De muziekruimte

Dit is de muziekruimte. Hier staan verschillende muziekinstrumenten en je kunt er muziek maken.

Ik beet zachtjes op mijn pen terwijl ik een liedje probeerde te verzinnen. Ik zuchtte zachtjes toen er geen ideeën bij me binnen schoten. "Sometimes you have to fight, sometimes you have to love." Verder kwam ik niet. Mijn gedachten wouden niet meewerken. Ik zuchtte geïrriteerd. Ik haalde kort een hand door mijn haar en luisterde aandachtig naar de muziek die er werd afgespeeld. Het was prachtig. Ik glimlachte even toen ik een bekent liedje hoorde. "I was born to be somebody. I was born to be. This world will belong to me" zing ik zachtjes mee. Ik grinnikte kort en richtte me weer op mijn liedje. Vlug krabbelde ik nog een zinnetje en sloot mijn ogen.

Ik stormde de school binnen en liet een duidelijk spoor van waterdruppels aan. Alsof een mysterieuze crimineel die je chanteert nog niet genoeg was, was het nog net iets harder gaan regenen. Maar ik had geen tijd om iets anders aan te trekken, me te drogen voor een vuur of om me af te drogen. De mysterieuze man had me gezegd dat hij Serena wat aan zou doen, als ik niet deed wat hij van me wilde. Ik stormde de trappen op en gooide haar kamer open. Alleen Angelina. Mijn hart viel stil. 'Waar is Serena?' Stotterde ik terwijl ik probeerde de wanhoop niet in mijn stem te laten doorklinken. Angelina trok haar schouders op en ik stormde de kamer weer uit. Ik liep door de aula, de bieb, de kantine, zelf in de tuin. Overal. Ik stond op het punt om moedeloos ter aarde te storten toen ik haar zag. Met haar ogen gesloten in een vreemde ruimte, met een papier en een pen op de vleugel van de piano. Ik haalde opgelucht adem en liep de zaal in. Er stonden nog meer instrumenten, maar alsof dat mij kon schelen. Ze was in orde en dat was het belangrijkste. Had de man dan toch zitten bluffen? Ik schudde geruisloos mijn hoofd. Nee, Serena was in orde, ten minste; nu nog wel. Hij had gezegd dat hij haar pas iets aan zou doen als ik niet meer zou doen wat hij zei. Het kon nog altijd fout gaan. Ik haalde diep adem. 'Hoi.' Gooide ik eruit.

Ik glimlachte en genoot van de muziek. Ik draaide me om toen ik Cameron's stem hoorde. "Cameron" zei ik vrolijk terwijl ik hem bekeek. "Je bent helemaal doorweekt, wat is er gebeurt?" vroeg ik geschrokken terwijl ik een blik naar buiten wierp. Het regende. "Laat maar" grinnikte ik terwijl ik mijn kladblok dichtsloeg en hem onder mijn arm klemde. "Laten we even gaan zitten." Ik trok hem mee naar een hoekje waar het wat rustiger was. Ik naam plaats op een van de stoelen en keek hem aan. Hij zag er opgelucht uit. Waarom zou hij opgelucht zijn? Ik zuchtte zachtjes. Serena, niet weer mompelde ik geïrriteerd tegen mezelf. Ik werd er echt gek van dat ik me zorgen om hem maakte.

'Wat is er gebeurt? De regen, die is gebeurt.' Ik toverde een lach op mijn gezicht en hoopte dat hij er geloofwaardig uit zou zien. Ik ging zitten en dit keer was het mijn beurt om het kladblok onder haar arm vandaan te grissen. Ik klapte het open en lachte, nog voordat ze iets kon zeggen of doen. Mijn ogen vlogen over de regels. 'Je schijft een lied? Klinkt goed!' Zei ik grijnzend. Ik stopte de gebeurtenissen van slechts een half uur geleden weg in het diepste hoekje van mijn geheugen. Nu even niet.

Ik schoot naar voren om het kladblok te pakken van hem, te laat. Ik grinnikte en keek hem aan. "Dankje, ik probeer iets te verzinnen voor de talentenjacht. Alleen ik denk eerlijk gezegd niet dat ik mee ga doen maar alsnog. Ik heb iets te doen." Een warm gevoel gleed door me heen toen ik hem zo zag lachen. Ik pakte het kladblok weer van hem en grinnikte. "Dit keer was jij me voor" grinnikte ik terwijl ik het kladblok weglegde.

'Waarom niet?' Vroeg ik verbaasd. 'Je kan hartstikke goed zingen! Je kan zomaar winnen met zo'n talent als het jouwe!' Ik gaf het kladblok terug. 'En je lyrics, die zijn ook heel mooi! Het zou zonde zijn om het niet de doen!' Ik lachte en keek in haar mooie blauwe ogen. Wat had ik die gemist. Ik slikte onopmerkzaam. Ik moest alles doen om te voorkomen dat ze door mij in de problemen raakte. Alles.

Ik keek hem aan en glimlacht, "ik durf het niet alleen" fluisterde ik terwijl ik hem aankeek. Ik beet zachtjes op mijn onderlip en besefte me dat ik begon te blozen. "Uff, en nu bloos ik ook nog." Ik glimlachte naar hem en besefte dat hij echt heel leuk was, ik was blij dat ik hem leerde kennen. Hij maakte me lachen wanneer ik me niet goed voelde. Hij zorgde voor de lach op mijn gezicht. Ik gaf hem een kleine knipoog en grinnikte.

Ik twijfelde geen seconde. 'Je hoef het toch niet alleen toe doen? Ik raapte het blok op van de bank, klapte het open op de regels van het lied en liep naar de vleugel. Ik las ze vluchtige door en ging toen zitten aan de piano. Ik zuchtte diep. Ik kon niet geloven dat ik dit deed. Toen begon ik met spelen. Zomaar uit het niets tikte mijn vingers de ivoren toetsen van de vleugel aan. Het was zo lang geleden en het kippenvel schoof over mijn armen. Mijn lippen krulde zich ongecontroleerd omhoog. Het was echt lang geleden. Hij verzon de noten ter plekken en het was heerlijk. Ik durfde echter niet op te kijken. Ik wist niet waarom, maar ik deed het niet. Ik ging door met spelen en door met lachen.

--------------------------------------------------------------------------
Dit speelt hij
https://www.youtube.com/watch?v=qBZPa-kLLCE

Ik liep achter hem aan en zong voorzichtig mee en glimlachte. Dít was geweldig. Ik glimlachte en verzon wat nieuwe regels en schreef die gelijk neer op het papier. "Je speelt geweldig" mompelde ik tussendoor. Ik genoot ervan om te zingen en dat hij me begeleidde met de piano. Ik krabbelde wat nieuwe dingen op het papier en keek hem stralend aan. Ik sloeg mijn armen kort om zijn nek heen en knuffelde hem. "Geweldig" zei ik stralend.

Ik had het gevoel dat ik helemaal volliep met warm water toen ze haar armen om mijn nek sloeg. Ik was even zo afgeleid dat ik een noot miste, maar meteen pakte ik die weer op. Ik lachte. 'Het klinkt nog mooier met jouw geweldige stem erbij.' Fluisterde ik in haar oor.Het was geweldig, fantastisch en ik bleef maar doorspelen, simpelweg omdat ik niet wilde dat het zou eindigen. Ik wilde niet dat dit zou eindigen. Maar langzamerhand raakte de noten op en werden mijn vingers moe. Een laatste noot en dan stilte.

Ik liet hem voorzichtig los en besefte wat ik had gedaan. Het was geweldig geweest voor het korte moment dat hij me aanraakte. "Dankje" fluisterde ik terwijl ik hem glimlachend aankeek. Ik keek hoe jij verder speelde en sloot kort mijn ogen. Ik was totaal verliefd op hem. Tot over mijn oren. "Geweldig" fluisterde ik.

Ik legde mijn handen over de haren. Haar armen nog steeds rond mijn nek geslagen. 'Dankje.' Fluisterde ik. Ik trok haar wat strakker tegen me aan. Ik wou haar nooit kwijt, nooit. Toen besefte ik pas echt dat ik alles moest doen wat de naamloze man van me zou vragen. Alles, als ik Serena veilig wilde houden. Ik slikte. Ik wou het niet. Ik was het stelen zat, maar een keuze gaf hij me niet. Ik zat gevangen in zijn net. En hoe vaker dat door mijn hoofd flitste, hoe erger het schuldgevoel werd.

Ik verborg mijn hoofd in zijn nek holte. Ik sloeg mijn armen nog iets steviger om hem heen en sloot mijn ogen. Ik genoot ervan dat ik in zijn armen lag. Het deed me denken aan het bos. "Je speelde geweldig" fluisterde ik. Een warme tinteling gleed door mijn hele lichaam. Ik was zo blij dat hij me aanraakte.

Ik wilde me omdraaien. Ik wilde niets liever. Ik wilde haar aankijken in die prachtige blauwe ogen en haar lippen proeven. Ze was zo heerlijk. Zo warm, lief en mooi. 'En jij zingt geweldig.' Fluisterde ik terug. 'Jij bent geweldig, weet je dat? Alles aan jou is zo goed en mooi.' Fluister ik in haar oor. 'Ik zou bijna gaan twijfelen dat je geen droom bent.'

Ik sloot mijn ogen bij het horen van de prachtige woorden. Ik bracht mijn lippen naar zijn oor, "Jij bent echt verbazingwekkend Cam. Je bent zo lief tegen me. Je maakt me vrolijk" fluisterde ik zachtjes in zijn oor.

Ik wilde me meteen omdraaien. De schim verpeste het allemaal. Plots verscheen hij voor het raam. Ook al was het maar een enkele seconde, ik herkende hem. Zijn stralende paarse ogen. Mijn spieren verkrampte automatische en ik voelde deze mengeling van woedde en angst in me opborrelen. Hij was hier. Niet binnen het schild, dat was een opluchting, maar hij was er wel. Ik haalde mijn kaken los van elkaar. 'Serena.' Fluisterde ik. Ik voelde die intense paarse ogen me nog steeds aankijken. Ik mocht nu niet ineens weglopen. Dat zou het allemaal verpesten. Dan zou ze weer boos zijn en dat was het laatste wat ik wilde. Maar de gedachten de de man ons kon zien, Serena en ik samen, die was ondraaglijk. 'Je bent heel speciaal voor me Serena.' Fluisterde ik, proberend niet te denken aan de man. 'En alsjeblief voel je niet gekwetst, maar ik moet gaan.' Ik haalde voorzichtig haar handen van mijn nek af. 'Het spijt me, het licht echt niet aan jou, ik moet gewoon nog wat zaken afronden.' Ik kon mezelf wel slaan. Niet alleen omdat ik dit geweldige moment verpestte ook omdat ik al vanzelf die half-leugens begon te vertellen. Als een instinct, een ongewenste reflex. Ik stond op en wilde weglopen. Ik zag het verdriet in haar ogen. Ze voelde zich wel gekwetst, natuurlijk. Ik deed een stap in haar richting, boog naar voren en drukte een vluchtig kusje tegen haar voorhoofd. Ik lachte, streelde kort haar wang en liep toen de kamer uit. Ik voelde de paarse ogen in mijn rug prikken.

Ik schrok bij zijn woorden en keek hem aan, niet alweer. Voordat ik wat kon zeggen waren zijn zachte lippen tegen mijn voorhoofd gedrukt en liep hij weg. Wat was hier aan de hand? Verbaast keek ik voor me uit. Hij zei dat hij niet aan mij lag maar waarom moest hij dan opeens weg. Ik begon is grondig na te denken. De diamant die gestolen was, het boek, zijn afwezigheid, zijn rare gedrag en de jongen. Ik keek geschrokken op. Had dit allemaal met elkaar te maken? Vast niet toch? Het was waarschijnlijk puur toeval. Zijn aanrakingen waren geweldig geweest maar ik was verdrietig, verdrietig dat hij het moment had afgebroken. Ik zuchtte zachtjes en besloot op te staan. Het was vast een vergissing. Ik had genoten van het moment en dat hij me aangeraakt had. En die gedachten maakten mij weer vrolijk. Kort sloot ik mijn ogen en dacht ik nog even aan de aanrakingen en zijn lieve woorden.

Ik liep de trappen af en voelde een korte tintelende schok toen ik door het schild heen liep. Ik stak mijn handen in mijn zakken en richtte mijn hoofd naar beneden. Wat moest hij van me? Ik beet op mijn lip en liep steeds verder van de school af. Serena was in orde geweest, tot mijn grootste opluchting. Wat de vreemdeling haar aan wilde doen was onduidelijk. Misschien was er toch geen echt gevaar? Misschien was het toch bluf geweest? Ik zuchtte en liet mijn schouders zakken. Wie dacht die gast eigenlijk dat hij was? Dacht hij echt dat hij Serena zomaar wat aan zou kunnen doen? Niet als ik 24/7 bij haar zijde zou staan. Mij zou hij niet zomaar verslaan. Ik snoof minachtend. Ik moest dit uitwerken. Ik mocht de moed nog niet opgeven. Ik moest dit fixen.
Plots voelde ik een ijzige hand op mijn schouder.
'Goedenavond Cameron.'
Ik bevroor.