De tuinen

Op het schoolterrein bevinden zich grote tuinen met alles soorten bloemen en planten. Ze hebben geen tuinman, er zijn namelijk genoeg groene nymfen op school die de planten voor hun plezier verzorgen. Het is groen, fris en rustig met her en der bankjes en soms een fontein. De meeste leerlingen komen er voor hun rust en het is er meestal vrij kalm en vredig.

Spoiler:

Ik liet mezelf neervallen bij de fontein en gleed met mijn hand door het helderblauwe water. Het water voelde verrassend koud aan op mijn bleke huid. Ik glimlachte en keek om me heen. Dit was definitief een van de beste plekken hier op school. Het was hier vrij rustig en er waren verschrikkelijk mooie planten. Ik sloot mijn ogen en genoot van het geluid en de omgeving. Alles was zo levendig hier en vredig. Het voelde, ja, het voelde fijn om hier te zijn. Alsof er een deel van mij hier hoorde. Mijn gedachten gleden af naar Cameron en dat maakte me aan het lachen. Bij onze laatste ontmoeting waren er weer wat dingen gebeurt - zoals altijd - ik grinnikte kort om mijn eigen gedachten en keek om me heen.

Ik zat tegen een boom aan geleund, half verborgen achter een struik met een tekenblok en een 2B potlood in mijn hand. Snel schetste ik de lijnen van de fontein op papier. Nu ik alleen was durfde ik eindelijk te tekenen. Het werd niet vaak beschouwd als iets stoers, cools of wat dan ook. Niet dat ik me schaamde, ik riep het gewoon liever niet over de daken. Ik concentreerde me diep en begon de bomen en de planten erachter te tekenen. Plots liep er iemand door mijn beeld. Ik herkende haar direct, Serena. Ze ging rustig zitten bij de fontein en leek me helemaal niet te zien. Ik dacht even na, pakte toen mijn kneedgum en haalde een stukje van de fontein weg. Langzaam begon ik Serena's lijnen te tekenen en de schaduw die zij op de fontein wierp. Ik tekende het mooie jurkje dat ze vandaag aan had en haar prachtige golvende haar. Zat ik maar dichter bij, dan kon ik haar perfecte gezicht goed tekenen. Ik begon met details, niet alleen van haar, ook van de fontein en de bomen. Ik ging helemaal op in het tekenen, zoals gewoonlijk.

Ik zuchtte zachtjes terwijl ik mijn gedachten liet afdwalen naar mijn ouders. Dat moesten vast en zeker geweldige mensen zijn geweest. "Ik mis jullie" fluisterde ik zachtjes is de hoop dat ze het daarboven konden horen. Ik miste hun ook oprecht, ik had nooit mijn echte ouders goed gekend ook al zou ik dat wel willen. Waarom moesten hun nou perse omkomen? En niet iemand anders? Het was gewoon oneerlijk. Ik was nog zo jong toen het gebeurde, slechts drie jaar oud. Ik snapte toen niet wat ze bedoelden toen ze vertelden dat mijn mammie en pappie er niet meer waren. Ten eerste, hoe moet een drie jaar oud kind dat nou begrijpen. En ten tweede, ze deden alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Kort schudde ik mijn hoofd en richtte ik mijn aandacht weer op het water. Het was echt helderblauw, prachtig. Ik keek naar mijn eigen weerspiegeling in het water en haalde kort een hand door mijn blonde haren heen. Ik was er trots op, op mijn blonde haren.

Ik lachte. 'Zit eens stil.' Gniffelde ik. Maar het maakte niet uit, snel nam ze al haar oude positie in. Weer kraste het potlood over het witte papier. Ik nam het potlood in mijn mond en veegde het grijze streepje zachtjes een beetje uit met mijn vinger om schaduw te vormen. Ik zette een paar laatste streepjes en keek tevreden naar het eindresultaat. Misschien nog wat schaduw hier dan... Ik keek op naar Serena. Ze staarde een beetje verdrietig voor zich uit, ik vroeg me af waarom. Ik klapte mijn kladblok dicht en stond op. Even keek ik onhandig om me heen, me afvragend wat ik ermee moest doen. Uiteindelijk klemde ik het blok onder mijn arm en het potlood achter mijn oor.

Ik ging weer met mijn hand door het koude water en keek af en toe even om me heen. Ik voelde me hier erg rustig. Alsof je even van de wereld verdwenen was. Omringd met bloemen en prachtige dingen. De bloemen hier, geweldig. Paars, rood, roze, geel, oranje, allemaal verschillende kleuren en allemaal even mooi. Dit, dit gaf me een rustgevend gevoel. Ik werd er af en toe ze gek van om telkens aan mijn ouders te denken, telkens weer. Waarom? Soms werd ik er zelfs chagrijnig van, iets wat ik echt bijna nooit was. Ik was iemand die bij andere vaak vrolijk was, maar als ik alleen ben kon ik wel is instorten. Ik zuchtte kort en haalde opnieuw een hand door mijn blonde haren heen.

'Hey.' Ik bleef op een metertje afstand staan. Ze draaide zich om en weer zag ik die verdrietige blik in haar ogen. 'Gaat het wel?' Vroeg ik bezorgd terwijl ik naast haar ging zitten. Ik wilde niet dat ze verdrietig was. Ik wilde maar al te graag weer die prachtige, stralende lach op haar gezicht zien. Ik raakte kort met de achterkant van mijn hand haar wang aan. Licht en vluchtig, als de aanraking van een vlinder. Een vlinder. Serena was een vlinder vond ik. Ze was sierlijk, licht, mooi en ook breekbaar.

Ik keek op toen ik een stem hoorde en schudde de gedachten van me af. "Hee Cam" antwoordde ik terug terwijl ik hem aankeek. "Redelijk, ik dacht even aan mijn ouders" gaf ik toe terwijl ik kort glimlachte. "Wat is dat?" vroeg ik terwijl ik het kladblok onder zijn arm weggriste en er doorheen bladerde. Ik stond versteld van de mooie tekeningen, tekeningen van mij. Ik voelde hoe mijn wangen langzaam rood/roze begonnen te kleuren en met een glimlach draaide ik me om. "Dit is prachtig" zei ik zachtjes terwijl ik weer naast hem ging zitten en hem het kladblok weer gaf. "Echt prachtig"

Plots werd het blok onder mijn arm weggegrist. Voordat ik kon protesteren of ook maar een poging kon doen om het terug te pakken had ze hem al open geslagen en kwam de eerste tekening haar tegemoet. Die ik net had gemaakt, van haar. En de volgende, eveneens van haar gezicht. Deze was minder goed gelukt, ik had het uit mijn geheugen moeten doen. Gelukkig was ik erin getraind, dat gebeurt nou eenmaal als je iemands details automatisch opslaat. Ik zag haar wangen rood worden en ik kon wel door de grond zakken van schaamte. Shit, wat zou ze wel niet van me denken? Dat ik zo'n vreemde stalker ben die de hele dag haar zit te tekenen? Shit, shit, shit! Vloekte ik in mijn hoofd.
'Dit is prachtig.'
Mijn mond viel nog net niet open. Vond ze het niet erg? Vond ze me niet eng? Ze gaf eht blok aan me terug.
'Vind je het niet... Raar?' Vroeg ik onzeker. Ze kon dit toch niet normaal vinden? Ik had zeker wel 7 tekeningen van haar gemaakt, in nog niet eens twee dagen tijd. Van haar gezicht, of van haar leunend op de reling van het terras. Haar in het bos op een steen of in de boom, boven op die tak.

"Ik vind het lief" verbeterde ik hem. Kort haalde ik mijn schouders op en bekeek hem. "Het is werkelijk prachtig gemaakt, echt heel mooi. Natuurlijk vind ik het veel tekeningen maar op de een of andere manier vind ik het echt ontzettend, ja, mooi van je en lief" ging ik verder. Ik pakte het blok nogmaals en bladerde het door, "deze vind ik het mooist" glimlachte ik terwijl ik hem de tekening liet zien van waar ik in het bos stond bovenop de tak. "Het is echt prachtig" ik gaf hem het kladblok terug en beloofde mezelf hem nu niet meer zomaar onder zijn arm vandaan te grissen. "Sorry dat ik het net weg griste" giechelde ik terwijl ik naar zijn verbaasde gezicht keek. Op mijn wangen waren nog steeds de blosjes te zien maar dat maakte niet veel uit. "Je hebt iets Cameron, iets speciaals. Iets wat ik nog nooit bij andere heb gezien.. Iets wat me aantrekt" het laatste stukje fluisterde ik terwijl ik mijn blik afwendde. Oké Serena, je hebt net weer iets ongelooflijk stoms gezegd. Je moet gewoon leren je mond dicht te houden. Ik hield mijn blik gericht op de tegels en zuchtte zachtjes, "sorry, ik kon mijn mond weer niet is houden" zuchtte ik. Ik had er zo'n hekel aan dat ik gewoon dingen niet voor me kon houden, en vooral niet bij hem. Ik haalde kort mijn hand door mijn blonde haren en keek toen naar het water.

'Ik verwijt je niks.' Ik legde het blok naast me neer. 'Eigenlijk ben jij de eerste die van dit af weet. Van dat ik teken.' Ik keek opzij. 'Dus beloof me dat je het niet doorverteld.' Mijn vingers vonden per ongeluk de hare, maar ik was er blij mee.
"Je hebt iets Cameron, iets speciaals. Iets wat ik nog nooit bij andere heb gezien.. Iets wat me aantrekt"
Mijn hart sloeg weer eens een slag over. Ik zou haast gaan denken dat ik een hartkwaal had, zo vaak liet ze dat gebeuren. 'Ik vind jou ook heel bijzonder Serena.' Ik kijk haar aan. 'Je bent heel anders dan de andere meisjes. Ik heb nog nooit iemand ontmoet zoals jij. Je bent zo...' Ik wist niet hoe ik moest uitdrukken hoe zij er in mijn ogen uit zag. 'perfect...' Fluisterde ik. Ja, perfect. Dat was de beste manier op het uit te leggen.

Ik keek opzei toen hij begon te praten en mijn hart klopte als een gek. "Ik beloof je, ik hou dit geheim" fluisterde ik terwijl ik naar zijn kladblok wees. Mijn hart begon alleen maar sneller te kloppen toen hij me vertelde dat hij me bijzonder vond, en perfect. Niemand had ooit zoiets tegen mij gezegd en ik beet zachtjes op mijn lip. "Dat.. dat heeft nog nooit iemand tegen me gezegd" fluisterde ik zachtjes terwijl ik hem aan bleef kijken in die prachtige ogen van hem.

Ik keek haar aan en lachte. 'Toch is het zo.' Ik haalde mijn vingers los van de hare en liet ze door het water van de fontein glijden. Het was koel en voelde heerlijk aan. Ik ging op mijn knieën in de richting van het water zitten en liet mijn beide handen door het water glijden. Ik lachte, viste een hand eruit en liet mijn vingers over Serena's huid lopen om een nat spoortje achter te laten. 'Dat van je ouders, heb je er nog veel last van?' Vroeg ik zachtjes.

Ik volgde mijn blik met alles wat hij deed en rilde toen het koude water over mijn arm liep, "brr koud mompelde ik met een grijns. Ik stopte direct met lachen en wendde mijn blik af en zuchtte. "Ja.. ja best wel" gaf ik toe terwijl ik mijn ogen sloot. Niet aanstellen Serena, niet aanstellen. Ik rolde kort met mijn ogen en haalde vlug een hand door mijn blonde haren heet. Mijn ouders waren nogal een gevoelig onderwerp.

'Ik snap het wel.' Ik doopte mijn vingers opnieuw in het water en liet ze weer lijntjes trekken over haar armen. Ik keek haar aan. 'Wil je me vertellen wat er gebeurt is?' Als ze er mee zat, dan wou ik er maar al te graag met haar over praten. Ik hoopte dat ik haar kon helpen, hoewel ik eigenlijk in een hele andere situatie had gezeten.

Ik keek hem aan en slikte, het was werkelijk een moeilijk onderwerp voor me. Tenslotte knikte ik en begon ik met vertellen. "Zo'n dertien jaar geleden was ik een klein meisje en woonde ik in een klein arm dorpje midden in het bos. Het dorpje heet Seattlefull. Op een dag kwamen er een paar mensen binnen en vertelde me dat mijn ouders omgekomen waren in een vliegongeluk. Zelf durf ik door dat eigenlijk ook niet te vliegen.. Mijn ouders.. Ik.. Ik heb ze nooit echt gekend ook al wil ik dat wel heel graag. Een buurvrouw genaamd Lillian heeft voor me gezorgd en ik ben haar erg dankbaar"

Ik staarde haar aan. Wow. Meer ging er op dat moment niet door mijn hoofd. 'Het spijt me voor je.' Ik pakte haar hand stevig beet. Het was even stil. 'Je hebt er last van dat je ze niet kent?' Gokte ik. Dat leek me nou eenmaal logisch. Je zou toch willen weten of je op ze leek? Of ze aardig waren, hoe ze eruit zagen, wat ze leuk vonden. Kon ik maar met haar ruilen. Dat zij haar ouders gekend had en ik juist niet. Dat had mij ook een boel gescheeld. 'Nou ja, ze wel kennen is ook niet altijd alles.' Mompelde ik, er van uitgaand dat ze het niet gehoord had.

Ik knikte door zijn antwoord en haalde toen mijn schouders op, "hoeft niet. En ja ik heb er inderdaad last van." Ik zuchtte zachtjes en wendde mijn blik af. Toen ik hem iets hoorde mompelen draaide ik me weer om zodat ik hem aan kon kijken. "Wat?" vroeg ik voorzichtig terwijl ik hem aankeek. Ik scheurde mijn blik weer van hem los een staarde naar de grond, ik wou niet zo'n hulpeloos zielig meisje lijken. Daar had ik zo'n verschrikkelijke hekel aan. "Hee, je kan het me vertellen hé?" vroeg ik bezorgd.

Ik schudde mijn hoofd. 'Er is niks.' Ik beet onopvallend op mijn lip. Ze had wel genoeg aan haar hoofd, mijn verhalen had ze niet nodig. Bovendien, ik strooide ze niet graag in het rond. Het was niet bepaal iets waar je trots op kon zijn. Eigenlijk was mijn hele verleden iets wat ik wilde vergeten. Ik hield haar hand stevig beet. 'Als je er met iemand over wilt praten, je kan altijd bij mij terecht.' Ik toverde een flauw lachje op mijn gezicht, maar momenteel kon ik niks beters opbrengen.

Ik keek hem even aan en besefte me dat hij loog. "Niet slim van je om tegen me te liegen" fluisterde ik zachtjes. Ik kon leugens herkennen bij mensen waar ik om gaf, en Cameron, ik gaf heel veel om hem alleen dit raakte me wel een beetje. Ik was teleurgesteld dat hij het niet wou vertellen maar liet het erbij. Zachtjes trok ik mijn hand weg uit die van hem en beet ik op mijn onderlip. "Maar als je het niet wilt vertellen is het goed. En, jij kan ook bij mij terecht." Ik wendde mijn blik af van die van hem een staarde naar de grond. Deze stiltes vond ik niet fijn, deze stilte was, vervelend. Cameron was iemand die zijn verleden volgens mij liever niet deelde. "Je hoeft het ook niet te vertellen, als je er maar niet over liegt dat er niks aan de hand ik" zei ik zachtjes terwijl ik hem kort aankeek. Ik haalde vlug een hand door mijn lange blonde haren en speelde even met mijn haar. Op dit moment wist ik gewoon niet wat ik moest zeggen of doen om het tussen ons weer vrolijker te krijgen. "Sorry.." mompelde ik zachtjes en haast onhoorbaar.

Ik balde gefrustreerd mijn vuist. Shit! Vloekte ik. Verdomme, verdomme, verdomme! Ik besefte dat ik nooit tegen Serena zou kunnen liegen. Niet dat ik dat plande, maar zelfs het kleinste detail, dit leugentje om bestwil had ze door. Dat haatte ik. De wereld was zo veel makkelijker als je iedereen van alles voor kon schotelen, zonder dat ze door hadden dat het klinkklare onzin was. Ik leunde achterover en staarde naar het plafon. Ik zei niks. Helemaal niks. Niks om te bevestigen dat er degelijk wel wat was, niks om het te ontkennen. Waarom zou ik de moeite doen? Ze zou het toch weer door hebben. Deze moest ik dus slim spelen. Lang geleden, heel erg lang geleden had ik dat geoefend. Ik was van plan de bosengel -de grootste groene diamant van het tweede regime- te stelen. Liegen, zonder een leugen te vertellen. Opspoorbaar voor groene nymfen. Maar nu, op dit moment had dat geen zin. Ik schudde ruw mijn hoofd. Zat ik nu al een plan te maken voor als ik Serena in de toekomst iets wijs moest maken? Ik kon mezelf wel slaan. Wat is er mis met jou? Vroeg ik mezelf af. Waarom wilde ik haar überhaupt voorliegen? Waarom zou ik dat ooit willen doen. Een stilte. Wel ongemakkelijk dit keer. Ik beet op mijn lip.
'Sorry.'
Het is niet erg, wilde ik zeggen. Ik slikte de woorden net op tijd in. Dat zou een leugen zijn. Natuurlijk vond ik het erg. Natuurlijk maakte het me uit dat ze van nu af aan altijd de waarheid in mijn ogen kon lezen. Ik beet op mijn lip en maakte de fatale keuze.
'Maak je er maar niet druk over.' Mijn ogen stonden lief, vertrouwelijk. Maar van binnen walgde ik van mezelf. Wat ik net gezegd had, dat was geen leugen. Maar het was ook absoluut geen waarheid. Ik kon hier niet meer zijn. Ik kon niet meer naast haar zitten en doen alsof er niks aan de hand was terwijl ik dat net gedaan had. Ik stond op. Fluisterde kort een afscheid en liep toen het park uit, tekenblok strak onder mijn arm geklemd.

Mijn ogen gleden over zijn lichaam en ik besefte dat ik hem boos had gemaakt, heel boos. Alweer. Ik beet hard op mijn lip om niks te zeggen en schoof naar achteren. Toen hij zo uit zijn ogen keek wist ik werkelijk niks meer uit te brengen. Wat was er met hem? Ik schudde kort mijn hoofd en schrok op toen hij wegliep en een kort antwoord fluisterde. Fijn Serena, fijn. Je hebt het alweer verpest. zei ik zachtjes tegen mezelf. Ik had hem gewoon niet moeten vertellen dat ik zag dat hij loog, stom van mezelf. Hartstikke stom. Ik zuchtte hopeloos en keek hem na, binnen een paar tellen was hij alweer verdwenen en ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht en zuchtte. Nou, dit ging lekker zei ik sarcastisch tegen mezelf. Tot mijn verbazing begon ik zelf ook een beetje pissig te worden maar ik probeerde het gevoel te onderdrukken.

Ik gromde kort en bekeek het College waar ik zonet aangekomen was. Ik had een lange reis gehad speciaal om mijn beste vriend Cameron op te zoeken. Natuurlijk had ik hem weer ergens voor nodig maar dat bewaarde ik wel voor later. Ik stopte mijn handen in mijn zakken en liep rondom de school. Waar moest ik in vredesnaam beginnen om Cam te zoeken. Ik rochel wat speeksel op en spuug het daarna uit ergens voor iemands voeten. "Oeps" grijnsde ik sarcastisch terwijl ik doorliep. Na ongeveer tien minuten lopen kwam ik uit bij een tuin vol met bloemen. "Bah" ik rolde kort met mijn ogen en liep geïrriteerd door. Ik liet vlug een kleine vuurbal uit mijn hand schieten op een van de bloemen en grijnsde toen deze bloem zwart blakerde. Ach, wat kon het mij schelen. Ik keek om me heen en zag ergens bij een fontein een meisje zitten. Ik haalde kort mijn schouders op, niet lelijk. Toen ik beter keek zag ik een bekent figuur weglopen. Dit was precies wat ik nodig had, Cameron. "Cameron. Gozer" schreeuwde ik van een paar meter afstand. Ik zag een paar mensen verschrikt opkijken toen ik begon te schreeuwen maar ik trok me er niks van aan. "Wat nou" snauwde ik terwijl ik doorliep in de richting van Cameron.

Verbaast keek ik op toen de stilte ruw verbroken werd met mijn naam. Een glimlach verscheen op mijn lippen. Ik liep op hem aan en sloeg mijn hand in de zijne. 'Kay, kerel! Waar heb jij rondgehangen!?' Ik sloeg hem vriendschappelijk tegen zijn schouder aan. 'Wat doe jij hier? Ga me niet vertellen dat je hier naar school gaan!' Riep ik ongelovelijk. Kay? Naar het Tenebris College? Dat zag ik van mijn leven niet gebeuren.

Ik grijnsde en begroette hem, "nee man gozer. School is niks voor mij. Dat weet je" grijnsde ik terwijl ik hem een knipoog schonk. Snel veranderde ik mijn blik en keek ik hem serieus aan. "Cam, ik heb je hulp hard nodig. Kijk, door het gokken ben ik in geldnood gekomen en heb ik een hoge schuld bij.. nouja.. Weet je nog die club? Met die groep jongens die iedereen in elkaar slaat. Nouja, daar heb ik dus schuld en als ik over een week nog niet betaal dan ga ik eraan" begon ik. Ik kon maar beter gelijk vertellen waarom ik kwam. "Ik dacht misschien kun jij me helpen?"