Het begintopic

Ik luisterde naar haar en knikte af en toe, "ik zing graag. En ik ben ook graag bezig in de natuur en ik sta altijd open om nieuwe dingen te ontdekken." Ik zette zelf nog een paar stipjes neer met groen en keek tevreden naar het kunstwerk wat ik op mijn arm had geschilderd. Ik glimlachte kort en keek toen weer de klas door.

Meneer Anderson klapte in zijn handen en gebaarde iedereen te gaan zitten. Hij toverde een prachtige glimlach op zijn gezicht en keek de leerlingen aan.
'Welkom allemaal, op Tenebris College.' Hij sloeg zijn handen in een en ging zitten op de rand van zijn bureau, zijn blik glijdend over de leerlingen. Dit jaar waren het weer allerlei soorten verschillende wezens. Niet alleen in soort, ook in persoonlijkheid.
'Ik ben Tristan Anderson, en voor jullie Meneer Anderson.' Hij schonk de klas een knipoog. 'Ik ben een woestijnier en ik ben 34 jaar oud. Ik kom van Ventu en ik ben al 6 jaar docent op deze school.' Hij keek sommige leerlingen een voor een aan. Hij zag elven, nymfen, zwarte tovenaars, zeemeermensen, misschien nog wel een andere woestijniers, maar die kon hij niet herkennen. De ogen van een jongen achterin de klas gloeide oranje op. En ook transformers dus. Hij lachte in zichzelf, dat kon nog leuk worden dit jaar. Transformers hadden vaak de neiging om hun docenten voor de gek te houden.
'Ik wens jullie nogmaals hartelijk welkom hier op school. Ik ben dit jaar jullie mentor dus en eveneens jullie docent Heelalstudie. Zijn er nog vragen?'

Ik kijk opnieuw de klas rond. Er is niet veel veranderd, sinds de vorige keer dat ik rond keek. Ik zucht onhoorbaar en kijk naar het bord, waar de docent zijn naam op schrijft. Ik bijt op mijn lip en lees de naam een paar keer over. Klas 1B, dat staat er nu ook onder. Mijn klas. Ónze klas, verbeter ik mezelf. Want iedereen hier zit in 1B, en niet alleen ik. Het is een drukke klas, dat is te zien, en waarschijnlijk is dit nog niet eens iedereen.

Ik schrok op van de luidde stem van de leraar en keek naar hem. Hij was erg knap voor zijn leeftijd en had een leuk en vrolijk uiterlijk. Volgens mij was dit een erg leuke leraar. "Meneer Anderson. Mogen we zelf de kamerindeling maken of is die al gemaakt" vroeg ik vrolijk wachtend op een antwoord. Ik voelde hoe de ogen van een paar klasgenoten naar me staarden maar daar trok ik me niet echt veel van aan. Ik was eerder geïnteresseerd bij wie ik op een kamer kwam. Ik wierp kort een blik op de de mooie tekening die op mijn arm stond en keek er vol trots na. Een zucht verliet mijn lippen terwijl ik even aan mijn ouders dacht.

'Helaas voor jullie hebben wij die al gemaakt.' Anderson kwam overeind van zijn bureau en begon door de klas te lopen, heen en weer aan de neuzen van de leerlingen. 'In sommige, bijzondere gevallen kan ruilen toegestaan zijn, maar dat moet altijd via de school. Doen er zich problemen op, dan kan je die altijd bij mij melden.' Hij keek het meisje even aan en wierp toen een korte blik op de klassenlijst. Onder haar foto stond de naam. 'Serena.' Zei hij met een brede lach. 'Goede vraag trouwens.' Ik zal de lijsten met de klassenindelingen even uitdelen.' Hij bukte zich over zijn tas en haalde er vellen papier uit die hij door de klas liet gaan.

Een woestijnier. Ik had de neiging om te glimlachen. Het had er niet dikker bovenop kunnen liggen. De man was namelijk echt een duidelijke woestijnier. Een warm uitziende huid en een uiterst betrouwbare uitstraling, iets wat me bij de meeste mensen van het woestijnvolk opviel. Een goede mentor hoogstwaarschijnlijk. Ik wierp een korte blik opzij, op Sam, die op zijn lip aan het bijten is en vroeg me af wat er met hem aan de hand was. Zenuwen? Het maken van snode plannen? Ik wist het niet. De vraag kwam ineens, maar ik dacht dat iedereen het zich wel afvroeg. Verwachtingsvol keek ik naar de leraar. Toen hij de papieren uitdeelde kon ik niet wachten uit nieuwsgierigheid.

Ik glimlachte toen hij mijn naam zei en knikte kort. Ik wachtte geduldig af totdat ik een papier kreeg en keek vlug bij mijn naam wie mijn kamergenoot was, Angelina Cortez. Ik keek opzei ik glimlachte naar haar. "We zijn kamergenoten" zei ik vrolijk. Ik vond het totaal niet erg om een kamer te delen met Angie. Ik vond haar juist aardig en zo kon ik haar beter leren kennen. "Gezellig" voegde ik er nog aan toe.

Ik was precies op tijd klaar om meneer Anderson zich voor te zien stellen. Hij zag er aardig uit, en ik zag pretlichtjes glinsteren in zijn ogen. Dit werd een leuk jaar, dat wist ik nu al. Voor het eerst sinds ik binnen was gekomen keek ik om me heen, en tot mijn schrik waren de twee van eerder ook aanwezig. Nu kreeg ik de kans om ze goed te bekijken. Ik zocht naar de uiterlijke kenmerken van verschillende soorten, en tot mijn verbazing zag ik de zwarte tekens van de zwarte magiers. Meteen keek ik een andere kant op. Ook al kon ik met eigenlijk iedereen wel goed opschieten, toch waren zwarte magiers nog altijd iets lastiger om vriendelijk tegen te doen. Ook ik keek even op de lijst met de kamerindeling, en gelukkig hoefde ik geen kamer met een van hen te delen, want ik was ingedeeld bij Selena. Na haar opmerking keek ik haar lachend aan. Dit werd zeker weten een goed jaar.

Ik keek de docent vanuit achterin het lokaal aan. Hij leek wel oké. Hij was koel, had humor en zag er wel betrouwbaar uit. Betrouwbaar. Ik slikte onzichtbaar. Mijn blik gleed door de klas en kwam Serena tegen. Het was afgrijslijk gegaan net, hoewel het zo mooi begon. Ze was zo aardig, lief en breekbaar. Te vertrouwen. Zij wel. Ik leunde achterover in mijn stoel en wipte op twee poten. De klassenindeling verspreidde zich door de klas en snel had ook ik een velletje in handen. Ik liet mijn blik over de namen glijden en kwam bij ene Sam terecht. Ik trok een wenkbrauw op. Wie mocht die Sam wel zijn, waarmee ik mijn kamer deelde?

Ik keek kort naar achteren en mijn blik kruiste die van Cameron. Ik beet even kort op mijn lip en hield zijn blik even vast en vervolgens wendde ik hem weer af. Het was nu even geen goed moment om contact met hem te zoeken nadat hij zo was weg gelopen. Ik wou hem graag spreken maar dat kon op dit moment niet. Ik keek weer naar de leraar en glimlachte, ik was erg blij met mijn klas. Mijn blik gleed nogmaals over de kinderen en ik zag verschillende wezens. Ik liet mijn blik voor de tweede keer even hangen bij Cameron en keek toen weer verder. Ik was tevreden met mijn kamergenoot en ik hoopte dat het precies hetzelfde voor haar was.

Ik keek nogmaals om me heen, dit maal op zoek naar andere zeemeermensen. Het zou leuk zijn om met soortgenoten om te kunnen gaan, maar als dat niet zo was maakte het me ook niet uit. Er zouden vast meer leuke personen in de klas zitten. Daarna pakte ik de lap stof weer op, en veegde mijn vingers en de potjes af. Ik wees op de potjes die naast Serena stonden, en vroeg of ze klaar was.

Ik lachte en pakte de stapel blaadjes over om er een te pakken en vervolgens weer door te geven. Mijn blik vloog over de lijst. Ghitta. Wie mocht dat zijn? Ik keek op en tuurde het klaslokaal door. Tja, helaas staan namen niet op je voorhoofd geschreven. Met een zucht zakte ze terug in haar stoel. Alsjeblieft een zwarte heks, alsjeblieft een zwarte heks, alsjeblieft! Bad ik in stilte. Moet je eens voorstellen als ik mijn kamer moest delen met een groene nymf, elf of witte heks? Dat zou een regelrechte ramp zijn!

Het viel me op dat er geen andere Nymf in de klas zat en kort haalde ik mijn schouders op. Dan was ik juist uniek in deze klas. Ik grinnikte even om mijn eigen gedachten en keek Angelina even aan toen ze wat vroeg. Kort schudde ik mijn hoofd als teken dat ik niks meer nodig had en richtte mijn blik toen weer geïnteresseerd op de leraar die voor de klas stond.

Toen ik het blaadje kreeg kreeg ik een hartaanval. Ik had sowieso een hartaanval gekregen. Het lag heus niet aan de persoon met wie ik mijn kamer zou delen. Ik wist niet eens wie Airen was. Er was waarschijnlijk gewoon een deel van mij, diep binnenin me verstopt, dat had gehoopt dat ik een eigen kamer zou hebben. Natuurlijk had dat niet gekund, dat had ik kunnen weten, maar toch kwam deze bevestiging als een schok. Ik had een brok in mijn keel en haalde mijn hand zenuwachtig door mijn haar. Ik had het gevoel dat ik helemaal wit was geworden. Ik baalde van mezelf. Waarom konden mijn denkwijzen niet normaal zijn?

Zodra ik ook de andere potjes verf af had gedaan stopte ik alles weer in mijn reistas. Op het tafeltje waaraan ik had gezeten zaten wat verfspatten, maar ja, dat was onvermijdelijk. Ik hoopte alleen dat het niet al te erg op zou vallen. Ik keek weer recht voor me uit, in de richting van de leraar, om te zien of hij nog iets te vertellen of uit te delen had. Veel beters had ik nu niet te doen. Allebei mijn armen zaten onder de natte verf, net zoals het gebied rond mijn ogen. Ik had niet echt iets om op te schilderen, en nu op een fluit gaan spelen was misschien ook niet het beste idee.

Anderson klapte in zijn handen en de klas schok op. Zijn lippen krulde zich en onthulde een prachtige glimlach. 'Jongens, ik heb jullie hier al veel te lang vastgehouden naar mijn zin dus bij deze...' Hij keek eerst schichtig om zich heen en boog voorover, alsof hij op het punt stond een gigantisch overheidsgeheim te verklappen.
'Zijn jullie uit.' Fluisterde hij.
De klas stond met veel lawaai op en stormde lachend de klas uit. Tristan zakte terug in zijn stoel en lachte. Hij mocht deze klas wel.

Ik glimlachte nog even en besloot toen ook op te staan. Ik keek kort om me heen en besloot om naar het balkon te gaan waar ik en Cameron een uurtje geleden ook hadden gestaan. Op dit moment ging ik ernaartoe om van het uitzicht te genieten en een beetje na te denken. Ik zuchtte zachtjes en liep vlug door naar het balkon. Ik genoot van de lichte wind die langs mijn huid gleed toen ik op het balkon stapte. Ik liet me over het balkon hangen en keek naar het prachtige uitzicht, het was gewoon geweldig.

Jongens, je mag nu allemaal gaan meeten
Je mag ook hier doorkletsen als je wilt, maar je kunt nu ook met mensen afspreken

Ik staarde nog eventjes voor me uit. Mijn gezicht was helemaal wit weggetrokken. Toen pas drong het echt tot me door dat we weg mochten. Ik beet hard op mijn lip om de tranen die bijna uit mijn ogen begonnen te stromen tegen te houden en stond trillerig op, me vasthoudend aan de tafel om niet te vallen. Na mezelf in mijn hoofd hard toegesproken te hebben en mezelf weer helemaal vermand te hebben kon ik mezelf er eindelijk toe zetten het lokaal te verlaten, hopend dat niemand zag hoe ik me voelde.

Voorzichtig, om de tafel niet nog erger onder de verf te smeren, stond ik ook op, en verliet stilletjes het lokaal. Mijn kamergenoot en mijn rooster waren chill, mijn mentor leuk en mijn klas gezellig. Hoe veel beter kon een schooljaar beginnen?

Hij trok zijn handen los, fantastisch ik had het weer verknald. Ik leun tegen de muur van de gang, mijn ogen waren op hem gericht. Mijn beeld begon wazig te worden... zo'n slechte ogen had ik toch niet? Toen realiseerde ik me dat het tranen waren. Ik veegde ze snel weg, hopelijk had hij het niet gezien. Pff... hij mocht me niet, ik wist het. Ik keek snel naar de grond, ik hoopte dat ik mijn tranen kon verbergen. Ik haatte deze school nu al, waarschijnlijk zou ik voor altijd eeuwig op mijn kamer zitten. Ik zou zakdoek na zakdoek volsnotteren en oud en alleen sterven, ja... dat zal er wel met me gebeuren. Ik kijk naar mijn ring, ik had hem van mijn moeder gekregen toen ik vijf jaar was. Hij was zeer vrouwelijk maar dat kon me niks schelen. Ik had hem van mijn moeder gekregen en dat was alles wat er toe deed, het was alles wat ik van mijn moeder had gekregen. De rest was verloren gegaan in De Brand. Het was alles van juwelen dat ze had gehad, en ik was er blij mee!
-
mijn ring; http://tinypic.com/r/292qqro/6

Ik zucht en kijk even naar Acro. Misschien was ik iets te bot, maar ik meende het. 'Homo.' mompel ik en loop dan weg. Ik plof ergens achterin het lokaal aan een tafel en staar voor me uit. Ik kijk de klas even rond. Geen bekenden. Ergens ook wel fijn, maar zo kom je er dus niet bij. Nog niet, want het gaat nog wel goed komen. Ik blijf naar Acro kijken, op een of andere manier. Ik weet niet waarom, maar ik vind hem leuk. Ik ben niet verliefd ofzo, maar ik vind hem gewoon leuk. Als vriend, leuk. Misschien wordt hij wel mijn kamergenoot. Ook wel eng, want straks vind hij mij nog leuk. En dat wil ik dus echt niet. Maar áls het zo zal zijn, moet ik me er misschien niks van aan trekken, ook al háát ik homo's normaal. Er rolt opnieuw een zucht over mijn lippen.

Ik was echt gekwetst toen hij 'homo' mompelde maar ik ging gewoon achter hem de klas binnen. Ik keek de heletijd naar de grond, ik probeerde m'n gevoelens te verbergen. San zou zoiets nooit doen, hij zou me niet gekwetst hebben. Hij zou me hebben gezegd dat hij er niks tegen had, maar dat hij het zelf niet was. Ja... dat zou minder hard zijn geweest. Pff... fml.

Ik blijf maar naar Acro kijken. Alleen maar. Alsof er niemand anders is. Ik ben wel benieuwd naar de kamerindeling. Maar niet zo benieuwd als naar mijn eigen gedachten. Iets klopt er niet, want normaal ben ik nooit zo. Normaal heb ik nooit zulke gevoelens. Normaal ben ik normaal. Ik zucht en leg mijn kin op mijn hand. Ik pak het blaadje met het rooster en lees het globaal door. Voor de zoveelste keer zucht ik.

Ik wist niet wat ik moest doen, moest ik gaan zitten of blijven rechtstaan? Ik bleef maar rechtstaan.