Het begintopic

Omdat ik niet zo goed wist waar dit topic thuis hoorde heb ik het maar hier neer gezet, maar vergeet niet dat de leerlingen eerst buiten in de tuin, voor de school of misschien zelfs al in de aula staan. Je kunt echter niet zomaar de aula in teleporteren.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Eindelijk is het zover! De leerlingen komen aan op het Tenebris College. Hier zullen ze les krijgen in alle belangrijke dingen en hier zullen ze groeien, metaal en fysiek. Het is een zonnige dag op Morana en er staat een licht briesje. Strakt gaan jullie allemaal naar jullie klaslokaal waar jullie je mentor en medeleerlingen ontmoeten. Ik heb bij belangrijke personen nog even jullie mentor (Tristan Anderson) neergezet. Er zijn al tientallen leerlingen aangekomen op de school, allemaal stuk voor stuk bijzonder en uniek. Nu is het jullie beurt!

Mijn ogen werden groot bij het zien van de school. Het was prachtig, het was groot. Een glimlach kwam rondom mijn lippen en ik zette een paar stappen. Het was geweldig om allemaal verschillende kinderen te zien, allemaal uniek op hun eigen manier. Ik glimlachte en dacht aan hoe mijn klas werd. Het werd vast en zeker een geweldig jaar. Mijn handen trilden een beetje omdat ik een paar zenuwen had. Volgens mij moest ik zo meteen naar een lokaal waar ik mijn mentor ontmoette en mijn nieuwe klasgenoten. Ik voelde hoe de zonnestralen mijn lichaam raakten en mijn glimlach werd nog breder. Gelukkig had ik het College kunnen vinden met dank aan Sam. Vlug keek ik om me heen waar hij eigenlijk was, nergens te zien. Kort haalde ik mijn schouders op en liep verder naar het gebouw. Eerlijk gezegd had ik geen idee waar ik naartoe moest maar dat zag ik vanzelf wel. Ik haalde kort mijn hand door mijn blonde haar en bekeek het College voor de zoveelste keer. Het was gewoon prachtig om te zien. Ik voelde hoe mijn blote voeten de koude stenen raakten en het zorgde voor een lichte rilling door mijn lichaam heen. Af en toe zag ik nog een andere Nymf lopen maar het waren er erg weinig. Ik was best uitgeput van de reis maar daar dacht ik op dit moment niet aan. Kort sloot ik mijn ogen en ademde ik in en uit. Daarna opende ik mijn ogen weer en liep ik iets sneller. De zenuwen gierden door mijn lijf en ze werden naar mate ik dichterbij kwam erger. Ik grinnikte om mezelf en haalde voor de tweede keer een hand door mijn haar. Eigenlijk was ik er best wel trots op dat ik een groene Nymf was aangezien ik er nog niet veel had gezien. Ik beet zachtjes op mijn onderlip en stapte het grote gebouw binnen. Natuurlijk had ik wat informatie bij me alleen het was zo verschrikkelijk groot hier. Ik had echt heel veel zin in dit nieuwe schooljaar en ik kon echt niet wachten voordat ik aan de slag kon gaan. Ik was niet zo'n studeer type en ook niet erg braaf, maar het leek me wel leuk om nieuwe personen te leren kennen en nieuwe dingen te leren. Ik keek nog steeds bewonderend om me heen en grinnikte om mezelf. Ik mompelde iets en liep rustig verder. Ik was echt erg moe maar ik vond dat ik me niet zo moest aanstellen.

Ik verscheen in de lucht, draaide me om en schudde de hand van de reisleider. Ik knikte kort en liep toen richting de school. Toen ik de hoek om sloeg doemde het gevaarte voor me op. Mijn ogen werden groot. Kijk, dát is nog eens een schoolgebouw! Ik grijnsde en begon te lopen. Samen met een hele horde andere leerlingen liep ik de grote trappen op. De wind blies koeltjes door mijn haren en ik genoot. Dit was geweldig, werkelijk heerlijk! Eindelijk kon hij hier heen. Dit wilde hij al zo lang. Hier werden mensen groot, hier werden ze sterker dan ooit. Ik volgde mijn eigen schaduw op de stenen. Toen ik het einde van de trap bereikt had keek ik om me heen. Een speels lachje danste over mijn lippen. Moest je eens zien. Een gigantische tuin een fontein, en volgens mij zag ik daar een zwembad. Alsof de zee enkele meters verderop nog niet genoeg was. Ik bleef buiten staan en zette mijn hand tegen mijn voorhoofd, om over het plein te kunnen kijken. Veel nieuwe leerlingen, heel veel. Ik zag de blauwe stippen aan de zijkanten van de ogen, groene vleugels, puntige oren, zwarte tekens en nog veel meer. Allerlei soorten mensen kwamen hier. Dat was een van de dingen die ik ook zo leuk vond. De vele culturen. Ik heb andere culturen altijd al leuk gevonden, maar dit was helemaal speciaal. Ik grijnsde en draaide nog een rondje.

Ik volgde de stroom leerlingen het terrein op, en wist niet waar ik het eerste naar moest kijken. Er was zoveel te bekijken. Het gebouw zelf was prachtig, de tuin gigantisch, en ik rook de zilte lucht van de zee. Daarnaast waren de leerlingen ook machtig interessant. Overal waren de kenmerken van verschillende volkeren te zien, van elfenoren tot nimfenvleugels, van blauwe puntjes tot oranje opflitsende ogen. Hoe lang zou ik vol kunnen houden dat ik een mens was? Ik gokte niet zo heel lang. Maar het was de moeite van het proberen waard. Ik keek weer om me heen, om te kijken of ik iemand zag die ik herkende. Alvast wat vrienden hebben was wel handig.

Ik liep zo snel mogelijk het grote plein over in de hoop niet al te veel op te vallen. De meeste wezens die hier waren, waren in groepjes. Ze waren óf samen met een persoon waar ze duidelijk erg dol op waren ze waren in ieder geval vrolijk, wat je duidelijk op kon maken uit de grote glimlach op hun gezichten. Ik had het gevoel dat ik anders was. Ik was alleen en zou me waarschijnlijk nooit meer echt vrolijk voelen. Ik was schuchter. Toen pas merkte ik het prachtige schoolgebouw op. Het was massief. Ik moest toegeven dat ik het compleet anders had voorgesteld. In mijn eigen regime was ik natuurlijk ook al naar school geweest, maar dat was zo anders geweest. Mijn mond viel bijna open van verbazing, maar ik hield me in. Pas toen ik de school in liep realiseerde ik me iets: zou ik een kamer delen of alleen zijn?

Ik opende mijn ogen en we stonden voor de grote trappen van het college, Acro, Sanbourne en ik. Een stuk of honderd trappen en daar bovenaan het College. Mijn lippen krulde zich omhoog. Ik keek opzij naar de twee jongens, lachte en begon de trappen op te lopen. Om me heen zwermde de andere leerlingen, uitbundig kletsend en lachend. Kort keek ik achterom naar Acro en Sanbourne die een paar meter achter me liepen. Misschien moest ik die jongens maar even laten en zelf een paar mensen ontmoeten, en dan wel van mijn geslacht. Ik kwam aan bij de grote tuin en ging op de rand van de fontein staan om over de menigte heen te kunnen kijken. Jeetje, het waren er wel veel zeg. Ik zuchtte. Rustig mediteren in de tuin kon ik vast en zeker wel vergeten.

Ik voelde me draaien, ik werd misselijk tot mijn voeten de grond raakten. Ik deed mijn ogen open en stond voor de grote trappen van het college. Ik had de hand van Airen en San vast, ik wou hem niet loslaten... dus het was beter als ik hem direct losliet. Ik liet zijn hand los en keek naar zijn gezicht. Hij was zo mooi... ok stop. Ik keek weer naar de grond, mijn ogen van de zijne losscheurend. Ik keek snel weer naar Airen. 'Dus... wat moeten we nu doen? Waar moeten we naartoe gaan?' ik had de toelatingsbrief niet echt gelezen... oeps.

Acro kwam naast me staan. 'Over een kwartier moeten we ons melden in lokaal 104, samen met de rest van de klas.' Ik kijk nog steeds over de menigte heen, maar niemand valt op in deze grote brij van kleuren, tekens en vleugels. Zuchten laat ik me van de fontein af vallen en ploffen mijn voeten op de grond. 'We ontmoeten onze mentor en de andere leerlingen.' Ik staarde nog een keer om me heen. 'Jeetje, wat is het hier druk!' Ik zuchtte en stapte toen naar voren, me door de menigte heen wurmend. In de aula zou het vast en zeker een stuk rustiger zijn, hoopte ik.

'Pff... ik ben benieuwd wie m'n kamergenoot is' zuchtte ik. Ik wou stiekem heel graag met Sanbourne een kamer delen, of met een andere mooie jongen. Ik beet op mijn lip.'Mogen we onze kamergenoot kiezen?' Ik wist eigenlijk het antwoord al, maar toch wou ik even een beetje bevestiging. Airen was weg en ik wou eigenlijk met haar mee gaan... maar ik wou San ook niet achterlaten. Zou ik Airen niet gewoon achterna gaan? 'San... zou je het erg vinden als ik Airen achterna ga?' vroeg ik.

Ik las de toelatingsbrief nog een keer door en wurmde me door de menigte heen richting lokaal 104. Ik grinnikte om een paar kinderen en liep door. Voor de zoveelste keer vandaag haalde ik een hand door mijn haar en keek om me heen. Ik moest op de eerste of tweede verdieping zijn en met moeite wurmde ik me door de menigte heen. Het was verschrikkelijk druk en ik had een hekel aan drukte. Met moeite kwam ik bij de trappen naar boven uit en begon ik te zoeken.

Ik liep door de gangen met het nummer in mijn hoofd. 104, 104, 104. Herhaalde ik stilletjes. Hoe moeilijk kon het zijn om een lokaal te vinden? Nouja, deze school bestond aardig uit kronkelgangetjes en heel wat splitsingen, maar zo moeilijk kon het toch niet zijn? Ik snelde de hoek om en botste plots ruw tegen een meisje op. Ze wankelde naar achter en verloor haar evenwicht. Snel schoot mijn hand naar voren en pakte ik haar bij haar middel. Zo hing ze even in de lucht. Snel trok ik haar overeind. Ik haalde mijn hand snel door mijn haar. 'Sorry, ik had je niet gezien...' Ik kijk het meisje aan. Ze had felle blauwe ogen en mooie, lange blonde haren met groene en blauwe plukjes erdoorheen. Er danste een klein en haast onzichtbaar lachje over mijn lippen. 'Ik ben Cameron.'

Ik keek goed om me heen en raakte uit balans toen een jongeman tegen me aanbotste. "Geeft niet, ik had je ook niet gezien" zeg ik met een glimlach en ik bekeek hem. Wat een prachtige jongen was dat, ik wou hem graag beter leren kennen. "Ik ben Serena, waar moet je naartoe? Misschien kan ik met je meelopen" glimlach ik naar hem waarbij ik hem nog even bekeek. Het voelde best prettig hoe hij me zonet had vastgehouden en een glimlach kwam terecht op mijn gezicht. "Ik moet naar lokaal 104" ging ik verder terwijl ik hem bekeek. Wat goed aan hem opviel waren zijn prachtige ogen, "je hebt mooie ogen" flapte ik eruit. Ik giechelde kort en keek hem weer aan. Deze jongen wou ik echt beter leren kennen.

Ik staarde het meisje lachend aan. Ze was leuk. 'Ik moet ook naar 104, dus meelopen word niet zo'n probleem.' Ik zag de groene kronkels over haar armen lopen. Een groene nymf? Interessant. 'Je hebt mooie ogen.' Zei ze plotseling. Ik richtte mijn blik kort naar de grond. Toen keek ik haar aan, in die diepe, blauwe zeeën van ogen. Daar kon je in verdrinken, maar het zou erg cliché zijn als ik het hardop zou zeggen. 'Jij hebt ook twee hele mooie exemplaren.' Ik knikte kort met mijn hoofd. 'We hebben nog wel even voordat we er moeten zijn.' Ik gebaarde naar de open deur die leidde naar een groot dakterras.

Ik glimlachte naar hem en grinnikte toen hij over mijn ogen begon. "Ja, lijkt me een goed idee." Ik liep achter hem aan naar het dakterras, hij was volgens mij een verschrikkelijk aardige jongen. "Mag ik vragen wat je bent?" Ik kon het echter niet van hem onderscheiden. Ik glimlachte naar hem en ging op het terras staan en keek naar buiten, het was een prachtig uitzicht. "Heb je hobby's?" begon ik om ons gesprek op gang te brengen.

Ik keek haar aan en onze blikken kruiste elkaar. 'Wat ik ben?' Ik glimlachte en liet die oranje gloed mijn groene ogen een seconde lang innemen. Mijn lippen krullen zich omhoog in een mysterieus lachje. 'En jij bent een groene nymf, niet soms?' Ik lachte. 'Leuke wezens.' Ik staarde voor me uit, richting de horizon. 'Hobby's?' Peinsde ik. 'Meestal hang ik rond met vrienden en anders sport of lees ik.' Ik ging haar niet vertellen over het tekenen en het pianospelen. Het zou me überhaupt verbazen als ze die hier hadden. Ik keek opzij naar haar. Even verloor ik mezelf in die prachtige ogen. Ik schudde kort en onopvallend mijn hoofd. Wow, bij de les blijven Jack. Ik keek haar weer aan, dit keer minder concentrerend op die mooie ogen. 'En jij, wat doe jij graag?'

Ik keek even recht in zijn ogen en glimlacht, "aha, laat maar, Transformer dus." Ik beet zachtjes op mijn lip toen ik hem weer bekeek. Ik kon mijn ogen gewoon niet van hem afhouden en luisterde aandachtig naar zijn hobby's. "Ik houd ervan om bezig te zijn met de natuur en vind zingen ook geweldig. Vooral als ik met een instrument word begeleid. Maar, de laatste tijd zing ik niet meer zo vaak." Ik glimlachte kort naar hem en besefte me hoe erg ik het zingen miste. "Je hebt een tatoeage, gaaf." Ik wendde mijn blik voor een kort moment van hem af een keek naar het mooie uitzicht dat we hadden vanaf hier. Ik slaakte en zucht en keek hem weer aan.

Ik grinnikte geruisloos toen ze begon over het instrument. Ik zag ons al helemaal zitten, ik achter een vleugel, Serena achter de microfoon. 'Ik zou het fantastisch vinden om je een keer te horen zingen.' Zeg ik met een lieve lach. Ik zie haar blik over mijn tatoeage glijden, op mijn rechterschouderblad. Ik laat mijn vingers kort over de zwarte draak glijden. 'Die heb ik niet laten zetten hoor, als je dat soms dacht. Mijn gedaante had hem gewoon al.' Ik lachte kort en mijn blik gleed naar de tegels onder mijn voeten. Mijn gedaante. Hij had daar altijd al moeite mee gehad. Het voelde zo gek om het te zeggen, net alsof jij het eigenlijk niet was. Dit lichaam voelde aan als zijn lichaam, en van niemand anders. Bovendien was de oorspronkelijke eigenaar toch al lang dood...

"Misschien binnenkort hoor je me wel een keer zingen" zei ik met een grijns. Oh ja, dat was ook zo. Transformers namen gedaantes over. Ik grinnikte en keek hem kort recht in zijn prachtige ogen aan. Ik moest moeite doen om niet nog een opmerking te maken wat me voor schut zette. Soms kon ik me er erg aan ergeren dat ik alles zei wat ik dacht, maar ik probeerde vaak me in te houden. Ik plaats van nog een opmerking te plaatsen glimlachte ik naar hem. "Alsnog, de tatoeage is gaaf." Ik zuchtte zachtjes en dacht aan mijn ouders, jammer genoeg kende ik ze niet. Ik vlaag van verdriet ging door me heen terwijl ik aan hun dacht. Er was altijd een vraag die in mijn hoofd knaagde, hoe zouden ze eruit gezien hebben? Wat was hun naam?

Het was even stil, maar dat was niet erg. Beide staarden we voor ons uit, ieder met onze eigen gedachten. Ik leunde met mijn ellebogen op de reling en keek afwezig naar de horizon. Mijn gedachten dwaalden af naar thuis. Of, wat ik het vroeger noemde. Een thuis? Nee, dat was het al lang niet meer. Mijn moeder? Die had ik nooit echt gekend. Maar had ze me de kans gegeven? Werk ging altijd voor, altijd. Er waren zelfs momenten geweest dat ik twijfelde aan of ze wel echt naar 'werk' ging. Ik slikte. Mijn vader? Nee, die hoefde ik nooit meer te zien. Nooit meer. De haat die binnenin me gegroeid was was intens. Ik kon de klappen nog steeds voelen. Elke keer als hij weer een slokje teveel op had. En dat gebeurde veel te vaak. En Ricardo en Musslan? Nee, zelfs die niet. Nooit waren het echte broers geweest. Ik had geen reden om ooit nog terug te keren naar die plek. Ik schrok kort op uit mijn gedachten en keek naar rechts, naar Serena. Ik lachte kort. Nu was niet het moment op te sippen, dat kon later wel.

Ik bekeek hem kort en zijn blik naar de horizon. "Als ik zo onbeleefd mag zijn, waar dacht je aan?" vroeg ik voorzichtig. Aan zijn gezicht kon je duidelijk zien dat er wat aan de hand was en ik wilde hem helpen. Ik slikte en keek hem aan, telkens waren het zijn ogen die me aantrokken. Eigenlijk trok hij me aan. Niet aan denken Serena, niet aan denken. Ik wendde mijn blik af en wachtte op een antwoord van hem. Het uitzicht was en ongelooflijk mooi en betoverend. Mijn gedachten dwaalden weer af naar mijn ouders. Een zuchtte haast onhoorbaar en duwde de gedachten van me af. Ik mocht gewoon niet altijd aan ze denken, niet altijd.

Ik zuchtte. 'Aan iets wat ik vroeger ''thuis'' noemde.' Er viel een pijnlijke stilte. Ik veerde op en toverde de breedste glimlach die ik op dit moment kon maken op mijn gezicht. 'Laten we het nu niet over dat soort dingen hebben, dat is voor in een praatgroep.' Ik draaide me om en leunde nu achterstevoren tegen de reling aan. 'En waar dacht jij aan, als ik zo vrij mag zijn?'

Na lang rondgekeken te hebben zonder iemand te herkennen, viste ik de toelatingsbrief uit een broekzak. Schijnbaar moest ik me melden in 104, dus ik begon maar eens met het naar binnen gaan. Ik wist vrij zeker dat er binnen wel ergens een plattegrond van het gebouw zou hangen. In een centrale hal, of in een soort aula. Ten minste, dat leek me het logischt. Ik liep de vele trappen op naar de grote deur, en probeerde over de hoofden van mijn medeleerlingen te zoeken naar een kaartje, maar jammer genoeg zag ik niets dat daar op leek. Dan de aula maar proberen. Hoe moeilijk kon het zijn om dat te vinden? Gewoon de grootste gang volgen die ik kon vinden, toch? De grootste gang bleek gewoon rechtdoor te zijn, en niet veel later stond ik in een ruime zaal, waar het gelukkig niet al te druk was.

Ik knikte en keek hem aan, ik zou er niet verder over door praten. "Aan mijn overleden ouders die ik nooit heb gekend" fluisterde ik terwijl ik me omdraaide zodat ik hem beter aan kon kijken. Deze jongen leek goed te vertrouwen en ik was berijd hem te vertrouwen. "Ik zit er nog iedere dag mee, telkens opnieuw" vervolgde ik. Ik toverde een glimlach op mijn gezicht en beet zachtjes op mijn onderlip.

Ik keek haar aan. Wow. In feite dachten we gewoon aan hetzelfde, onze familie. Ik was dus blijkbaar niet de enige met familieproblemen die elke dag nog door mijn hoofd zweefde. Ik keek haar aan en het was weer stil. Toen brak er een lachje door. Ik leg mijn hand op haar blote schouder en tover een lieve lach op mijn gezicht. 'Het is oké.' Meer woorden zijn er niet nodig.

Ik hield niet zo van stiltes maar met hem viel het best wel mee. Er ging en lichte tinteling door me heen toen hij me aanraakte en ik toverde een mooie glimlach op mijn gezicht. "Dat weet ik" glimlachte ik. Het voelde fijn om er met iemand over te praten die me begreep en me niet vertelde dat ik me aanstelde en eroverheen moest komen. Zijn lach was oogverblindend mooi en het koste me de moeite om niet een opmerking daarover te maken.