De aula

Dit is de centrale plek van de school. Vanuit hier kun je overal heen, de kamers, lokalen, kelders en veel meer. Het is er vaak wat drukker maar het valt meestal nog wel mee. De aula is een gezellige, grote ruimte met veel bankjes, planten en een podium, waar voor speciale gelegenheden stoelen voor worden gezet voor het publiek. Het is er licht, warm en open.

Ik zat op een bankje grijnzend naar de krant te kijken. Op de voorpagina stond met grote letters: Diamantroof van de eeuw. Ik kon niet stoppen met lachen, ondanks dat het mijn schuld was. Maar niemand wist het. Zoals in de krant stond:

Op vrijdagavond is er de grootste diamantroof van deze eeuw gepleegd in het Flamine museum op Ventu. Het hart van de woestijn - met een geschatte waarde van 7 miljoen goudstukken- is gestolen. De dader - vermoedelijk een transformer- is gehuld in de gedaante van een bewaker binnen gekomen en heeft het ultramoderne bewakings-systeem weten te ontwijken. De bewakers ontdekte deze inbreker net te laat, de vogel was al gevlogen. Het is onbekend of deze meesterdief alleen werkt of nog hulp gehad heeft, maar verder sporen ontbreken.


Mijn lach schaterde door de aula en een paar kinderen keken verbaasd op. Een meesterdief! Wat een eretitel! Ik grijnsde mijn tanden bloot. De roof van de eeuw, ik had het geflikt! Het was verschrikkelijk, maar raar genoeg voelde ik trots. Niet een spoortje had ik achter gelaten, niet een! Fluitend klapte ik de krant dicht. Verdere details over de roof hoefde ik niet te lezen, dat was nu eenmaal irrelevant. Ik was er immers zelf bij geweest. Ik grinnikte. Ik wenste het museum veel succes met een nog beter inbraaksysteem ontwerpen. Dat kon nog heel moeilijk worden!

Ik liet me neervallen op een van de bankjes in de aula. Ik voelde me voor het eerst in mijn leven niet vrolijk. Een raar gevoel zat in mijn buik. Ik sloot kort mijn ogen en dacht na. Ik had Cameron al een paar dagen niet meer gesproken en ik voelde me er niet prettig over. We hadden geen leuk afscheid gehad in de bibliotheek en er was iets aan de hand, ik wist het zeker. Maar wat wist ik niet. Ik keek de aula even door en mijn adem stokte in mijn keel toen ik Cameron zag zitten. Iets wat me nog meer door de war bracht. Ik wist niet zeker of ik naar hem toe moest gaan en dat bracht me tot twijfelen. Hij was iets aan het lezen en lachte erom. Ik kon werkelijk niet zien wat het was maar hij moest er trots op zijn. Dat zorgde alleen maar voor nog meer verwarring. Cameron was duidelijk een beetje veranderd maar mijn gevoelens voor hem waren niet veranderd. Nog steeds was ik hevig verliefd op hem en ik kon er niks aan doen. Ik maakte me zorgen om hem. Het voelde gewoon niet goed om hem daar zo te zien. De blik die hij in zijn ogen had maakte me bang, heel bang. Ik schudde de gedachten van me af en richtte mijn blik toen weer op de grond. Serena, sta op en loop naar hem toe. Deze gedachten spookte continu door mijn hoofd heen maar ik wilde niet. Ik wilde gewoon niet.

Ik sloeg de krant dicht en zag Serena zitten aan de andere kant van de aula. Onze blikken kruiste elkaar. Ik lachte. Al dat gedoe was over. Kay was weg, de misdaad was verleden tijd en alles zou op zijn pootjes terecht komen. Niemand zou te weten komen dat ik het had gedaan. Ik stond op en liep in haar richting. Het was al best lang geleden dat we gepraat hadden. De laatste keer was in de Bibliotheek, en ik moest zeggen dat ik toen niet in een opperbest humeur was. Als ze maar weer geen vragen ging stellen over Kay. Ik beet kort op mijn lip. Ik wilde niet tegen haar liegen, maar anders liet ze me geen keus. 'Hey...' Zei ik zachtjes toen ik voor haar stond. Ik keek in haar blauwe ogen en mijn hart ging al weer tekeer. Natuurlijk. Een meesterdief die zijn hartslag wel onder controle heeft tijdens de diamantroof van de eeuw, verliest het helemaal tegenover een meisje. Typisch. Ik keek haar afwachtend aan. Zou ze boos zijn? Gekwetst, verdrietig?

Ik slikte kort toen hij op me afkwam en ik keek hem aan. "Hey" fluisterde ik terwijl ik mijn blik afwendde. Het was niet het moment om vragen te stellen dus ik besloot mijn mond te houden. Ik voelde me voor het eerst ongemakkelijk met zijn bijzijn. Mijn hart ging tekeer toen ik mijn blik weer op hem richtte. Natuurlijk, ik was hartstikke verliefd op hem en ik moest toegeven dat ik hem gemist had. Heel erg zelfs. Maar toch, toch klopte er iets niet en ik kon het niet helemaal thuis brengen. Ik schoof op zodat hij naast me plaats kon nemen en keek hem aan.

Ik ging naast haar zitten en keek haar aan. 'Sorry dat ik laatst zo deed, ik had mijn dagje niet.' Zei ik, haast fluisterend. 'Ik hoop dat je niet boos bent...' Ik merkte dat het ineens anders was en ik slikte. Ik had iets te verbergen voor haar. Het knaagde van binnen aan me en het voelde verschrikkelijk, maar het haar vertellen was geen optie. Ze zou me haten. Serena wil mensen vertrouwen, ze wilt geen criminelen, geen meesterdieven, geen diamantrovers. En daarom, daarom moest ik nu oppassen bij elk woord dat ik zei. Ik kon niet meer gewoon ontspannen naast haar zitten en mijn hart uitstorten, ik moest nu elk woord controleren dat mijn mond uit wou. Was het een leugen, verklapte het iets? Ik zuchtte. Waarom moest Kay toch zo nodig in de schulden komen? Dan had ik niets gestolen en dan zou het nu nog zijn als een paar dagen geleden. Zo heerlijk en relaxt. Nu voelde ik de constante dreiging om betrapt te worden, speciaal omdat zij mijn leugens kom lezen.

Ik keek hem even aan en knikte, "geeft niet" zei ik met een brok ik mijn keel. "Ik.. ik ben niet boos.. Ik ben alleen een beetje gekwetst maar het geeft niet." Iets in zijn blik vertelde me dat ik moest oppassen met alles wat ik zei. Het voelde ongemakkelijk tussen ons. En dan nog te bedenken dat ik dacht dat hij me echt leuk vond. Ik voelde me eigenlijk een beetje verraden tegenover hem. "Je was gewoon erg afwezig en ik voelde me.. afgewezen. Ik heb je gewoon gemist Camm" fluisterde ik terwijl ik mijn blik van die van hem afwendde en naar de grond keek.

Ik lachte lief. 'Me gemist? Serena je zag me elke dag in de klas? Ik ben nauwelijks weg geweest.' Nauwelijks was het sleutelwoord, dat maakte het geen leugen. Ik keek naar de grond en de leugen begon nu al te knagen. 'Het spijt me als ik je gekwetst heb, het was niet mijn bedoeling. Ik heb je nooit pijn willen doen Serena.' Mijn hand vond de hare. 'Ik wilde je niet afwijzen, ik zou dat nooit doen.' Fluisterde ik terwijl ik een stukje naar haar toe school. 'Je bent heel bijzonder voor me Serena, je betekend heel veel.' Ik keek haar met een zachte blik in mijn ogen aan. 'Het spijt me.'

Ik keek hem even aan en sloot kort mijn ogen en zuchtte, "het maakt ook niks uit" fluisterde ik terwijl ik zachtjes in zijn hand kneep en hem aankeek. Ik beet hard op mijn lip om niet te gaan huilen. "Je betekent veel voor me" fluisterde ik zachtjes en haast onhoorbaar. "Geeft niet" fluisterde ik. Ik toverde een kleine glimlach op mijn gezicht en keek hem aan. Ik had dit echt gemist. Hïj en ik samen, praten.

Ik lachte en mijn vingers gleden langs haar gezicht. Kort en vluchtig. Ik lachte en zei niets. Het hoefde niet. Woorden waren weer eens overbodig. Een stilte, net zoals eerst. Niet meer ongemakkelijk, maar juist prettig. Die had ik gemist. Ik toverde een kleine lach op mijn gezicht en plots viel de tijd me al op. Ik ging weer recht zitten. 'Sorry, ik moet gaan. Ik heb over tien minuten afgesproken met Sam op het strand. Ik stond op en tikte kort met een vinger de onderkant van haar kin aan. 'En blijven lachen hé?' Ik gaf haar een knipoog, zwaaide en liep toen de aula uit, krant onder mijn arm.

Ik genoot van zijn kleine aanraking en keek hem aan en knikte. "Dag" fluisterde ik terwijl ik hem nakeek. Ik zucht verliet mijn lippen terwijl ik mijn blik losrukte. Lachen lukte niet. Ik voelde me rot. Heel rot. Hij mocht dan wel al die dingen gezegd hebben, maar ik voelde me er niet goed door. Een gevoel gleed door mijn lichaam heen die echt heel naar was. Ik had het gevoel alsof alles wat hij zei gelogen was ook al kon ik dat niet aflezen van zijn gezicht. Ik had zo'n gevoel en het was niet weg te krijgen. Ik zuchtte zachtjes. Ik hield wel degelijk van hem, heel veel zelfs.

Ik liep de aula uit en de zon kwam me stralend tegemoet. Ik lachte. Het was fijn om weer eens met Serena te praten. Dat warme, fijne gevoel dat door mijn lichaam vloeide was uniek en ik kreeg het elke keer als ik haar zag. Het was zo gek soms. Liefde had ik niet gekend, niet in mijn vroegere leven. Er waren meisjes, die waren er zeker, maar nog nooit was ik echt verliefd geweest. Zelfs niet op Kate, de dochter van de baas van de club. Ze was leuk, en een van de knapste meisjes die ik ooit gezien had, maar nog nooit had iemand me zo laten voelen als Serena deed. Magisch bijna.

Ik zat in een van de hoeken van de ruimte. Niemand stoorde me, en daar was ik blij om. Terwijl ik de wezens om me heen in de gaten hield bespeelde ik mijn fluit, een zacht deuntje met het geluid van kabbelende golven. Onder water zou het beter klinken, meer als normale muziek, maar zo was het ook goed. Het geluid van de zee vond ik een van de mooiste geluiden die er waren. Langzaam liet ik het rustige deuntje overgaan in een sneller, sterker stuk, alsof je opeens in een stroomversnelling terecht kwam. Mijn vingers bewogen snel, sneller, nog sneller, net zo lang tot ik buiten adem was.

Toen ik de Aula binnenliep, hoorde ik iemand fluiten. Of tenminste, een fluit bespeelt. Het klonk als de zee, een mooi geluid. Ik loop naar het meisje toe. 'Hey.' zeg ik glimlachend. 'Klinkt leuk.' Ik bijt op mijn lip en ga op een stoel naast haar zitten, zonder ook maar iets van haar te horen, of af te wachten. Ik kijk haar aan. Ze ziet er leuk uit, maar Acro is leuker. Zal ik haar vertellen dat ik Homo ben, of niks doen? Misschien kan ze me helpen, maar ik moet haar eerst kunnen vertrouwen, anders gaat het niet goed. Ik zucht onhoorbaar, om mijn eigen gedachten, en glimlach opnieuw.

Ik hapte naar adem, en merkte de jongen op die naast me was komen zitten. 'Ook hallo, en dank je voor het compliment.' zei ik twijfelend. Wie was dit? Vanuit mijn ooghoek keek ik hem even aan terwijl ik mijn flut weer wegstopte. Zwart haar, lichte trekken van een elf. Ik dacht hem eerder gezien gehad te hebben, in mijn mentorklas. Snel voel ik even naar de verf om mijn ogen, ik wilde niet dat hij achter mijn ras kwam. Als iedereen denk dat je een mens bent, kan je anderen makkelijk verrassen met een aanval of beweging die ze niet verwachtten. Gelukkig is de verf droog, maar niet gebarsten. 'Ik ben Angelina, maar je mag me Angie noemen. En jij bent...?' vroeg ik.

Ik glimlach, hopend dat ze zich ook wat meer op haar gemak voelt. 'Caine. Caine Soren.' zeg ik en kijk even vlug om me heen. 'Jij zit toch ook in mijn klas?' Ik hoop het, maar ik weet het niet zeker. Ik vroeg me ook af welk wezen ze was. Een mens? Maar vanwaar die verf? Ik ademde even diep in en zuchtte. Ik keek een beetje ongemakkelijk om me heen, af en toe naar Angelina. Op die momenten glimlachte ik. Maar verder keek ik neutraal. Ik weet niet wie of wat ik wilde zien, maar ik wilde wel iets. Iemand. Aandacht. Ik wilde Acro, ik hoopte dat hij hier was. Maar dat was hij niet. Wat moet hij hier, in de aula. Wat moet ik hier eigenlijk?

'Volgens mij wel ja.' zei ik. Ik keek zijn richting in, probeerde in te schatten wat voor persoon hij was. Ik streek een lok haar achter mijn oor en trommelde een paar keer met mijn vingers op mijn been. Hij leek vrolijk, maar er waren ook momenten waarin hij door de aula heen zocht, alsof hij wanhopig naar iemand op zoek was. 'Wat is er? Ben je iemand kwijt?' vroeg ik tenslotte maar.

Ik keek op, toen ze iets vroeg, en glimlachte weer vriendelijk. 'Nee, ik had verwacht dat hier iemand zou zijn, maar hij is er niet.' zei ik. Ze hoefde niet te weten wat er precies was. Nog niet. Ik hoopte eigenlijk dat Acro hier níet kwam. Ik hoopte dat hij wegbleef. Dat als ik terug in de kamer kwam, dat hij me daar opwachtte. Me zoende en zei dat hij me gemist had. Dat hoopte ik. En dus niet dat hij hier was. Kort schudde ik mijn hoofd, om de gedachten weg te laten gaan. Daarna keek ik Angelina aan.

Ik bleef een tijdje stil. Er was meer aan de hand, dat wist ik zeker, maar ik wist net zo zeker dat ik daar niets mee te maken had. Iedereen mag geheimen hebben. Even keek ik recht naar voren, toen weer opzij, recht in Caines ogen. Er sprak zelfvertrouwen uit, maar op hetzelfde moment ook juist niet. Hoe zou dat komen? 'Dus... Heb je een leuke kamergenoot?' vroeg ik dan maar.

Ik keek op, glimlachend naar Angelina. 'Mja, beetje.' mompel ik. 'Jij?' Ik moet aardiger zijn, bedacht ik me, want anders dan blijft het zo'n vaag, best wel freaky, gesprek. Ik bleef haar maar aankijken, en probeerde niet aan Acro te denken. Het lukte niet. Toen ik dacht aan de zoen, schoten er bijna onmiddellijk tranen in mijn ogen. Ik moest mijn best doen om ze in te houden. Ik beet op mijn lip, maar iets te hard. Ik proefde bloed, dammit.

'Ook wel.' zei ik. De vraag naar zijn kamergenoot was misschien niet zo'n goede keus geweest: ik zag dat hij moeite deed om zijn emoties onder controle te houden. Volgende keer toch maar iets anders vragen dan. Na hem een tijdje aangekeken te hebben sloeg ik mijn ogen neer. Het voelde niet prettig om mensen lang aan te kijken. Met mijn vinger volgde ik een van de patronen op mijn arm; vandaag waren ze donkerder dan anders, met vooral bruin- zwart- en grijstinten. Dat viel veel minder op. Eigenlijk was ik er wel op uitgekeken. Mijn volgende ontwerp zou blauw zijn, met hier en daar wit en groen, als de zee op een stormachtige dag. Ik keek weer op. 'Er is iets aan de hand, ik zie het. Wil je erover praten?' vroeg ik hem, nadat ik had gezien dat hij nog steeds een moeilijke uitdrukking op zijn gezicht had.

Ik kijk naar de grond. 'Nee, hoeft niet.' zeg ik zacht. Ik wilde er wel over praten, maar ik kon het niet. Ik kon het niet zonder in huilen uit te barsten, boos te worden en ik paniek te raken. Of zou ik het toch gewoon proberen. Ik keek op en ik zuchtte. Ik schudde mijn hoofd even, en beet op mijn lip. Ik moest het gewoon kwijt. 'Ik ben Homo.' zeg ik zacht, en ontweek haar blik. 'En ik ben verliefd op mijn kamergenoot. Ik heb hem uitgescholden, voor flikker en al die dingen, en we hebben gezoend. Hij is boos op me, dat weet ik zeker.' Ik zuchtte opnieuw.

Ik rolde met mijn ogen. Waarom iemand uitschelden voor wat je zelf ook bent? Logica was duidelijk ver te zoeken hier. Maar ja, ik kon er niet tegen dat hij zo verdrietig was, dus ik moest hem op een of andere manier opvrolijken. 'Is hij ook verliefd op jou? Want dan zal hij niet boos zijn, of in ieder geval niet zo boos dat hij je voor altijd haat. Als je er spijt van hebt, zeg dat dan. Ga niet hier zitten janken, dat lost niets op.' zei ik. Meteen nadat die woorden eruit waren had ik er al spijt van. Lekker tactvol, Angie. Daar maak je vrienden mee. zei ik tegen mezelf. Om mezelf wat af te leiden pakte ik er een potje verf bij. Praten ging zo veel makkelijker als mijn handen iets te doen hadden.

Ik keek weg. Had ze iets tegen homo's, of leek dat maar zo? Ik zuchtte voorzichtig. 'Ik weet het niet.' mompelde ik. 'Hij trok zich de eerste keer terug, maar later zoende hij me. En hij heeft zich dáárna nog opgesloten in de badkamer.' Ik tikte een beetje met mijn voeten op de grond. Ik was nogal gestrest, ik wist niet of ik dit vol kon houden. Ik wilde niet huilen, maar de tranen stonden in mijn ogen. Ik wilde opstaan en weglopen, maar mijn benen werkte niet mee. 'Hij haat me wel.' mompelde ik uit het niets.

Terwijl mijn vingers automatisch patronen maakten op mijn arm probeerde ik een antwoord te verzinnen. 'En dat weet je zeker omdat...?' vroeg ik hem. Ik kon niet geloven dat hij zo zeker wist dat iemand hem haatte. Ik had wel een soort van medelijden met hem. Nog maar net op school, en nu al problemen met zijn kamergenoot. Ik legde onhandig mijn nog onbeschilderde arm om zijn schouder heen. Dat zorgde voor een paar kleine bruine schilfers op de kraag van zijn shirt, maar ja, dat zou hij niet zien. Ik zag dat zijn ogen vochtig waren. 'Laat je tranen maar stromen. Je hoeft je niet sterk te houden voor mij.'