Acro en Caine's kamer.

Even verbaasde het me. Maar ik was er al een beetje aan gewend. En het voelde goed. Je moest je gevoel volgen, zeiden ze altijd, en je hart. En dat deed ik nu. Maar heel goed ging het niet. Op het zoenen na. Het zoenen was perfect. Zowel de eerste als de tweede keer. En nu was het vanuit Acro. Was het echt wederzijds? Of was het alleen maar de verwarring? Even wil ik me terugtrekken, alleen maar om antwoord te krijgen op al mijn vragen, maar toch zoen ik door.

Ik legde mijn ene hand op zijn heup en mijn andere in zijn nek. Ik hoopte dat hij niet zou terugtrekken, maar ergens verwachtte ik het wel. Ik liet mijn tong langs mijn lippen en langs de zijne glijden, het voelde fantastisch!
-
maar ik moet weg, doeii ;c x

Heel even zoende ik nog mee, maar toch trok ik me terug. Waar sloeg dit op? Ik wilde het, maar waarom? Ik was geen Homo. Tenminste, dat hoopte ik. De eerste keer was fout, de tweede keer voelde goed, wat ook fout is. Ik wist het niet. Ik schudde voorzichtig mijn hoofd en grijnsde. Grijnsde alsof het niet echt was.

Ik zag hem grijnzen, wat was er grappig? 'Wat is er grappig?' vroeg ik gewoon aan hem.

Ik schudde mijn hoofd opnieuw. 'Grappig? Niks.' mompelde ik. Ik bleef grijnzen. 'Stel je voor, dat dit allemaal echt gebeurt was, wat zou dat vreemd zijn. Ik ben namelijk helemaal geen Homo. Ik ben niet zo iemand als jou.'

'Niet echt gebeurd?' zei ik hardop. Ik sloeg hem in het gezicht, met de volle vuist. Ik zweer dat ik iets hoorde kraken! Ik liep boos de kamer uit en ging in de gang tegen de muur leunen en begon te wenen.

'Nee, het is niet echt. Niets is wat het lijkt!' riep ik hem na. Nee, waarom zou dit echt gebeurt moeten zijn. Hij wilde me toch niet. Ik moest veranderen voor hem. Hij mocht het vergeten. Ik liep naar buiten, naar Acro. 'Wat wil je nou? Mij?' vroeg ik, ik wilde snel klaar zijn. 'Of wil je me helemaal niet?' Ik zuchtte diep.

Ik hoorde zijn zucht, zijn zucht? Ik zou degene moeten zijn die zucht. Ik duw hem, hard, tegen de muur aan. 'Hoe durf je me gewoon te komen vragen of ik je wil?! Daar draait liefde helemaal niet om, weet je waar liefde om draait? Het draait om twee mensen die elkaar graag zien!' snauwde ik. Ik zag een verbaasde blik in zijn ogen, hoe kon hij nu verbaasd zijn? Had hij dat dan nog nooit meegemaakt?

Ik wist niet wat ik moest doen. Boos worden? Boos worden op Acro? Nee, geen goed plan. We hadden al problemen genoeg. 'Ik had het niet mogen vragen, sorry.' mompelde ik en kijk Acro aan. Ik hield mijn handen verslagen omhoog, alsof ik me overgaf. 'Acro, wat wil je hiermee bereiken? Dit werkt zo niet. Zeg maar wat je wilt, vertel wat je dwars zit.' Ik zette een paar stappen naar voren, en ging tegen de muur tegenover onze kamerdeur staan. 'Maar alsjeblieft, doe niet zo, daar kan ik echt niet tegen.'

'Weetje wat me dwarzit?' vroeg ik aan hem, ik keek hem recht in zijn ogen terwijl er een traan over mijn wang rolde. 'Dat als ik je zie ik altijd dit moet doen.' zei ik tegen hem. Ik ging naar hem toe nam zijn hoofd tussen mijn twee handen en drukte mijn lippen tegen de zijne.

Even was ik verbaast, maar ik sloot mijn ogen en zoende met hem mee. Waar was hij eigenlijk mee bezig. Boos worden en zoenen, zou hij dadelijk weer boos worden? Ik dacht het wel, maar misschien besefte hij iets. Dat ik hem niks aan wilde doen, dat ik om hem gaf. Ik zoende mee, maar het liefst zou ik me weer terugtrekken. Hem alles vertellen, hem troosten, hem van alles vragen. Het liefst zou ik hem vast houden, in mijn armen. Niks zeggen, alleen maar zitten. Dicht tegen elkaar, verder niets. Een band opbouwen, zonder er veel voor te hoeven doen. Daar wilde ik voor gaan, maar in mijn eentje lukte dat niet. Ik moest Acro zo ver krijgen.

Ik bleef hem kussen, de tranen bleven maar stromen en al snel waren mijn wangen helemaal nat, ik hield van hem. Dit was anders dan wat ik met San had, ik wist niet wie te kiezen. Ik zou het lot laten beslissen, en nu zei het lot Caine.

Ik hief een hand op, legde hem op Acro's wang, en veegde een paar tranen weg. Ik opende mijn oog even kort, en zag Acro, zo knap en leuk als hij is. Ik glimlachte tegen zijn lippen aan, en kuste door. Ik sloot mijn oog weer en zag niks meer. Even voelde ik niks meer. Ik viel naar achteren, op de grond. Ik keek om me heen, ik zag alleen maar zwart. Ik hoorde wazig een stem, of verschillende stemmen. Ik kon het niet meer onderscheiden. Ik ging liggen, misschien ging het dan wat beter. Maar het had geen effect, ik zag nog steeds zwart, en hoorde nog steeds niet goed.

Het contact werd verbroken. Hij trok zich terug... boem. Ik hoorde iets tegen de grond vallen, best hard volgens mij. Ik deed mijn ogen open en zag Caine op de grond liggen, in een bolletje. Wat was er gebeurd? Wat moest ik doen? 'Caine?! Caine?! gaat het?!' ik deed mijn best om de hysterie in mijn stem niet de overhand te laten nemen, maar toch kon ik het nog hard onderscheiden in de paar woorden die ik tegen hem had gezegd.

Ik keek om me heen. Nog steeds alleen maar zwart. 'Acro.' mompelde ik. Het klonk niet als "Acro", het klonk meer als "Amo." Ik wist niet wat er mis was met me. Wat gebeurde er? Ik probeerde op te staan, maar rechtop zitten lukte al niet. Ik ging weer terug liggen, sloot mijn ogen en negeerde al het gebeuren. Het zal vast wel goed komen, anders was ik allang dood, of blind. En niet alleen nu. Ik beet op mijn lip, maar ik voelde niks. Ik beet harder. Ik proefde bloed, maar het smaakte nergens naar. Mijn lip deed geen pijn, ik voelde mijn tanden niet. Ik liet mijn lip los, en likte het bloed er vanaf.

Ik zag hoe hij zijn lip openbeet. 'Nee, Caine stop dat mag je niet doen!' zei ik tegen hem. Ik ging op de grond zitten, naast Caine, en pakte zijn arm. 'Even proberen op te staan.' moedigde ik hem aan.

Ik luisterde zo goed mogelijk naar Acro, maar ik hoorde het niet. Ik hoorde alleen maar gezoem. Ik opende mijn ogen een laatste keer. Ik zag vaag wat omtrekken, maar niet duidelijk genoeg. Ik keek naar Links. Een muur, en een deur. Ik keek daarna naar rechts. Acro. Ik lag nog steeds op de grond, maar ik kon Acro's omtrek zien. Ik schudde mijn hoofd, om beter te kunnen zien, maar het werkte niet. Ik probeerde rechtop te zitten. Ik steunde licht op Acro's arm. Het lukte deels. Ik zat nog half onderuitgezakt, maar mijn rug was ver boven de grond. Snel sloeg ik een arm om Acro's nek. Ik hield me er stevig aan vast. Hij zou me kunnen houden, ik wist het zeker.

Hij sloeg een arm om mijn nek, zo sterk was ik helemaal niet. 'Reclios Vernando Comlius.' mompelde ik. 'Reclios Vernando Complius. Reclios Vernando Complius.' herhaalde ik. Gele lijnen trokken zichtbaar door mijn armen, benen, buik en nek. Ze werden allemaal versterkt door de Runen. 'Ik heb je Caine.' stelde ik hem gerust. Ik legde mijn armen rond zijn zij en trok hem recht, snel duwde ik hem met zijn rug tegen de muur, en daar hield ik hem tegen. Hij mocht de grond niet meer raken, alleen met zijn voeten.

Ik sloot mijn ogen weer. Het was te verwarrend. Ik hield het niet meer. Ik hield het zo echt niet meer. Ik wilde weg hier. Dit wilde ik niet meer. Waarom ik? Ineens schiet me de songtekst van een liedje binnen. 'How could this happen to me? I've made my mistakes, got nowhere te run, the lights goes off.' zong ik zacht. Ik zakte niet meer in elkaar, ik voelde me wat sterker van binnen. Ik kon weer op mijn benen staan, moeizaam, maar het lukte. Ik hield Acro dicht tegen me aan. Ik hield van hem, heel erg.

Ik voelde dat hij wat meer kracht kreeg, en hij hield me dicht tegen zich aan, wat ik als positief beschouw. Ik gaf hem een kusje op zijn lippen. 'Hoor je me?' vroeg ik. 'Als je me hoort knijp dan in mijn hand.' voegde ik er aan toe, ik pakte zijn hand vast en wachtte op een kneepje.

Ik hoorde hem nog steeds wazig, ik kon de woorden niet onderscheiden. Ik wilde dat ik iets kon doen, het lukte niet. Ik stond daar, Acro dicht tegen me aan, Ik hoorde niks, ik voelde geen pijn, en ik zag niks. Alles was wazig. Ik probeerde Acro's ogen te onderscheiden uit de rest van zijn gezicht, het lukte niet. Ik wilde mijn hand heffen, om door zijn haar te gaan, en te voelen waar ik echt van hield, maar het lukte niet. Ik zou vallen. Ik hield het zo nog maar niet. Het lukte me niet meer. Ik verzwakte opnieuw en zakte in elkaar.

Hij verzwakte en viel op de grond, omfg wat moest ik nu doen? 'Balsemio.' mompelde ik, de Runen van genezing, zou het iets uithalen hier?

Ik bleef tegen de muur aan zitten. Mijn ogen dicht, mijn hoofd naar achteren. Tussen mijn wimpers door zag ik de vage vormen steeds scherper worden. Ik zuchtte voorzichtig. De zucht klonk normaal, niet zoals de rest van mijn geluiden klonken. Zou het eindelijk over zijn? Ik opende mijn ogen nu helemaal. Alles was weer scherp. Scherp genoeg, in ieder geval.

Ik bleef tegen de muur aan zitten. Mijn ogen dicht, mijn hoofd naar achteren. Tussen mijn wimpers door zag ik de vage vormen steeds scherper worden. Ik zuchtte voorzichtig. De zucht klonk normaal, niet zoals de rest van mijn geluiden klonken. Zou het eindelijk over zijn? Ik opende mijn ogen nu helemaal. Alles was weer scherp. Scherp genoeg, in ieder geval.

Ik zag hoe hij zijn ogen weer opende, hij keek normaal. Zijn ogen doolde niet meer rond opzoek naar iets wat hij kon onderscheiden van de rest en hier was ik blij om! Hopelijk hadden de Runen hem niet tijdelijk genezen, maar voor altijd!