Het begintopic

'Sneller, Yuki, sneller! Ik kom te laat!' riep ik naar mijn sneeuwtijger. Het majestueuze dier spande haar spieren in, en sprong vooruit, haar topsnelheid naderend. In de verte zag ik de school opdoemen, massief maar met verfijnde details. Natuurlijk was ik de tijd vergeten, dat gebeurt wel vaker als ik mezelf terugtrek in de bossen, of waar dan ook eigenlijk. Ik hoopte dat ik niet heel veel te laat was. Yuki stormde door de poorten, over de lange oprijlaan waar het angstwekkend leeg was. Nog terwijl ik van haar rug sprong voor de deuren had ik de plattegrond al uit mijn zak gevist. 'Kom mee, Yuki, we zijn er bijna!' Met mijn lichte maar lange passen rende ik door de gangen en trappen op, tot ik uiteindelijk slippend tot stilstand kwam voor het lokaal, 104 volgens een bordje. De deur was dicht, maar dat maakte me niet uit. Ik trok hem open en stormde naar binnen, om een bijna leeg lokaal aan te treffen. Great. Ik was dus echt te laat.

Meneer Anderson liep neuriënd terug naar het lokaal. Dat was goed gegaan. Hij mocht zijn leerlingen wel en dus kon dit een geweldig jaar worden. Niets stond het meer in de weg. Plots zag hij de jongen voor het lokaal staan. Hij stond met zijn rug naar Tristan toe het lokaal in te staren. Plots herinnerde Anderson hem zich weer. De leerling, die niet op was komen dagen. Fai nogwat als hij zich niet vergiste. Hij kuchte. 'Kan ik je helpen jongen?'
De jongen draaide zich om en Anderson lachte vriendelijk. 'Jij bent vast Fai?'

Ik keek om me heen, en toen ik iemand hoorde kuchen draaide ik me om. Voor me stond een man van een jaar of dertig. Tijd om mijn vrolijke facade op te zetten. 'Jup, ik ben Fai!' zei ik, waarna ik glimlachend even mijn ogen sloot. Ik zette een paar stappen het lokaal in, waarbij Yuki niet ver achter bleef. 'En dit -' Ik wees naar de sneeuwtijger. '- is Yuki, mijn tijger. Ben ik heel erg te laat?' vroeg ik vervolgens, met een schuldige ondertoon. Op je eerste schooldag te laat komen wekt geen goede indruk.

Ik bleef nog even een tijdje zitten. Lang genoeg om een jongen het lokaal binnen zien stormen. Ik grinnikte zachtjes. Ik dacht na... het meisje waarmee ik mijn kamer deelde heette Amelia. Ik had haar niet gezien en was best benieuwd, maar ook bang. Ik liep langzaam het klaslokaal uit. In gedachten verzonken. Ik was op zoek naar de kamer van mij en Amelia.

Woah, mijn plaatje is redelijk groot o.O
-
Ik staar voor me uit, niks interessants te zien. Maar Acro zit in mijn zicht. En híj is wel interessant. Jammer genoeg, lieg ik mezelf voor, jammer genoeg heb ik hem leren kennen. Ik wil geen homo's kennen. Maar áls Acro dus een homo is, dan heb ik een probleem. Of er moet een uitzondering gemaakt worden.

Anderson nam de jongen van top tot teen op. 'Je bent inderdaad laat.' Zei hij een tikje afwezig. Hij schudde zijn hoofd en toverde zijn docentenglimlach weer op zijn gezicht. 'Maar dat kan gebeuren. Je hebt vast een aardige reis achter de rug.' Anderson ging zitten aan zijn bureau en gebaarde de jongen ervoor plaats te nemen. Zijn blik viel op de witte tijger, in zijn klaslokaal. 'Ten eerste Fai, moet ik je erop wijzen dat huisdieren niet toegestaan zijn. Zelfs niet dit soort.' Hij wist dat Fai een witte magiër was, en dit was zonder enige twijfel zijn dier. Maar nog steeds, dit kon de school niet toelaten. 'Verder; hier heb je je kamerindeling.' Hij keek de jongen aardig aan. Ook al was hij te laat geweest, én had hij een groot dier de school in gebracht, hij zag er niet slecht uit. Heel aardig en goed, om eerlijk te zijn.

Pff.. ik was het zat. Het liefst wou ik gewoon het lokaal uit wandelen en naar huis gaan, weg van alle problemen die ik me nu al om de hals had gehaald. Ik wou gewoon wegvluchten, naar de bossen, en nooit meer terugkomen. Misschien kon ik San wel meenemen... hij was cool.

Er rolt een zucht over mijn lippen. Wanneer zou de les beginnen, wanneer zouden we weer weg mogen? Ik kijk even rond en sta dan op. Ik loop naar Acro. 'Kom mee.' sis ik en loop dan het lokaal uit. Op de gang wacht ik even. Ik ga tegen de muur staan en sla mijn armen over elkaar heen. Ik kijk naar mijn schoenen.

Zou ik hem wel volgen? Of zou ik gewoon hier blijven, om te laten zien dat hij niet mijn baas is. Nee, laten we toch maar mee gaan. Ik ging hem achterna, het klaslokaal verlatend. 'Wat?' vraag ik brutaal. Ik had hier geen zin in, ik wou naar San. Hij zou me dit nooit aandoen. Hij was veilig, nou ja... veiliger.

Ik liep met de man mee naar zijn bureau. Toen ik stilstond duwde Yuki haar kop onder mijn hand. Terwijl ik naar de leraar luisterde krabde ik haar afwezig achter haar oren, waardoor ze begon te spinnen als een klein poesje. De woorden dat ik haar niet bij me mocht houden op school kwamen hard aan, en meteen begon ik te protesteren. 'Maar... Maar... Waar moet ze dan heen?' vroeg ik. Yuki had ik ontmoet op een van mijn vele tochten, toen we allebei nog een stuk kleiner waren dan nu. Ook zij was haar ouders, broers en zussen kwijtgeraakt, en was helemaal alleen toen ik haar ontmoette. Ik kon haar niet achter laten, toen niet, en nu ook niet. Toch begreep ik dat ik haar niet binnen de school mocht houden, want als iedereen dat zou doen, zou het een chaos worden. Stilletjes pakte ik de kamerindeling aan en ik zuchtte even. 'Zijn er bossen of bergen op het schoolterrein, waar ik haar een tijdje kan laten leven?' vroeg ik tenslotte. Er zou vast wel tijd zijn om haar iedere dag op te zoeken.

'Het spijt me Fai, maar ik heb geen andere keuze. Het is het reglement.' Anderson wierp een korte blik op de spinnende tijger. Een lachje dwaalde over zijn lippen. 'Bovendien is het een wild dier, toch Fai? Die kan prima voor zichzelf zorgen. Bossen en bergen zijn er bovendien genoeg.' Hij schok Fai een knipoog. 'Het komt wel goed, ze kan wel voor zichzelf zorgen.' Hij stond op. 'Als je me nu wilt excuseren, ik heb nog veel dingen te doen. Als je vragen hebt kan je altijd bij mij terecht.'

Ik knikte een keer, en keek weer naar Yuki. Ze had haar ogen gesloten van genot. 'Ik breng haar wel naar het bos.' Ik kietelde het dier even onder haar kin. 'Dan ga ik ook maar.' zei ik, waarna ik net achter mijn mentor het lokaal verliet. Ik zocht de snelste weg naar buiten, en vervolgens naar het bos. Toen ik ongeveer halverwege was, bedacht ik me plotseling. 'Yuki, mag ik?' vroeg ik haar. Dat was altijd al zo, sinds ze groot genoeg was om op te rijden. De tijger stond meteen stil, en zakte enigszins door haar poten, zodat ik makkeljk op kon stappen. Met een paar zachte woordjes vertelde ik haar waar ik heen wilde, en meteen begon ze te rennen. Gelukzalig sloot ik mijn ogen, en voelde ik de wind door mijn haren waaien. Dit was een van de weinige dingen waar ik echt van kon genieten.

Ik kijk omhoog, recht in Acro's gezicht. Misschien was dit geen goed idee, maar het moest eruit. 'Acro.' mompel ik. 'Wat ben jij voor iemand?' Ik kijk hem serieus aan, maar ergens schaam ik me. Ja, ik, Caine Soren, heb ook schaamtegevoel. Niet vaak, maar ik heb het. Ik zucht. 'Sorry, maar ik moet het gewoon weten.' Ik kijk weer naar de grond, omdat ik niet langer naar zijn prachtige ogen kan kijken.

'W-wat bedoel je?' stotterde ik. Hij keek van me weg, waar was hij mee bezig? Wou hij de aangebrachte wond nog een beetje groter maken? Voor hij kon antwoorde viel ik aan. 'Waar ben je eigenlijk mee bezig?' vroeg ik scherp, ik wou hem pijn doen. Pijn doen zoals hij mij pijn had gedaan. De tattoo op mijn pols tintelde, ik gunde hem geen blik waardig. 'Wil je de wond nog wat groter maken? Ja ik ben homo, problemen mee?' mijn tattoo bleef mijn doen, het tintelen ging over in steken. Ik keek en ik zag een druppeltje bloed over mijn handpalm lopen. Pech. Ik had het al is eerder meegemaakt, het zou wel weg gaan. 'Is dat wat je bedoeld? Dan ja... ik ben homo.' zei ik tegen hem. Mijn ogen schoten vuurballen in zijn richting, ik wou dat hij verbrande. Even herinnerde ik me een paar runen die brand konden maken. Ik had ze niet meer gebruikt sinds De Brand, ik was bang om ze te gebruiken. Bang voor de gevolgen...

Ik zucht onhoorbaar. Ik had gelijk. Hij was homo, maar hij was ook bijzonder. Dus ik wist het even niet meer. Moest ik doen alsof het mij niets uitmaakt, of eerlijk zijn. 'Sorry, maar ik weet het even niet.' zeg ik zacht. Dan maar eerlijk zijn. 'Ik heb iets tegen homo's, ja, maar iets in jou is anders dan bij anderen.' Ik bijt op mijn lip en kijk weg. Een paar keer een andere kant op. Links, en dan weer rechts, en dan opeens weer naar de grond. En na een tijdje kijk ik weer naar Acro. 'Alsjeblieft, geef me even tijd, ik...' stamel ik en loop richting de klas. Ik heb geen rekening gehouden met zijn gevoelens, maar ik kon niet anders. Ik moest wel, want liegen is geen optie voor mij, Caine Soren.

Het kon me allemaal niets meer schelen. 'Best, doe wat je wilt.' snauwde ik tegen mezelf want hij was al weggelopen. Ik ging hem achterna en ging in de klas helemaal aan de andere kant zitten zodat we helemaal geen contact konden hebben. Vuile lul, dat hij bij me weg blijft. Ik had hem niet nodig.

Ik kijk vanuit een ooghoek naar Acro. Zo te zien was hij echt boos. Misschien was het niet slim om eerlijk te zijn, maar het moest. Ik blijf volhouden, zeg ik tegen mezelf, niet toegeven. Op een of andere manier moest ik het goed zien te maken met hem, maar ik durf niet naar hem toe te gaan. Niet opnieuw. Er rolt onhoorbaar een zucht over mijn lippen en ik staar voor me uit.

Ik keek hem niet uit, ik keek gewoon naar voor. Ik wou niet toegeven. Ik zag hoe hij af en toe een blik op mij wierp, maar dat wou ik zelf niet doen. Hij moest maar leren dat je niet zo met iemand om kunt gaan... pff. Misschien één blik? Nee ik moest gewoon naar voor blijven kijken en hij zal zijn lesje wel leren!

Ik wil gewoon even geen aandacht aan hem besteden, maar ik kan nergens anders aan denken. Ik ken heb pas een paar uur, en toch is hij al redelijk belangrijk voor me. Hoe het kan, weet ik niet. Maar ik snap sowieso niet hoe iets of iemand belangrijk voor je kan zijn, en kan blijven. Net als bij Diana. Ik bijt op mijn lip en voel de tranen opkomen. Diana, het meisje dat voor eeuwig bij me zou blijven, en voor eeuwig van me zou houden. Het meisje dat van de klif af viel, en er nu niet meer is. Midden in de klas begin ik te huilen. Ik spring op en ren de klas uit.

Ik zag hoe hij de klas uitliep, had ik tranen gezien? Bij Caine Soren, tranen? Ik liep hem maar achterna. Ik zag hem huilend in de gang staan... wat moet ik nu doen? Moest ik hem helpen, moest ik hem laten gaan? Of moest ik terug de klas in gaan en doen alsof dit nooit gebeurd is? Pff... ik ging naar hem toe en legde mijn hand op zijn rug. 'Alles ok?' vroeg ik aan hem.

Ik kijk op als Acro achter me aan loopt. Hij is wel de laatste die ik hier had verwacht. Maar hij is er. Er stromen tranen over mijn wangen, en elke keer veeg ik ze weg. Ik kijk even naar Acro, maar zak dan neer op de grond. Ik staar voor me uit en probeer te stoppen met huilen. Het lukt alleen niet echt. 'Nee, het gaat wel.' zeg ik, deels tegen mezelf. 'Niks interessants te zien, alleen maar een stom iemand die zit te janken hier.' Er rolt onhoorbaar een zucht over mijn lippen en ik kijk een naar Acro.

'Dat is net heel belangrijk.' zei ik tegen hem. 'Tranen laten de mensen om je heen zien dat er iets mis is, als een alarmbel. Het zegt; Help me aub.' zei ik tegen hem, ik had wel iets met poëzie maar gebruikte het alleen maar op de domste momenten. Ik keek naar hem. Hij had elke traan weggeveegd, maar toch stroomde er nog één over zijn wang. Ik legde mijn hand op zijn wang en veegde de traan weg, met mijn duim.

Ik zucht. 'Ach, laat ook maar.' mompel ik. Ik kijk recht in Acro's ogen. Ze zijn prachtig. Ik schud de gedachten snel weg. Arco is niet prachtig, Acro is een homo, een sukkel, een ..., een ... Zelfs in mijn gedachten kom ik er niet uit. Acro is een homo, een leuke homo. Ik spring op. 'Ik weet het gewoon niet meer, okee?' roep ik in paniek en begin opnieuw te huilen. Ik sla mijn handen voor mijn gezicht en ga tegen ze muur aan staan.

Wat moest ik nu doen? Moest ik gewoon wegwandelen? Ik legde mijn hand op zijn rug. 'Het komt allemaal wel goed!' zei ik tegen hem. Zou ik hem een knuffel geven? Ja, boeie. Ik draaide hem een kwartslag en gaf hem een dikke 'bro-knuffel' zoals ik het vaak noemde.

Even wil ik me terugtrekken, maar de knuffel werkt goed. Gewoon even iets om aan vast te houden. Iemand die om me geeft. Ik veeg voorzichtig de tranen weg, maar ik blijf een beetje huilen. Maar ik voel me ineens een stuk beter. Ik snik nog een laatste keer en trek me dan voorzichtig terug. 'Bedankt.' mompel ik.