Zien jullie hier iets in?

Ik had een paar dagen geleden een droom die ik me goed kon herinneren, en daar zat een gave verhaallijn achter. Natuurlijk ben ik meteen aan het schrijven geslagen, en nu heb ik een proloog geschreven. Zouden jullie die willen lezen en zeggen of jullie er iets in zien? Reageer alsjeblieft , misschien post ik later een tweede deel.

~~~

De wereld is gevaarlijk. Er heerst continue strijd tussen de Halfs, een door de wetenschap gecreeërd ras, en de Mensen, nu ver in de minderheid. De Halfs willen wraak, wraak voor wat Mensen hen in een ver verleden hebben aangedaan. Dus nu is het enige wat Mensen kunnen doen groeperen, zich verdedigen tegen de Halfs, en lang genoeg in leven blijven om voort te planten.
Er zijn echter groepen die het daar niet bij laten: Er zijn groepen commando's die als missie hebben om zo veel mogelijk Halfs uit te schakelen. Daar worden ze voor getraind, vanaf het moment dat ze kunnen lopen. Niemand wordt zo'n commando, je bent het vanaf je geboorte of je bent het niet, op een enkele uitzondering na. Ze kunnen vechten met hun hele lichaam, en met elk wapen dat je ze in handen geeft. De Mensen noemen hen de HAC's. Halfs Afslacht Commando's. Dat is wat ze zijn. Dat is wat ze doen. In elke streek zijn er wel een aantal, ze hebben overal opvangcentra opgericht, ze voeren missies uit. Elk HAC-team heeft zijn eigen leiders, maar ze worden door een centrale instantie bestuurd. Soms vormen twee of meer teams een tijdelijk, groot team, maar meestal bestaat een HAC-team uit ongeveer tien vechters, waarvan er minstens één ook veldarts is. Ieder team heeft zijn eigen blazoen, en een eigen schuilplaats. Veel steden en dorpen dragen de naam van het HAC-team dat hen beschermt. Dankzij hen kunnen Mensen in vrede leven, voor zover dat mogelijk is. Dreiging is er altijd, maar je kan door de inzet en offers van de HAC's toch een soort van veilig gevoel krijgen.
In het begin waren de Halfs rustig, vredelievend, en hadden ze kleine gemeenschappen opgezet, ver weg van Mensen. Maar er is iets veranderd. Niet lang geleden begonnen ze groepen te vormen, zich te bewapenen, en vielen ze Mensen aan. Langzaam maar zeker zijn ze opgetrokken, tot diep in de steden, iedereen uitmoordend die ze tegenkwamen. Lichamen van hun slachtoffers zijn nooit gevonden. Wat ermee gebeurd is is niet duidelijk. Misschien hebben de Halfs ze opgegeten, misschien hadden ze nog net genoeg menselijkheid om ze te begraven.
Dit verhaal gaat over een jonge vrouw, de enige in haar soort. Haar vader was een Half, haar moeder een Mens. Haar naam? Solstice. Zij heeft zich aangesloten bij de Mensen, al was ze duidelijk anders. Aangezien ze al voor haar geboorte uitverkoren was om bij de commando's te gaan, konden deze niets meer veranderen toen haar afkomst bekend werd. In plaats daarvan gebruikten ze de mogelijkheden die ze gaf tot het uiterste: Solstice sluit zich tijdelijk aan bij groepen Halfs, om ze van binnenuit aan te vallen. Zie je, ze ziet eruit als een Half. Niet compleet, niet menselijk. Niet zo incompleet als de meeste Halfs, maar nog steeds, incompleet.
Dit is haar verhaal.
Het verhaal van Solstice, de Mix.

Dus... Ik had niets te doen, dus ik heb besloten om regelmatig stukken te posten. Hier is het tweede deel van het verhaal, enjoy !

~~~

EERSTE HOOFDSTUK
De zon hing die dag, 21 juli, hoog boven de stad van de Eclips. Slechts hier en daar liepen Mensen, ook al was het weekend, en was bijna iedereen vrij. Er was gewoon niemand anders. In Eclips woonden op dat moment slechts 76 Mensen, maar in hun wereld was dat veel. Natuurlijk waren er wel plaatsen met meer inwoners, maar meestal leefden er maar dertig tot vijftig Mensen op een plaats, HAC's meegerekend. In de basis in het midden van Eclips lag een vrouw. Haar naam was Kaya. Zij was op dat moment in het bijzijn van het leden van HAC-team Eclips een kind aan het baren. Een kind voorbestemd tot een leven bij de commando's. Kaya liet geen pijn zien tijdens de bevalling. Dat deed ze nooit. Langzaam maar zeker kwam het kind uit haar, waarbij de dienstdoende veldarts, Chrona, heel handig het zicht op de baby blokkeerde. Zij zou de eerste zijn die het kind zag. Plots vertrok haar gezicht. Chrona stak haar handen uit om de baby nog verder uit Kaya te trekken, waarbij ze voorzichtig was om de navelstreng niet te beschadigen. De moeder hief haar hoofd op, met vragende ogen. De bevalling had veel van haar kracht geëist. 'Is het een jongen ... of een meisje?' vroeg ze zacht. Chrona keek haar aan. 'Een meisje, maar... Ik heb slecht nieuws. Ze ... is niet volmaakt.' antwoordde de arts kalm, maar twijfelachtig. Even glimlachte Kaya. 'Een meisje? Dan noem ik haar Solstice.' Ze leek de laatste opmerking van Chrona niet gehoord te hebben, maar de rest van het HAC-team had dat wel. Een van hen stapte naar voren. 'Hoe bedoel je, niet volmaakt? Want dan zitten we met een groot probleem. Zoals jullie allen weten, hebben we al een half jaar geleden besloten dat deze baby een van ons zou worden, en daar kunnen we niet op terugkomen. Zelfs niet als dit kind een Half is.' zei hij. Chroma nam het woord weer. 'Dit meisje, Solstice, heeft een staart, en aan elke hand zitten slechts vier vingers. Tussen haar vingers zitten dunne vliezen, en haar ogen zijn abnormaal rood. Voor de rest is ze normaal.' Een paar van de commando's hapten naar adem, de rest leek op zijn minst geschokt. Iedereen, behalve Kaya en de leider van team Eclips, Jack Skythorn. De moeder was natuurlijk niet geschokt omdat zij wist wie de vader van het kind was. Jack had meteen de voordelen die in het kind scholen bedacht. Hij hief zijn hand, wachtte tot het stil was, en sprak toen. 'Ik zie geen reden waarom we Solstice niet toe kunnen laten tot team Eclips. Als ik eerlijk mag zijn, denk ik zelfs dat we vele voordelen kunnen halen uit dit kind. Immers, ze kan zo infiltreren in een Half-gemeenschap, omdat ze zo veel op hen lijkt. Dat is iets waar we aan moeten denken. Maar laten we stemmen. Iedereen die hier aanwezig is, uitgezonderd de kleine Solstice natuurlijk, mag zijn mening geven. Laten we haar toe, of doden we haar? Rechts voor toelaten, links voor doden.' waren zijn woorden.
Kaya bleef verrassend kalm. Ze had al lang geleden bedacht dat dit zou kunnen gebeuren en was erop voorbereid. Solstice zelf was onschuldig aan het glimlachen, terwijl ze nieuwsgierig alles om zich heen bekeek met haar vreemde, bloedrode ogen. Het meisje leek niet door te hebben hoe belangrijk de beslissing die op dat moment genomen werd voor haar zou zijn. Intussen stemden de HAC's en Kaya op de gebruikelijke manier: ze plaatsten hun handen op hun harten, dachten even na, en staken toen hun linker- of rechterhand op. Het was stil terwijl Jack de handen telde. 'Vijf-vijf, mezelf meegerekend. Chrona, wat stem jij? Je bent de enige die nog geen hand op heeft gestoken.' Het was waar: De veldarts had geen hand opgestoken, omdat ze verbijsterd naar de baby in haar handen staarde. Solstice had haar rechterhand op haar hart liggen, en haar kleine linkerhand hoog in de lucht, alsof ze begreep waar het om ging. Of dat nou het geval was, of gewoon toeval, dat is nooit zeker geworden, maar het brak de spanning in de basis. Iedereen barstte in lachen uit. 'Ik denk dat wel duidelijk is wat ze zelf vindt, en daar sluit ik me bij aan.' zei Chrona terwijl ze met een hand de nageboorte opving. Skythorn klapte in zijn handen. 'Oke, dan is het besloten. Solstice zal behandeld worden als volwaardig teamlid. Kaya mag hier een tijdje blijven om aan te sterken en om voor het kind te zorgen.' De veldarts nam de baby en de moeder even mee naar een andere kamer, om ze allebei in schone kleding te helpen, en kwam vrij snel terug. Vanaf dat moment had de stad van de Eclips 77 inwoners.