De biblotheek

Ik las het eerste deel van de serie spreuken nog eens.
Deus mortemque vitae! Audite verbas meas! Ex agris mortis, redone mihi hoc ente!
Met mijn ogen dicht herhaalde ik de woorden een paar keer, steeds in en uit ademend. Toen sloeg ik mijn ogen weer open, en haalde ik een diepe teug adem binnen. Ik wilde beginnen met de eerste zin. Toen, ineens, een klap. Een harde klap, recht tegen mijn gezicht. Heel snel werd alles zwart voor mijn ogen, en kon ik mijn evenwicht niet langer bewaren. Ik voelde nog net hoe het boek uit mijn handen gleed, voor ik met een klap de grond raakte en ik mijn bewustzijn verloor.

~~~
De spreuk is echt Latijn, het betekent:
God van dood en leven! Hoor mijn woorden aan! Uit de velden van de dood, geef mij dit wezen terug!

Zuchtend raapte ik het boek op en stak het tussen mijn riem en mijn t-shirt, mijn trui er vervolgens weer over heen doend. Ik floot op mijn vingers en enkele tellen later voelde ik de warme huid van de zwarte panter tegen mijn been. Ik lachte. 'Misha, zou je zo vriendelijk willen zijn dat hert hier een paar meter vandaan te slepen?' De tijger sprong op het dier en beet zich erin vast. Langzaam verdwenen de twee uit het zicht. Ik bukte naast Yuui en legde hem op zijn rug. Voorzichtig voelde ik aan zijn hoofd. Als ik hem maar niet te hard geslagen had. Een straaltje bloed liep over zijn slaap, maar hij ademde rustig en zijn hartslag was eveneens normaal, dus ik liet me naast hem op de grond zakken. Hij zou me dankbaar zijn geweest als hij wist wat er gebeurd kon zijn. En dat dan nog te verspillen aan zo'n stom dier, was hij helemaal gek geworden? Het begon steeds donkerder te worden en even later kwam Misha weer voorzichtig aanlopen. Ze legde zich naast me op de grond en met een korte spreuk en een knip in mijn vingers maakte ik een klein vuurtje van een stapel dode takken.

Voor mijn ogen speelde zich een krankzinnige droom af. Een mengeling van donkere schaduwen, blinkende ogen, felrode golven bloed, en lachende monden vol vlijmscherpe, glimmende tanden. En Fai's, tientallen, dansende Fai's die om het geheel heen dansten. Het maakte me onrustig, bang zelfs. Mijn ademhaling versnelde. Ik wilde weg, maar aan alle kanten werd ik ingesloten door de monsters, die tot mijn afgrijnzen allemaal stukken mens in hun bekken en klauwen hadden. Ik herkende hier en daar de losse hoofden van klasgenoten die ik pas net kende, maar vooral Airen. Overal waar ik keek was ze. Lachend, haar gele ogen glinsterend. Ik sloeg mijn handen voor mijn ogen, maar het hielp niets. Ik bleef ze zien. Ik begon te hyperventileren. 'Ga weg, ga weg, GA WEG!' schreeuwde ik.
Toen sperde ik mijn ogen wijd open. Boven me zag ik de diepblauwe hemel, omgeven door zwarte silhouetten. Ik keek om me heen, en daar was haar gezicht weer, omgeven door vlammen. Haar ogen lichtten oranje-rood op. Bang krabbelde ik overeind en achteruit, tot ik een harde boomstam tegen mijn rug voelde. Ik greep om me heen, op zoek naar mijn staf, maar die was nergens te vinden. 'Nee...' fluisterde ik zacht. 'Waar is het? Waar is mijn staf?'

Ik hoorde Yuui's ademhaling stijgen. Had ik hem misschien toch iets te hard geslagen? Hij draaide wild een in het rond en mompelde onverstaanbare dingen. Ik staarde in het vuur. Hij had een nachtmerrie, maar ik was bang om hem wakker te maken. Dromen waren rare dingen, en vooral bij tovenaars kon er soms een magisch randje aan hangen. Plot vlogen zijn ogen open. In keek hem aan terwijl hij in paniek naar achter kroop.
'Nee...' fluisterde hij. 'Waar is het? Waar is mijn staf?'
'Die heb ik even veilig opgeborgen.' Zei ik nonchalant terwijl ik weer in het vuur staarde. Het werd doodstil. Hij zou zeker niet blij met me zijn, maar het kon me niet schelen. Ik had zonet misschien wel z'n leven gered.

Ik schrok van haar stem. Die leek vervormd door de vlammen tussen ons in. Maar ik schrok nog meer van haar boodschap. Niemand, maar dan ook echt niemand, mocht mijn staf aanraken. Wankelend stond ik op, en nog voor ik mijn evenwicht had gevonden stormde ik al naar voren, klaar om Airen aan te vallen. Brullend rende ik een beetje slingerend op het vuur af waar ze achter zat.

Zuchtend stond ik op en stapte ik opzij voor de schreeuwende Yuui die voorbij rende. Wankelend en zwak op zijn benen rende hij keihard langs me. 'Yuui, ga zitten.' Zei ik een tikje vermoeid. 'Dit gaat toch niet werken voor jou.'
Ik observeerde hem goed en ging toen weer zitten. 'Ik geef je staf pas weer terug als ik vind dat je er klaar voor bent.'

Met een lange pas sprong ik door het vuur heen. Ik verwachtte Airen omver te lopen, maar er was niets dan lege ruimte waar ze daarnet had gezeten. In een tel stond ik stil en had ik me omgedraaid, terwijl de wereld om me heen leek te draaien. Voor zover ik nog helder na kon denken was het beste wat ik nu kon doen gaan zitten, dus dat deed ik. Mijn hoofd bonkte een beetje op de achtergrond. Even wreef ik met mijn hand langs mijn gezicht. Ik voelde iets plakkerigs bij mijn slaap. Meteen hield ik mijn hand voor me, om bij het licht van het vuur, om te zien wat erop zat.

'Sorry, ik heb je een beetje hard geslagen.' Met een stok porde ik in het vuur. Ik staarde een beetje wazig voor me uit, geen zin om wat dan ook aan hem uit te leggen. Ik keek hem even aan en zag hem een beetje ontgoocheld naar zijn hand staren. Wow, hij was echt een beetje de weg kwijt, dat was duidelijk. Hij was veel minder scherp dan normaal en keek zelfs een beetje verward uit zijn ogen. Tja, dat kan gebeuren als iemand je tegen je hoofd slaat met een stok...

Er zat iets donkers op mijn vingers, maar ik kon niet precies zien wat. Daarom bracht ik mijn hand naar mijn neus, en rook er even aan. De geur die van het spul afkwam was een beetje metalig. Het zei me niet veel, dus likte ik er ook even aan. De smaak kwam me vaag bekend voor. Toen wist ik het. 'Bloed...' fluisterde ik ongelovig. Ik keek op, naar Airen. 'Wat... Wat heb je met me gedaan? Vertel het!' riep ik.

'Jij stond op het punt om Necromatie op een hert uit te oefenen dus ik heb je tegen je hoofd geslagen met een stok.' Zei ik emotie loos. Ik keek op en staarde hem aan. 'Nog sorry daarvan.' Ik staarde weer in het vuur. 'Het hert, je staf en het boek zijn weg en ik ben voorlopig nog niet van plan ze terug te geven, niet totdat je eindelijk bij zinnen bent.' De vlammen danste voor mijn ogen.

Ik kalmeerde enigszins. Er zat logica achter wat Airen had gedaan, en dat was bij mijn daden ver te zoeken. 'Nee, ik moet me verontschuldigen. Ik... Ik wist niet waar ik mee bezig was, het trok me mee. Als jij er niet was geweest... Wie weet wat er dan gebeurd zou kunnen zijn.' zei ik zacht. Ik ging even verzitten en kwam iets dichter bij het vuur. Ook al had ik mijn warme mantel aan, toch liepen rillingen over mijn rug.

'Ik wel..' Zei ik afwezig. Ik was blij dat hij zijn redelijk denken terug gevonden had. Het boek brandde onder mijn trui, maar het was te vroeg om het eruit te halen. Evenals de staf, die enkele meters verder in een holle boom verstopt zat. Ik keek kort over mijn schouder. Ik was moe, de laatste dagen waren zo vermoeiend. Zo vaak moest ik terug denken aan vroeger, iets wat me eigenlijk nooit overkwam. Waarom nu ineens dan wel zo vaak? Wat had deze jongen wat mij elke keer weer terug bracht naar die dagen?

Ik zuchtte even. 'Mag ik mijn staf terug? Hij is erg belangrijk voor me.' vroeg ik aan Airen. Misschien zou ik de ware aard van mijn staf moeten onthullen, maar ik wilde mijn staf echt terug. Dat was het belangrijkste nu. Zonder staf was ik zo goed als weerloos. Ja, ik kan best met mijn blote handen iemand bevechten, maar ik zou een groot risico nemen als ik dat zou doen. Niet dat ik magie zou gebruiken, maar het gaf me moed om dicht bij mijn staf te zijn. Het was een plan b, voor als alles fout zou gaan.

Ik staarde voor me uit. 'Ik moet eerlijk zijn dat ik daar niet zo'n fan van ben.' Ik draaide me om en ging verzitten. 'Yuui, je raakt zelf kwijt in de missie om je broer te redden, dat is niet de bedoeling.' Ik keek hem strak aan. Yuui, je moet naar me luisteren. Dit gaat niet werken. Necromatie is niet de manier om dit aan te pakken, dit kan niet goed gaan! Waarom wil je dat niet begrijpen?'

'Zorg er dan op zijn minst voor dat ik mijn staf kan zien, alsjeblieft! Je hoeft hem niet te geven, maar ik wil weten waar hij is!' zei ik een beetje wanhopig. Ik sloeg een keer met mijn handen op mijn knieën in een poging om mijn hulpeloosheid aan te tonen. Toen haalde ik een paar keer diep adem, en kalmeerde. 'Heb je dan een beter idee om hem weer tot leven te wekken?' vroeg ik cynisch.

Ik gebaarde mijn hand flauwtjes in noordelijke richting. 'Daar ergens ofzo...' Ik zag zijn gezicht vertrekken bij de gedachte dat zelfs ik niet precies wist waar de staf was. Waarom betekende dat ding dan zo veel voor hem? Ik snapte wel dat hij niet graag weerloos was, maar dit was meer, had ik het gevoel. Ik zuchtte. 'Nee, eigenlijk niet moet ik toegeven.' Ik staarde weer voor me uit. 'Maar Yuui, dit is niet een goede keuze. Ik probeer van alles om je het in te laten zien, maar je lijkt wel blind! Het is gevaarlijk...' Fluisterde ik.

Ik vond het niet echt leuk dat ze niet deed wat ik vroeg, maar in plaats van boos te worden en bedreigingen te uiten zocht ik naar logische argumenten. Jammer genoeg waren die er niet echt, als ik mijn geheimen veilig wilde houden. Ik deed mijn mond open om iets te zeggen, maar er kwamen geen woorden. In plaats daarvan speelde ik op haar andere woorden in. 'Airen, stop met proberen me te beschermen. Het heeft geen zin. Ik plande sowieso niet om lang in leven te blijven nadat ik Fai weer terug heb gebracht. Weet je, ik veracht mezelf meer dan alles. Om mijn leugens, om wat ik veroorzaakt heb, om mijn neppe lach.Er zijn zo veel redenen.' zei ik met ingehouden boosheid.

Ik draaide me helemaal om en keek hem aan. 'Fai, je moet over je verliezen heenkomen en doorgaan. Ik weet dat het moeilijk is, dat hoef je me niet te vertellen, maar je moet door. Dit is niet wat Fai gewild had.' Ik keek even naar beneden. 'Het is nooit wat ze willen. Je hebt het hem beloofd, maar als hij zou weten wat het met je kon doen zou hij schreeuwen dat je op moet houden, dat weet ik zeker.' Ik beet op mijn lip. 'Ik ga niet stoppen met je te beschermen Yuui. Ik geef om je en dat zijn geen redenen om jezelf te verachten.' Ik richtte mijn blik op. 'Denk je dat ik niet lieg? Denk je dat ik niks heb veroorzaakt? Geloof jij werkelijk dat elke emotie op mijn gezicht puur en echt is? Nou, word wakker Yuui. Iedereen heeft geheimen, iedereen heeft fouten gemaakt. Het is normaal en geen rede om jezelf te haten.' Ik schoof wat dichterbij en keek hem doordringend aan. 'Je moet sterk zijn en doorgaan, dat is wat Fai gewild had.'

Ik was even stil. Misschien had ze gelijk, maar... Ik was wel de schuld van al het ongeluk dat Fai gekregen had, ook al was ik zijn broer. Ik zuchtte. Voor nu legde ik me erbij neer, maar later, als ik alle spreuken foutloos had, zou ik teruggaan naar Samui, het lichaam van mijn broer opzoeken en Necromantie gebruiken. Daarna... Ik zou wel zien. In Airens woorden was me iets opgevallen. 'Hoe bedoel je, ze?'

Ik slikte weer. Wat was er in hemelsnaam met deze jongen dat ik me elke keer weer versprak. Stomme, kleine fouten die ik nooit maakten en die normaal ook niemand opvielen. Ik beet op mijn lip en draaide me weer terug naar het warme vuur. 'Niks, het was gewoon een manier van spreken.' Loog ik nonchalant. Hij hoefde niks te weten, niemand hoefde ook maar het kleinste deel van mijn verleden te weten. En wat maakte het nog uit? Het verleden lag achter je en achterom kijken was nooit goed.

Het maar half gelovend knikte ik. Er was iets, iets wat ze niet kwijt wilde, maar ik gokte dat mijn verhaal er in de grote lijnen op leek. Ze was iemand verloren, wie of hoe wist ik niet, maar ik wist zeker dat Airen om hem of haar gegeven had. En nu wilde ik de details weten ook. Ik had Airen veel over mijn verleden verteld, veel meer dan ik ooit bij iemand anders had gedaan, maar ik wist nog vrijwel niets over het hare. 'Kan je me gewoon voor een keer de waarheid vertellen? Je schijnt al eens te hebben meegemaakt waar ik nu mee bezig ben, maar je blijft eromheen draaien. Vertel me gewoon wat er is gebeurd.' zei ik kalm.

Ik keek hem strak aan. 'Mijn verleden gaat niemand wat aan.' Sliste ik. Ik richtte mijn blik naar de grond en ademde diep in en uit. Ik deed mijn ogen zachtjes dicht en ik voelde het branden. Het verlangen om me in zijn schoot te werpen en alles te vertellen. Om op zijn schouder te kunnen uithuilen. Nee Airen, je moet sterk zijn. Niemand mag het weten, niemand. Anders is alles van al die jaren verloren en moet je weer overnieuw beginnen. Het was niet makkelijk geweest, en deze keer zou het zeker niet makkelijker zijn.

Een vreemde tinteling ging door mijn lichaam. 'Zijn dat woorden van je verstand of van je gevoel?' vroeg ik na een moment van stilte. Ik stak mijn handen voor me uit, de warme gloed van het vuur in.

Ik fronste. 'Waar heb je het over?' Vroeg ik scherp. Waar doelde deze jongen op? Verstand, gevoel? Het lag achter me en punt uit, dat was het enige wat belangrijk was.

Ik zuchtte. 'Toen je zei dat je verleden niemand aangaat, kwam dat vanuit je hoofd of uit je hart?' vroeg ik. Ik wreef even over mijn nek, om die wat warmer te maken, en hield toen mijn handen weer dicht bij het vuur.