Het zwembad

Ik leunde tegen de rand van het zwembad. 'Het leuks? Daar stel je me nog eens een vraag...' Ik staarde peinzend voor me uit. 'Dan moet ik toch twijfelen tussen deze of de elf die je net zag.' Ik schudde mijn hoofd. 'Ik kan eigenlijk niet kiezen.' Zeg ik lachend. Ik keek haar aan. 'En jij, wat ben jij eigenlijk voor een wezen?'

Ik keek Cameron even flauwtjes glimlachend aan na zijn vraag, dook weer onder en zwom naar hem toe. Ik zou hem natuurlijk nooit zo laten schrikken als hij mij, daar was mijn magie veel minder indrukwekkend en speciaal voor, maar ik kon op zijn minst een poging wagen. Ik keek hem even aan, iets meer dan een meter van hem vandaan. Ik hief langzaam mijn arm op uit het water, voor zijn gezicht en knipte met mijn vingers, zodat er een klein maar fel vlammetje oplaaide. 'Duidelijk genoeg?'

Er verscheen een ongecontroleerde lach op mijn gezicht. 'Een vuurspuwer.' Het vuur twinkelde in mijn ogen. 'Cool.' Ik keek haar lachend aan. 'Ben je goed?' Vroeg ik. Vuurspuwers zouden zeker weten mijn favorieten wezens zijn geweest om in te veranderen. Tenminste, als ik ook de magische elementen over kon nemen, niet alleen de fysieke.

Ik sloot mijn vingers tot een vuist en het vuur doofde. Ik glimlachte naar hem, vrolijk dat ik hem toch nog een beetje verrast had. Mijn glimlach vervaagde een beetje na zijn volgende vraag en ik aarzelde kort. 'Het hangt ervan af wat je goed vindt,' antwoordde ik, zijn vraag een beetje ontwijkend, 'maar ik ben wel oké. Ik oefende vroeger heel veel.' Dat was zeker waar, de littekens van de brandwonden die nog op mijn handen en armen stonden waren er het levende bewijs van.

Nu pas vielen ze me op. Ik lachte. Ik had het dus makkelijk kunnen weten. Ik pakte haar arm rustig beet en keek naar de littekens. 'Je heb erg veel geoefend zie ik.' Ik lachte. Brandwonden zeiden niks bij een vuurspuwer. Als je ze had betekende dat niet dat je slecht was, het was juist een goed teken. Iedereen is slecht in het begin en dat is wanneer je deze oploopt. Veel wonden = veel geoefend = goede vuurspuwer. Duidelijk toch? Ik lachte en trok haar zachtjes mee naar het diepe. 'Kom dan.' Wenkte ik haar vrolijk.

Ik reageerde enkel met een glimlach toen hij mijn littekens zag en de conclusie trok. Hij begon me langzaam mee te voeren de andere kant op, naar het diepere deel van het zwembad. Ik liet me een stukje door hem meevoeren, maar zwom toen zelf verder tot op het punt waar we beide niet meer konden staan. Ik zwom redelijk dicht bij de kant, gewoon voor het geval dat. Cameron zwom natuurlijk veel gemakkelijker in zijn zeemeermannen-vorm.

Ik ging onder water en keek om me heen. Als mens was het een wazige massa, nu zag ik alles haarscherp. Ik beloofde mezelf om ook nog een keer in de echte zee te gaan zwemmen. Ik kwam weer omhoog en lachte naar haar. Na een tijdje zwemmen veranderde ik weer in mijn normale zelf en klom ik op de kant.

Ik bekeek Cameron een tijdje van bovenaf, vervaagd en niet in proportie. Ik glimlachte toen hij weer boven kwam en liet mijn rug tegen de kant aanliggen. 'Ik denk dat ik me even ga laten opdrogen. Ik heb stom genoeg geen handdoek meegenomen dus ik zal wel even in de zon moeten zitten om op te warmen en droog te worden.' Ze hees zich op de kant en stond even op de warme stenen. Ik kneep mijn haar uit en streek er een paar keer doorheen om het een beetje minder te laten klitten.

Ik griste mijn handdoek van het muurtje waar ik hem eerst neer had gelegd. 'Bezwaar als ik erbij kom zitten?' Ik gebaarde naar de pilaar waar we eerst ook neer hadden gestreken. Ik gooide mijn handdoek op de grond en gebaarde haar dat ze er plaats op mocht nemen. Ik sloot mijn ogen en genoot van de heerlijke zon. Soms was het leven zo geweldig goed.

'Natuurlijk niet.' antwoordde ik en ik liep glimlachend achter Cameron aan. 'Dankje,' ging ik op zijn aanbod om naast hem te komen zitten in. Ik zette mijn handen achter me op de warme stenen en liet me een beetje naar achteren leunen. De zon brandde op mijn gezicht, maar het was een fijn soort branden. Als ik mijn ogen sloot kon ik de warme kleuren bijna op mijn huid voelen, al was dat natuurlijk niet echt mogelijk. Ik kon het me in ieder geval voorstellen. 'Heerlijk.' mompelde ik gelukzalig.

'En het mooiste is; zo is het hier het hele jaar door.' Ik lachte. Zomer was zonder meer mijn favoriete seizoen. Warmte, licht, strand, zee... Dan die kostbare, zwoele zomeravonden rond een kampvuur... Onvervangbaar. Ik glimlachte. 'Dus Amelia, wat vind jij leuk om te doen?' Ik keek opzij in die vreemde, maar toch mooie grijze ogen. Nog steeds zat dat me op een of andere rare manier dwars. Niet dat het mijn zaken waren, maar toch kon ik maar niet stoppen met denken over die rare grijze ogen.