The adventures of Jeff Dunham

Hier ga ik dus af en toe een stukje van mijn verhaal posten, totdat jullie er genoeg van hebben.
Als jullie denken van; 'Dit is pure kak.' dan wil ik dat jullie me dat vertellen en dan delete ik het meteen.
Ik ben nu dus klaar met de beschrijving, die jullie ook al hebben gelezen, en ik ben nu onderweg naar mijn eerste schooldag... 16 januari zal het eerste stukje gepost worden, hope you like it (;

Haha, ik kijk er naar uit

ok ik kan me niet meer houden hier is het eerste stukje;

1.


Ik zwom door het water, vissen zwommen met me mee en fluisterde dingen in m’n oren. Het zonlicht kon de diepte al lang niet meer verlichtten, dus alles wat pikdonker. Tot mijn verwondering kon ik toch nog allemaal schimmen en schaduwen van voorwerpen en dieren onderscheiden. Ik hield halt, voor me doemde een enorme poort op, gemaakt van steen, het was bedekt met groene algen en hier en daar plakte er een zeester tegen aan. Boven op de boog van steen stond iets geschreven “Illisdur”. Wat zou het beteken? De vissen zwommen zonder enige aarzeling door de poort maar even twijfelde ik, ik kende het hier helemaal niet, wie weet wat voor monsters uit de diepte zou ik daar tegen komen? Eén van de visjes van daarnet kwam de poort weer doorgezwommen. ‘Niet aarzelen, gewoon volgen.’ zei het tegen me, het was helemaal niet raar dat hij tegen me praatte… toch? Ik aarzelde nog even maar al snel ging ik de vissen achterna, met de staart die ik een paar uur geleden had ingeruild tegen mijn benen. Het was nog donkerder als eerst, hier en daar zag ik rare huizen van steen, die even groen zagen als de poort. Opeens doemde er een enorme silhouette op uit de duisternis. Was het een standbeeld? Of gewoon een man die nodig op dieet moest? ‘Jij hoort hier helemaal niet te zijn! Jij bent verbannen!’ bulderde hij. Ik was sprakeloos, wat moest ik nu zeggen? Ik voelde een enorm pijnlijke klap tegen mijn hoofd en alles werd zwart.

Ik schoot recht uit mijn bed, ik was helemaal bezweet en het was pikdonker in mijn kamer. Ik had de dekens op de grond gegooid en mijn kussen was ook nergens te bekennen. Ik taste door het duister op zoek naar de lamp die altijd op mijn nachtkastje stond. Klik, en er was licht. Mijn kamer was een puinhoop, eigenlijk had ik hem dit weekend moeten opruimen, maar daar was ik mooi onderuit gekomen toen ik zei dat ik wiskunde huiswerk had. Mijn kussen lag drie meter van mijn bed verwijderd, had ik ermee gegooid of zo? Ik stond op uit mijn bed, ik legde mijn dons er weer zorgvuldig op en raapte mijn kussen op. Het was nat van het zweet, ik had dan ook een enge droom gehad. Ik kon me er spijtig genoeg niet meer zoveel van herinneren, alleen dat er duisternis was en water, er was ook veel water geweest! Ik keek in de spiegel die aan mijn kleerkast plakte, ik zag er moe uit, wallen hingen onder mijn ogen en ik had hier en daar een striem van het slapen die dwars over mijn gezicht liepen. Mijn haar zat in de war en mijn T-shirt en shortje waren verkreukeld, alles bij elkaar een fantastische eerste school dag. Ik deed mijn kleerkast open, wat moest ik nu weer aandoen? Een kwartier later was ik aangekleed, ik had een groene wollen coltrui aan en een blauwe jeansbroek. Daaronder deed ik mijn zwarte leger bottinnen aan, klaar! Ik stormde de trap af, ik wou niet te laat komen voor school en ik had nog maar een kwartier de tijd om te ontbijten. Ik propte haastig twee boterhammen met nutella naar binnen en maakte snel mijn boekentas klaar, ik realiseerde me dat ik helemaal alleen thuis was, aangezien mijn pa al naar zijn werk was vertrokken, hij werd gisteren gebeld omdat er een dringende vergadering was gepland in de ochtend en ze nog waren vergeten hem in te lichten. Hij moest om vijf uur opstaan en was pas om tien uur ’s avond thuis, nou fijn heb ik het huis voor mezelf. Ik maakte haastig mijn boekentas klaar en sprong op mijn fiets. Het was koud weer en de muts en handschoenen die ik thuis was vergeten hadden mijn handen en oren warm moeten houden. Mijn fiets piepte en kraakte de hele weg naar school. Sommige voetgangers staarde me na omdat ik zoveel geluid produceerde op deze rammelbak. Toen ik aankwam op school waren mijn vingers blauw en mijn oren vuurrood, mijn vriendinnen kwamen op me afgelopen en ik mocht de handschoenen van Lily lenen, gelukkig want mijn vingers konden het niet lang meer volhouden.

me gusta! wanneer komt het volgende deel?

dat weet ik nog niet... of tewel morgen, overmorgen of de dag daarna (:
betekend me gusta goed? of slecht? :s

Acro schreef:

dat weet ik nog niet... of tewel morgen, overmorgen of de dag daarna (:
betekend me gusta goed? of slecht? :s

me gusta betekent dat je iets leuk vind

ahaha ok xd

Wauw cool!!!

OMFG, Ik hou van dit verhaal!
Ok, nee, serieus, keigoed (:

Het gevolg, ik hoop dat ik jullie mening weer krijg! sorry voor de late reactie, ik had het druk.
--
Ik zei niet veel, ik wist niet wat te zeggen, iedereen praatte vrolijk over de zomervakantie. Wat had ik gedaan in de zomervakantie… niet veel dus. Ik had vooral geslapen, op de computer gezeten en tv gekeken. Ik was niet zo actief, ik hield niet van warm weer. Mijn huid ging altijd super hard zweten als ik het warm had en dan leek het net alsof ik ging opdrogen. Ik had deze aandoening al vanaf dat ik heel jong was, de dokters wisten niet wat het was, dus bleef ik maar gewoon uit de zon. De bel ging, ik had het eerste uur… euhm… ik pakte mijn lesrooster tevoorschijn en keek erop. Ik had het eerste uur Techniek, fantastisch! Eén van de vele vakken waar ik niks van bakte.
Ik slenterde naar mijn lokaal, de hele speelplaats was al bijna leeggelopen. Als ik het lokaal binnenkom zit iedereen al op zijn plaats, iedereen kijkt me raar aan. Goede start van het jaar, meteen te laat! De leerkracht keek me aan met een blik vol medelijden, alsof dit heel mijn toekomst had verkracht. Ik nam plaats naast een jongen met bruin haar, een paar sproeten en blauwe ogen. Ik zei niks tegen hem, hij zag er niet sociaal, vriendelijk of zelfs knap uit. ‘Hallo, ik ben Ben Evans.’ stelde hij zich voor. ‘Jeff Dunham.’ zei ik en ik gaf hem een hand, zijn hand leek vertrouwd, hij was warm en een beetje klam, maar dat maakte me niet uit. We zaten helemaal achterin en konden gewoon praten zonder dat de leerkracht het door had, hij zat maar uit te leggen waarom het vak techniek zo belangrijk was en waarom je voor dit vak moest slagen. In één woord oninteressant dus.
Toen op het einde van de les de bel ging, had ik niks geleerd, nog stans niet over Techniek. Ik wist alles over Ben Evans. Zijn hobby’s, zijn relatie met zijn ouders en welke films en boeken hij leuk vind. Ben was de grootste babbelkous die ik ooit had gezien, hij bleef maar door ratelen. Wat ik niet erg vond, want zelf was ik heel stil en meestal observeerde ik liever. De les wiskunde vloog voorbij en ik en Ben bleven maar met elkaar praten, net als tijdens de speeltijd en de rest van de dag.
Op de eerste schooldag had ik dus helemaal niks geleerd, behalve Ben. Hij was een vriendelijke jongen, hij was grappig, lief en als je goed naar hem keek zag ik dat hij best knap was! Toen ik thuis aankwam had mijn fiets het nog net niet begeven dankzij het gewicht van mijn boekentas. Mijn moeder stond al ijverig achter het fornuis de soep op te warmen terwijl ik binnenstormde. Ik gooide mijn boekentas op de bank en zette de tv in de woonkamer op.