5e Regime, Ventu, Flamine

Flamine is een van de grootste steden op Ventu. Het is aan alle kanten omringt door woestijn, maar recht door het midden van de stad stroomt een rivier die de grond vruchtbaar maakt. Landbouw is langs de rivier mogelijk, verder niet. In de stad wonen duizenden mensen, erg uitzonderlijk voor deze planeet.

Het was laat in de avond toen ik het College verlaten had. Stiekem was ik langs de bewaking gekropen en door het schild lopen was, vermomd als schoonmaker, een makkie geweest. Ze hadden me gewoon doorgelaten. Hoe ik weer binnen zou komen, dat was een tweede vraag, maar momenteel niet mijn grootse zorgen. Kay roeide een klein bootje stil de rivier af. Het was een maanloze nacht en erg donker, perfect dus. De sterren straalde helder aan de woestijnhemel en ik staarde zenuwachtig naar de plattegrond in mijn handen. Ik had het allemaal geflikt. De plattegrond, de bewaking, de uitrusting, alles wat we nodig hadden. Ik beet op mijn lip en staarde naar de stad die steeds dichter bij kwam. De roof van de eeuw, had ik mezelf beloofd. De roof van de eeuw. Ik slikte. Hoe dichter bij we kwamen hoe zenuwachtiger ik werd. Zou ik nog steeds zo onzichtbaar voorbij kunnen lopen? Zou ik nog steeds de bewakers in de val kunnen lokken, er uitziend als een van hun collega's? Zou ik nog steeds langs het bewakingssysteem kunnen komen en zou ik de kluis kunnen kraken? Ik wist niet hoeveel de technologie op dat gebied vooruit was gegaan in de laatste twee jaar. En niet alleen de zenuwen werden erger, ook het schuldgevoel. Ik probeerde het weg te slikken, maar het bleef koppig steken als een prop in mijn keel. Ik keek Kay aan. 'Je weet wat je moet doen hé?' Fluisterde ik. Mijn stem klonk schrikwekkend hard in de stille nacht.

Ik nam een trek van de sigaret die ik in mijn handen had en blies de rook weer uit. Heerlijk, weer even roken. Ik voelde me weer helemaal mezelf. Ik grijnsde en nam nog een hijs. Ik zuchtte zachtjes en keek om me heen. Rustig tegen een muurtje aan leunend wachtte ik Cameron op. In de verte zag ik hem aankomen lopen en vlug maakte ik het bootje klaar voor vertrek. Vandaag gingen we het doen, vandaag. Eindelijk zou ik van mijn schulden af zijn en dat had ik allemaal te danken aan Cameron. Toen Cameron eenmaal in het bootje zat begon ik te roeien. Ik de verte zag je de stad al opdoemen en ik voelde de adrenaline door mijn lichaam heen suizen. Ik schrok op uit mijn gedachten toen Cameron begon te praten. "Ja ja" antwoordde ik vlug terwijl ik een handgebaar maakte. Ik had altijd a respect gehad voor Cameron. Hij was een ontzettend toffe gozer. Ik rolde kort met mijn ogen en roeide door. Een zucht verliet mijn lippen toen de stad steeds dichterbij kwam.

Ik staarde naar de sigaret tussen zijn lippen. Jeetje dat was lang geleden. Toen ik gestopt was met stelen was het ook meteen met alle drank en sigaretten afgelopen. Ik schudde mijn hoofd. Focus Cam, niet in oude gewoontes terug vallen. Geruisloos meerde we aan. Ik drukte Kay meteen tegen de muur aan en gluurde om het hoekje. Het museum bevond zich 5 straten weg van hier. Eigenlijk wilde ik door helemaal niemand gezien worden. Hoe minder mensen je zien, hoe kleiner de kans dat jij verdacht word. En nu het de laatste keer was wilde ik het al helemaal niet verpesten. Nu stond er echt wat op het spel. De steeg was leeg dus ik schoot geruisloos de geplaveide stenen over. Na twee straten kwamen er een groepje mensen de hoek om. Snel genoeg konden Kay en ik ons in de schaduw verstoppen. Al hadden ze ons gezien, in dit geval had het niks uitmaakt. Niemand geloofd dronken mensen. We snelde geruisloos de laatste straten door en stopte prompt bij een plein. Ik keek door de nacht. Voor zo ver ik kon zien zat er niemand. Geen risico's nemen. Snel transformeerde ik in de bewaker die vandaag ziek bleek te zijn. Daar had ik op gewacht, dus ik pakte mijn kans. Ik draaide me om en het gezicht van de man -blonde korte haren, ongeveer in de 40- keek Kay aan. 'Jij gaat over het dak. Bij de oostvleugel zet ik een raam open en dan kun jij naar binnen.' Kay knikte en ik liep het plein over, richting het museum.

Ik liep geruisloos achter hem aan en gehoorzaamde elk beveel. Behendig hees ik me op een van de daken en begon handig erover heen te rennen. Toen het museum in zicht kwam moest ik van een normaal huis op het dak van het museum springen. Het was een gewaagde sprong. Ik nam een kort aanloopje en belande met beide voeten op het dat van het museum. Cameron had het allemaal precies uitgestippeld en ik wist precies wat ik moest doen. Snel liep ik naar de oostvleugel en ging ik in de schaduw wachten totdat er een raam open gezet werd.

Ik zette de grootste lach op die een gezicht kon verdragen en liep naar de voordeur. Vrolijk tikte ik op het glas. Snel kwam er een andere bewaker naar me toe die verbaast de deur open deed. 'Bert? Jij was toch ziek?'
'Ik ben plots beter geworden en ik dacht, ik laat jullie jongens toch niet in de steek?' Ik zette de domme lach op mijn gezicht die kenmerkend bleek te zijn voor deze Bert. Ik liep het gebouw in. 'Ik doe zoals gewoonlijk wel de oostvleugel.' Ik groette een andere bewaker en liep de trappen op. Ja, ik had zelfs de gewoonlijke routes van iedereen opgezocht. Mazzel dat het Bert was die ineens ziek was, dan hoefde ik niet moeilijk te doen. Ik keek om me heen. Een museum. De laatste keer dat ik hier was kwam ik wat stelen, net als nu eigenlijk.
Ik liep naar de bovenste verdieping, bij de afgesproken plek en gooide het raam open. Ik stak een hand uit en Kay greep hem stevig vast. Enkele seconden later stond hij op de spiegelende museumvloer.

Ik wachtte geduldig af en schrok van een hand die door een raam kwam. Een triomfantelijke grijns kwam terecht op mijn gezicht en ik hees mezelf naar binnen met een beetje hulp van Cameron. "Zo, dat hebben we ook weer geflikt" fluisterde ik terwijl ik hem aankeek. Ik moest toegeven, de zenuwen gierden door mijn lijf heen. Ik keek bewakend om me heen en toen weer naar Cameron. "In welke kamer ligt de diamant?" fluisterde ik zachtjes. Ergens verderop hoorde ik voetstappen steeds dichterbij komen en snel ging ik achter een gewaad van een ridder staan. Net op tijd dus, in de deuropening stond een andere bewaker.
"Hey Bert, ik hoorde dat je er was en ik moest even gedag zeggen" zei ik lage duidelijke mannenstem. Het gewaad waar ik achter stond stonk als de pest en ik moest moeite doen om niet te gaan niezen. Dit mocht gewoon niet verkeerd gaan.

Net toen ik wou zeggen; Het moeilijkste moet nog komen, hoorde ik de voetstappen. Daar kwam de bewaker aan, die luisterde naar de naam York, als levend bewijs. 'York!' Zei ik met dat overtuigende toontje dat ik blij was om hem te zien. 'Het was een wonder van de Heer!' York was christelijk en deze opmerking leek me wel op zijn plek. Vaak was het gokken. Zou een persoon dit wel of niet zeggen? En meestal gokte ik goed.
De andere bewaker lachte breed. 'Ik hoorde dat je 39 graden koorts had!'
Ik lachte mijn tanden bloot. Bedankt, dat wist ik nog niet, dacht ik stilletjes. 'Ik dacht dat mijn dagen geteld waren, zo slecht was ik er aan toe!' Ga weg, ga weg, ga weg!
De man knikte alsof hij mijn gedachten opgevangen had. 'Ik ben blij om te horen dat je er bovenop bent, dus ik ga maar verder met mijn ronde.' Hij tikte zijn petje aan en liep de zaal uit. Opgelucht haalde ik adem en toen Kay tevoorschijn kwam verscheen er zelfs een lach op mijn gezicht. 'Kom maar.' Terwijl ik hem wenkte naar de volgende zaal. 'We zijn niet ver.'

Grijnzend kwam ik achter het gewaad vandaan en kuchte kort. "Gadver, dat stonk" mompelde ik terwijl ik achter Cameron aan liep. Ik bekeek de gangen en grinnikte kort van een schilderij. Cameron had dit helemaal uitgestippeld en wist precies wie welke bewaker was en waar alle kamers waren. Ik volgde hem terwijl ik ook zo ongeveer een beetje op de wacht stond. Blijf erbij Kay, focus. Daar gaat het om. Het gaat je lukken sprak ik mezelf een beetje hoop toe. Ik rolde kort met mijn ogen en probeerde zo zacht mogelijk te lopen.

Al bijna te laat had ik door dat we er waren. In een flits sloeg ik mijn arm opzij en duwde ik Kay voor de zekerheid een stukje naar achter. Hij keek me verbaast aan. Ik zakte op mijn hurken en keek voor me uit. Heel kort zag ik hem, de draad. Het kaarslicht aan de muur was te zwak om die dingen fatsoenlijk te zien. Ik had werkelijk een geweldig doel uitgekozen. Ik keek naar rechts, waar een lang gat over de hele lengte van de kamer zat. De ruimte was redelijk klein en het enige wat erin stond was een glazen vitrine. Het mechanisme van deze beveiliging was niet te geloven. De honderden draden in deze kamer waren vastgemaakt aan de linkermuur en hingen via ringen aan muren en plafons door de hele kamer. Rechts, gingen ze de vloer in, helemaal naar de begane grond, door een schacht. Aan de uiteindes van de draden hingen ijzeren gewichten. De draden waren speciaal geweven zodat ze genoeg kracht konden weerstaan om niet te knappen als je aan beide einden zou trekken. Echter, wanneer je deze strakgespannen draad van de zijkant zou aanraken, dan zou hij knappen. Resultaat: Het ijzeren gewicht valt naar beneden en land hard op een andere metalen plaat die in de hal hangt, rechts naast het hok van bewakers. En geloof me, zo'n gong kunnen ze niet missen, al zouden ze half doof zijn. Ik keek naar het horloge om mijn pols. Nog 5 minuten en ze moesten hier weg zijn, anders konden ze gesnapt worden door de bewaker die net langs was gekomen. Ik gebaarde Kay doodstil mij de grote zwarte zak op zijn rug aan te geven.

Ik had werkelijk geen idee wat hij nou aan het doen was maar na een tijdje begon ik de draden die door de kamer hingen ook door te krijgen. Ik zuchtte zachtjes en gaf hem de zwarte tas aan. Ik zat doodstil gehurkt net zoals Cameron te kijken naar de kamer. Dit was echt een hele goede beveiliging. "Dit is onmogelijk" fluisterde ik naar Cameron. Hoe kwamen we langs die draden zonder dat we geluid maakten of iets kapot gooiden. Ik rolde hoopelos met mijn ogen en keek om me heen of er niemand aankwam. "Kust is veilig"

'Niets is onmogelijk.' Zeg ik terwijl ik de tas aanpak. Ik maak hem open en kniel neer voor de eerste draad. 'Kay, geeft me wat licht.' Fluister ik. Kay buigt naar voren en een vlammetje danst op zijn vingers. Ik buig naar voren, mijn spieren aangespannen, elke beweging onder controle. Langzaam steek ik mijn hand uit, in de richting van de draad. Heel voorzichtig word de ruimte tussen mijn vingers kleiner. Dan raak ik de draad aan. Hij knapt niet. Ik lach opgelucht. Precies zoals ik gedacht had. Als je met twee vingers de draad beet houd, dan word hij niet geduwd, gewoon beetgehouden. Ik klem voorzichtig nog twee vingers om de draad en trek hem dan langzaam naar beneden. Met twee handen oefen ik een druk uit over de lengte van de draad, de manier waarop hij haast onbreekbaar is. Langzaam breng ik hem naar de vloer en gebaar Kay een van de klemmen tegen de grond te plakken. 'Las hem even vast wil je. Zei ik terwijl ik met gemak over de draad heen stapte. Ik bukte weer, en stak een kaars aan. Het vuur brandde redelijk fel en plots waren alle draden in de kamer zichtbaar. Ik kneep mijn ogen samen. Zes waren het er. Zes die ik aan de grond moest pinnen zodat ik bij de vitrine kon. Ik zakte op mijn knieën bij de eerst volgende draad en herhaalde het ritueel dit keer sneller.

Ik volgde alle stappen die hij maakte en knikte. Behendig zorgde ik ervoor dat de draad aan de grond bleef zitten en herhaalde dit. Behendig hielp ik Cameron en ik voelde de adrenaline door mijn lijf gieren. Al de hele avond klopte mijn hard al een gek. Rustig blijven Kay, Cameron fikst dit wel weer sprak ik tegen mezelf. Ik had echt respect voor Cameron dat hij dit op zijn dode gemakkie deed. Vroeger was hij er echt een kei in, hij kon het verschrikkelijk goed. Natuurlijk is hij wel een paar keer gesnapt maar dat was niet zo erg. En ik? Ik vond het geweldig om tekens zijn verhalen aan te horen en te horen wat er allemaal gebeurt was. Geweldig. Daarom was hij denk ik ook mijn beste vriend geworden. Ik kende zijn geheimen en hij die van mij. Behalve dan een geheim. Dat geheim zal ik hem ook nooit van mijn leven vertellen. Het ging over zijn ex Kate. Wat een hot wijf was dat. Ik glimlach bij de gedachten. Op een nacht toen zijn erg dronken was zijn ik en Kate verder gegaan dan alleen zoenen terwijl ze op dat moment het vriendinnetje van Cameron was. Het was een grote vergissing maar ik had er wel van genoten moest ik toegeven. Ik scheurde me los van de gedachten en richtte me weer op Cameron die druk bezig was met de diamant. Ik grijnsde toen ik zag dat het echt prima ging.

Mijn hart ging niet normaal te keer, net als mijn ademhaling. Toch wist ik de laatste draad, perfect vast te maken. Dat was iets wat je moest oefenen. Het was verschrikkelijk moeilijk om met een hartslag van 120 je vingers stil te houden. Eindelijk zat hij vast aan de grond en ik stond op om naar de vitrine toe te lopen. Het ontnam mijn adem. 'Het hart van de woestijn...' Fluisterde ik vol verwondering. Het was nog mooier dan op de tekeningen. Een paar seconden stond ik verbaast de staren, toen haalde ik een scherpe, ijzeren punt uit mijn zak. Scherp genoeg om door glas heen te snijden. Voorzichtig begon ik een gat te kerven in het oppervlak. Ik had deze steen met zorg gekozen. Niet alleen was deze schoonheid 7 miljoen goudstukken waard op de zwarte markt, ook was hij redelijk klein. Veel kleiner dan andere dure diamanten en dus veel makkelijker weg te smokkelen onder het uniform van een simpele bewaker. De grootte zei eigenlijk weinig, het was de grootste in deze kleur. Zachtjes tikte ik tegen het uitgesneden rondje aan en viel het in de vitrine. Ik liet mijn hand door het glas glijden en omklemde de rode diamant in mijn hand. Ik staarde naar de schoonheid van dit voorwerp. Ik had gewoon letterlijk 7 miljoen goudstukken in mijn hand. Ongelofelijk. Een stiekem lachje danste over mijn lippen en ik keek met twinkelende ogen naar Kat. De adrenaline en de overwinningsroes was gigantisch. Ik snapte weer waar ik het voor gedaan had. Niet alleen voor het geld, nee om de kick. Snel kalmeerde ik mezelf weer. We waren er nog niet, we moesten nog steeds ontsnappen.

Beneden klopte er een man op het raam van de grote deuren van het museum. De bewaker deed open. 'Wat moet je?' Vroeg hij nors.
'Ik kom jullie vreselijk nieuw vertellen.' De man haalde zijn hoed van zijn hoofd en drukte het tegen zijn borst. 'Ik ben zeer spijtig om te vertellen dat Bert Hoograad enkele uren overleden is.'
De bewakers staarde de man doodstil aan. 'Dat kan niet...' Stamelde er een. 'We zagen Bert...'
De ogen van de bewaker vlogen open. 'Naar de bovenste verdieping!' Gilde hij.

Ik grijnsde toen hij de diamant vast had en pakte snel onze spullen weer in en sloeg de zak over mijn schouder heen. Een triomfantelijke grijns kwam terecht op mijn gezicht toen ik samen met Cameron de kamer weer uitliep. In de verte hoorde ik voetstappen, veel voetstappen. "Ze hebben ons door" siste ik terwijl ik hem hopeloos aankeek. "Heb je ook een ontsnappingsroute?"

'Shit!' Vloekte ik. Wat was er fout gegaan? Ik had alles perfect uitgestippeld! We rende door het museum, terug naar de oostvleugel. Een heel peloton voetstappen galmde achter ons tegen de muren. 'Dan maar gewoon het dak.' Gromde ik. Met voorkeur was ik gewoon weer door de voordeur gegaan, maar dat was nu dus geen optie meer. Ik jaagde Kay het raam uit en de mannen kwamen de hoek om. Ik lachte, salueerde kort en veranderde toen in een flits in een random elf. Ik greep de dakgoot beet en maakte gebruik van de plotselinge lenigheid om mezelf het dak op te werken. We rende over de dakpannen en enkele seconden later waren we verdwenen in de nacht.

Ik rende vlug door en hielp mezelf behendig het dak op en samen met Cameron renden we de schaduwen van de nacht in. Ik rende door, zo hard als ik kon. In de verte zag ik de boot alweer opdoemen en vlug sprong ik van de daken af naar beneden. "We did it" fluisterde ik terwijl ik de tas in de boot smeet en wachtte op Cameron. Toen hij er eenmaal zin zat begon ik heel hard te varen. Zo snel als ik kon gleden we het water over en ik grijnsde.

Lachend sloeg ik Kay op zijn rug. 'Stomme zak!' Fluisterde ik. 'Ik heb het gewoon gedaan. Ik heb het geflikt!' Ik kon het niet geloven. Lachend liet ik me achterover vallen. Het was geweldig, gaf ik met tegenzin toe. De kick, de adrenaline, het was fantastisch. Ik kon de lach niet van mijn gezicht af krijgen. Ik haalde de diamant tevoorschijn uit mijn zak. 'Kijk eens aan, wat een prachtexemplaar!' Zucht ik. Ik heb mijn belofte waar gemaakt. De roof van de eeuw. Het hart van de woestijn. Ik grijsde. Ik kon het nog, en dat was fijn om te weten. Ik was het niet verloren, ik had het nog in de vingers. Niet dat ik het nogmaals wou gebruiken. Dit was echt de laatste keer geweest. We vaarde over de rivier. Ik ging languit liggen in het bootje en staarde naar de sterrenhemel. Wat ik gedaan had was verschrikkelijk, maar voor nu voelde ik me geweldig.

Spoiler:

Ik grijnsde naar hem. Het was echt geweldig dat hij het zo leuk vond. "Goedzo gozer man!" Na een paar minuten varen kwamen we aan waar we opgestapt waren en ik stapte uit. "Dat was echt geweldig" grijnsde ik terwijl ik hem lachend aan keek. Echt, ik was zo blij dat hij dit gedaan had. Nu kon ik eindelijk mijn schuld afbetalen. "En nu?" vroeg ik terwijl ik hem aankeek. Ik wist eigenlijk niet wat we nu gingen doen, waarschijnlijk ging ik weer terug naar huis.

'Jij neemt de steen mee en verkoopt hem op de markt. Accepteer geen prijs lager dan 7 miljoen goudstukken, begrepen? Je betaald je schulden af en doneert de rest van het geld aan het Flamine museum.' Zei ik prompt. 'Ik ga terug naar school en vergeet wat er allemaal gebeurt is vandaag. Jij komt nooit meer langs voor een gunst en ik vervolg mijn leven weer als non-cimineel. Afgesproken?'
Wat ik niet zag was de zwarte schim, die ons vanaf de kade nastaarde. Zijn gezicht was gesierd met een valse grijns. Andere woorden voor: Dat mocht je willen jongen.

Ik luisterde naar hem en af en toe knikte ik. Ik ging ook precies doen wat hij zei. Behalve dan, dat geld doneren. Ik ging natuurlijk nog wel wat geld voor mezelf houden. En, ik ging natuurlijk ook wat doneren. Dat was dan afgesproken, ik kwam niet meer bij hem langs en hij stopte met stelen. "Goed, bedankt Cameron" mompelde ik terwijl ik hem een klopje op zijn schouder gaf. "Ik ben je erg dankbaar" grijnsde ik terwijl ik in de schaduw van de nacht verdween. "Doei Bro" mompelde ik nog snel voordat ik me omdraaide en wegrende.

Ik draaide me nog een keer rond voordat ik verder begon te lopen. Ik zuchtte. Dan was het eindelijk over. Ik hoefde niet meer te stelen. Plots zag ik iets vaags bewegen in mijn rechterooghoek. Een zwarte schim. In een flits draaide ik mijn hoofd en mijn spieren spande zich aan om me te verdedigen. Ik ontspande en keek verbaast om me heen. Niets. Ik haalde mijn schouders op, het was vast gewoon een schaduw ofzo. Ik begon te lopen richting het College in de verte. Rechts van me stond de schim, relaxt tegen het muurtje. Onzichtbaar in de schaduwen van de nacht. Zijn blik volgde mij naar het College en weer danste er een valse lach over zijn lippen. Toen was hij verdwenen.