Het begintopic

Ik lachte en liet mijn vingers over haar arm glijden, naar benenden. Langzaam en voorzichtig, alsof haar huid van porselein was. Ik verstrengelde mijn vingers met de haren en trok haar zachtjes mee aan haar arm, richtig de brandtrap op het terras. Onder ons begon een prachtige, grote tuin en in deze hoek van het terrein was het rustig, met geen andere mensen. Ik negeerde het bordje 'verboden toegang' en gooide het hekje open. Ik keek Serena kort aan met weer zo'n lieve glimlach. 'Kom.' Ik wenk haar me te volgen.

Ik sloot mijn ogen voor een kort moment en genoot van zijn lichte aanraking van zijn vingers en hield zijn hand vast. Er verscheen een lieve en gelukkige glimlach op mijn gezicht en ik volgde hem. Ik deed precies hetzelfde als hem en negeerde het bordje. Het voelde geweldig hoe hij mijn hand vasthield. Ik glimlachte naar hem en liep sierlijk achter hem aan.

Ik liep de ijzeren trap af met Serena achter me aan. Ik liet haar hand niet los. Raar genoeg was het niet ongemakkelijk, het voelde eigenlijk best normaal. Ik lachte. En ook zij trok haar handen niet terug, en dat zei een heleboel. Ik landde met beiden voeten op het zachte, sappige gras. Ik trok haar zachtjes achter me aan tussen de bomen die hier stonden. Ja, bomen op een schoolterrein, en niet zulke kleine ook. Hier waren we onzichtbaar voor de andere leerlingen, niemand was hier behalve wij twee.

Ik keek om me heen, het was prachtig hier. "Wauw" wist ik uit mijn mond te brengen. Het voelde vertrouwd om zijn hand vast te hebben. Alsof ik hem al jaren kende. Zijn huid voelde fijn tegen de mijne aan en ik genoot van elke aanraking. We waren alleen, wij met z'n tweeën. Het was een prettige gedachten om alleen met Cameron te zijn. Hij voelde zo vertrouwd en ik was blij dat hij tegen me aan was gebotst.

Ik liet haar hand los, ook al wou ik het niet. Ik liet me op de grond zakken, tegen de stam van een grote boom aan. Ik wenkte haar om erbij te komen zitten. Het was een leuk vooruitzicht dat ik bij haar in de klas kwam te zitten. Ik kende haar nauwelijks, maar ik mocht haar nu al. Ze was te vertrouwen, dat zag je in haar ogen. Kort krulde mijn linkermondhoek zich omhoog.

Ik vond het erg jammer om zijn hand los te moeten laten en ik zakte naast hem neer. "Het is echt verschrikkelijk prachtig hier" fluisterde ik terwijl ik opzei naar hem keek. Ik glimlachte terug naar hem en sloot mijn ogen voor een paar seconden. Het geluid van de natuur maakte me erg vrolijk en vredig. Het was fijn om hier met hem te zijn.

Ik sloot mijn ogen en liet mijn hoofd tegen de stam rusten. Behalve de vogel boven mijn hoofd en het gestommel van stemmen in de verte was het stil. Dat was een van de dingen die ik zo heerlijk vond aan Serena, het kon stil zijn. Er hoefde niet altijd wat gezegd te worden. Ik hiel wel van een redelijke portie rust. Je had van die meiden, die waren altijd aan het babbelen. Ja, dat kon me soms aardig op de zenuwen werken. Maar het was zo kalm, rustig en relaxt met haar in de buurt. Er werd niks gezegd, en toch begrepen we elkaar.

Ik genoot net zoals hem van de stilte en de geluiden. Ik werd er rustig van. Een glimlach verscheen op mijn bleke gezicht en ik keek hem kort aan. "Je bent goed te vertrouwen hé?" Waarom kon ik mijn mond nou nooit is houden. Ik zuchtte zachtjes en beet op mijn lip. "Sorry, ik zeg altijd wat ik denk" grinnikte ik.

Ik beet kort op mijn lip maar stopte meteen toen ik zag dat we hetzelfde deden. Wat een afschuwelijke vraag. Niet de vraag zelf, maar meer het antwoord dat ze zou krijgen, waarvan ik wist dat ze er niet blij mee zou zijn. Zou ik liegen? Zou ik gewoon zeggen dat ik een van de meest betrouwbaarste personen was die ze ooit gezien had? Ik kon het doen, ze zou het niet merken. Liegen was als een tweede natuur voor me en ik was er bijna net zo goed in als in lopen. Een seconde lang twijfelde ik. Nee, ik wilde niet tegen haar liegen. En bovendien, als groene nymf was de kans een stuk groter dat ze het toch door zou hebben. Ik slikte de gigantische prop in mijn keel weg. 'Eerlijk?' Ik keek haar onzeker aan in die diepe, blauwe ogen. 'Nee.' De klank van dat woordje leek het moment in tweeën te breken. Weer slikte ik. 'Ik sta niet echt bekend als erg betrouwbaar volgens mij.' Ik durfde haar nu niet meer aan te kijken en focuste me op de blaadjes onder mijn benen. 'Ik....' Ik wist niet hoe ik het goed uit kon leggen. Was er wel een manier om het goed uit te leggen?

Ik had eigenlijk geen antwoord verwacht maar ik schrok eigenlijk om zijn antwoord. "Het geeft niet, je hoeft het niet uit te leggen. Maar ik vertrouw je wel" zei ik zachtjes terwijl ik hem aankeek. Ik vroeg me wel af waarom hij niet te vertrouwen was en hij leek er erg mee te zitten. "Het geeft niet, je mag er met me over praten" herhaalde ik. Ik keek Cameron aan en glimlachte naar hem. Zó erg kon het nou ook niet zijn. Volgens mij had ik weer iets ongelooflijk stoms gezegd en gelijk weer iets verknald. "Het spijt me, ik moet leren om niet alles te zeggen wat ik denk" verontschuldigde ik me. Ik zuchtte zachtjes en onhoorbaar en sloot mijn ogen weer. We hadden nog ongeveer tien minuten voordat we bij het lokaal moesten zijn maar dat kon me echt niks schelen. Ik vond het fijn om hier met hem te zijn en ik wou dat het zo lang mogelijk kon duren.

'Het is niet erg...' Ik vond het bijna fijn dat ze zei wat ze bedoelde. Dat was duidelijk. Met dit meisje wist je ten minste waar je aan toe was. Ik slikte. 'Mij vertrouwen?' Mompel ik. Dat was niet slim. 'Ik heb dingen gedaan Serena.' Ik kijk haar doordringend aan. 'Dingen waar ik spijt van heb en waar ik liever niet aan herinnerd wordt. Maar toch heb ik ze gedaan en daar kan ik niks aan veranderen.' Mijn stem zakt langzaam weg tot een fluistertoontje. Zo veel dingen heb ik fout gedaan. Verschrikkelijke dingen. Maar dat was een ander leven. Ik ben nu veranderd, verbeterd. Misschien, kan ik ooit, op een dag, de dingen die ik gedaan heb goed maken.

Ik keek hem even doordringen aan en legde mijn hand op zijn arm. "Cameron, je kunt het veranderen. Het enige wat je moet doen is jezelf vergeven en verdergaan. Opnieuw beginnen. Je mag dan wel dingen fout gedaan hebben, het maakt niet uit. Niet voor mij. Als je het jezelf maar vergeeft en beter begint. En niet meer fout gaat doen, ik weet zeker dat je dat kan Cameron. Iedereen verdient meerdere kansen" fluisterde ik zachtjes terwijl ik mijn hand op zijn arm liet liggen. Ik geloofde er echt in dat hij zich beter kon gedragen, in mijn ogen was hij al goed. In mijn ogen was hij een ongelooflijk lieve jongen.

'Dit kan ik niet veranderen.' Ik staarde voor me uit, de leegte in. 'Het is deel van mij. Het is wie en wat ik ben. Dat kan ik niet uitwissen.' Ik keek haar aan. 'Je vind me aardig, niet soms? Je denkt dat ik te vertrouwen ben. Dat is maar de vermomming, de illusie die ik wek. Dat is waarom ik zo goed was in wat ik deed.' Ik slikte. Ik moest hier echt over ophouden. 'Je bent beter af als je mij wantrouwt, niet vertrouwt.' Ik kijk haar aan. Ze ziet een goed mens in mij. Ze geloofd werkelijk dat ze op mij kan bouwen. Hoe maak ik duidelijk dat het niet zo is? Ik wil haar geen pijn doen en als ze voorbereid is gebeurt dat minder makkelijk. Ik wil niet aan haar verwachtingen onderdoen, maar ik doe het altijd, bij iedereen. Daarom kan ik niets anders dan haar verwachtingen naar beneden brengen.

Ik verplaatste mijn hand naar zijn wang en legde die daar neer, "daar is het nu al te laat voor om jou te wantrouwen Cameron. Ja, ik vind je aardig en ik geloof in je. Ik geloof dat je kunt veranderen. Je kan het misschien niet uitwissen maar je kan wel opnieuw beginnen. Alles is mogelijk Cameron. Het is nooit te laat" fluisterde ik terwijl ik hem aankeek. Ik kon niet geloven dat deze jongen zoveel had gedaan, ik kon het niet geloven. "Je doet me geen pijn Cameron, je doet me pijn als je het niet probeert." Ik kon aan zijn gezicht aflezen dat hij dat bedoelde.

Ik staarde haar aan en pakte toen zachtjes haar pols beet op haar hand van mijn gezicht te halen. Ik kijk haar intens aan in die grote blauwe ogen die mij vol vertrouwen aan kijken. Dan splitst de stilte in tweeën.
'Ik heb mijn krachten misbruikt om verkeerde dingen te doen Serena. Ik heb gestolen, en niet zomaar een paar snoepjes uit de winkel, nee, ik heb het over bankroof. Ik heb het over kunstroof en het overvallen van miljonairs. Ik heb het over geweld, Serena, heel veel geweld. Ik heb het over veranderen in bepaalde mensen om overal binnen te glippen en vervolgens alles af te pakken wat ze hebben. Ik heb meisjes verkeerd behandeld. Helemaal verkeerd. Ik heb ze voorgelogen en ze laten stikken, en het boeide me allemaal helemaal niks. Ik leefde van dag tot dag en niemand kon me vangen. Zo veel diefstallen die een onbekende dader hebben staan op mijn naam. Mijn naam Serena. Ik ben eigenlijk, in het geheim, een van de meest gezochte personen in het universum. Overal op de wereld ben ik geweest, en overal heb ik genomen wat ik wou nemen.' Wanneer de stortvloed van woorden ophoud spoelt de stilte twijfelend terug. Ik heb nu al spijt. Spijt dat ik dit allemaal gezegd heb. Ik heb het verpest. Helemaal verpest. Niet alleen zal Serena me nooit meer aankijken, misschien belt ze wel de politie en dan ben ik de klos.

Ik luisterde met grote ogen naar zijn verhaal en pakte zijn hand vast. "Dan heb je dat gedaan, dan heb je de verkeerde dingen gedaan. Cameron, het kan me niks schelen. Ik weet dat je kunt veranderen, ook al gaat het moeilijk voor je worden. Cameron ik wil je helpen. Al laat je me vallen ooit op een dag, ik kan het aan Cameron, ik kan het aan." ik pakte zijn hand steviger vast en keek hem doordringend aan. Ik was geschrokken van de dingen die hij gedaan had maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om hem nu in de steek te laten. Het was absurd omdat ik hem nog niet zo lang kende maar het voelde zo goed met hem, zo verschrikkelijk goed. "Echt waar Cameron"

Ik keek haar aan. Dat ze me niet haatte, daar kon ik niet bij komen. Ze was niet eens boos. Ze was zo puur, zo lief en zo behulpzaam. Maar ook naïef. 'Ik bén veranderd Serena. Ik ben die persoon niet meer. Maar ik ben nog steeds niet te vertrouwen, dat zal nooit veranderen. Ik heb geen hulp nodig, ik kan het prima in mijn eentje.' Ik stond op. 'Misschien kunnen we maar beter naar de klas gaan.' Zei ik zonder haar nog aan te kijken. Ik liep al in de richting van de trappen, zonder op haar te wachten. Ik had nu even geen behoefde aan gezelschap.

------------------------------------------
Misschien moeten we hier (of nadat jij nog een berichtje geschreven hebt) ons deel van de meet maar eindigen. Anders zitten wij al in het lokaal en de rest nog lang niet xD
Bovendien vind ik dit moment mee beetje klaar eigenlijk. Het lijkt me heel leuk dat Serena en Cameron later nog een keer gaan meeten, maar dat zien we hierna dan wel

Ik zuchtte en keek hem na, kort haalde ik mijn schouders op en kwam ik behendig overeind. Het leek me ook een goed idee om naar school te gaan. Voor een paar seconden bleef ik nog even staan en herhaalde ik me wat er net was gebeurt. Kort schudde ik mijn hoofd en een teleurgesteld gevoel kwam ervoor in de plaats. Ik had hem vertelt dat ik het aankon en dat ging ik bewijzen ook. Ik ging niet instorten. Ik zuchtte en liep ook naar de trappen toe, met mijn hoofd was ik er niet bij. Ik vloekte toen mijn been langs de trap heen schaafde omdat ik mis stapte maar ik negeerde de pijn. Mijn been deed pijn maar vlug klom ik weer naar boven.

----------------------------------
Lijkt me een goed idee

Even keek ik zoekend om me heen, tot ik het bord zag met verschillende vellen betekend papier eraan vastgemaakt. Ik kwam dichterbij, en zag tot mijn opluchting dat het plattegronden van de verschillende verdiepingen waren. Met een vinger trok ik de route van de aula naar 104 op het kaartje waarbij ik een klein beetje verf achter liet. Vervolgens herhaalde ik de route een paar keer in mijn hoofd, om daarna die weg te volgen naar het lokaal. Eindelijk zou mijn les hier beginnen.

Mijn rug leunde tegen een van de hoge, massieve muren van het Tenebris College terwijl ik de massa mensen bekeek. Het leek me geen slim idee me er meteen in te mengen - de kleuren liepen erg in elkaar over en ik wist niet helemaal zeker hoe ik al die drukte zou trekken. Mezelf kennende niet erg goed. En daarbij, dit was misschien een goede manier om de mensen die hier zoal kwamen te kunnen bekijken zonder al te veel op te vallen, immers lette niet veel mensen op elkaar maar probeerden ze hun weg naar binnen te vinden zonder onder de voet gelopen te worden. Pas toen ik rondkeek, naar het terrein van het College dit keer, merkte ik aan het gedraai van mijn maag hoe graag ik ook naar binnen wilde, al was de reden misschien anders dan die van de andere mensen. Binnen zouden er minder kleuren zijn om te missen, of dan zou k het in ieder geval niet weten. Maar hier... Ik wist welke kleur groen het gras en de bomen hadden gehad, welke kleur blauw de lucht had, maar dat alles was nu veranderd in een grijze wazem. Ik wendde mijn blik af van de lucht en begon in de menigte te zoeken naar een plek waar ik ook naar binnen kon glippen.

Ik liep langzaam de trappen van het Tenebris College op. Ik voelde me totaal niet op mijn gemak. Onbekenden raakten mij zonder bedoelingen aan. Ik werd bijna verdrukt tussen alle mensen. Ze waren uniek, dat was het gene wat ik het meeste vreesde. Ik wist dat ik nu ook met zwarte heksen op school zou zitten. Dat ik met ze in de klas zou zitten. Dat ik misschien zelfs met ze op de kamer zou zitten. Ik liep door de grote hal en ging op een houten bankje zitten. Ik bekeek de mensen die langsliepen. Ik zag een grote hoeveelheid aan zwarte tekens. Een te grote hoeveelheid. Ik trok mijn knieën op en sloeg mijn armen erom heen. Even hoopte ik dat er iemand naast me zou gaan zitten. Maar ik was onzichtbaar voor iedereen.

Ik ging zuchtend op een bankje zitten en liet mijn blik over de plattegrond aan de andere kant van de hal glijden. Hoe moeilijk kon het zijn om een stom lokaal te vinden? Ik zuchtte en rekte me uit. De teleportatie had me niet bepaald goed gedaan. Mijn nekwervels plopte alarmerend. Uit mijn ooghoeken zag ik nog een gedaante naast me zitten, in elkaar gedoken, haar gezicht verborgen tussen haar knieën. Ik trok verbaast een wenkbrauw op. Wat gingen we nou krijgen? 'Ben je in orde?' Vroeg ik, met het meest zorgzame toontje dat ik op kon brengen. Dat was alsnog niet veel, maar het was iets. Ik was niet zo'n zorgzaam, sociaal en vriendelijk type, dat wist ik van mezelf. Toch kon ik het opbrengen om dit meisje te vragen hoe het ging. Niet dat ik haar ging helpen ofzo, ik had betere dingen te doen.

Ik schrok op. Ik keek naast me en zag de zwarte tekens. Uit gewoonte schoof ik een stukje naar links. 'Ik ben in orde' ik zei het zo stoer als ik kon. Maar het klonk vreselijk. Ik keek strak voor me uit. Er zat een zwarte heks naast me... Ik keek in mijn ooghoeken even naar haar. Ze zag er niet uit als ik me had voorgesteld. Ze keek veel... aardiger. Ze zag er niet zo moordlustig uit als de zwarte heksen uit het boek. 'Ben jij... een zwarte heks? Een echte?' vroeg ik. Ik huiverde bij de gedachten die ik in mijn hoofd kreeg. Zwarte heksen waren slecht... iedere zwarte heks.

Nadat ik tegen Acro had gezegd dat hij best met Airen mee mocht lopen stond ik een tijdje naar het massieve gebouw te staren. Ik baalde stiekem best wel dat Acro verder was gelopen, maar dat schudde ik maar van me af. Ik zou het ook wel redden in mijn eentje. Door de grote stromen met verschillende soorten wezens te volgen kwam ik erachter dat alles wat ik hoefde te doen rechtdoor lopen was, waar ik aan kwam in een gigantische aula. Ik pikte ergens een plattegrond op en vervolgde mijn weg naar lokaal 104, waar ik mijn nieuwe klas zou ontmoeten.

Ik grinnikte. 'Nee, ik ben nep. Natuurlijk ben ik echt!' Ik lachte en in een reflex liet ik mijn vingers kort over de zwarte kronkels in mijn nek gaan. De meeste mensen zagen zwarte heksen als slechte wezens. Puur kwaad en duister. Ik verweet ze niks, het was immers meestal waar. Ik bedoel, ik was ook niet bepaald een lieverdje. Lachen om iemand anders ongeluk werd niet vaak als lief beschouwd. Ik keek opzij naar het meisje en meteen vielen de puntoren me op. Een elf? Ik trok een wenkbrauw afkeurend op, maar ik liet het niet zien. Tja, ik moest er maar aan wennen, de kans dat ik bij alleen maar zwarte heksen en magiërs in de klas zou komen was klein, heel klein. Ik keek nog een keer opzij en las angst in haar ogen, die ze wanhopig probeerde te verbergen. Een klein, duivels lachje schemerde over mijn lippen. Ze was bang voor me. Geweldig. Ik beet lachend op mijn lip en richtten mijn blik naar beneden. Dat deed ik goed, nog geen uur op school en er is al iemand doodsbang voor me.