De straten van Minrosa

Minrosa is een klein stadje, niet ver van het Tenebris College verwijderd. Het is er redelijk gezellig en er hang nog echt een ouderwetse, authentieke dorpssfeer. Er zijn een paar winkeltjes en cafés maar uitgaansgelegenheid is er niet echt, dan zul je verder weg moeten gaan.

Spoiler:

Ik liep over de straten van Minrosa en het viel met bakken uit de hemel. Tja, het moest nou eenmaal ook wel eens regenen. Ik stak mijn handen in mijn zakken en dook nog wat verder weg in mijn vest. Ik was straks kletsnat maar het maakte me niks uit. Ik voelde me zwaar rot, nog steeds van die overval. Ik dacht dat ik er goed mee om zou kunnen gaan maar het knaagt aan me. Zou Kay het geld al teruggegeven hebben? Zou de politie niet toch een spoor gevonden hebben? En nog het ergste van allemaal; zou Serena op een bepaald moment mijn leugens door hebben? Ik slikte. Waarom moest het toch allemaal zo moeilijk? Rustig maar. Niemand heeft het door en niemand gaat het door hebben. Kay heeft het beloofd, hij doet het heus wel. Ik grinnikte. Ik wou de gezichten van de bewakers wel eens zien als ze plots een paar miljoen goudstukken toegestuurd krijgen. Dat zou pas eens voorpagina nieuws zijn. Niet alleen steel je een van de kostbaarste diamanten in het universum, dan geef je ook nog eens een groot deel van het geld terug. Ik gniffelde toen ik terug dacht aan de inbraak. 'Meesterdief...' Fluisterde ik. Ik lachte en hij weerkaatste tegen de muren van de huizen. 'Dat is pas een waardige titel...'

Ik wachtte, in de regen. Speciaal op een jongen die op dit moment hier liep. Een klein geniepig lachje kwam rondom mijn mond toen ik hem zag lopen. Nog een paar meter en ik zou uit het donkere steegje doemen. "Dag meesterdief" zei ik met de nadruk op meesterdief. "Ik weet wat je hebt gedaan jongen" ging ik verder. "En ik kan jou wel gebruiken." Ik begon om hem heen te lopen en keek naar zijn gezicht. Ik had hem in de gaten gehouden. Cameron, dat was zijn naam. Ik wist alles van hem, met wie hij omging en waar hij om gaf.

Mijn ogen werden groot en ik bevroor. Langzaam draaide ik mijn hoofd en staarde de man aan. Hij verscheen uit de schaduw, alsof hij er mee was samengesmolten. Het eerste wat me opviel waren zijn ogen. Paars, zoals ik ze nog nooit gezien had. "Ik weet wat je hebt gedaan jongen, en ik kan jou wel gebruiken." Ik slikte. Dit kon niet. Hij kon het niet weten, niemand wist het. Kay en ik waren de enigen geweest. Kay zou toch nooit zijn mond voorbij praten, toch? Nee, deze man had het heel ergens ander over, een andere optie was er niet. Hij kwam dichterbij en eindelijk ontdooide ik. 'Sorry meneer, maar ik denk dat u de verkeerde voor zich heeft.' Ik draaide me om en wilde meteen weer weglopen. Weg van deze man. Zijn aanwezigheid voelde onheilspellend en duister.

Een klein lachje danste over mijn lippen toen Cameron weg liep. ‘Mijn beste jongen, dat zou ik niet doen als ik jou was. We willen niet bepaalde mensen die jij kent in de problemen raken toch? Neem nou die Serena. Een heel mooi meisje moet ik toegeven, ik snap wel waarom je voor haar valt.’ Cameron staat in een flits stil en draait zich om. Ik grijnsde vals. ‘Ik weet veel over jou Cameron, heel veel. Veel meer dan je lief is. Ik ken elk klein geheimpje, elk deel van jou verleden. Ik moet zeggen dat ik onder de indruk ben. Bank of County’s in Unda, de kluis van de koning van Colare, de ketting van Bene…’ Somde ik op. ‘Stuk voor stuk meesterwerken in de diefstal.’ Ik keek hem recht aan en weer schemerde er een lachje over mijn lippen. ‘En nu het hart van de woestijn. Ik moet toegeven dat die de kroon spant. Wat een prachtige zaak was dat. Ja, de titel Meesterdief, die verdien je.’

Ik sta in een flits stil en slik. 'Wat zei je daar?' Ik draaide me langzaam om en staarde de man aan. Een angstige rilling schoot over mijn ruggengraat. Deze man wist het, allemaal. Hij had zonet de 4 grootste roven die ik ooit gepleegd had opgesomd. Zaken waarbij de politie nog steeds een vraagteken had staan als het op de dader aankwam. Diefstallen van miljoenen. Wie was hij en hoe kon het dat hij dit wist? Ik staarde hem aan. 'Wie ben jij?' Fluisterde ik scherp.

Ik keek hem aan met een triomfantelijke grijns, "mijn beste jongen. We hebben het nu niet over mij maar over jou." Ik trok hem mee een donker steegje in en keek hem aan met een valse grijns op mijn gezicht. "Dus mijn jongen. Wat denk je ervan?"

'Ten eerste: Ik ben niet jouw jongen.' Snauwde ik terwijl ik zijn hand losrukte van mijn schouder. 'En tweede: Ik ben gestopt.' Ik wilde weglopen maar bedacht me net op tijd. Ik staarde de man aan. 'Ten derde: ik doe al helemaal geen zaken met mensen waarvan ik de naam niet ken.' Niet dat ik ooit van plan was om zaken met hem te doen, ik wilde gewoon zijn naam weten. Ik kneep mijn ogen fijn en staarde hem scherp aan.

Ik keek hem even geniepig aan, "ten eerste, dat word je wel. Ten tweede, je gaat weer aan de slag en ik zal je belonen En ten derde: dat gaat je niks aan. Mijn beste jongen" zei ik terwijl ik hem aankeek. Een gemeen lachje danste over mijn lippen heen.

'En geef me een goede reden waarom ik dat zou doen?' Ik kneep mijn ogen samen. 'Ik steel niet meer, nooit meer. Het hart van de woestijn was de laatste keer en ik doe het niet nog eens. Wat je ook van me wilt, hoe veel je me ook geeft, ik ben er klaar mee.' Sliste ik. Wie dacht deze gast wel niet dat ie was? Om mij zomaar te commanderen alsof ik zijn eigendom was. Mijn spieren spande zich aan om weg te rennen of te vechten, afhankelijk van wat er hierna zou gebeuren.

"Het zou toch zonde van dat mooie meisje Serena zijn? En trouwens, ik mag jou wel." mompelde ik met een geniepig lachje rondom mijn lippen. Ik trok een wenkbrauw op. Ik had zijn hulp nodig. We konden alles voor elkaar krijgen met zin tactieken. Ik leunde nonchalant tegen het muurtje achter me aan en wachtte op antwoord. Ik zou hem niet laten gaan voordat hij ermee ingestemd had mij te helpen.

Ik slikte en keek hem aan wanhopig naar een spoortje die de leugen achterliet in zijn ogen. Mijn blik viel naar de vloer. Of, hij was een geweldige leugenaar, óf Serena was echt in gevaar. Ik kon geen risico's nemen. Ik keek hem weer aan. 'Wat heb je met haar gedaan.' Grauwde ik. 'Als je haar maar ook een haar krenkt, dan zal je er spijt van krijgen.' Siste ik terwijl ik mijn vuisten balde. En dat meende ik. Als hij haar pijn zou aandoen, zou hij er een prijs voor betalen, en ik zou er persoonlijk voor zorgen dat die hoog genoeg was.

Ik keek hem aan, "rustig rustig" zei ik terwijl ik hem comfortabel aankeek. Zijn woedende houding zorgde voor een grijns op mijn gezicht. "Hoe kan ik zo'n mooi meisje hier nou in betrekken als ze er nog niks mee te maken heeft. Ik heb haar nog niks gedaan, maar dat kan ik wel doen. Ook al zou het zonde zijn" ging ik ongestoord verder.

Mijn nagels groeven zich in mijn handpalmen. Ik keek hem met woedende ogen aan en hij leek ervan te genieten. Hij ging Serena wat aandoen als ik niet deed wat hij wou. Hij had me precies waar hij me wilde hebben, in een doodlopende straat. Ik kon geen kant op. Ik ontspande mijn handen en keek naar de vloer. 'Wat moet je van me?' Mijn stem klonk flauw, alsof ik alle energie kwijt was. Alsof ik maar een handpop was van zijn grote spel. En eigenlijk, was dat ook nog eens waar.

Ik haalde kort mijn schouders op, "ik kan je tactieken gebruiken in een paar dingen. Je zal er voor beloond worden met alles wat je maar wilt en dat prachtige meisje van je blijft beschermd." Ik keek hem aan en haalde een hand door mijn haar. Die Serena betekende blijkbaar veel voor hem. Niet dat ik het gek vond, ze zag er heel goed uit.

Ik beet mijn kaken op elkaar. En ik dacht nog wel dat ik er vanaf was. Dat ik zoiets nooit meer hoefde te doen. Dat mijn dagen van criminaliteit achter me waren. Fout gedacht dus. Deze man had me precies waar hij me wilde hebben en ik kon er niks aan doen, ik had niks te zeggen. 'Een paar dingen? Wees even specifiek ja?' Gromde ik chagrijnig.

Ik zuchtte zachtjes, wat kon hij vervelend doorvragen. "Ik heb iets nodig. Ik kan je nog niet vertellen wat. Het is maar een ding en je krijgt er voor terug wat je wilt" gromde ik terwijl ik hem doordringend aankeek.

Ik staarde naar hem terug. Een lachje schemerde over mijn lippen. Ik begon hem boos te maken, dat voelde goed. Hij zag er niet uit als iemand bij wie dat snel gebeurde dus dit voelde als een gigantische triomf. Niets ten opzichte van het grote verlies dat ik geleden had. Het was officieel, ik ging weer wat stelen. Plots had ik me verzoend met dat feit. In een flits was het gebeurd en ik stond er verteld van. 'Dus, wat wil je dat ik nu doe dan?' Vroeg ik nonchalant. Diep van binnen vond ik het niet eens zo erg. De rush die je kreeg van een roof, die was uniek. Een geweldig gevoel en diep van binnen was ik er misschien zelfs wel een heel klein beetje verslaafd aan. Ik balde mijn vuist toen ik dat dacht. Nee, nee, nee. Verkeerd, fout! Ik hoorde die dingen niet te denken, het was diefstal, geen leuke hobby.

Ik grijnsde toen hij ermee instemde. "Jij gaat niemand vertellen over ons gesprek." zei ik op een dreigende maar nog aardige toon. "Ik ga nu weg en ik neem later contact met je op. Je ziet me wel verschijnen of je krijgt bericht van me. Eerst moet ik nog wat dingen uitzoeken" vervolgde ik. "Tot snel Cameron" er kwam een klein geniepig lachje om mijn lippen heen en snel draaide ik me om en verdween ik in de schaduw van een zij steegje.

Ik liet me achterover vallen en botste tegen de hoge bakstenen muur op. Zuchtend gleed ik langs het ruwe oppervlak naar beneden en belandde ik op de grond. Deze naamloze man ging me laten stelen. Hij had het geflikt. Hij had misschien wel de beste dief van het universum in zijn macht. Dan gaan er opeens heel veel deuren open. Ik slikte. Wat ging hij me laten doen? Ik bedacht steeds ergere dingen in mijn hoofd. Deze man had ineens zo veel macht nu ik naar zijn pijpen danste. Ik beet op mijn lip en bleef heel lang zo zitten. Toen ik niet natter kon worden hees ik mezelf overeind en begon ik in de richting van het College terug te lopen.