Het strand

Toen hij zei dat ik schattig was als ik bloosde werden mijn ogen groot en begon ik nog veel erger te blozen. Oh god, waarom gebeurde mij dit toch weer? Aan de blik op zijn gezicht zag ik dat hij op dezelfde manier naar mij keek als ik naar hem en dat maakte me bang. Zo mocht ik niet naar iemand kijken. Dat mocht gewoon niet. Toen hij zei dat ik mooie ogen had slikte ik en beet ik op mijn lip. Het kostte me moeite mijn blik af te wenden, maar ik deed het toch. Mijn ogen schoten omlaag, naar mijn voeten.

Ik zag hoe zijn ogen groot werden, had ik iets verkeerd gezegd? Waarschijnlijk vond hij me een vuile homo en wou hij niks meer met me te maken hebben... pff. Ik liet zijn handen los, ook al wou ik dat onze handen voor altijd verstrengeld bleven, ik deed het toch. Ik zag iets in zijn ogen, iets wat me bang maakte. Alsof hij mij en zichzelf niet kon accepteren, en dat maakte me echt bang, ook al wou ik alles behalve bang van hem zijn. Ik merkte dat mijn ogen ook groot waren geworden en mijn mond open was gevallen snel deed ik mijn mond weer dicht en keek ik, ja weeral, naar mijn voeten.

Airen schreef:

Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, liever niet.' Niet alleen had ik geen bikini bij me, ook was ik geen groot fan van zwemmen. Ik zat liever een beetje rustig niks te doen. Eigenlijk was ik geen groot fan van alle normale, sociale tienerbezigheden. Ik wist het al lang van mezelf, ik was anders. Ik maakte nooit afspraken eigenlijk, ik ging nooit uit. Ik zat meestal gewoon ergens in stilte in een hoekje, te lezen of te mediteren. En niemand leek dat te begrijpen. Ik draaide me om en keek over het strand. In de verte zag ik twee jongens in het water. Toen ik mijn ogen samen kneep en nog iets beter keek herkende ik Sam en Acro. Ik lachte kort. Het is een kleine wereld.

'Dan niet. Als je dat fijn vind laat ik je nu met rust.' zei ik, waarna ik mijn spullen oppakte en ermee in de golven dook. Alles was toch waterafstotend, dus het maakte niet echt uit als iets nat werd. ik zwom een stukje, en zag twee jongens in het water liggen. Nieuwsgierig kwam ik iets dichterbij, maar ik bleef steeds onder water, zodat ze me niet konden zien.

Ik had me niet eens gerealiseerd dat we elkaars handen vast hielden, totdat hij ze losliet. Het had zo natuurlijk gevoeld, alsof het zo hoorde. Het drong nu pas echt tot me door. Ik was verliefd. Ik was verliefd op een jongen, alweer, en dit mocht niet gebeuren. Mijn vader zou me vermoorden als hij wist dat ik gevoelens had voor iemand van mijn eigen geslacht. Toch besloop het gevoel me dat ik dit moment niet zomaar mocht verspillen, al was het maar dit ene moment. Dus keek ik op, tilde zijn kin iets op en kuste hem.

Ik voelde zijn lippen tegen de mijne, iets wat ik helemaal niet van hem had verwacht. Maar ik kuste terug, het voelde heel natuurlijk aan. Ik legde mijn hand om zijn heup en kuste hem met meer passie. Ik hield van hem, anders dan van Caine. Caine was gewoon mysterieuzer, iets wat me wel aantrok. Maar San was gewoon... nou ja San. Hij was mooi en lief en zorgzaam, en hij had iets dat ik niet helemaal kon beschrijven. Iets waarmee hij me helemaal voor zich won.

Even wilde ik me afwenden toen ze kusten, maar dat deed ik toch niet. Ik vond het interessant om te zien. Het gaf me ook inspiratie voor nieuw schilderingen en wat muziek, dus ik liet mezelf naar de bodem zakken en haalde mijn ocarina tevoorschijn. het duurde niet lang voor ik een langzaam, maar vrolijk deuntje zat te fluiten. Onder water klonk het als een soort zacht getingel, en als het al boven water te horen zou zijn, zou het klinken als de verschillende geluiden van de zee: soms zacht gekabbel van golfjes die langzaam op het strand rollen, soms het donderende geraas van brekende golven.

Zodra het er gepassioneerder aan toe ging had ik de neiging me terug te trekken, wat ik uiteindelijk ook deed. Verschillende gedachten schoten door mijn hoofd. Ik had het fijn gevonden, erg fijn zelfs, maar aan de andere kant schreeuwden mijn gedachten me toe dat dit niet mocht, dat het verboden was voor twee mannen om dingen als dit te doen. Ik bracht mijn hand onzeker naar mijn nog warm aanvoelende lippen en keek alle kanten op, behalve naar hem.

Ik zag dat hij mij probeerde te ontwijken, had ik iets verkeerd gedaan. 'Is er iets?' vroeg ik met een glimlach op mijn gezicht, mijn kuiltjes kwamen weer terug. Hij keek niet zo vrolijk, al had ik het nog zo leuk gevonden. Zijn lippen waren zacht en teder geweest, wat ik helemaal fantastisch had gevonden.

De melodie die ik speelde trok allerlei zeewezens aan, zoals altijd eigenlijk. Ze wervelden om me heen in een golf van kleuren en vormen. Zelfs soorten die elkaar normaal gesproken bejaagden zwommen nu zij aan zij in het rond, wat prachtig was om te zien.

Ik keek op. 'Ik...' De kuiltjes die in zijn wangen ontstonden elke keer dat hij lachte leidden me af. 'Het...' Ik haalde zenuwachtig mijn hand door mijn krullende haar heen. 'Het mag gewoon niet,' fluisterde ik. Hoe erg ik er ook van genoten had, het mocht gewoon absoluut niet. Ik kon niet eens meer tellen hoe vaak mijn geloof me al dingen had verboden.

'Hoe... bedoel je?' vroeg ik. Ik nam zijn hand vast. Snel liet ik hem weer los, misschien zou dat alles wel nog erger maken, en dat wou ik helemaal niet. Ik beet op mijn lip en keek weer naar mijn voeten. Kon ik me nu maar weg teleporteren... of gewoon voor even onzichtbaar worden, zodat hij me zo niet zag. Zo onzeker, zo was ik niet. Ik was Acro Belfiado Normix, ik was altijd trots geweest op mezelf, en dat zou ik altijd zijn. Behalve in zo'n situaties... die ik haatte.

Ik greep met mijn hand in mijn haar, terwijl één enkele traan over mijn wang stroomde. 'Mijn geloof verbiedt het,' zei ik zacht. Ik schudde mijn hand niet los, ik kneep juist zacht in de zijne. Zijn onzekere gezicht zorgde ervoor dat ik me nog slechter voelde over wat ik had gezegd, maar het mocht gewoon echt niet.

Ik voelde een kneepje in mijn hand. 'Wel... als ik iets wil zeggen is het dit wel, ik geloof in ons.' zei ik tegen hem, en dat was echt zo. Ik ging op de tippen van mijn tenen staan en gaf een kusje op zijn wang. 'En dat is wat telt, vind ik toch.' voegde ik er snel aan toe. 'Als je zo bent... dan ben je zo. God maakt geen fouten.' zei ik tegen hem, ik meende elk woord.

Ik baalde dat ik niet even met een hand langs de schubben om me heen kon strijken. Immers, je had twee handen nodig bij het bespelen van een ocarina. Eigenlijk zou iemand daar een keer iets op moeten bedenken. Misschien, als ik een tijdje alleen hogere noten speelde, waarbij je eigenlijk maar een hand nodig had, kon het wel... Nou ja, dat moest ik maar een andere keer uitproberen. Ik had echt geen idee hoe lang ik al zo op de bodem zat, maar mijn spieren begonnen aardig te verkrampen. Snel maakte ik een einde aan het lied dat ik aan het spelen was, en zwom ik naar boven. De maan stond al hoog aan de hemel, net zoals vele sterren. Die had ik niet aan zien komen. Met mijn spullen in mijn armen zwom ik naar de kant, waar ik me zo goed mogelijk droog schudde voordat ik mijn kleding aantrok. Die was koel, maar niet vochtig. Ik gespte mijn riem om, gooide mijn tas op mijn rug en rende zo snel ik kon weer naar de school terug. Ik had veel geluk nodig als ik ongezien op mijn kamer aan wilde komen.

Ik keek weer weg, al deed ik niets om hem tegen te houden als hij me kuste of mijn hand vasthield. Dingen als deze waren moeilijk voor me, al kwam het meestal niet eens zo ver als nu. De Koran zei dat iedereen in zijn leven iets moest overwinnen en waarschijnlijk was mijn zogenaamde gevoelens voor mannen hetgeen wat ik moest overwinnen. Dat was er bij mij altijd ingehamerd en het zat gewoon zo en niet anders. 'Ik... Ik wou dat het kon...'

Ik pakte zijn hand vast en nam hem mee naar zijn handdoek. Ik trok hem op de handdoek en ging met mijn hoofd op zijn hart liggen, waardoor onze tenen net bij elkaar waren. 'Ik denk gewoon dat we samen horen.' verdedigde ik ons. Ik gaf hem een kusje op zijn zachte, tedere lippen.

Wat ik ook zei om hem af te weren, Acro deed er helemaal niets van op aan. Hij zette gewoon door. Verwarring heerste volkomen in mijn hoofd. Er bleven verschillende dingen door mijn hoofd schieten. Mijn hart zei me dat ik dit door moest zetten, dat ik iets als dit niet zomaar op kon geven, maar mijn hoofd bleef me tegen spreken. Mijn hoofd bleef zeggen dat ik hier weg moest wezen, dat ik mijn vader en mijn god niet mocht beschamen.

Ik voelde hou gespannen hij was, en dat vond ik niet leuk. 'Moet ik... moet ik weggaan?' vraag ik aarzelend aan hem... als het zou helpen als ik wegging dan zou ik dat doen. Ik wilde dit niet verknallen, dit was belangrijk voor me. Ik keek omhoog, naar zijn gezicht. Wachtend op zijn reactie, terwijl ik zijn gezicht peilde. Zijn gezicht stond strak, zonder enige emotie.

Ik beet weer hard op mijn lip en werd zo mogelijk nog veel gespannener. 'Ja... Nee... Ik weet het niet meer...' Alles dat er gebeurde verwarde me gewoon zo ongelooflijk erg. Als ik afging op wat mijn hoofd me constant bleef vertellen zou ik zeggen dat hij weg moest gaan, maar als ik toch deed wat mijn hart me opdroeg ging ik hiermee door. Maar wat als ik hiermee tegen Allah's bedoelingen inging.

Ja... nee... wat moest ik nu doen? Ik keek verward naar hem. Ik stond op, wat moest ik anders doen. 'Sorry.' zei ik tegen hem. Ik deed mijn shirt weer aan en wandelde terug in de richting van de school. Ik reikte naar mijn ring toen ik me realiseerde dat hij niet meer om mijn vinger zat. Fack. Was hij van mijn vinger geschoven?! Lag hij in het zand of in het water. 'SANBOURNE!' riep ik, ik moest hem terug vinden. Het was alles wat ik nog van mijn moeder had, ik moest hem gewoon terug vinden.

Toen hij op stond staarde ik nog even omhoog, naar de lucht die momenteel net zo blauw was als Acro's ogen waren geweest toen hij me net aan had gekeken. Aan de ene kant was ik opgelucht, alsof ik iets goeds had gedaan in Allah's ogen, maar toch overviel een grootse teleurstelling me. Langzaam stond ik op om vervolgens nog even voor me uit te staren. Ik schrok op toen ik mijn naam opeens weer hoorde.

'Sanbourne!' riep ik nog is. Ik zat op handen en knieën in het zand, opzoek naar mijn ring. Mijn moeders ring nog wel. Ik moest hem gewoon vinden, anders was mijn leven gedaan. 'Help! Alsjeblieft!' riep ik nog, ik moest hem vinden, ik moest hem vinden, ik moest hem vinden!

Ik wist niet precies wat er aan de hand was, maar Acro klonk echt wanhopig, dus ik rende snel naar hem toe. 'Wat moet ik doen?' vroeg ik verschrikt. Acro zat maar als een dolle met zijn handen door de dikke laag zand te scheppen en het leek hem helemaal niets op te leveren. 'Wat zoek je?' vroeg ik zo rustig mogelijk, om hem iets te kalmeren.

Er liepen nu al dikke tranen over mijn wangen. 'Mijn... mijn moeders ring.' zei ik tegen hem. 'Ik moet hem vinden, het is het laatste wat ik van haar over heb.' zei ik wanhopig tegen San. Ik keek naar hem op. 'Alsjeblieft.' zei ik nog en ik ging weer de dikke laag zand onderzoeken, hij moest toch ergens zijn! Kom op God... alsjeblieft!

Toen ik de tranen over zijn wangen zag stromen brak er iets binnenin mij. Ik kon het gewoon niet aanzien. Ik bukte me naar hem en hielp hem overeind. Hij moest weg bij de dikke laag zand. Ik wilde hem er niet onder bedelven. Ik staarde naar het zand en concentreerde me op de luchtstromen eromheen. Ik liet ze er voorzichtig onder glijden en tilde het zand langzaam op.