Het bos

Lachend en zelfs een tikje bezorgd rende ik op hem af. Wankelend stond hij op en ik stak mijn hand uit om hem overeind te helpen. Ik grinnikte. 'Gaat het een beetje? Heb je die boom niet al te veel pijn gedaan?' Ik bekeek zijn voorhoofd, maar er was niks te zien. 'Volgens mij valt het wel mee.' Zei ik, de rest van zijn gezicht afspeurend.

Ik pakte haar hand aan en trok mezelf verder omhoog, waarna ik even stilstond om mijn evenwicht te hervinden. 'Ik ben oke, en ik denk die boom ook wel.' zei ik lachend. Ik bleef geduldig stilstaan terwijl ze mijn gezicht afspeurde. 'Heus, pas als ik op de grond lig en niet meer op kan staan moet je je zorgen om mij maken, en dan liever nog steeds niet. We zijn jong, veel te jong om ons ergens zorgen over te maken.' Zelfs terwijl die woorden serieus moesten klinken, kwamen ze uit mijn mond als een soort van grap.

Ik lachte, maar half. Hoewel de woorden in combinatie met een lach uit zijn mond gekomen waren klonken ze helemaal niet zo onschuldig als ze waren. Ik richtte mijn blik kort op de grond. Er was iets met deze jongen dat hij niet vertelde. Ik herkende een beschadigde ziel wanneer ik er een zag. Maar dat was één, er achter komen waarom die ziel beschadigd was, dat is was veel moeilijker.

Even rekte ik me uit. 'Zeg, we zouden toch gaan wandelen? Waarom staan we dan stil?' vroeg ik aan Airen. In de verte waren de geluiden van de stoeiende katten nog te horen, maar verder was het stil. Met mijn vingers tikte ik een beetje op mijn staf.

Ik lachte en begon weer te lopen, langzaam dit keer. Ik sloot kort mijn ogen en ademde de frisse geur van het bos in. 'Kom je hier vaker?' Ik keek keek opzij. Ik wist niet helemaal wat ik van deze jongen moest verwachten. Hij kon net zo goed een gezellige, sociale jongen zijn of juist meer zoals ik, op zichzelf. Ik keek in de blauwe ogen, in een poging om antwoorden te vinden.

Glimlachend begon ik ook te lopen. Ik keek om me heen, genietend van alle bomen, struiken en bloemen die ik zag. 'Hoe bedoel je "hier"? Bedoel je dit regime, deze planeet, dit bos, of dit deel van het bos? Veel te veel variabelen, Airen, zo noemde je dat toch?' antwoordde ik lachend. Met een oog keek ik in haar richting, met het andere keek ik voor me, om eventuele andere bomen in mijn weg op tijd te zien. Haar gele ogen waren ook op mij gericht, al had ik liever gehad dat dat niet zo was. Ze... Zorgenden ervoor dat ik me ongemakkelijk voelde, het leek wel alsof ze dwars door mijn façade heen keek.

Ik lachte en keek weer voor me uit, net op tijd om over een uitstekende boomwortel heen te stappen. 'Dit bos bedoel ik.' Ik schrok zelfs een beetje toen ik besefte dat ik al heel lang niemand tegen was gekomen die me met een grapje kon laten lachen. Meestal vond ik ze kinderachtig of gewoon achterlijk. Fai deed het goed.

'Ah, zo,' zei ik, alsof ik nu pas begreep waar ze het over had. 'Nou, voordat ik naar het college kwam nooit, maar nu elke dag, om Yuki op te zoeken. Ik mag haar van de leraren niet in school houden, ik heb geen idee waarom. En jij? Kom jij hier vaker?' Ik zag heel even een blik van schrik door haar ogen schieten, maar die was eigenlijk meteen weer weg. Ik besloot daar maar even niets over te zeggen.

'Het is op school niet bepaal echt rustig.' Ik haalde mijn schouders op. 'Zelfs op het strand is het niet stil genoeg voor mij om te kunnen mediteren. Ik ben nogal geluidsgevoelig als het daar op aankomt.' Ik staarde voor me uit. Ik zou eigenlijk terug moeten gaan en toch een rustige plek op zoeken, gewoon voor de zekerheid. Ik liep liever geen risico's. Maar op een of andere manier was de verleiding om daar te blijven veel te groot.

'Tsja, wat had je anders verwacht van een grote, bekende school? Dat het er doodstil zou zijn?' Ik lachte. 'Maar waarom is dat mediteren zo belangrijk voor je?' Ik begreep niet waarom iemand, buiten monniken, zo veel zou willen mediteren. Mijn hoofd naar de zon draaiend genoot ik van de warmte. Na de ijzige kou op Samui voelde zelfs bergbeekjes nog warm aan.

Ik draaide mijn hoofd zodat hij me niet op mijn lip zag bijten. Dat ik moest mediteren was een teken van zwakte. Dat mijn lichaam niet sterk genoeg was voor de magie die er in huisde.
'Gewoon, wordt ik kalm van. Kan ik mijn gedachten even op een rijtje zetten.' Zei ik zo nonchalant mogelijk. Dit ging ik hem niet aan zijn neus hangen.

Ik herkende onvolledige waarheden als ik ze hoorde. Wat Airen vertelde was geen leugen, maar ook niet de volle waarheid. Er was nog een reden, die gevoeliger lag, maar ik vroeg niet door. Als ze het niet wilde vertellen, hoefde dat voor niet. Vroeger of later zou ik er toch wel achter komen. Ik draaide mijn hoofd weer naar Airen. 'Ah, misschien moet ik dat dan ook maar eens proberen...' zei ik. In werkelijkheid zou ik dat nooit, nooit doen, maar dat hoefde zij niet te weten.

Ik lachte. 'Ach, het is je ding of het is het niet.'
Plots stoof een witte schim rechts aan ons voorbij, achternagezeten door een zwarte. Mijn schaterende lach weerkaatste op de bomen. Meteen klapte ik mijn mond weer dicht. Had ik dat geluid gemaakt? Ik kon me nauwelijks herinneren dat ik zo kon lachen.

Ik haalde mijn schouders op. Ineens klonk het geroffel van poten op de bosgrond, en schoten twee bekende grote katten voorbij. Ik grinnikte, het leek alsof ze elkaar als speelmaatje beschouwden. Naast me klonk het gelach van Airen, dat even snel ophield als het begonnen was. 'Zo te zien zijn die twee nog lang niet uitgestoeid!' riep ik blij. Het was zo fijn om te zien dat Yuki lol had met Misha.

Ik grinnikte. 'Nee, blijkbaar niet.' Ik keek ze na en toen weer opzij naar Fai. Ik voelde een plotselinge drang om alles eruit te gooien maar ik klemde mijn mond stevig dicht. Wat was er mis met me? Dat was zo'n beetje het stomste wat ik kon doen! Ik keek weer voor me uit. Ik hoorde deze jongen niet te vertrouwen. Ik had geleerd dat ik helemaal niemand kon vertrouwen behalve mezelf en Misha. Verder helemaal niemand.

Ik keek naar Airen, en zag dat zij mij ook aankeek. Ik glimlachte naar haar. Misschien zou het ooit echt iets worden tussen ons. Misschien zou ik haar zelfs een paar van mijn geheimen kunnen toevertrouwen. Nee, nee, nee, nee! Ben je gek ofzo, Yuui? Als iemand het weet, is het gedaan met je! Je moet je niet laten afleiden van je doel! weerklonk de stem van Fai in mijn hoofd. Nou ja, niet dat hij dat ooit zo heeft gezegd, maar ik verbeeldde me het zo.

Grappig hoe die o zo kleine verandering in zijn ogen me opviel. Heel even zag ik pijn en verdriet, maar hij hield het zo goed verborgen. Er groeide bewondering voor Fai in mij. Hij was zo goed in het verbergen van emoties, ik zou het niet gezien hebben als ik niet minstens even goed was. Maar ik deed alsof ik niks zag, natuurlijk.
'En wat doe je dan meestal in je vrije tijd, als je niet hier bent met Yuki?'

Dat was een hele goede vraag. Er waren wel dingen die ik in mijn vrije tijd deed, maar de meeste daarvan wilde ik eigenlijk niet toegeven. 'De meeste tijd die ik over heb ben ik hier bij Yuki, maar verder vind ik het leuk om boeken over magie door te lezen, op zoek naar spreuken die handig zijn om te weten. Oh, en kletsen met anderen, dat doe ik ook graag.' zei ik. Boeken over zwarte magie, op zoek naar manieren om doden weer tot leven te brengen. En met anderen kletsen om maar niet aan het verleden te hoeven denken en om jezelf van zelfmoord af te houden. De stem in mijn hoofd klonk cynisch, maar het was wel waar. Ik probeerde het niet eens te negeren. 'En jij? Heb jij hobbies, naast mediteren?'

Ik haalde mijn schouders op. 'Meditatie neemt bij mij een groot deel van mijn tijd in beslag.' Ik wilde altijd zeker zijn. Altijd zeker zijn dat het niet fout zou gaan. Je wit maar nooit wat er zou gebeuren en wanneer je je rust juist nodig zou moeten hebben.
'Maar anders kan je me meestal in de bibliotheek vinden ja.' Ik lachte. 'Wat dat betreft weet ik nooit genoeg naar mijn zin. Er is altijd nog zo veel meer om te weten te komen, zo veel meer om te leren.'

'Ja, dat vind ik ook. Het leven zou saai zijn zonder dingen die je nog niet weet, of niet kan.' antwoordde ik lachend. Misschien kon ik haar nu iets kleins vertellen, iets onschuldigs, maar niettemin een geheim. Gewoon, een van velen. Ook al kende ik Airen nog niet lang, toch vertrouwde ik haar volkomen. Ik deed mijn mond al open om iets te zeggen, maar ik wist niet wat, dus ik sloot hem maar weer.

Ik zag hoe Fai zijn mond opende en weer sloot, als een naar lucht happende vis. Ik grinnikte stilletjes. 'Je kan naar mijn zin maar niet genoeg boeken hebben, of wel soms?' Ik trok mijn gezicht weer glad. 'Een oud boek geeft me echt het gevoel dat ik iets waardevols in mijn handen heb.'

Ik knikte bevestigend. 'Boeken keuren je niet af om wie of wat je bent. Dat kan ik van een hoop wezens niet zeggen. Die willen bijvoorbeeld niet eens met je praten, omdat je van een heel andere soort bent. Of omdat je op het verkeerde moment geboren bent, of om nog nuttelozere redenen.' Na de stille hint die in mijn woorden verborgen lag, voelde ik me iets opgeluchter. Ik had Airen iets verteld, iets persoonlijks, maar tegelijkertijd ook niet. Ik zuchtte even, en ontweek tegelijkertijd een struikje dat voor me stond.

Ik hoorde de kleine nadruk die op het laatste voorbeeld lag. Daarvoor had ik mezelf getraind. Kleine details merken in iemands ogen, lichaamstaal of stem. Vond Fai dat hij op het verkeerde moment geboren was? Waar sloeg dat op? Ik hield mijn gezichtsuitdrukking normaal. 'Lezen is als dromen met je ogen open.' Zei ik met een klein lachje terwijl ik over een omgevallen boom heen stapte.

'Als je het goede boek hebt wel, ja. Anders is het net een nachtmerrie.' ik stapte ook over de boom heen. Had ze het gemerkt? Wist dit meisje, deze zwarte heks, nu iets over hoe ik dacht, over wie ik werkelijk was? Of was het gewoon mijn hoop, mijn stomme, nergens op slaande hoop? Ik keek Airen even lachend, maar meteen ook onderzoekend aan. Ze toonde geen emotie, maar dat hoefde niets te betekenen, dat wist ik zelf maar al te goed.

Ik deed een paar huppelpassen naar voren en stond even stil om naar Fai te glimlachen.
'Kom je nog? Het wordt al wat later en we moeten nog een eind tot we weer bij school zijn.'
Fai glimlachte terug.
Ik zag Erik. Ik zag Eric met zijn even blonde, maar dan kortere haar en grote glimlach. Ik slikte en mijn maag draaide een rondje. De glimlach werd in een haal van mijn gezicht geveegd. De waarheid sloeg me vol in het gezicht. Ik draaide mijn hoofd snel weg, een hand door mijn haar halend. Ik kneep mijn ogen dicht en beet op mijn lip, waarna ik mijn hoofd weer terug draaide en mezelf forceerde te lachen. Het zag er echt uit, dat wist ik. Ik had deze lach al een duizend keer geoefend voor de spiegel.
'Kom op, straks missen we het avondeten.' Ik knipoogde en begon al te lopen, zodat hij mijn gezicht niet langer kon zien.