zijn blauwe ogen vonden de mijne, omfg hij is knap. 'Dus euhm... hoe is het in de liefde?' vroeg ik subtiel, te subtiel. Ik voelde me goed bij hem, misschien wel iets te goed. Mijn Zwarte tattoo tintelt op mijn pols. 'Sacro si Noctum este mine Magicum.' Ik wrijf erover, als ik me te goed voel bij iemand, werd hij vaak bloedrood. Dan waarschuwde hij me, dat ik me moest concentreren op wat ik ben. Dat ik het me niet kon veroorloven om me te hard aan iemand te binden. Ik beet hard op mijn lip. Zou ik hem echt echt leuk vinden? Pff... ik kende hem nog helemaal niet zo lang.. waarschijnlijk was het gewoon een crush ofzo.

Het meisje kwam naast me zitten. 'Ik heb geen idee hoe ik het doe, ik doe het gewoon. En ik heb veel geoefend, misschien ligt het daaraan. ' zei ik op een toon alsof het niets was. Even bekeek ik het meisje - Serena - even, en probeerde in te schatten wat voor wezen ze was. Ik zag groene kronkels op haar armen, dus het was al snel duidelijk. 'Jij bent een groene nymf, toch?' vroeg ik geinteresseerd.

Ik grinnikte om haar reactie en knikte toen ze vroeg wat ik was. "Klopt, en jij bent een zeemeermin toch?" vroeg ik. Je kon het zien aan har ogen en hoe ze er uit zag. Ik glimlachte vriendelijk naar haar en keek toen weer de klas rond. Volgens mij was dit echt een leuke klas.

Ik bijt op mijn lip. 'Okee, dat komt wel goed, hoor.' Ik glimlach en loop langzaam naar het lokaal. Lokaal 104, ik heb het dus goed onthouden. 'Ja, dat had ik wel begrepen. Ik zit ook in 1B.' Ik loop het lokaal binnen en kijk rond. Dit is dus mijn klas. 'Geweldig.' mompel ik en plof neer op een stoel, aan een lege tafel. Ik kijk opnieuw rond. Er zitten leuke meiden tussen, maar niks voor mij. Tenminste, dat is wat ik denk.

Ik keek de klas nogmaals rond en glimlachte toen ik Sam zag. We hadden samen een stukje gereisd alleen hij moest onverwachts nog vlug ergens naartoe. "Wacht even" zei ik tegen Angie terwijl ik opstond en naar Sam liep. "Hey, you've found it" glimlachte ik terwijl ik hem kort aankeek. "Je zit dus ook bij me in de klas?" vroeg ik verbaast.

Ik liep samen met Sam het lokaal binnen. Het stelde me wel gerust dat ik al iemand kende uit mijn nieuwe klas, hoe vreemd het ook was om dat toe te geven. In het lokaal keek ik kort om me heen en nam toen een snelle beslissing. 'Zou je het erg vinden als ik naast je kom zitten?' vroeg ik verlegen aan Sam. Ik wist dat ik op hem nogal afstandelijk over was gekomen, maar zo was ik nou eenmaal en hij was echt de enige persoon die ik kende en ook maar enigszins vertrouwde, als je wat dit op dit moment was al vertrouwen kon noemen tenminste. Toen er nog een meisje aan kwam lopen schrok ik op. Vreemde mensen bleven een angstaanjagende indruk op me maken.

Ik wierp even een blik op het meisje dat naast hem stond, "zag ik jou niet in dat bos?" vroeg ik met een aardige glimlach. Zo gevaarlijk konden ze beide niet zijn. "Maar hey, ik was in gesprek. Ik spreek jullie later misschien nog wel?" Glimlachend liep ik weg en ging ik weer naast Angie zitten. "Sorry, ik had hun als is eerder gezien." Zelf was ik altijd erg open en vrolijk, maar af en toe had ik ook mijn dipjes.

Nadat Serena had gezegd wat ik was, knipperde ik een paar keer verbaasd met mijn ogen. Hoe...? Snel pakte ik mijn zakspiegeltje, en controleerde de verf om mijn ogen. Die was gebarsten, en hier en daar waren er stukjes vanaf gevallen, waardoor een paar van de blauwe stippen zichtbaar waren. Great, dat moest ik dus opnieuw doen. Even rommelde ik in mijn tas, totdat ik mijn huidskleurige verf had gevonden. Ik smeerde mijn vingers af aan een lap die daarvoor bedoeld was, en begon de verf bij te werken. 'Ja, ik ben een zeemeermin, maar ik heb vaak ondervonden dat het af en toe beter is om je voor te doen als mens.' zei ik intussen tegen haar, want had ik niet door dat ze weg was.

Ik haal mijn schouders op. 'Niks bijzonders, zoals gewoonlijk vrij, maar ik hou wel van iemand.' Half gelogen, maar wist hij veel. Mijn hart hoort nog steeds bij Diana, maar ze is er niet meer. Niet sinds het ongeluk op de kliffen. Sinds ze daar viel. En ik hou nog steeds van haar, ook al moet ik haar vergeten. In mijn eigen gedachten sluit ik mijn ogen. Een jaar geleden, en nog zie ik het voor me. Ik zie nog steeds precies voor me wat er was gebeurt, en hoe ze viel. 'We hadden ruzie, ik was boos. En ik sloeg haar. En toen viel ze, naar beneden, en daar lag ze, doodstil in het water.' zeg ik, uit het niets. Ik voel tranen branden, maar ik slik ze weg. Ik kijk naar Acro. 'Sorry, het is niets.' mompel ik en loop dan het lokaal uit. Naar lokaal 104, waar de rest is.

Ik grijns als ik Serena zie. Als ze weer wegloopt, wend ik me weer tot Ghitta. 'Oh, tuurlijk.' mompel ik, en ga wat rechter op zitten. Ik kijk het lokaal nogmaals rond. Serena en Ghitta, de enige die ik tot nu toe ken. Maar als zij me al mogen, wat kan er dan fout gaan? Twee meisjes, op mijn vorige school was het er geen een. Dus wat zou er nu fout gaan. Zouden ze me ineens vergeten, of me ineens haten. Er komt nog een jongen het lokaal in lopen, zwart haar. Hij lijkt op een Elf, alleen heeft hij geen puntoren. Hij is zo'n typisch iemand die populair is, die alle meisjes krijgt, en zo iemand die mensen háát. Er rolt zacht een zucht over mijn lippen.

Ik glimlachte dankbaar naar Sam en nam naast hem plaats. Ik stond op het punt iedereen in het lokaal te bestuderen toen een nieuwe persoon het lokaal binnenliep. Hij was wat moeilijker in te schatten. Hij was geen mens, dat kon ik nog wel zien, maar ook geen duidelijk ander wezen. Hij was een bastaard, dat moest wel. Nu nog uitvinden wat voor wezen zijn andere ouder was. Ik hoorde Sam naast me zuchten. 'Is er iets?' vroeg ik voorzichtig aan hem.

Ik liep hem achterna, ik had tranen zien branden. Ik haalde hem in. 'Je kunt me alles vertellen!' zei ik tegen hem. Ik pakte zijn twee handen vast, stevig vast. 'Je kunt me alles, maar dan ook alles vertellen!' zei ik tegen hem. Ik gaf hem een kusje op zijn linkerhand. 'Je kunt me vertrouwen!' voegde ik eraan toe, en ik meende het!

Ik liep langzaam het klaslokaal in. Ik zag een grote groep wezens, allemaal uniek en verschillend. Ik ging alleen in een hoek van het lokaal zitten. Ik bekeek de mensen in het klaslokaal. Airen, die verveeld rondkeek. Ik zag een elf en een groene nimf. En een zeemeermin die haar armen beschilderde. Ik kreeg een gevoel, een gevoel dat ik hier thuishoorde.

Toen ik in mijn spiegeltje zag dat de verf weer goed zat, ging ik verder met het patroon op mijn arm. Het moest iets worden dat mijn stemming op het moment liet zien. Verward. Nieuwsgierig. Verschillende nuances. Ja, dat was het. Een enorme warboel, maar als je goed keek, moest het een verborgen boodschap hebben. Ik pakte nog een aantal potjes verf meer, en begon druk te schilderen, zonder op mijn omgeving te letten. Ik voelde me hier best op mijn gemak, een echte dreiging zou hier niet zijn, toch?

Ik zet een fake-glimlach op en kijk haar aan. 'Nee, niks.' zeg ik, doodnormaal, en wend mijn blik weer af. De docent komt binnenlopen, tot mijn verbazing. Volgens mij was nog niet iedereen er. Maar wat maakt het uit. Wat maakt de rest uit. Niks dus. Ik kijk naar de twee jongens bij de ingang van het lokaal. Iets was er daar aan de hand, maar wat weet ik niet. Dat kun je niet zien van een afstandje. Ik frons even en kijk dan weer naar Ghitta.

Ik zuchtte zachtjes en keek toen naar de docent die binnenkwam. Ik vond dat Angie hele mooie dingen schilderde op haar lichaam. "Kun je het me leren?" vroeg ik aan haar. Het leek me best interessant om te leren. Mijn blik dwaalde weer de klas in en ik fronste mijn wenkbrauwen toen ik Cameron nog niet zag. Ergens vond ik het erg jammer dat ik hem niet zag. Het was een gevoel dat ik niet helemaal thuis kon brengen.

Tijdens het schilderen antwoordde ik Serena. 'Geen idee. Ik heb nog nooit iemand iets proberen te leren, en ik weet zelf ook niet helemaal hoe ik het moet uitleggen. Maar ik wil het best proberen...' Ik doopte een vinger in blauwe verf, en tekende een paar kleine spiraaltjes.

Ik zucht en trek mijn handen los. 'Nee, het is niks.' mompel ik. 'Niks belangrijks.' Er rolt opnieuw een zucht over mijn lippen. Ik kijk even naar Acro. drukte hij nou echt een kusje op mijn hand, of verbeeldde ik me dat. Waarom deed hij dat? Zou hij me leuk vinden, zou hij écht een homo zijn? Of heb ik het me gewoon verbeeld. Ik hoop het laatste, want ik ga liever niet met homo's om, en zeker niet als ze nu al zo'n soort contact maken. Gewoon, nee, daar kan ik écht, écht, écht niet tegen. En ik overdrijf niet, zeg ik tegen mezelf, ik ben tegen homo's.

Ik keek haar even aan en glimlachte, "tof!" antwoordde ik vrolijk. Ik bekeek de leraar van top tot teen en glimlachte. Deze hele klas leek me erg leuk. Ik maakte me nog steeds zorgen om Cameron.. Ik moest gewoon niet de hele tijd aan hem denken, dat was geen goed idee. Ik zuchtte zachtjes en bekeek het schilderen van Angie weer.

'Wil je het nu proberen? Of is straks misschien handiger?' vroeg ik zonder op te kijken, waarna ik een paar potjes haar kant op schoof. Het was wel interessant om eens een ander aan het werk te zien, ook al had die misschien geen ervaring.

Ik bestudeerde iedereen. Het had me nooit erg veel moeite gekost om in te schatten welke wezens bepaalde personen waren. Het kwam altijd van pas om dat soort dingen te weten, net zoals dat het van pas kwam te weten hoe andere mensen waren. Hun gedrag, hun denkwijzen. Alles. Achter in de klas zat een meisje. Normaal gesproken had ik gedacht dat ze een mens was, maar de verf rond haar ogen was een tijdje geleden net uitgelopen, dus wist ik nu dat ze een zeemeermin was. Het meisje ernaast was een groene nymf. Sam was een mens. Van de twee jongens bij de deur was er één dus een bastaard, combinatie met welk wezen nog steeds onbekend, en de ander was hoogstwaarschijnlijk een zwarte magiër. Ik was er zeker van dat de frons in mijn voorhoofd inmiddels erg diep was, zoals vaker wanneer ik nadacht.

Ik glimlachte naar haar, "mag ik het nu proberen?" vroeg ik aan haar terwijl ik een vinger in de blauwe verf doopte en een sierlijke beweging maakte, zelf vond ik het erg goed gelukt. "Zo ongeveer?" vroeg ik onzeker terwijl ik haar aankeek. Ze was best wel aardig en ik wist bijne zeker dat we goed vriendinnen konden worden.

Even keek ik op, om te zien wat ze had geschilderd. Een kleine glimlach verscheen op mijn gezicht. 'Ja, zoiets, maar als je er niets bij schilderd, lijkt het net alsof je gewoon bent uitgeschoten. Kijk, iets als dit misschien...' Met de rode verf, waar ik nu mee aan het schilderen was, zette ik een paar krullen, en op de plekken waar de rode en de blauwe verf elkaar raakten werd die een beetje paarsig.

Ik keek geamuseerd naar wat ze schilderde op mijn arm, "wauw dat ziet er echt geweldig uit" glimlachte ik terwijl ik het bekeek. "Het ziet er zo vrolijk en vredig uit." "Heb je nog meer hobby's?" Een gaap glipte tussen mijn lippen door en vlug sloeg ik een hand voor mijn mond. "Sorry, ik ben een beetje uitgeput" grinnikte ik.

'Maakt niet uit hoor, je wordt moe van reizen. Maar mijn andere hobbies... Ik heb er niet zo heel veel. Op het strand naar de zee luisteren, en ik bespeel de ocarina. Dat is een soort fluit, die veel bespeeld wordt door mijn volk.' zei ik. Met groene verf zette ik nog wat kringeltjes op mijn eigen arm, en toen was ik er wel weer tevreden mee voor nu.